Advent of the Archmage – 521: ข้าจะสั่งสอนแทนเจ้าเอง!

Chapter
ที่ร้านเหล้าพร้อมลุย
ด้วยคำพูดของลิงค์พวกทหารรับจ้างที่อยู่ในร้านเหล้าก็รู้ในทันทีว่าจะมีการต่อสู้เกิดขึ้น ทุกคนหันมามอง แล้วหยิบแก้วของตัวเองขึ้นมา และเตรียมพร้อมที่จะดูโชว์
พวกทหารรับจ้างไม่ได้สนว่าใครถูกใครผิดมันก็แค่การต่อสู้ด้วยกำลังเท่านั้น
ถ้าลิงค์สามารถโค่นเออร์แวนได้เขาก็จะเป็นฝ่ายถูก ผู้คนก็จะหัวเราะใส่เออร์แวนที่มั่นใจในพลังของตัวเองมากเกินไปและมองดูเขาถูกอัด
แต่ถ้าลิงค์แพ้เขาก็จะกลายเป็นตัวอย่างของพวกที่ชอบทำตัวกร่าง เขาจะกลายเป็นตัวตลกในทันทีและไม่สามารถอยู่ในร้านเหล้าได้อีกต่อไป
เออร์แวนขมวดคิ้วเขาเป็นนักธนูและไม่ชอบที่จะมีความขัดแย้งด้วยเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่เขาก็รู้กฎในหมู่พวกทหารรับจ้างดี ถ้าเกิดว่าเขายอมแพ้และออกไปตอนนี้ ชื่อเสียงในฐานะตาเหยี่ยวของเขาก็จะเสื่อมเสีย ทุกคนจะบอกว่าเขาเป็นคนขี้ขลาด เขาจำเป็นต้องสอนบทเรียนให้กับชายคนนี้
การยอมแพ้นั้นไม่ใช่ตัวเลือกทหารรับจ้างมีชีวิตอยู่ได้ด้วยชื่อเสียง
แถมชายหนุ่มคนนี้ก็ดูธรรมดามากเลยด้วยเขาสวมเกราะหนังเก่าๆที่เต็มไปด้วยฝุ่น ผมสีดำของเขาถูกมัดเอาไว้ข้างหลังอย่างลวกๆ เขาดูเหมือนกับทหารจ้างดาษๆที่เห็นได้ทั่วไป เออร์แวนเชื่อว่าเขาไม่น่าจะมีฝีมือซักเท่าไหร่
ตลอดระยะเวลานี้ลิงค์ยังคงนั่งกินถั่วเขียวอยู่ เขาโยนถั่วขึ้นฟ้าและอ้าปาก ปล่อยให้ถั่วตกลงมาใส่ ท่าทีของเขานั้นเต็มไปด้วยการดูถูก เขาไม่สนใจนักธนูที่อยู่ข้างๆเขาเลย
เออร์แวนต้องการจะทำให้เหมือนกับว่านี่เป็นการต่อสู้ทั่วๆไปแต่ว่าการกระทำของลิงค์นั้นก็ดันไปยั่วโมโหเขา เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ และพูดออกมาอย่างหนาวเหน็บ “เฮ้ย เจ้าไม่ชอบที่ข้าเป็นตาเหยี่ยวสินะ เพราะงั้นเจ้าก็เลยมาที่นี่เพื่อหาเรื่องงั้นสิ?”
ลิงค์เหลือบมองเขาแล้วก็หลับตา“นายพล่ามอะไรของนายหรอ? ฉันแค่นั่งอยู่เฉยๆยังไม่ทันทำอะไรเลยนะ ถ้าจะหาคนที่ต้องการมีเรื่องหล่ะก็ คนๆนั้นก็คงเป็นนายนั่นแหล่ะ”
หลังจากนั้นเขาก็หยิบถั่วมาโยนเข้าปาก
ในตอนที่ถั่วอยู่กลางอากาศเออร์แวนก็เคลื่อนไหวในทันที มือของเขาพุ่งไปหยิบธนูราวกับสายฟ้าฟาด ในเวลาเดียวกันนั้นเอง เขาก็ง้างลูกธนูใส่สาย จากนั้นด้วยเสียงฟิ้ว ลูกธนูก็ถูกยิงออกไป แล้วมันก็ตรงไปหาถั่วที่ลิงค์โยน
เขาตั้งใจจะยิงถั่วเพื่อให้อีกฝ่ายได้เห็นฝีมือของเขาการกระทำที่เฉพาะเจาะจงเช่นนี้ของพวกทหารรับจ้างนั้นมีไว้เพื่ออวดเบ่ง พวกเขามักจะทำมันในตอนที่พวกเขาไม่ต้องการจะมีเรื่องจริงๆ
การอวดเบ่งนั้นมักจะเกิดขึ้นภายในเมืองเพราะว่ามีกฏหมายกับการ์ดอยู่การฆ่าหรือทำให้คนอื่นได้รับบาดเจ็บนั้นจะกลายเป็นเรื่องยุ่งยาก อย่างไรก็ตาม, ถ้าเกิดว่าพวกเขาอยู่ในที่ป่าเถื่อน พวกเขาก็คงจะฆ่าฟันกันในทันที
อย่างเช่นการกระทำของเออร์แวนถ้าเกิดว่าเขายิงถั่วเม็ดเล็กๆที่ลอยอยู่กลางอากาศได้ นั่นก็แสดงว่า เขาสามารถโจมตีของเล็กๆแบบนี้ได้ภายในระยะเวลาอันสั้น การฆ่าเจ้ามันก็แค่งานง่ายๆ ถ้าเกิดว่าเจ้าฉลาดพอ ก็ยอมแพ้ไปซะ!
นี่คือสิ่งที่ตาเหยี่ยวตั้งใจจะทำแต่ว่ามันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด
ในตอนที่ลูกธนูกำลังจะโดนถั่วลิงค์ก็ปล่อยลมออกมาในทันที
ฟิ้วถั่วลอยขึ้น และในเวลาต่อมา ลูกธนูก็ลอยผ่านใต้ถั่วไปโดยที่ไม่โดนอะไรเลย จากนั้นถั่วก็ตกลงมา ลิงค์ไม่ได้ขยับหัวเลยแม้แต่ เขาอ้าปากออกและถั่วก็หล่นเข้าไป แล้วเขาก็กินมันต่อ
ในตอนที่เขากินเสร็จเขาก็มองไปทางลูกธนูที่ปักอยู่ตรงกำแพงไม้ เขายิ้มพร้อมกับพูดออกมา “ย่ายิงธนูออกมามั่วซั่วสิถ้าเกิดว่านายยังมีฝีมือไม่มากพอ เพราะถ้ามันไปโดนคนดูเข้า พระราชาอาจจะเอาตัวนายไปประหารก็ได้นะ”
เออร์แวนโกรธยิ่งกว่าเดิมเขารู้สึกได้ว่าวันนี้เขาได้พบกับคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อแล้ว แต่ว่าเขาจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เขายังไม่ได้ใช้พลังอย่างเต็มที่เลย มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
พอคิดได้เช่นนั้นเขาก็โยนธนูไปหาคนงานที่อยู่ใกล้ๆ จากนั้นก็ม้วนแขนเสื้อขึ้น และต่อยเข้าไปที่หน้าของลิงค์ เขาไม่ได้ใช้ออร่าต่อสู้เลย มันคือกำลังของเขาล้วนๆ
ตราบใดที่ไม่มีคนตายพวกการ์ดประจำเมืองก็จะไม่สนใจเรื่องการต่อสู้ทั่วๆไปในร้านเหล้าที่เต็มไปด้วยพวกทหารรับจ้าง และถึงแม้ว่าจะมีพวกการ์ดที่วางท่าบางคนอยากเข้ามายุ่ง เจ้าของร้านเหล้าก็จะมาช่วยกันพวกเขาออกไปให้
แต่ก็แน่นอนว่าถ้าเกิดพวกเขาทำร้านเสียหาย พวกเขาก็จะต้องเป็นคนจ่าย มันคือกฏ
เออร์แวนยังคงออมแรงอยู่เล็กน้อยเพระไม่อย่างนั้น ด้วยพละกำลังของเขา คู่ต่อสู้อาจจะตายได้ถ้าเกิดว่าเขาทำการป้องกันไม่ทัน และนั่นก็จะเป็นเรื่องที่น่ารำคาญมาก
แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเกิดความวุ่นวายขึ้นอย่างมาก ยังไงซะเออร์แวนก็เป็นนักรบเลเวล 7 หมัดของเขาได้สร้างพายุลมขึ้นมาก่อนที่จะไปถึงตัวลิงค์ ซึ่งนั่นทำให้ผมของลิงค์โดนลมพัดจนยุ่งไปหมด
ทหารรับจ้างหลายคนที่อยู่ในร้านอุทานออกมาโดยไม่รู้ตัวพวกเขาคิดว่าด้วยความที่ลิงค์นั้นนอนเหยียดอยู่บนเก้าอี้ เขาน่าจะออกแรงได้ไม่มากนัก ดังนั้นเขาจะไม่สามารถหลบหมัดของเออร์แวนได้อย่างแน่นอนและจะโดนอัดจนเละ เขาอาจจะโดนอัดจนหมดสติไปเลยด้วยซ้ำ
แต่ว่าหมัดของเออร์แวนก็ถูกป้องกันเอาไว้ได้ ไอรีนโนเวล
ลิงค์ค่อยๆยกแขนของเขาขึ้นและจับหมัดของเออร์แวนเอาไว้ร่างกายของเขานั้นมีเลเวล 11 พอมาเจอกับเลเวล 7 ที่หยิ่งผยองนั้น มันก็เหมือนกับปีศาจเจอกับเด็กน้อย พวกเขาอยู่คนละชั้นกันอย่างเห็นได้ชัด
เขาแค่กำหมัดของเออร์แวนเอาไว้แต่ว่าเออร์แวนก็รู้สึกเหมือนกับว่าเขาต่อยโดนเหล็กกล้า ไม่ว่าจะดิ้นยังไง แขนของเขาก็ไม่ขยับเลย
เออร์แวนรู้สึกได้ในทันทีว่าเขากำลังเจอกับคนเก่งแต่ว่าเขามีเลเวล 7 ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้แข็งแกร่งมาก แต่เขาก็ยังเป็นที่เคารพ ดังนั้นไม่มีทางที่เขาจะมาร้องขอความสงสารในช่วงเวลานี้อย่างแน่นอน
ลิงค์เองก็ไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะทำอย่างนั้นเขาดันหมัดกลับไปเล็กน้อย และเออร์แวนก็ถูกบังคับให้ถอยกลับไป
“ก็ได้นักธนู ทำตามที่นายต้องการเลยและเลิกมายุ่งกับฉันได้แล้ว”
หลังจากเออร์แวนกลับมาตั้งหลักได้หน้าของเขาก็แดงก่ำ เขาคว้าธนูมาจากคนงาน จ้องมาที่ลิงค์ แล้วก็เดินออกไปด้วยความโกรธ เขาไม่สามารถทนอยู่ในร้านนี้ได้อีกต่อไป
ลิงค์ยังคงนั่งเอาเท้าพาดขึ้นมาเหมือนเดิมและกินถั่วของเขาต่อไปหลังจากกินไปได้ไม่นาน เขาก็รู้สึกหมดอารมณ์ เขาหันไปดูรอบๆตัวและเห็นว่าทหารรับจ้างทุกคนต่างก็มองมาที่เขา อันที่จริงมันก็รู้สึกดีไปอีกแบบที่ถูกมองแบบนี้ อารมณ์ของเขาดีขึ้นและเขาก็หัวเราะออกมา
“ทุกคนคุยกันต่อสิ ไม่ต้องมาสนใจฉันไม่อย่างนั้นฉันจะโกรธเอานะ!”
ทหารรับจ้างกลืนน้ำลายพวกเขาจะจดจำชายคนนี้เอาไว้ พอเห็นว่าลิงค์ไม่ได้คิดจะคุยกับคนอื่น พวกเขาก็เริ่มคุยกันเองอีกครั้ง ยังไงก็ตาม พวกเขาทุกคนได้ถอยออกห่างจากลิงค์เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเรื่อง
ในอีกด้านนึงเออร์แวนที่ออกไปจากร้านได้เดินก้มหน้าออกไปอย่างรวดเร็ว เขาไม่ได้ลดความเร็วลงเลยจนกระทั่งพ้นจากบริเวณนั้นไป แต่ว่าหน้าของเขายังรู้สึกร้อนฉ่าอยู่เลย
ครั้งนี้มันน่าอับอายมากจริงๆ
เขามองไปรอบๆต้องการที่จะหาที่ซ่อนตัว และพอไอ้บ้านั่นเดินออกมาจากร้านเหล้า เขาก็จะยิงที่ขาหรือท้องของเขาเพื่อทำให้เขาบาดเจ็บ ซึ่งการกระทำเช่นนี้มันจะทำให้เออร์แวนรู้สึกดีขึ้น
แต่หลังจากที่คิดไปได้ซักพักเขาก็ล้มเลิกความตั้งใจนั้น ยังไงก็เถอะ ชายคนนี้แข็งแกร่งมากทั้งที่ยังหนุ่มอยู่เลย เขาจะต้องเก่งไปได้มากกว่านี้อีกอย่างแน่นอน ถ้าเกิดว่าข้าพลาด ข้าก็จะได้ศัตรูตัวฉกาจมาแทน ซึ่งมันไม่คุ้มเอาซะเลย
แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังระงับความโกรธไม่ได้มันรู้สึกแย่มากๆ ใบหน้าของเออร์แวนซีดลงและหางคิ้วก็ตก เขากัดริมฝีปากแน่นในขณะที่วิ่งไปตามถนน มันเห็นได้ชัดว่าเขากำลังหงุดหงิด
ในตอนที่เขาเดินอยู่ก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น “นี่ เออร์แวนตาเหยี่ยว นั่นนายใช่มั้ย นั่นไงหล่ะ ใช่ นายจริงๆด้วย ฉันรู้ว่าตาเหยี่ยวคงไม่ยอมพลาดเงินรางวัล 3,000 เหรียญทองหรอก”
เออร์แวนหันไปดูและเขาก็เห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ข้างๆนั้นมีผู้หญิงผมสีเหลืองอ่อนกับนักเวทย์วัยกลางคนที่สวมผ้าคลุมสีเทาอยู่
พอเห็นทั้งสามคนเออร์แวนก็พึมพำออกมา “ข้าก็ว่าอยู่ว่าทำไมวันนี้ข้าถึงโชคร้ายชะมัด มันเป็นเพราะว่าพวกโจรปล้นสุสานทั้งสามหน่ออยู่ที่นี่นี่เอง”
สคินอร์สไม่ได้โกรธที่ถูกเรียกว่าโจรปล้นสุสานเขาพูดกับมอริแกนพลางหัวเราะไปด้วย “ข้าพนันเลยว่า เขาคงจะถูกใครซักคนสอนบทเรียนมาให้แน่ๆ ไม่อย่างนั้น เขาคงไม่อารมณ์เสียขนาดนี้หรอก”
มอริแกนสังเกตเออร์แวนและหัวเราะออกมาเหมือนกัน“ข้าพนันเลยว่าคนๆนั้นจะต้องแข็งแกร่งมากจนทำให้เขาไม่มีทางโต้กลับได้แน่ๆ ข้าพูดถูกใช่มั้ยหล่ะ ตาเหยี่ยว? ”
นักบวชโมย่ามองดูสีหน้าของตาเหยี่ยวพอเห็นว่าเขากำลังจะระเบิด เธอก็รีบปลอบในทันที “เอาเถอะหน่า แม้แต่ลอร์ดเฟิร์ดก็ยังไม่กล้าพูดเลยว่าตัวเองไร้เทียมทาน มันเป็นเรื่องปกติที่จะเจอคนที่แข็งแกร่งกว่า เออร์แวน พวกเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เล่าให้พวกเราฟังหน่อยสิว่าเจ้าไปเจอกับใครมา?”
โมย่าไม่ได้หน้าตาน่าเกลียดและยังมีน้ำเสียงที่อ่อนโยนพอถูกปลอบแบบนี้ตาเหยี่ยวก็ไม่มีอารมณ์จะโกรธอีก เขานั่งลงตรงแปลงดอกไม้ข้างถนนและถอนหายใจออกมา “ข้าพึ่งออกมาจากร้านเหล่าพร้อมลุย” เขาพึมพำ “มีชายหนุ่มคนนึงยึดโต๊ะไปเป็นของตัวเองคนเดียว แล้วยังยกขาขึ้นมาวางพาดด้วย แล้วในร้านเหล้าก็เต็มไปด้วยผู้คน ข้าอยากจะให้เขาเอาขาออกไป แต่ว่าข้าก็ถูกไล่ออกมาด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียวเท่านั้น นี่ข้าจะโชคร้ายอะไรขนาดนี้เนี่ย?”
พอเขาเล่าจบสคินอร์สก็ตีเข่าของเขาและหัวเราะออกมาดังลั่น “ช่างโชคร้าย ช่างโชคร้ายจริงๆนั่นแหล่ะ เจ้าเสียความภาคภูมิใจไปหมดแล้วสินะ 55555555”
พอเห็นว่าเออร์แวนกำลังจะโกรธขึ้นมาจริงๆแล้วโมย่าก็ตะโกนออกมา “เหอะๆ สคินอร์ส ถ้าเจ้าเก่งนัก เจ้าก็จัดเลย ไปสั่งสอนเจ้าหนุ่มนั่นเลยสิ”
“ได้สิเดี๋ยวข้าไปเอง มันก็แค่เด็กเกรียนคนนึง เออร์แวน ข้าจะไปสั่งสอนไอ้หมอนั่นแทนเจ้าเอง!” สคินอร์สถกแขนเสื้อขึ้นและเดินไปที่ร้านพร้อมลุย
โมย่ากับมอริแกนเดินตามไปตาเหยี่ยวโกรธที่ถูกสคินอร์สดูถูก แต่ว่าพวกเขาก็เป็นเพื่อนกันและเคยทำงานร่วมกันมาก่อน พอมาตอนนี้ สคินอร์สเสนอตัวช่วยเขา ดังนั้นเขาจึงตามไปด้วย
ทั้งกลุ่มได้เดินไปทางร้านเหล้าอย่างมุ่งมั่น