Advent of the Archmage – 581: พวกไฮเอลฟ์เป็นบ้าไปแล้ว!

Chapter
ไม่นะ,อ้าก! แขนข้า! ขาข้า!
ไบรอันท์ตัวสั่นแล้วตื่นจากฝันร้ายด้วยความตกใจหลังจากที่ได้สติ, เขาก็รู้สึกตัวว่าเขาอยู่ใต้ผ้าห่ม มันรู้สึกอบอุ่นและนุ่มสบาย แถมแขนขาของเขาก็ไม่เจ็บแล้วด้วย พวกมันดูไม่เหมือนกับเคยได้รับบาดเจ็บมาเลย; เขาสามารถขยับได้เหมือนปกติ
เขารู้สึกแปลกใจเกิดอะไรขึ้น? ทั้งหมดนั่นเป็นแค่ฝันร้ายหรอ? ตอนนี้ข้าตื่นแล้ว, แสดงว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่ไหม?
พอลืมตาขึ้นมา,ไบรอันท์ก็มองไปรอบๆ เขากำลังนอนอยู่ในห้องเปิดที่มีแสงถ่ายเทอย่างเต็มที่ เฟอร์นิเจอร์ที่อยู่ข้างในห้องนั้นดูคุ้นตา และพอสังเกตุดูดีๆ, เขาก็เข้าใจว่าตัวเองอยู่ที่สวนแห่งเดิม
ด้วยการลุกขึ้นนั่ง,เขาก็มองที่มือของเขา เขาตระหนักได้ว่ามีรูนที่เบาบางมากมายอยู่บนผิวหนังของเขา และเขาก็จำได้ในทันทีว่าแขนขาของเขาจริงๆแล้วไม่ใช่แบบนี้ นี่คือเวทย์หุ่นเชิดเวทมนตร์มีเลือดเนื้อ
อา,ดูเหมือนว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นจะเป็นความจริงสินะ ไบรอันท์ถอนหายใจ
“ตื่นแล้วหรอ?”มีเสียงนึงดังขึ้น
ไบรอันท์หันไปมองมีโต๊ะตัวนึงตั้งอยู่ริมหน้าต่างที่แสงส่องเข้ามา ลิงค์, สวมเสื้อผ้าธรรมดาๆ, นั่งอยู่ตรงนั้น เขาปิดหนังสือแล้วเดินเข้ามาหา
ตอนนี้เฟิร์ดสว่างไสวและมีชีวิตชีวาแสงอาทิตย์สีทองฉายเข้ามาจากหน้าต่างเหมือนกับลำแสงสีทองที่เข้ามาในห้องที่มืดสลัว ลิงค์อาบแสงแดดอยู่ครึ่งนึงและอีกครึ่งปกคลุมอยู่ในเงามืด ด้วยความที่แสงบังอยู่, ไบรอันท์จึงเห็นสีหน้าของเขาไม่ค่อยชัด เขาให้ความรู้สึกเหมือนคนอื่นที่ดูสงบมากๆ
“ข้าหลับไปนานแค่ไหนแล้ว?”ไบรอันท์เอามือกุมขมับ หัวของเขารู้สึกหนักเหมือนกับมีสำลียัดอยู่ข้างใน ความคิดของเขาไม่สามารถไหลเวียนได้อย่างราบรื่น　　“ไม่นานเท่าไหร่,ประมาณ 75 ชั่วโมง” เสียงของลิงค์ราบเรียบและไร้อารมณ์
แล้วจู่ๆไบรอันท์ก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้พลังของเขาหายไปหมดแล้ว, ไม่เหลือแม้กระทั่งเศษเสี้ยวเล็กๆ ร่างกายของเขาว่างเปล่า; เขาไม่ต่างอะไรจากคนธรรมดาเลย
“นี่เจ้าผนึกพลังของข้าเอาไว้สินะ?”เขาถามโดยไม่รู้สึกประหลาดใจอะไรเลย
“เปล่า,ไม่ได้ผนึก” ลิงค์พูด แต่ในขณะที่ไบรอันท์กำลังถอนหายใจด้วยความโล่งอกอยู่นั้น, ลิงค์ก็พูดต่อ “ฉันแค่แยกออกมาจากร่างกายของนายอย่างสมบูรณ์เท่านั้นเอง…หรือพูดให้ถูกก็คือฉันผนึกวิญญาณของนาย”
ไบรอันท์ตกใจเขาบีบขมับของตัวเองโดยไม่รู้ตัว, และพยายามนึกถึงเวทมนตร์ซักบทเพื่อร่ายออกมา แต่ในตอนที่เขาพยายามอยู่นั้น, เขาก็พบอะไรบางอย่างที่น่าตกใจยิ่งกว่าเดิม “เวทย์ของข้าอยู่ไหน? ทำไมข้าจำไม่ได้ซักบท? นี่เจ้าทำอะไรกันแน่!?”
มีแค่เวทย์ที่อยู่ต่ำกว่าเลเวล2 เท่านั้นที่อยู่ในความทรงจำของเขา, และพวกมันก็ไม่ได้รุนแรงอะไรเลย พอคิดอย่างถี่ถ้วนดีแล้ว, เขาก็นึกออกแค่เวทมนตร์ไม่มีอันตรายห้าหกบทเท่านั้นเอง ส่วนที่เหลือนั้นหายไปหมดแล้ว มันเหมือนกับหนังสือเปียกน้ำ ความทรงจำของเขาคือข้อความที่อยู่ในหนังสือ ยังมีรอยพิมพ์เหลืออยู่บ้าง, แต่เขาก็คิดอะไรไม่ออกเลยต่อให้พยายามแล้วก็ตาม
“ไม่นะ,เจ้าจะทำแบบนี้กับข้าไม่ได้! เวทมนตร์คือทุกสิ่งทุกอย่างของข้า เจ้าต้องคืนมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!” ไบรอันท์ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดดันตัวขึ้นมาจากเตียง, แต่เขาก็พบว่ามีพลังบางอย่างยับยั้งแขนขาของเขาเอาไว้ การดิ้นรนทั้งหมดนั้นไม่มีประโยชน์อะไรเลย
ลิงค์ไม่ได้พูดหรือมองไบรอันท์เลยด้วยซ้ำเขาแค่นั่งอยู่บนเก้าอี้และอ่านหนังสือของตัวเอง, ด้วยสมาธิอย่างเต็มที่
หลังจากที่ดิ้นรนจนเหนื่อย,ตอนนี้ในที่สุดไบรอันท์ก็ตระหนักได้ว่า, เขาเป็นแค่แมลงสำหรับลิงค์ การดิ้นรน, การส่งเสียงโวยวาย, และความพยายามทั้งหมดของเขานั้นไม่มีค่าอะไรเลย ลิงค์สามารถขับไล่เขาออกจากโล่งภายนอกได้ด้วยเวทมนตร์เล็กๆแค่บทเดียว ซึ่งโลกก็คงจะไม่สังเกตเห็นสถานการณ์ของเขาด้วยซ้ำ
พอเข้าใจตรงจุดนี้,ไบรอันท์ก็ยอมแพ้ เขาเอนตัวพิงหัวเตียง, และหอบอย่างรุนแรง ในตอนที่ลมหายใจของเขากลับมาเสถียร, เขาก็พูด “ก็ได้ข้ายอมแล้ว, เจ้าวางแผนจะทำยังไงกับข้าต่อ?”
ลิงค์ปิดหนังสืออีกครั้ง“ในขณะที่นายกำลังนอนอยู่, พวกเราได้อ่านความทรงจำทั้งหมดของนายแล้ว, ไม่ว่าจะเป็นการร่วมมือของนายกับกองทัพแห่งการทำลาย, แผนของเกาะรุ่งอรุณ, พร้อมทั้งตัวละครสำคัญ, ลักษณะนิสัยและรูปร่างหน้าตาของพวกเขา, แถมยังมีแม้กระทั่งชื่อของคนหนุ่มสาวที่มีพรสวรค์บางคนด้วย ดังนั้นโดยพื้นฐานแล้ว, พวกเรารู้ทุกอย่างที่นายรู้ ตอนนี้, นายไม่มีประโยชน์อะไรกับเฟิร์ดแล้ว”
หัวใจของไบรอันท์เย็นยะเยือก“แสดงว่าเจ้าจะฆ่าข้าสินะ?”
“ไม่หรอก,อย่าเข้าใจผิดสิ” ลิงค์ส่ายหัว เขากวักมือที่ประตู, แล้วหุ่นเชิดเวทมนตร์หน้าตาน่ารักสองคนก็เดินเข้ามาข้างใน คนนึงมีรูปร่างผอมเพรียว, ในขณะที่อีกคนมีส่วนโค้งเว้าและอวบเล็กน้อย หุ่นเชิดทั้งสองตัวนี้ต่างก็น่าดึงดูดกันทั้งคู่
“ระเบิดของนายทำลายบ้านไปหลายร้อยหลังในฐานะลอร์ด, ฉันควรจะตัดสินโทษตายกับนาย แต่ว่า, พวกเราก็ได้รับข้อมูลจากนายอย่างมหาศาลเหมือนกัน ดังนั้นเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน, นายเก็บชีวิตของตัวเองเอาไว้เถอะ ตอนนี้, นายสามารถใช้ชีวิตได้แค่ในสวนแห่งนี้เท่านั้น, และไม่สามารถก้าวออกไปข้างนอกได้ตลอดกาล นายจะไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับใครทั้งนั้น ถ้านายต้องการอะไร, หุ่นเชิดเวทมนตร์สองตัวนี้จะดูแลให้อย่างเต็มที่เพื่อตอบสนองความพึงพอใจของนาย…แล้วก็ไม่ต้องคิดเรื่องใช้หุ่นเชิดเวทมนตร์หนีหรอกนะ พวกเธอแตกต่างจากหุ่นเชิดประเภทสงคราม พวกเธอแข็งแกร่งกว่ามนุษย์ธรรมดาแค่นิดหน่อยเท่านั้นแหล่ะ…”
“เจ้าจะจองจำข้าแบบนี้ไม่ได้นะ!”ไบรอันท์เดือดขึ้นมา, ไม่ว่ายังไง, เขาก็อยู่ระดับตำนาน แต่ตอนนี้เขากำลังถูกคนที่เด็กกว่าหลายรอบปีจับขัง การที่เขาโกรธมันก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว
ลิงค์ไม่สนใจปฏิกิริยาของเขาแล้วพูดต่อ“ไม่มีพื้นที่ให้สู้กลับหรอกนะ คนหมดสภาพอย่างนาย, ไม่มีใครเสี่ยงชีวิตเข้ามาช่วยหรอก ขอให้สนุกกับช่วงชีวิตที่เหลือนะ, ไบรอันท์”
เขาไม่สนใจปฏิกิริยาของไบรอันท์หลังจากที่พูดจบ, แสงสีขาวก็สว่างขึ้นรอบตัวเขา ในตอนที่แสงอ่อนลง, เขาก็หายไปจากสวนแล้ว
ไบรอันท์รู้สึกได้ว่าเวทมนตร์ที่ยับยั้งเขาอยู่ก็หายไปแล้วเหมือนกันเขานอนอยู่บนเตียงโดยไม่ขยับไปไหนเหมือนกับหุ่นเชิดไร้วิญญาณ
หลังจากผ่านไปพักใหญ่ๆ,ท้องของเขาก็ร้อง ความรู้สึกหิวแล่นไปที่สมองของเขา
หุ่นเชิดเวทมนตร์รูปร่างอวบพูดขึ้นมาในทันที“นายท่าน, ข้าจะไปเตรียมอาหารมาให้นะคะ” เสียงของเธอนุ่มนวลและน่ารัก
หลังจากที่เธอออกไป,หุ่นเชิดเวทมนตร์ผอมเพรียวก็เข้ามาหาพร้อมกับเสื้อผ้า “นายท่าน, ข้าจะช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นะคะ” เธอพูดอย่างอ่อนโยน เสียงของเธอฟังดูระรื่นหูและมีความน่ารักที่เป็นเอกลักษณ์ด้วย
ในตอนที่หุ่นเชิดเข้ามาใกล้,ไบรอันท์ก็ได้กลิ่นหอมสะอาด ซึ่งนี่ทำให้เขานึกถึงผู้หญิงคนแรกของเขา เธอเป็นมนุษย์ผู้หญิงอายุ 19 ปีที่ชื่อว่าลิเลียน กลิ่นนี้คล้ายกับของลิเลียนเลย มันเต็มไปด้วยความสาวแต่ก็ยังแตกต่างอยู่มาก
เป็นเวลาพักนึง,ไบรอันท์รู้สึกเหมือนกับว่าเขาได้ย้อนกลับไปเมื่อหลายร้อยปีก่อน ในตอนนั้น, เขายังเป็นมนุษย์อยู่ แล้วเขาก็ยังเป็นผู้กล้าที่มนุษย์หลายพันคนเคารพเทิดทูนด้วย…เห้อ, ทั้งหมดนั้นมันเป็นอดีตไปแล้วสินะ
เขามักจะได้ยินอยู่เรื่อยๆว่าหุ่นเชิดของเฟิร์ดนั้นอยู่ในอันดับสูงก่อนหน้านี้, เขายุ่งอยู่กับการช่วยนากาก็เลยไม่ได้สนใจหุ่นเชิดเวทมนตร์เท่าไหร่นัก แต่ตอนนี้, เขาตระหนักได้ว่าพวกเธอเองก็ทำมาจากเทคนิคหุ่นเชิดเวทมนตร์มีเลือดเนื้อเหมือนกัน ซึ่งนี่ทำให้ดูเหมือนกับมนุษย์จริงๆ แถมการเคลื่อนไหวของเธอก็นุ่มนวลด้วย ในตอนที่เธอช่วยเขาเปลี่ยนเสื้อผ้า, แรงที่เธอใช้นั้นกำลังเหมาะสม ทำให้เขาไม่รู้สึกอึดอัดเลย
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ,เขาก็รออีกประมาณสองสามนาทีก่อนที่คนใช้อีกคนจะเดินเข้ามาพร้อมอาหาร มีกลิ่นอันน่าอร่อยลอยเข้ามา, และกำลังดึงดูดเขา
“นายท่าน,เดี๋ยวข้าป้อนให้นะคะ” หุ่นเชิดพูด หลังจากนั้น, ไบรอันท์ก็ไม่ได้ขยับเลยเขาแค่นั่งอยู่บนเก้าอี้เฉยๆก็พอแล้ว
เขาซดซุปที่หุ่นเชิดเวทมนตร์ป้อนให้มันสดมากและทำให้เขาอยากมีชีวิตต่อ หลังจากที่กินอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว, เขาก็เรออย่างมีความสุขแล้วเหยียดแขน หุ่นเชิดเวทมนตร์หุ่นท้วมเริ่มทำความสะอาดจาน ส่วนคนผอมเพรียวก็เริ่มนวดเขา แรงกดของเธอยังคงเหมาะสม, และเทคนิคของเธอก็ยอดเยี่ยมมาก ไบรอันท์แทบจะครวญครางออกมาด้วยความสุข
ความโกรธของเขาค่อยๆหายไปภายใต้ความสุขนี้ก็ได้, ช่างมันเถอะ ถึงจะไม่มีพลัง, ข้าก็ยังสามารถใช้ชีวิตต่อไปได้ ข้าจะเกษียณตัวเองที่นี่แหล่ะ
ไบรอันท์ถอนหายใจแล้วยอมตัดใจ
…
หอคอยเวทมนตร์
กลุ่มของลิงค์กำลังจับตาดูไบรอันท์อยู่ในตอนที่เขาเริ่มปล่อยวาง, เอเลียร์ดก็พูดขึ้น“เขาไม่ใช่ภัยคุกคามสำหรับพวกเราอีกต่อไปแล้ว”
“ใครจะไปคิดหล่ะว่าเขาจะพบจุดจบแบบนี้?”เอวิเลน่าเย้ยหยัน
เซลีนพูดออกมาแค่คำเดียว“บาปกรรม!”
ตอนนี้เรื่องของไบรอันท์จบลงแล้วต่อไป, พวกเขาต้องจัดการกับแผนการบ้าๆของไฮเอลฟ์
“ถ้าตัดสินจากความทรงจำของไบรอันท์”ลิงค์พูด “การรวมสองภพคงเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ สิ่งที่พวกเราต้องทำในตอนนี้ก็คือรวบรวมพลังสำหรับการท้าทายใหม่”
ไฮเอลฟ์ใช้ต้นไม้โลกเป็นเชื้อเพลิงให้ภพพวกเขาบ้าไปแล้วและควรจะถูกหยุดถ้ามันเป็นไปได้ แต่ก็โชคไม่ดีที่, ต้นไม้โลกนั้นยิ่งใหญ่เกินไป ไม่เพียงแค่มันจะมีเลเวล 19, แต่ขนาดของมันยังไม่สามารถจินตนาการได้ด้วย แม้กระทั่งนักเวทย์ระดับตำนานก็คงเป็นแค่มดปลวกเมื่ออยู่ต่อหน้ามัน　　ในตอนที่แผนการนี้เริ่มขึ้นแล้ว,มันก็คงจะเหมือนกับการที่มนุษย์กำลังเผชิญหน้ากับหิมะถล่ม พวกเขาทำได้แค่ดูมันเคลื่อนที่มาข้างหน้าแล้วจากนั้นก็ทำตามกระแส ถ้าพวกเขาพยายามหยุดมัน, พวกเขาก็คงจะถูกบดขยี้
อย่างไรก็ตาม,ถ้าตัดสินจากความทรงจำของไบรอันท์เกี่ยวกับต้นไม้โลก, ลิงค์ไม่สามารถคิดวิธีหยุดการรวมภพได้เลย ต่อให้มันมีอยู่, วิธีนั้นก็คงจะเสี่ยงมากๆ และด้วยเหตุนี้เอง, เขาจึงทำได้แค่เตรียมตัวป้องกัน
ในส่วนของวิธีตอบโต้นั้น,พวกเขาต้องคุยกันอีกที
ในขณะที่เฟิร์ดกำลังมีประชุมสำคัญ,ขุมพลังอื่นๆในฟิรุแมนเองก็รู้สึกได้ถึงงูยักษ์
หมู่บ้านมังกร,ทุ่งหญ้าสีทาง, ป่าทมิฬทางตอนเหนือ, สมาคมทางใต้, และยอดฝีมืออีกบางส่วนต่างก็ตื่นตัวอย่างเต็มที่ ในขณะที่พวกเขาตกใจ, พวกเขาก็พยายามหาต้นตอไปด้วย
วันที่สองหลังจากที่เฟิร์ดเริ่มลงมือ,แขกที่คาดไม่ถึงสองคนก็มาหาลิงค์ พวกเขาเป็นคนคุ้นเคย—นักเวทย์แสงฮาลิโน่และนักเวทย์แห่งความมืดยูจิน
พวกเขาเคยต่อสู้กันมาและดูเหมือนว่าจะกลับมาอยู่ด้วยกันอีกความสัมพันธ์ของพวกเขาช่างน่าสับสนจริงๆ ในตอนที่พวกเขาเห็นลิงค์, คำพูดแรกของนักเวทย์ฮาลิโน่ก็คือ “พวกไฮเอลฟ์เป็นบ้าไปแล้ว พวกเราต้องหยุดพวกนั้นให้ได้!”