Advent of the Archmage – 505: ชายผู้ยิ่งใหญ่หรือจอมลวงโลก?

Chapter
หุบเขายักษ์ตาเดียว
ยักษ์ตาเดียวที่พาลิงค์มานั้นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นพอเห็นราชาตาเดียวตะโกนออกมาพร้อมกับคุกเข่าเบื้องหน้าเขา, เขาก็สบัดมือในทันที
“ท่านราชา,ข้าไม่ใช่ผู้ส่งสารของพระเจ้านะ ข้าอูกะไง จำไม่ได้หรอ?”
ราชาตาเดียวหมดความอดทนเขาคว้าหินกว้างสามฟุตมาแล้วเขวี้ยงใส่ยักษ์อูกะ “ไอ้โง่” เขาตะโกน “ผู้ส่งสารของพระเจ้าก็อยู่บนหัวของเจ้าไง!”
ศรีษะของอูกะมีเลือดไหลออกมาจากการโดนกระแทกเขาลองคลำศรีษะของตัวเองดูอย่างลุกลี้ลุกลน
ลิงค์บินลงมาแล้วลอยค้างอยู่ประมาณ100 ฟุตจากราชาตาเดียว “ทำไมนายถึงเรียกฉันว่าผู้ส่งสารของพระเจ้าหล่ะ?” เขาถามอย่างสงสัย
พอเห็นว่าลิงค์สามารถบินได้โดยไม่มีปีก,ราชาตาเดียวก็รู้สึกเทิดทูนมากกว่าเดิม เขาหมอบลงกับพื้นแล้วเงยหน้าขึ้น “พระเจ้าเคยส่งคำทำนายมาให้ครับ” เขาพูดอย่างเคารพ “ถ้ามีคนที่หน้าตาคล้ายกับเขาปรากฎตัวขึ้นในซักวันนึง, เขาคนนั้นก็คือผู้ส่งสารที่จะช่วยพวกเราเหล่าคนบาป”
“พระเจ้าหรอ?แล้วก็คำทำนายอย่างงั้นหรอ?” ลิงค์ยิ่งสับสนขึ้นไปอีก หรือว่านี่เป็นฝีมือของเทพแห่งแสง? แต่ก็ไม่น่าจะใช้นะ ถ้าเป็นฝีมือของเทพแห่งแสงจริง, ระบบเกมส์ก็น่าจะแจ้งให้เขาทราบ มันไม่ควรจะเงียบเหมือนตอนนี้
อย่างไรก็ตามมีความเป็นไปได้ที่ระบบอาจคิดว่าไม่จำเป็นต้องแจ้งเขาแต่นี่มันไม่น่าสงสัยเกินไปหน่อยหรอ?
ราชาตาเดียวพยักหน้าอย่างรุนแรง“ใช่ครับ, คำทำนาย พวกเราบอกต่อเรื่องนี้กันมารุ่นสู่รุ่น มันไม่ใช่เรื่องที่ผิดพลาดอย่างแน่นอน แถมท่านก็ไม่ได้แค่มีหน้าตาคล้ายกับคำทำนายเท่านั้น, แต่ยังปรากฎตัวขึ้นในเวลาเดียวกันด้วย”
คำอธิบายนี้ทำให้ลิงค์ตกใจรายละเอียดเกี่ยวกับการปรากฎตัวของเขาทำให้ลิงค์รู้สึกสะกิดใจบางอย่างขึ้นมา
ในเมื่อคำทำนายบอกว่าผู้ส่งสารของพระเจ้าจะปรากฎตัวขึ้นในครั้งนี้,เขาก็มั่นใจว่านั่นไม่ใช่เขา ผู้ส่งสารตัวจริงคงจะปรากฎตัวขึ้นในเร็วๆนี้
พระเจ้าไม่สามารถเข้ามาในโลกมนุษย์ได้,แต่ถ้าผู้ส่งสารของพระเจ้าอยากชนะใจคนเหล่านี้, พวกเขาก็ต้องอยู่ในระดับตำนานเป็นอย่างน้อย และถ้าพวกเขาไม่ได้เป็นมิตร, มันก็คงจะเป็นปัญหา
พอตัดสินใจได้,ลิงค์ก็พูดขึ้น “ในเมื่อเขาเป็นพระเจ้า, นายก็ต้องมีรูปปั้นใช่ไหม ช่วยพาไปดูหน่อยสิ”
“ได้ครับ,ท่านผู้ส่งสาร” ราชาตาเดียวลุกขึ้นแล้วเดินลึกเข้าไปในหุบเขา ลิงค์ยังคงลอยอยู่กลางอากาศและตามหลังเขาไปโดยทิ้งระยะ 100 ฟุต
ในระหว่างทาง,มียักษ์ตาเดียวหลายคนมองมาที่เขาอย่างสงสัย แต่อาจเป็นเพราะพวกเขากลัวราชา, พวกเขาจึงมองดูจากที่ไกลๆไม่กล้าเข้ามาใกล้
หุบเขานี้ใหญ่มากมันยาวอย่างน้อยหกไมล์และกว้างเกือบสองพันฟุต ในขณะที่เดินลึกเข้าไป, ลิงค์ก็พบว่าที่นี่มียักษ์อยู่หลายคนและมีทุกเพศทุกวัยด้วย พวกเขาทุกคนไม่ได้สวมเสื้อผ้า จากยักษ์ 600 คนหรือมากกว่านั้น, มีอยู่อย่างน้อย 200 คนที่ยังหนุ่มยังสาวอยู่
พอเห็นว่าลิงค์กำลังศึกษาคนของเขาอยู่,ราชาตาเดียวก็พูดขึ้นด้วยความดูถูก “ท่านผู้ส่งสาร, คนพวกนี้ก็เป็นแค่ไอ้พวกโง่ไร้สมอง ไม่คู่ควรแก่ความสนใจของท่านหรอกครับ”
ลิงค์ไม่ได้คิดมากนักพวกเขาทุกคนเป็นนักรบแข็งแกร่งที่มีเลเวลตั้งแต่ 8 ขึ้นไป และตัวราชาตาเดียวก็อยู่ที่จุดสูงสุดของเลเวล 9 นอกจากราชาที่เป็นคนฉลาดและหลอกยากแล้ว, ดูเหมือนว่าคนอื่นจะเป็นคนที่ชักจูงได้ง่าย ถ้าพวกเขาได้รับเสื้อผ้าและอาหารดีๆที่มีไว้สำหรับผู้นำเท่านั้น, พวกเขาก็น่าจะยอมทำงานให้กับลิงค์
พลังที่แข็งแกร่งและร่างกายที่ใหญ่โตเช่นนี้จะต้องกลายเป็นเครื่องจักรอันน่าหวาดกลัวในสนามรบอย่างแน่นอนอย่างไรก็ตาม, ลิงค์ไม่รู้หรอกว่ามันจะใช้การได้จริงๆรึเปล่าจนกว่าเขาจะเข้าใจสถานการณ์ของเกาะแห่งนี้
ประมาณสิบนาทีต่อมา,ลิงค์ก็ตามราชาตาเดียวมาถึงส่วนลึกสุดในหุบเขา ที่นี่ว่างเปล่า, ไม่มียักษ์ซักคน ภูมิประเทศเองก็ราบเรียบ มันมีแค่รูปปั้นสีขาวสูง 250 ฟุตที่ตั้งอยู่ตรงกลาง
มันเป็นรูปปั้นมนุษย์จริงๆและพอศึกษาดูดีๆ, มันก็มีส่วนที่คล้ายกับลิงค์อยู่เหมือนกัน, แต่ก็แค่จุดเล็กๆ และนอกจากนี้, ลิงค์เป็นคนที่มีหน้าตาเรียบๆ, ดังนั้นเขาจึงดูคล้ายกับมนุษย์ส่วนใหญ่
สำหรับมนุษย์,เขาดูแตกต่างจากคนในรูปปั้นมาก แต่สำหรับเผ่าอื่น, มันไม่มีอะไรแตกต่างเลย (มันเป็นเรื่องยากที่จะระบุหน้าตาของเผ่าอื่น ยกตัวอย่างเช่น, หมาสองตัวอาจจะหน้าตาคล้ายกันสำหรับคุณก็ได้) มันเป็นเรื่องปกติที่จะเข้าใจผิด
ตุบราชาตาเดียวได้คุกเข่ากับพื้นแล้ว “นี่คือท่านทอโรผู้ยิ่งใหญ่” เขาพูด “เขาปกป้องเกาะของพวกเราจากการบุกรุกของปีศาจมาโดยตลอด, แต่ว่าปีศาจก็ไม่เคยจากไปไหน มันกำลังวนเวียนอยู่นอกเกาะ, รอโอกาสเหมาะๆที่จะเข้ามาสูบวิญญาณของพวกเรา ดังนั้น, ท่านทอโรผู้ยิ่งใหญ่จึงทิ้งคำทำนายเอาไว้ว่า, ผู้ส่งสารของเขาจะกลับมาช่วยพวกเราเอาชนะปีศาจในอีก 1,000 ปีข้างหน้า
พอพูดจบ,เขาก็เงยหน้าขึ้นมองลิงค์ ดวงตาสีเหลืองของเขาเต็มไปด้วยความเลื่อมใส “ตอนนี้ท่านมาอยู่ที่นี่แล้วจริงๆ ในที่สุดพวกเราก็จะหลุดพ้นจากปีศาจชั่วร้ายแล้ว”
ลิงค์สับสนอย่างเต็มที่เขาไม่เคยได้ยินชื่อทอโรผู้ยิ่งใหญ่มาก่อน—ไม่เคยเห็นทั้งในหนังสือหรือในเกมส์…เดี๋ยวนะ, มีบางอย่างผุดขึ้นมาในหัวของเขา มันคือความทรงจำจากในเกมส์
มันผุดขึ้นมาแวบเดียวจริงๆลิงค์น่าจะเคยเห็นข้อมูลนี้มาก่อนแต่ไม่ได้อ่านอย่างละเอียด
เขาเงียบอยู่พักนึงแล้วเริ่มกำจัดความคิดที่ทำให้วอกแวกออกเขาอยากจะปะติดปะต่อความทรงจำที่เหมือนกับหมอกควันนี้ขึ้นมาใหม่ แต่มันก็ไร้ประโยชน์ เขาจำได้แค่ลางๆ ความทรงจำนี้คงอยู่ที่มุมลึกไร้ชื่อในหัวของเขา ยิ่งเขาพยายามนึกเท่าไหร่, ก็ยิ่งไม่ได้อะไรเลย.ไอลีนโนเวล.
ในเมื่อเขาจำไม่ได้,ลิงค์ก็มีแต่จะต้องยอมแพ้ “ปีศาจที่นายหมายถึงคืออะไรหรอ?” เขาถาม
“ปีศาจข้างนอกเกาะครับพวกมันอยู่ทุกที่ในทะเล พวกมันคว่ำเรือทุกลำ, ปิดน่านฟ้า, และขวางทุกช่องทางที่พวกเราจะติดต่อกับแผ่นดินใหญ่ได้ แต่ตอนนี้มันก็ไม่สำคัญแล้ว ท่านอยู่ที่นี่, และท้องฟ้าก็จะสดใสขึ้น!”
ลิงค์ตกใจเขารู้สึกสนใจรายละเอียดนึง “นายบอกว่าพวกมันปิดน่านฟ้าหรอ?”
เขาสามารถตรวจสอบเรื่องนี้ได้ด้วยตัวเองในตอนที่เขากับเกรเทลเข้ามาในภพฟิรุแมนและอยู่บนฟ้า, เขามั่นใจว่าไม่มีอะไรปิดน่านฟ้าอยู่
อย่างไรก็ตาม,ลิงค์จำได้ว่าเกรเทลเคยบอกเขาว่าเมื่อ 400 ปีก่อน, เธอเคยเดินทางรอบโลกกับแม่ของเธอ ซึ่งพวกเธอก็ไม่เคยเจอเกาะที่ใหญ่ขนาดนี้ สำหรับพวกเขา, เกาะรุ่งอรุณคือเกาะที่ใหญ่ที่สุด
นี่ก็หมายความว่าน่านฟ้าที่นี่เคยถูกปิดมาก่อนสินะ,แต่ตอนนี้มันหายไปแล้ว มันหายไปในช่วง 400 ปีมานี้
แต่ว่าทำไมหล่ะ?
สมองของลิงค์กำลังแล่นอย่างรวดเร็วและคิดถึงความเป็นไปได้ขึ้นมาสองอย่าง,หนึ่งคือผู้ส่งสารของพระเจ้าได้ปรากฎตัวแล้ว, แต่ราชาตาเดียวยังไม่รู้ สอง, ปีศาจที่ราชาพูดถึงนั้นมีความขัดแย้งกันภายใน
ซึ่งอย่างแรกนั้นดูมีความเป็นไปได้มากที่สุด
ว่าแต่,ผู้ส่งสารคนนี้เป็นมิตรหรือศัตรูหล่ะ?
ลิงค์ไม่รู้เลยเขารู้แค่ว่าเกาะแห่งนี้ไม่ปลอดภัยอย่างที่เขาคิดเอาไว้ ทั้งปีศาจในทะเลและผู้ส่งสารของทอโรเป็นภัยคุกคามสำหรับเขา
พอคิดถึงเรื่องนี้,ลิงค์ก็ไม่สนใจราชาตาเดียวอีก มิติรอบตัวเขาเบลอเล็กน้อย นี่คือสัญญาณของการใช้เดินอากาศขั้นสูงสุด
พริบตาต่อมา,ก็มีเสียงตูม คลื่นเสียงได้กระจายไปทุกทิศทาง, ซัดราชาตาเดียวจนหงายหลัง และในเวลาเดียวกันนั้นเอง, ลิงค์ก็หายตัวไป
เขากำลังบินกลับไปที่ปราสาทที่กลางอากาศ, หัวของเขากำลังแล่น เขากำลังคิดอยู่ว่าทำไมชื่อทอโรถึงคุ้นหู
ในช่องทางสื่อสารใหญ่ของเกมส์,มีการแจ้งเตือนเวลาผู้เล่นพบสมบัติด้วย การแจ้งเตือนนั้นเคลื่อนไหวเร็วมากจริงๆ, และผู้เล่นก็เจอสมบัติกันบ่อยๆ ลิงค์จึงดูมันแค่ผ่าน
ด้วยเงื่อนงำนี้,ลิงค์ก็นึกย้อนกลับไปให้ลึกขึ้น แล้วคุ้ยข้อมูลออกมาเรื่อยๆ
เทพปีศาจทอโร,คุกนิรันดร์, การหลอกลวงอย่างสมบูรณ์แบบ, การทำเรื่องน่ากลัวภายใต้ชื่อของความยุติธรรม…มีคำพูดอยู่ไม่มากนัก, แต่มันก็กำลังออกมาเรื่อยๆ ซึ่งพวกมันต่างก็เป็นเรื่องร้ายๆ, แต่มันก็คือสิ่งที่มีการแจ้งเตือนเอาไว้
นี่คือทั้งหมดที่ลิงค์รู้เขาไม่รู้รายละเอียดอะไรนัก, แต่มันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขาตื่นตัวอย่างเต็มที่ เขาอยู่ห่างจากปราสาทไม่ถึง 100 ไมล์ ด้วยความเร็วของเขา, เขาสามารถไปถึงที่นั่นได้ภายในห้านาที
สี่นาทีต่อมา,ปราสาทก็ปรากฎขึ้นในทัศนวิสัยของเขา ไม่มีอะไรผิดแปลกไป จากที่ไกลๆ, ลิงค์เห็นเกรเทลกำลังล้างสมุนไพรอยู่ที่ริมลำธารใกล้ๆกับปราสาท มีปีศาจเลือดผสมห้าคนกำลังช่วยเธออยู่ด้วย สถานการณ์เป็นปกติดี
เขารู้สึกโล่งใจขึ้นเล็กน้อยด้วยการลดความเร็วลง, เขาก็ปรับทิศทางแล้วบินไปหาเกรเทล ในตอนที่เขาลงมาถึงพื้น, พวกเด็กๆก็ยืนตัวตรงและทักทายเขาในทันที “คุณพ่อบ้าน”
ลิงค์พยักหน้าจากนั้นเขาก็พูดกับเกรเทลด้วยภาษากลาง “เทลลี่, ฉันคิดว่าฉันรู้แล้วหล่ะว่าทำไมพวกเราถึงถูกเข้าใจผิดว่าเป็นผู้ส่งสารของพระเจ้า”
“งั้นหรอ?”เกรเทลยักคิ้วขึ้น “ไหนลองว่ามาซิ”
ลิงค์ได้เล่าทุกอย่างให้เธอฟัง,รวมทั้งเรื่องเทพปีศาจและการหลอกลวงด้วย ในตอนที่เขาพูดจบ, เกรเทลก็ขมวดคิ้ว “ฉันเคยได้ยินตำนานของคนพวกนี้อยู่ แล้วก็เรื่องคนที่ยิ่งใหญ่นั่นด้วย, ซึ่งในตำนาน, เขาได้ช่วยโลกเอาไว้”
เพื่อป้องกันเอาไว้ก่อน,เกรเทลจึงไม่ได้พูดชื่อของทอโร เธอรู้ว่าถ้าเขาเป็นพระเจ้าจริงๆ, เขาจะรู้สึกตัวถ้าเธอพูดชื่อของเขาออกมา
ลิงค์คิดตาม“ตำนานไม่ได้ขัดกับสิ่งที่ผมได้ยินมา มันก็แค่เรื่องนึงมีเนื้อหาเพียงผิวเผินในขณะที่อีกเรื่องนึงมีเนื้อหาลึกกว่า จากที่ผมรู้, พระเจ้าทุกคนต่างก็เป็นคนที่เข้าใจยาก ถ้าผู้ยิ่งใหญ่คนนี้เป็นพระเจ้าจริงๆ, ก็คงจะไม่มีใครรู้สิ่งที่เขาต้องการ…ผมคิดว่าพวกเราควรเตรียมตัวให้ดีหรือรีบออกจากที่นี่จะดีกว่านะ”
“เจ้าพูดถูกแล้วได้สมุนไพรมาไหม?”
“ได้สิผมเก็บมาเพียบเลย” ลิงค์เอาสมุนไพรทั้งหมดที่เขาเก็บได้ในระหว่างทางออกมา มันหนักประมาณหนึ่งร้อยปอนด์
เกรเทลตรวจสอบดูทั้งหมดแล้วหัวเราะ“พอแล้วหล่ะ แต่ข้ามีพลังไม่พอดังนั้นเจ้าต้องทำยาให้ข้านะ เดี๋ยวข้าจะสอนให้เอง”
“โอเค”