Chapter
ด้วยเสียงครืนที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหัน,เส้นทางของโนโซม่าก็ถูกปิดกั้นด้วยพลังอันน่าเหลือเชื่อ
บรรยากาศเบื้องหน้าเขาถูกบิดเบือนอย่างรุนแรงตอนนี้มันคล้ายกับพื้นผิวมหาสมุทรที่เผชิญหน้ากับลมพายุ
มีจุดแสงสีทองจำนวนนับไม่ถ้วนมากระจุกกันเบื้องหน้าโนโซม่าทุกครั้งที่โนโซม่าพยายามจะไปข้างหน้า, จุดแสงเหล่านี้ก็จะมารวมตัวกัน, แล้วผลักดันเขากลับไป ในตอนที่เขาถูกดันถอยไปได้, จุดแสงพวกนี้ก็จะกระจัดกระจาย, และชะลอการต่อต้านเขา
หนอย…ผ่านเข้าไปไม่ได้เลยโนโซม่าถอยหลัง หลังจากนั้นเขาก็สังเกตจุดแสงที่กำลังกระจุกอยู่เบื้องหน้าเขาอย่างจดจ่อจนเขาลืมการไหลของเวลาไปอย่างสมบูรณ์
หนึ่งชั่วโมงผ่านไปและโดยไร้ซึ่งการเตือนใดๆ, ร่างของโนโซม่าก็เปล่งแสงสีดำ หลังจากนั้น, เขาก็พุ่งไปทางซ้าย
ซึ่งมันก็แปลกมาก,จุดแสงที่อยู่เบื้องหน้าเขานั้นดูเหมือนจะไม่ทันสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวอย่างกระทันหันของโนโซม่า พวกมันยังคงลอยในลักษณะแผ่นบิดเบือนอากาศโดยไม่พยายามหยุดเขาเลย
ในตอนที่เขาเข้ามาในมิติบิดเบือนได้ประมาณ100 ฟุต, จุดแสงสีทองก็ดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงตัวตนของเขา พวกมันพุ่งมาหาเขาอย่างรวดเร็ว, เตรียมพร้อมที่จะขับไล่เขาออกไปอีกครั้ง
ทันใดนั้นเอง,โนโซม่าก็หยุดลง
และในตอนที่เขาหยุดเคลื่อนไหวนั้นเอง,จุดแสงสีทองทั้งหมดก็ผ่อนคลานในทันที, ก่อนที่จะกลับไปอยู่ในสภาพกระจัดกระจาย มันเหมือนกับว่าพวกมันคลาดเป้าหมายไปและไม่เห็นความจำเป็นในการใช้โหมดขับไล่
โนโซม่ารออยู่เฉยๆอย่างอดทนครึ่งชั่วโมงต่อมา, เขาก็มุ่งหน้าฝ่ามิติบิดเบือนต่อ ครั้งนี้,เขาหยุดลงอีกครั้งหลังจากที่พุ่งไปได้กว่า 150 ฟุต
หลังจากที่หยุดๆพุ่งๆอยู่สามครั้ง,หมอกเบื้องหน้าเขาก็สลายไป, และเผยให้เห็นภาพลางๆที่กำลังโคจรอย่างต่อเนื่องในเส้นทางของเขา
ประตูแห่งตัวตนที่แท้จริงหรอ? โนโซม่ายิ้มอ่อนๆ ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยเงาสีดำที่เสมือนกับท้องฟ้ายามค่ำคืนอันไร้ที่สิ้นสุด ถ้าอยู่ในระยะที่ใกล้พอ, จะมีความรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังจ้องเข้าไปในหลุมไร้ก้น, และคุกคามจิตใจของใครก็ตามที่โง่พอจะมองเข้าไป
เทพแห่งแสงเอ๋ย,จิตใจของข้านั้นไม่มีอะไรนอกจากความมืด ข้าจะบดบังแสงทั้งหมดในภพนี้ ตอนนี้เจ้าน่าจะรู้เรื่องนี้แล้ว ประตูแห่งตัวตนที่แท้จริงนั้นไม่มีผลอะไรกับข้าเลย
พอพูดจบ,โนโซม่าก็เดินผ่านประตูไปโดยไม่ลังเล เขารู้สึกได้ถึงเงาบิดเบือนรอบตัวเขา สามวินาทีต่อมา, เงานั้นก็หายไป และเบื้องหน้าเขาก็เผยให้เห็นวิหารที่ตั้งอยู่อย่างโอ่อ่า
ออร่าสีดำที่แผ่ออกมารอบตัวโนโซม่าหนาแน่นขึ้นในตอนที่เขาเห็นวิหารตอนนี้มันกำลังพลุ่งพล่านไปทั่วพื้นผิวของร่างกายของเขา, และกำลังส่ายไปมาเหมือนกับหนวดสีดำ
จงกลับไปยังที่ของเจ้าซะ,ไอ้ปีศาจ! มีเสียงดังขึ้น มีความโกรธแฝงอยู่ในนั้นด้วย มันคือเสียงของโรเมออน
โรเมออนกำลังพุ่งเข้ามาหาโนโซม่าด้วยความเร็วที่เปลี่ยนร่างของเขาให้กลายเป็นสายฟ้าฟาดที่พุ่งผ่านอากาศ
ไอ้แมลงเอ้ย! โนโซม่าลดความเร็วลงอย่างช้าๆ, โดยไม่ตกใจกับการปรากฎตัวของโรเมออนเลย หนึ่งในหนวดสีดำของเขาตวัดใส่โรเมออนเหมือนกับงูเห่า
หนวดสีดำนั้นจับโรเมออนเอาไว้ได้อย่างง่ายดาย,ก่อนที่จะรัดร่างของเขาแน่นและยกเขาขึ้นสูง จากนั้นโดยไม่มีการเตือนใดๆ,ปลายหนวดก็ทะลวงเข้าไปที่รูจมูกข้างหนึ่งของโรเมออน
อ้ากกกก! โรเมออนกรีดร้อง ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด มีเส้นเลือดสีน้ำเงินปรากฎขึ้นบนร่างของเขาเหมือนกับไส้เดือนที่กำลังชอนไชออกมาจากพื้นดิน
ห้าวินาทีต่อมา,หนวดนั้นก็ปล่อยโรเมออนไป ตอนนี้หน้าตาของเขาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวจนหน้ากลัว, ดวงตากลายเป็นสีแดงเลือดและผิวหนังก็เน่าเปื่อย, ตอนนี้โรเมออนดูคล้ายกับศพที่ถูกทำให้กลับมามีชีวิต
ยูนิคอร์นของเขาเองก็เปลี่ยนไปในทางที่น่ากลัวเหมือนกันตอนนี้ดวงตาของมันกำลังเปล่งแสงสีดำออกมา, ในขณะที่มีไฟสีเขียวกำลังลุกไหม้อยู่ที่ใต้กีบของมัน จากขนสีขาวบริสุทธิ์ได้เปลี่ยนเป็นสีดำสนิท, และมีของเหลวเหมือนกับน้ำมันกำลังไหลออกมาจากมุมปากของมันอย่างต่อเนื่อง นายท่าน โรเมออนหลบไปด้านข้าง, และปล่อยให้โนโซม่าเดินผ่านไป
โดยไม่คิดจะตรวจสอบผลงานของเขา,โนโซม่าก็รีบเดินเข้าไปในวิหารผู้รังสรรค์ มันใช้เวลาไม่นานเลยก่อนที่เขาจะได้เจอกับหินแห่งการรังสรรค์ในที่สุด
โนโซม่าหยุดเดินในตอนที่เขาเห็นหินนั่นตอนนี้พลังงานสีดำกำลังแผ่ออกมาจากร่างของเขาอย่างรุนแรง จากที่ไกลๆ, เขาคงจะดูเหมือนกับก้อนพลังงานสีดำขนาดยักษ์
200,000ปีมาแล้วสินะ, เทพแห่งแสง, ข้าตามหาเจ้ามาตั้ง 200,000 ปี, และตอนนี้ในที่สุดข้าก็ได้เจอเจ้าแล้ว…คิดถึงข้าไหม, เพื่อนยาก?
ตอนนี้หนวดสีดำจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังแผ่ออกมาจากร่างของโนโซม่า,พวกมันพันเสาทุกต้นกับรูปปั้นทั้งหมดที่อยู่ในวิหาร, และกำลังทำลายทุกสิ่งที่อยู่ในอ้อมกอดของพวกมัน
ตูม!เสียงหินกำลังทลายดังก้องไปทั่ววิหาร สิ่งก่อสร้างทั้งหมดที่อยู่รอบตัวโนโซม่ากำลังพังทลายอย่างรวดเร็ว
ฟึบทันใดนั้นเองก็มีคนๆนึงปรากฎขึ้นในวิหารที่กำลังพังทลาย เขาคือนักเวทย์ผมขาวที่สวมเสื้อคลุมสีขาวยาวสุดตัว ในทันทีที่เขาปรากฎขึ้น, รูนจำนวนมากก็ปรากฎขึ้นในอากาศที่รัศมี 100 ฟุตรอบตัวเขา
รูนพวกนี้เรียงตัวเป็นบาเรียแสงสีทองรอบตัวนักเวทย์ในทันทีหนวดใดก็ตามที่เข้ามาหาเขาจะถูกละลายในตอนที่สัมผัสกับบาเรียนี้
ดูเหมือนว่าโนโซม่าจะรู้สึกยินดีที่ได้เจอกับนักเวทย์ที่ปรากฎตัวขึ้นเบื้องหน้าเขาคนนี้ ยังไม่ตายจริงๆสินะ, ท่านหมอผีสูงสุดทาริค
ในอดีตกาล, หมอผีสูงสุดนั้น , คือคำเรียกสำหรับนักเวทย์ที่เก่งที่สุดเท่าที่จะเก่งได้ หมอผีสูงสุดทาริคนั้นเคยยืนอยู่ที่จุดสูงสุดของโลกในตอนที่เขายังหนุ่ม ด้วยความที่ทุกคนในตอนนั้นรู้จักเขา, มันจึงเป็นธรรมดาที่โนโซม่าเองก็รู้จักเขา
ทาริคส่ายหัว ข้าไม่เคยนึกฝันเลยนะว่าเจ้าลูกศิษย์จอมเจ้าเล่ห์ของข้าคนนั้นจะมาจบลงที่การกลายเป็นปีศาจที่น่ากลัวที่สุดเท่าที่ทะเลแห่งความว่างเปล่าเคยมีมา
เขาเองก็รู้จักโนโซม่าในตอนนั้นโนโซม่าค่อนข้างจะมีชื่อเสียง, แม้ว่าแทบทั้งหมดจะเป็นเรื่องไม่ดีก็ตาม
โนโซม่ายิ้มเยาะ นั่นสินะ, ดูเหมือนว่ากาลเวลาจะเปลี่ยนแปลงพวกเราทั้งคู่ไปเยอะเลย ข้ามาที่นี่เพื่อบดบังแสงสว่าง ข้าเดาว่าท่านคงจะมาที่นี่เพื่อหยุดข้าสินะ?
ก็คงจะเป็นอย่างนั้น ทาริคพูดอย่างนุ่มนวล ด้วยเสียงครืน, บาเรียแสงก็ขยายตัวขึ้นรอบตัวเขาสิบเท่า, และละลายหนวดสีดำของโนโซม่า
ท่านสู้ข่าไม่ได้หรอก,ทาริค โนโซม่า, ส่ายหัว หลังจากนั้นเขาก็ยื่นมือที่ถือหินสีดำออกมา พื้นผิวของหินนั้นราบเรียบ, ซึ่งเป็นหลักฐานที่บ่งบอกว่าเขาเล่นกับมันมาเป็นเวลานานแล้ว
ทาริคตกตะลึงในตอนที่เขาเห็นหินในมือของโนโซม่า หินแห่งความมืด…. เจ้าไม่ใช่โนโซม่า, เจ้าคือหุ่นเชิดของมัน!
หุ่นเชิดหรอ?ก็ดีนี่, อย่างน้อยลูกศิษย์ที่ไม่มีอะไรดีของเจ้าก็ได้เปลี่ยนเป็นคนที่ค่อนข้างมีประโยชน์ขึ้นมา ด้วยการเป็นเปลือกที่ว่างเปล่าให้ข้าได้อาศัยอยู่ยังไงหล่ะ
ด้วยการไม่สนใจหมอผีสูงสุดทาริค,โนโซม่าก็เงยหน้ามองหินแห่งการรังสรรค์, ที่ยังคงลอยอยู่บนฟ้า แล้วเขาก็ตะโกนออกมา เทพแห่งแสง, ข้ากลับมาแล้ว ทำไมไม่โผล่หน้ามาให้เห็นหน่อยหล่ะ?
ในตอนที่เขาพูดจบ,ลำแสงก็ฉายลงมาจากหินแห่งการรังสรรค์, ก่อนที่จะรวมตัวกันเป็นลูกบอลแสงกว้าง 200 ฟุตเบื้องหน้าทาริค
มีเสียงที่ดังก้องดังออกมาจากลูกบอลนั้น เจ้าไม่น่ากลับมาเลย, ความมืดในจิตใจ…ของข้า โนโซม่าหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง อะไรกัน? นี่ข้าไม่ได้รับการต้อนรับหรอเนี่ย? อย่าบอกข้านะว่าหลังจากที่ได้รับการสรรเสริญในฐานะเทพแห่งแสงมาเป็นเวลา 200,000 ปี, เจ้าก็ลืมไปแล้วจริงๆว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่? หรือว่าช่วงเวลาที่พวกเราเคยเขมือบภพต่างๆด้วยกันจะเป็นเรื่องที่โหดร้ายเกินกว่าจะนึกถึง?
หนวดสีดำที่อยู่รอบตัวเขาในตอนนี้กำลังเลื้อยไปขดรอบๆบอลแสงและสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นก็สร้างความตกใจให้ทาริค
เทพแห่งแสงไม่ได้ขัดขืนหนวดเลยในตอนที่มันเริ่มพันรอบตัวเขา
นายท่าน,ทำไมกัน? ทาริคอุทาน
ข้าหยุดเขาไม่ได้ไม่ว่าจะเป็นแสงสว่างหรือความมืด, เขาก็ยังคงเป็นส่วนนึงของข้า ทาลิค, ข้าโกหกเจ้า ในตอนนั้น, ภพฟิรุแมนแข็งแกร่งเกินไป มันมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นในตอนที่ข้าทะลวงเข้าไป ข้าได้รับบาดเจ็บ อันที่จริงเจ้าไม่ได้ฟื้นชีวิตกลับมาให้ข้าหรอก, ข้าแค่ปล่อยให้เจ้าขับไล่ความมืดในตัวข้า
ทาริคตกตะลึงเขารู้สึกว่าทุกสิ่งที่เขาเคยเชื่อกำลังพังทลายลง อะไรกันครับ? ทุกสิ่งที่ท่านบอกข้าเป็นเรื่องโกหกทั้งหมดเลยหรอ?
ไม่ใช่ทั้งหมดหรอกบางส่วนมาจากนิสัยด้านสว่างของข้าจริงๆ
พลังแห่งความมืดยังคงหลั่งไหลเข้าไปในร่างของเทพแห่งแสงอย่างต่อเนื่อง,ซึ่งตอนนี้แสงเริ่มลิบหรี่ลงและค่อยๆแผ่แสงสีม่วงออกมา ตอนนี้ทาริคกำลังตื่นตระหนก ถ้าแสงสว่างกับความมืดเป็นขั้วตรงข้ามกัน, ทำไมคนที่เจิดจ้าอย่างท่านถึงปล่อยให้ความมืดกลืนกินหล่ะ?
ในฐานะหมอผีสูงสุด,ทาริครู้สึกว่าการรวมแสงสว่างกับความมืดในครั้งนี้จะนำพาไปสู่สิ่งชั่วร้ายที่ไม่เคยมีใครหรืออะไรเคยเห็นมาก่อนในทะเลแห่งความว่างเปล่า
แสงสว่างกับความมืดนั้นเป็นเหรียญที่อยู่คนละด้านกันมาโดยตลอดมนุษย์เอ๋ย, ชื่อที่แท้จริงของข้าก็คือผู้ปกครองแห่งแสงสว่างและความมืด การรวมแสงสว่างกับความมืดนั้นคือตัวตนที่แท้จริงของข้า, และพวกมันก็เชื่อฟังคำสั่งของข้าทุกอย่าง
ตอนนี้ทาริครู้สึกสิ้นหวังอย่างเต็มที่ ถ้าท่านแข็งแกร่งขนาดนั้น, ท่านจะยังอยากทำลายภพไปทำไม?
ทำลายหรอ?ไม่, ข้ากลืนกินภพต่างหากหล่ะ ข้าจะยกตัวอย่างให้ละกัน, ทาริค, สมมุติว่าตอนนี้เจ้ากำลังกินแอปเปิ้ลอยู่ เจ้าจะหยุดพิจารณาถึงความรู้สึกของหนอนที่อยู่ในนั้นไหมในตอนที่เจ้ากำลังจะกัดลงไปโดนพวกมัน? นี่ไม่เกี่ยวข้องกับความดีหรือความชั่ว ก็แค่ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดคือผู้ที่อยู่รอดเท่านั้นเอง, มันเป็นเรื่องที่พื้นๆและเรียบง่าย
ทาริครู้สึกหนาวไปจนถึงสันหลังตอนนี้เขารู้สึกสิ้นหวังอย่างถึงที่สุด ถ้างั้นทำไมท่านถึงยังตอบคำถามให้หนอนอย่างตัวข้าหล่ะ?
หึหึหึ…
ณตอนนี้, โนโซม่าได้หายไปอย่างสมบูรณ์แล้ว บอลแสงที่เคยเป็นเทพแห่งแสงได้กลายเป็นสีม่วง จากบอลนั้น, มีเสียงที่บ่งบอกเพศไม่ได้ดังออกมา นั่นก็เพราะเจ้าเป็นสัตว์เลี้ยงที่ค่อนข้างเชื่องสำหรับข้ามาเป็นเวลานานแล้ว และก็แน่นอนว่า, เจ้าสมควรได้รับการดูแลที่พิเศษจากข้า เมื่อเทียบกับมนุษย์คนอื่นแล้ว, เจ้ามีพื้นที่พิเศษในใจข้า
ตอนนี้ท่านคิดจะทำอะไรกัน? ทาริคพูด น้ำเสียงของเขาแหบแห้งด้วยความสิ้นหวัง
ตอนนี้หรอ?ตอนนี้ข้าค่อนข้างหิว ข้าไม่ได้กินอะไรมาตั้ง 10,000 ปีแล้ว และข้าก็เห็นว่าแอปเปิ้ลที่ชื่อว่าเฟดาโร่นี้กำลังสุกได้ที่แล้วหล่ะ ตอนนี้มันดูน่ากินมากๆเลย
ไม่!!!ข้าไม่ยอมให้ท่านกินหรอก! ออร่ารอบตัวทาริคผสานกันเป็นลำแสงเส้นเดียว, และจากนั้นมันก็พุ่งไปหาบอลแสงสีม่วงเหมือนกับดาบ
ด้วยเสียงตูม,รอยแตกเหมือนแก้วก็กระจายออกมาจากบอลแสงสีม่วง อย่างไรก็ตาม, ตอนนี้ทาริคหายไปแล้ว เขาถูกสลายกลายเป็นกลุ่มควันอย่างสมบูรณ์ ทาริคที่น่าสงสาร,เขาเลือกที่จะกัดกินส่วนหนึ่งของข้าแลกกับชีวิตตัวเองแทนที่จะอยู่ต่อไปอีกสักนิดในฐานะสัตว์เลี้ยงของข้า…นี่มันก็แค่วิธีที่จะกระตุ้นความอยากอาหารของข้าเท่านั้น
