Advent of the Archmage – 565: ทำลายโดยตรงจากความเจ็บปวด

ทุ่งหญ้าสีทอง
ก่อนที่ลิงค์จะได้ตอบคำถามของอีโลแวน,ก็มีอีกเสียงดังขึ้น “แน่นอนอยู่แล้วว่าข้าต้องการจะฆ่าพวกเจ้าทุกคนเพื่อล้างแค้นให้กับเผ่าของข้า!”
มันคือเสียงของอวตาร์,ราชามนุษย์สัตว์
เขาใช้พลังไปจนเกือบหมดแล้วในการโจมตีสุดท้ายตอนนี้, เขาส่งเสียงหอบอย่างรุนแรง, และเดินลากดาบออบซิเดียนออกมาจากทุ่งหญ้าอย่างช้าๆ
“ไอ้พวกหูยาวจากเกาะรุ่งอรุณยอมทำทุกอย่างเพื่อเป้าหมายของตัวเองเลยสินะพวกเราอยู่ห่างจากเกาะรุ่งอรุณตั้งหลายพันไมล์แต่ก็ยังรู้สึกโกรธแค้นพวกเจ้าอยู่ดี และตอนนี้, พวกเจ้าก็แพ้แล้ว ข้าจะทำให้พวกเจ้าได้ลิ้มลองรสชาติการลงโทษที่โหดร้ายที่สุดในโลกนี้!” 　　ในตอนที่พูดจบ,เขาก็มาอยู่ข้างอีโลแวนแล้วและเอาดาบพาดที่ไหล่ของเขา
ผิวหนังที่คอของอีโลแวนกระตุก,แต่เขาก็ยังจ้องไปที่ลิงค์ “ลอร์ดเฟิร์ด, อย่าลืมนะว่าดินแดนของเจ้าอยู่ห่างจากเกาะรุ่งอรุณไม่ถึง 500 ไมล์ด้วยซ้ำ เจ้าไม่สามารถปิดเรื่องนี้ให้เป็นความลับได้หรอก เจ้ากำลังจะประกาศสงครามกับเกาะรุ่งอรุณ!”
อวตาร์เย้ยหยัน“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเฟิร์ด ข้าต่างหากหล่ะที่กำลังจะฆ่าพวกเจ้า” พอพูดจบ, เขาก็มองลิงค์ “มาสเตอร์, ท่านจะเข้ามาหยุดข้าไหม?” เขาถามอย่างเย็นชา
ลิงค์ยักไหล่“ฉันก็อยากอยู่นะเพราะไฮเอลฟ์พวกนี้พูดถูก มันมีความเป็นไปได้สูงมากที่จะจุดไฟสงครามระหว่างเฟิร์ดกับเกาะรุ่งอรุณ แต่เห็นแก่ความสัมพันธ์ของพวกเรา, ฉันบังคับให้นายฟังฉันไม่ได้หรอก”
พอรู้ว่าลิงค์ไม่ขัดข้อง,อวตาร์ก็หัวเราะคิกคัก เขาใส่แรงกดดันเข้าไป, แล้วใบดาบก็เปล่งประกาย จากนั้นด้วยเสียงฉึกสองครั้ง,มือของอีโลแวนก็หลุดออกจากร่าง
รูปแบบการฟันของอวตาร์นั้นเป็นเอกลักษณ์มากแทนที่จะใช้ด้านคมของใบดาบตัดมือ, เขากลับใช้ด้านทื่อที่อยู่ตรงข้ามของตัวดาบฝืนฉีกมือให้หลุดออกจากข้อมือ
ด้วยการใช้วิธีเช่นนี้,มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะพรรณาความเจ็บปวดของเขา!
“โอ้ย!อ้ากก!”
อีโลแวนอยากจะแสดงความกล้าหาญ,แต่ดวงตาของเขาก็แทบจะหลุดออกจากเบ้าในทันที เสียงร้องครวญครางดังออกมาจากลำคอของเขา
ข้างๆเขา,มิโรสได้ยินเสียงแล้วเขาก็ตัวสั่น เขาตะโกนใส่ลิงค์ด้วยความตื่นตระหนก “ลอร์ดเฟิร์ด, หยุดมนุษย์สัตว์คนนี้ซะ!”
ลิงค์ส่ายหัวแล้วเหลือบมองมิโรส“ตั้งแต่ที่แอเรียลเลือกใช้ชีวิตของพ่อค้าชาวมนุษย์ในการบังคับให้ฉันปรากฎตัวออกมา, มันก็ไม่มีพื้นที่ให้ต่อรองสำหรับพวกเราแล้ว” 　　พอพูดจบ,ลิงค์ก็หันกลับไป, เขาไม่อยากเห็นฉากที่น่าสลดนี้อีกแล้ว เขาเพ่งสมาธิไปที่การร่ายเวทย์รักษาให้พ่อค้าจากระยะที่ห่างออกไปหลายพันฟุต
จากตรงนี้,พวกพ่อค้ามองเห็นแค่ลำแสงสีเงินที่กำลังส่องลงมาจากท้องฟ้า, เข้าไปในร่างของพวกเขาทุกคน, และขับไล่พิษออกไป
พวกเขาเป็นแค่สามัญชนธรรมดาที่มีพลังมากที่สุดแค่เลเวล4 ในการรักษาแต่ละคนลิงค์ใช้พลังแก่นภพไปไม่ถึงสิบแต้มด้วยซ้ำ มีคนอยู่ในคาราวานประมาณ 300 คน, ดังนั้นมันจึงใช้แค่ประมาณ 3,000 แต้ม ด้วยอัตราฟื้นพลังของเขาในตอนนี้, เขาจะฟื้นพลังกลับมาได้เต็มที่ภายในครึ่งนาที
กระบวนการทั้งหมดนี้ใช้เวลาแค่หนึ่งนาที
ในระหว่างหนึ่งนาทีที่ว่านี้,เขาก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนของอีโลแวนอย่างต่อเนื่อง ซึ่งเขาก็แค่ทำเป็นไม่ได้ยินเขา ในตอนที่เขาจัดการงานของตัวเองเสร็จแล้วหันกลับมา,เขาก็เห็นว่าร่างของอีโลแวนเละเทะ อวตาร์ฉีกแขนขาของเขาออกทีละข้อต่อ ตอนนี้, แขนของเขากระจัดกระจายอยู่บนพื้นประมาณ 20 ชิ้น
แต่ว่าเขาก็ยังไม่ตายพอเห็นลิงค์หันกลับมา, เขาก็ร้องขอในทันที “ลอร์ด! ลอร์ด! ข้าขอร้องหล่ะยกโทษให้ข้าเถอะ ได้โปรดยกโทษให้ข้าเถอะนะ ทั้งหมดนี้เป็นความคิดของแอเรียล ข้าเป็นแค่ผู้ติดตามเท่านั้น ขอร้องหล่ะ, ช่วยข้าที….”
ในตอนที่พูดจบ,เขาก็เริ่มร้องไห้จริงๆ
ข้างๆเขา,ดวงตาของมิโรสเบิกกว้างกับภาพนี้ เขาไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ ในระหว่างที่อีโลแวนได้รับการทรมานทางร่างกาย, มิโรสเองก็ได้รับการทรมานทางจิตใจตลอดทุกวินาที เขารู้ว่าในตอนที่อีโลแวนถูกทรมานจนตายแล้ว, เขาจะเป็นคนต่อไป เขารู้สึกกลัวจนแทบบ้าในตอนที่คิดถึงชะตะกรรมอันโหดร้ายที่กำลังจะตกมาที่เขา
ในบางครั้ง,การถูกทรมานก็ไม่ใช่ส่วนที่น่ากลัวที่สุด ส่วนที่น่ากลัวที่สุดก็คือการรอคอย
ซึ่งนี่เป็นเรื่องที่โหดร้ายยิ่งกว่าสำหรับไฮเอลฟ์ตั้งแต่เกิด, พวกเขาได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขในเกาะรุ่งอรุณ พวกเขาส่วนใหญ่มาที่แผ่นดินใหญ่หลังจากมีความสามารถที่แข็งแกร่งแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะมีประสบการณ์อยู่บ้าง, แต่พวกเขาก็ไม่ค่อยตกอยู่ในสถานกาณณ์เสียเปรียบ พวกเขาไม่เคยได้รับความทรมานทางจิตใจ ต่อให้พวกเขาเคยผ่านความยากลำบากมา, พวกเขาก็แค่มีผิวที่ด้านขึ้นเท่านั้น
ในการเผชิญหน้ากับฉากเลือดสาดแบบนี้,ผิวหนังของพวกเขาแตกแห้ง อีโลแวนหมดสภาพแล้ว, และมิโรสก็กำลังจะตามไป ไอรีนโนเวล
ตอนนี้,อวตาร์เหนื่อยจากเรื่องทั้งหมดนี้แล้ว เขาหอบมาตั้งแต่แรกและตอนนี้ก็ฉีกแขนขาของอีโลแวนจนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เขาหยุดลงด้วยการหอบอย่างรุนแรง
พอเห็นน้ำตาและใบหน้าที่หมดสภาพของอีโลแวน,ความโกรธในใจเขาก็หายไปเป็นส่วนใหญ่ เขาปักดาบลงพื้นแล้วเอาตัวพิงดาบ ในเวลาเดียวกันนั้นเอง, เขาก็เย้ยหยันอย่างเย็นชา
“ข้าคิดว่าเจ้าจะแข็งแกร่งกว่านี้,แต่ดูเหมือนเจ้าก็เป็นแค่เด็กคนนึงสินะ”
จากนั้นเขาก็เหลือบมองลิงค์“เอาหล่ะ, ข้าได้ระบายความโกรธของตัวเองแล้ว มาสเตอร์, ท่านจะเตรียมการลงโทษพวกมันยังไงบ้างครับ?”
ลิงค์คิดเรื่องนี้เอาไว้แล้วในตอนที่เห็นสภาพเละเทะของอีโลแวน, เขาก็ได้ความคิดขึ้นมา และก็แน่นอนว่าตอนนี้เขาไม่สามารถพูดออกมาได้
เขาชี้ไปทางเมืองมาร่า“พวกเขาปล่อยพิษไปแล้วและมีคนติดเชื้อแทบทั้งเมือง แต่ก็ต้องขอบคุณที่มนุษย์สัตว์ติดพิษยังไม่ได้กระจัดกระจายออกไปไหนเนื่องจากมีผนึกเวทมนตร์ล้อมกรอบอยู่ พวกเราต้องรีบรักษาพวกเขาในทันที, แต่แค่พวกเราสองคนมันจะช้าเกินไป พวกเราต้องได้รับความช่วยเหลือจากพวกเขา”
การแก้พิษคืองานที่สำคัญที่สุดในตอนนี้
อวตาร์รู้สึกตัวในทันทีแล้วเขาก็เคาะหัวตัวเองด้วยความหงุดหงิด
“ข้าตัดแขนขาของไอ้หมอนี่ไปแล้วตอนนี้พวกเราเหลืออยู่แค่คนเดียว มันจะทำให้พวกเราช้าลงสินะครับ!”
“ไม่เป็นไรแค่แขนขาขาดเองฉันเชื่อมให้ได้หน่า”
อวตาร์ไม่อยากจะเชื่อกับเรื่องนี้“เชื่อมกลับได้จริงๆหรอครับ?”
แล้วลิงค์ก็เริ่มใช้มือแห่งนักเวทย์ตอนแรก, เขาเก็บร่างกายทั้งหมดมารวมกันและจัดพวกมันมาวางเรียงให้ถูกต้อง ต่อมา, เขาก็ใช้มือแห่งนักเวทย์เชื่อมต่อพวกมันให้เป็นรูปร่างขึ้นมา
จากนั้น,ลิงค์ก็เอาดาบลำนำจันทร์เต็มดวงออกมา เขาวาดรูนในอากาศรอบๆร่างกาย เขาวาดเร็วมากจนปลายดาบขยับแค่เล็กน้อยแล้วรูนจำนวนนับไม่ถ้วนก็สว่างขึ้นในอากาศก่อนที่จะจมเข้าไปในชิ้นส่วนของร่างกาย
แล้วก็มีเรื่องมหัศจรรย์เกิดขึ้นในตอนที่รูนเข้าไปในร่าง, รอยเลือดจากการถูกฟันก็ค่อยๆเลือนหายไป, และในที่สุดมันก็หายไปจนหมด ผิวหนังผสานเข้าด้วยกันทั้งแบบนั้น
แต่นั่นยังไม่ใช่ทั้งหมด
ลิงค์ไม่ได้หยุดและวาดรูนต่อในตอนที่เขาหยุดลงหลังจากผ่านไปกว่าสามนาที, แขนขาของอีโลแวนก็ฟื้นกลับสู่สภาพเดิม ความแตกต่างเดียวก็คือมันจะมีหลอดเลือดเวทมนตร์จางๆอยู่มากมายบนผิวหนัง
หลังจากนั้น,ลิงค์ก็พูด “ลุกขึ้นแล้วลองเดินดูซิ”
อีโลแวนลุกขึ้นอย่างระมัดระวังเขายืดแขนออก, หมุนเท้า, แล้วเดินไปรอบๆ จากนั้นเขาก็พูดกับลิงค์ “ไม่มีปัญหาครับลอร์ด”
ในฐานะเพื่อนนักเวทย์,เขาคุ้นเคยกับเวทย์นี้ดี ในทางเทคนิคนั้น, มันมาจากเวทย์หุ่นเชิดเวทมนตร์มีเนื้อหนังของไฮเอลฟ์ อย่างไรก็ตาม, เวทย์ของลิงค์ในการสร้างหุ่นเชิดเวทมนตร์นั้นได้ถูกพัฒนาไปอีกระดับแล้ว เขาเพิ่มนวัตกรรมของตัวเองเข้าไปมากเลยด้วย ยกตัวอย่างเช่น, แขนกับขาของเขานั้นให้ความรู้สึกเหมือนเดิมเลย นี่คือสิ่งที่เวทย์ของไฮเอลฟ์ไม่สามารถทำได้
แต่ก็แน่นอนว่ามันยังมีผลข้างเคียงอยู่จุดที่ใหญ่ที่สุดเลยก็คือเขาไม่สามารถใส่พลังธรรมชาติเข้าไปอย่างเต็มที่ได้อีกแล้ว หลังจากอิทธิพลจากพลังอันยิ่งใหญ่, พลังของเขาอาจจะหยุดทำงานไปเลยด้วยซ้ำ
อวตาร์ส่งเสียงชื่นชมในวันนี้เขาได้เห็นพลังของนักเวทย์อย่างเต็มที่
ในฐานะราชา,ประสบการณ์ในวันนี้ทำให้เขาตระหนักได้ถึงความสำคัญของเวทมนตร์ เผ่าที่ไม่รู้จักเวทมนตร์นั้นอาจจะถูกกำจัดได้, และเผ่าของเขาก็แทบไม่มีนักเวทย์เลย
เผ่าของข้าต้องมีนักเวทย์ของตัวเอง,เขาคิด แค่หมอผียังไม่พอ ไม่อย่างนั้น, ถ้ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก, ข้าจะต้องขอความช่วยเหลือจากคนนอกอีกรึเปล่านะ?
ในอีกด้านนึง,เห็นได้ชัดว่าลิงค์ไม่รู้ในสิ่งที่อวตาร์กำลังคิด เขามองไปที่มิโรสแล้วถาม, “แล้วนายหล่ะ? อยากให้ราชาอวตาร์ฉีกแขนขาให้เป็นชิ้นๆก่อนแล้วค่อยเข้ามาช่วยหรือจะช่วยตอนนี้เลย?”
มิโรสลุกขึ้นจากพื้น“ข้าจะช่วยเดี๋ยวนี้เลย ข้าจะช่วยเลยขอร้องหล่ะอย่าทำข้า”
“อืม,นายเลือกได้ฉลาดมาก” ลิงค์หัวเราะคิกคัก “ถ้างั้นก็มาเริ่มกันเถอะ”