ตอนที่ 377 : เจรจา
“ทําไมถึงกะทันหันแบบนี้กันนะ?”
ฮยอนอูมองรอบร้านด้วยดวงตาที่เผยความกังวลใจ ตอนนี้เวลาสิบเอ็ดนาฬิกา เขากําลังอยู่ที่ร้านคาเฟ่แห่งหนึ่งซึ่งค่อนข้างว่างเพราะยังไม่ถึงเวลาพักกลางวัน เหตุผลที่ฮยอนอูมาที่คาเฟแห่งนี้ในเวลาแบบนี้ก็เพราะสายโทรศัพท์ที่เขาได้รับเมื่อครู่นี้ บุคคลที่แจ้งว่าชื่อโฮมยองฮวันจากแผนกวางแผนของบริษัทโกลบอลเอ็กซอร์ท
“เรื่องนี้คุยผ่านโทรศัพท์ไม่ค่อยสะดวกนัก มาเจอกันดีกว่าครับ ว่าแต่สะดวกที่ไหนดีครับ?”
โฮมย็องฮวันโทรหาเขาโดยไม่อธิบายอะไรสักอย่าง เมื่อยืนยันได้แล้วว่าไอดีของเขาคืออาร์คจึงนัดออกมาพบ นี่ก็เป็นเวลาหนึ่งปีแล้วตั้งแต่ที่เขาเข้าร่วมการทดสอบของบริษัทและเริ่มเล่นนิวเวิลด์ โกลบอลเอ็กซอร์ทไม่เคยติดต่อเขามาเลยสักครั้ง อันที่จริงเขารู้สึกว่ามันค่อนข้างหมดหวังแล้วด้วยซ้ํา แต่อย่างไรแล้วพวกเขาก็ยังคงมีสถานะเป็นผู้เข้าทดสอบอยู่ ไม่ใช่ว่าท้ายที่สุดต้องมีใครสักคนที่มีอํานาจจัดการติดต่อเขามาสักครั้งหรอกหรือ? แต่มันกลับไม่มีการติดต่ออะไรมาเลย หากเขาตีความในทางที่ดีก็คือไม่มีปัญหาอะไรก็เลยไม่ติดต่อมา แต่ถ้าหากมันแย่ลงก็หมายความว่าบริษัทไม่สนใจเขาอีกต่อไป และตอนนี้สถานการณ์มันก็ก้ำกึ่งจนเป็นผลให้ฮยอนอูต้องมารอคอยอย่างหวาดวิตกอยู่ที่นี่
เรียกมาเจอตัวกะทันหันแบบนี้
การติดต่อมาอย่างปุบปับจะว่าดีก็ได้แย่ก็ไม่เชิง หรือจะเกี่ยวข้องกับการทําธุรกิจ? ถึงตอนนี้กระดิ่งที่ประตูร้านพลันดังขึ้นขณะคนคนหนึ่งเข้ามาในคาเฟ เป็นชายหนุ่มอายุน่าจะยี่สิบกว่า และมีร่างกายที่แข็งแรงเลยทีเดียว ชายคนนั้นมองไปรอบร้านจนกระทั่งเห็นฮยอนอูนั่งอยู่ใกล้ริมหน้าต่างจึงเข้ามาหา
“อาร์คนิมหรือเปล่าครับ?”
ฮยอนอูตอบรับด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“ใช่ครับ อาร์คครับ”
“ยินดีที่ได้พบนะครับ ผมชื่อโฮมยองฮวันที่ติดต่อหาคุณเมื่อสักพัก
โฮมย็องฮวันส่งนามบัตรมาให้อย่างเป็นการเป็นงาน
“ผมต้องขออภัยด้วยนะครับ คือไม่มีนามบัตรเลยน่ะครับ…”
“ไม่เป็นไรครับ เบอร์โทรศัพท์ของอาร์คนิมผมบันทึกไว้ เรียบร้อยแล้ว ชื่อจริงคือคิมฮยอนอูใช่ไหมครับ? แต่ผมได้อ่านรายงานของคุณนะ ชื่ออาร์คจึงค่อนข้างคุ้นเคยกว่า ขอเรียกว่าอาร์คนิมได้ไหมครับ?”
“ได้ครับ แบบนั้นก็สะดวกดีเหมือนกัน”
ฮยอนอูตอนนี้รู้สึกสบายใจขึ้นเพราะเรียกหากันเป็นอาร์ค แทนที่จะเป็นชื่อจริง ก็เหมือนการพบเจอกันครั้งแรกทั่วไป สถานการณ์กระอักกระอ่วนย่อมต้องเกิดเมื่อการทักทายเรียบร้อยแล้ว
“แต่คุณดูต่างจากที่ผมคิดเอาไว้พอสมควรเลยนะครับเนี่ย”
“ครับ?”
“ผมเคยเห็นอาร์คในนิวเวิลด์มาสองครั้ง ครั้งแรกคือตอนอีวิลชิลริออนอารีน่ารอบชิงชนะเลิศ และครั้งที่สองคือในวิดีโอที่โพสต์ไว้ในเว็บไซต์อย่างเป็นทางการเมื่อไม่นานมานี้ ทั้งสองครั้งคุณดูเป็นหมาป่าที่นึกขึ้นมาก เพราะงั้นแล้วก็เลยนึกว่าคุณเป็นผู้เล่นที่เพาะกายหรืออะไรพวกนั้น”
แม้เขาจะไม่ได้ไปที่ยิมของสํานักงานตํารวจมาสักพักหนึ่งแล้ว แต่ฮยอนอูก็ยังออกกําลังกายอย่างสม่ําเสมอ ทว่าฮยอนอูเป็นผู้ใช้วิชาเทควันโด ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่เขาจะไปเพาะกายสร้างกล้ามเนื้อขนาดนั้น แน่นอนว่าเขามีร่างกายที่มีกล้ามเนื้อสมส่วนจากการออกกําลังกาย แต่นั่นก็ไม่ได้ทําให้เห็นชัดออกมาหากสวมเสื้อผ้าอยู่ นอกจากนี้เขายังไม่ละเว้นเรื่องการคุมอาหารเพราะกลัวจะส่งผลกับการออกกําลังกาย แต่นั่นก็ไม่น่าใช่เหตุผลที่ว่าทําไมโฮมย็องฮวันจึงบอกว่าต่างจากที่คิด อาร์คในนิวเวิลด์เป็นบุคซิลถ่ายทําโดยเขาพูดเก่งและมีชีวิตชีวา หากเทียบกับบุคซิลและลาริเอ็ตเต้ แล้วเขาเป็นที่น่านับถือยิ่งกว่าเพราะผู้อาวุโสเผ่าบารันจํายอมต้องก้มหัวให้เพียงคําพูดไม่กี่คํา แต่เรื่องนี้กลับกลายเป็นอีกแบบเพราะโดนเรียกออกมาเจอกับคนของทางบริษัทจึงทําให้เขาสงบเสงี่ยมขึ้นมาก
“ก็นะ ไม่แปลกอะไรที่คนเล่นเกมกับในโลกจริงจะมีตัวตนที่แตกต่างกันถึงขนาดนี้
บางครั้งคนเงียบขรึมอาจเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงเมื่อได้รับพวงมาลัยรถยนต์ด้วยซ้ํา เกมออนไลน์ก็ไม่ต่าง เมื่อบุคคลเชื่อมต่อเข้าสู่เกมเป็นครั้งแรก พวกเขาจะเริ่มพูดมากขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ หรือบางทีก็กลายเป็นพวกชอบสังหารผู้เล่นเสียอย่างนั้น
“คนแบบนั้นก็มีเยอะแยะ แต่ว่า… ทําไมเขาถึงดูคุ้นจังเลยนะ?”
โฮมย็องฮวันก้มเงยอยู่ฝ่ายเดียวขณะมองหน้าฮยอนอู ชัดเจนว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอกับฮยอนอู แต่มันก็คล้ายให้ความรู้สึกว่าคุ้นเคยอย่างประหลาด หรือจะเป็นเพราะสถานการณ์พาไป? ในเมื่อคิดเองแล้วไม่ได้ข้อสรุปจึงต้องถามออก
“พวกเราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่าครับ?”
“ครับ? เคยเจอกันด้วยเหรอครับ?”
“ไม่ครับ คือผมค่อนข้างรู้สึกคุ้นเคยแปลกๆ”
“เอ่อ ผมว่าพวกเราเพิ่งเจอกันครั้งแรกนะครับ จะมีก็คงต้องเป็นตอนผมเข้าไปสัมภาษณ์งานที่โกลบอลเอ็กซอร์ทเลย”
“ไม่ ไม่น่าใช่ตอนนั้น เหมือนเพิ่งเคยเห็นที่ไหนเมื่อไม่นานมานี้เอง…”
ถูกต้อง โฮมย็องฮวันเคยเห็นฮยอนอู ไม่ใช่อาร์คที่เป็นดาร์ควูล์ฟ แต่เป็นฮยอนอูตัวจริง เหตุการณ์เพิ่งเกิดขึ้นไม่นานมานี้ตอนที่ฮยอนอูต่อสู้แล้วโดนถ่ายวิดีโอเอาไว้ ฮามย๊องอูก็คิดว่าอีกฝ่ายน่าจะเป็นผู้เล่นคนเดียวกันกับที่ล้มวาลเดอลาสในภารกิจอีเวนท์ได้ จึงสั่งการให้โฮมย็องฮวันหาตัวอีกฝ่าย ทว่าคุณภาพของวิดีโอนั้นไม่ค่อยดีนัก อีกทั้งยังอยู่ในระยะไกล เพราะแบบนั้นโฮมยองฮวันจึงไม่เห็นใบหน้าของฮยอนอู เพราะแบบนั้นโฮมย็องฮวันจึงไม่อาจตระหนักได้ว่าฮยอนอูเป็นใครแม้นั่งอยู่ตรงข้ามกันเช่นนี้ เบาะแสเพียงอย่างเดียวที่เชื่อมต่อพวกเขาทั้งสองเข้าด้วยกันคือรายงานของฮย็อนอุตอนช่วงภารกิจอีเวนท์ แต่มันก็ถูกทําลายไปแล้ว โฮมย็องฮวันจึงต้องรับชมวิดีโอดังกล่าวอยู่หลายสิบครั้ง เพราะแบบนั้นแม้ไม่รู้จักหน้า แต่ก็คล้ายรู้จักฮยอนอูที่รูปร่างคล้ายคลึงกัน
“เหมือนจะมีอะไรหยุดไม่ให้เรานึกถึง เคยเห็นที่ไหนกันนะ? คิดว่ามันสําคัญด้วยสิ
ทว่าโฮมย็องฮวันคล้ายไม่อาจนึกต่อ
ครืน
“เฮือก อะ-อะไรกัน?”
ระหว่างที่โฮมย็องฮวันขุดคุ้ยความทรงจํา ฉับพลันเขากลับต้องตัวสั่นเทิ้มคล้ายลมยะเยือกแล่นผ่าน เขาไม่ทราบว่าทําไม แต่เขารู้สึกคล้ายว่าไม่ควรนึกต่อสัญชาตญาณ งกับส่งสัญญาณแจ้งเตือนแก่เขาแล้ว นี่อันตรายเกินไป! ถ้าหากเขาก้าวเข้าสู่กล่องต้องห้ามอีกเพียงก้าวเดียวอาจจะหันกลับไม่ได้! เขาถึงกับต้องชะงักค้างไปเพราะความกลัว บุคคลที่ฝังความหวาดกลัวนี้ให้โฮมย็องฮวันไม่ใช่ใครอื่นนอกเสียจากหัวหน้าทีม SWAT ที่หนึ่งอย่างลีมย็องลง
โฮมย็องฮวันที่รับชมตัวเอกในคลิปวิดีโออยู่หลายครั้งจนได้เบาะแสนําพาไปสู่เผือกร้อนอย่างดีมย้องลงจนเกิดความเข้าใจผิดกัน ครั้งนั้นมันแทบคุกคามชีวิตของเขา มันคือภัยคุกคามที่เขารู้สึกอันตรายถึงชีวิตครั้งแรกตั้งแต่เกิดมา! กี่ครั้งกันที่เขาต้องสะดุ้งตื่นเพราะฝันร้ายจากเหตุการณ์ครั้งนั้น? ด้วยเหตุนี้ทุกสิ่งอย่างที่เกี่ยวข้องกับวิดีโอพวกนั้นจึงกลายเป็นของแสลงให้กับโฮมย็องฮวัน นั่นจึงทําให้โฮมย็องฮวันไม่คิดว่าฮยอนอูจะเป็นตัวหลักในคลิปวิดีโอเมื่อครั้งก่อน ไม่สิ เขาลืมเลือนเรื่องคลิปวิดีโอนั่นไปหมดสิ้นแล้วต่างหาก
ยิ่งไปกว่านั้นสายตาที่ฮยอนอูมองมาช่างคล้ายคลึงจนไปกระตุ้นทําให้เขาคิดอยากลืมเลือนเรื่องนี้ไปเสีย ร่างกายมนุษย์ช่างลึกลับและอัศจรรย์อย่างแท้จริง ไม่สิ ความอัศจรรย์ยิ่งกว่าคือสิ่งที่ลืมย็องลงปลูกฝังไปต่างหาก… นั่นก็เป็นเหตุผลว่าทําไมชาวอันธพาลถึงกับต้องหวาดกลัววิ่งหนีเมื่อได้ยินชื่อ ลีมย็องลง โฮมย็องฮวันส่ายศีรษะอย่างเร็วที่สลัดความกังวลทิ้งไป
“ต้องขออภัยด้วยนะครับ น่าจะเข้าใจผิดไปเอง”
ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าครับ?”
ฮยอนอูถามด้วยน้ําเสียงเป็นห่วงเป็นใยหลังเห็นโฮมย็องฮวันหลั่งเหงื่อออกมาไม่หยุด
“เอ? คิดว่าไม่น่าใช่หวัดนะครับ…ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกครับ”
“ทําไมเราถึงรู้สึกเย็นเยียบฉับพลันขนาดนี้? หรือวันนี้นอนไม่พอเลยอ่อนเพลีย? คงต้องหายาชูกําลังกินบ้างแล้วมั้ง?”
ทว่าโฮมย็องฮวันไม่ทราบเหตุผลแท้จริงว่าทําไมความรู้สึกเย็นเยียบถึงแล่นผ่าน เป็นเพราะความทรงจําในวันนั้นและวิดีโอได้ถูกผนึกเอาไว้ น่าเศร้านักที่เขากลับต้องพบเจอผู้ล่าที่ร้ายกาจเช่นนั้นเสียก่อน ความกลัวก็เป็นอีกเรื่องที่ทําให้คนเราลืมเลือนเรื่องหนึ่งไปได้ โฮมย็องฮวันกระแอมไอสักครู่ก่อนเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
“อืม อืม เมื่อครู่ผมพูดถึงไหนแล้วนะครับ?”
“ยังไม่ได้พูดถึงอะไรเลยนี่ครับ?”
“เป็นแบบนั้น?”
โฮมย็องฮวันเกาศีรษะก่อนจะควานหาอะไรสักอย่างภายในกระเป๋า ฮยอนอูก็มองอีกฝ่ายอยู่สักพักก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยความลังเล
“คือผมสงสัยนิดหน่อย ทางพวกคุณได้ติดต่อผู้เข้าทดสอบคนอื่นบ้างหรือเปล่าครับ?”
“ครับ? หมายถึงอะไรนะครับ?”
“การทดสอบเริ่มต้นมาได้หนึ่งปีแล้ว ในระหว่างนั้น ผมไม่เคยได้รับอีเมลจากทางโกลบอลเอ็กซอร์ทเลย พวกเขาไม่เคยบอกอะไรเลยสักอย่างแม้ผมจะส่งรายงานประจําเดือนไปแล้ว ทุกคนที่เข้าทดสอบต่างก็เป็นแบบเดียวกันเหรอครับ?”
“ระ-เรื่องนั้น…”
โฮมย็องฮวันคว้ายอีกอักไปกับคําถามของฮยอนอู แต่ก็เพียงชั่วครู่ เขายิ้มอย่างเป็นมิตรก่อนพยักหน้าให้
“ถูกต้องครับ มันเป็นระเบียบการของทางบริษัท พวกเราต้องการให้ผู้เข้าร่วมเล่นเกมได้อย่างอิสระโดยปราศจากซึ่งความรู้สึกว่ามันเป็นการทดสอบ ผมไม่อาจบอกรายละเอียดได้นัก แต่ขอให้มั่นใจได้เลยว่าการแก้ปัญหาภายในเกมที่มีความท้าทายคือส่วนหลักของการทดสอบครับ หากพวกเราติดต่อกับผู้สมัคร แบบนั้นแล้วพวกเขาอาจจะรู้สึกว่าโดนกดดันจนเกิดเป็นความกังวลได้”
คําตอบที่ฮยอนอูได้รับนับว่าแนบเนียน มันไม่แปลกหรือที่จะทําการจ้างงานพนักงานโดยอาศัยผลการเล่นเกม นอกจากนี้ ผู้เข้าสมัครยังจะได้รับเงินจํานวนหนึ่งล้านห้าแสนวอนในทุกเดือนอีก แม้ไม่ใช่จํานวนมากมายอะไรแต่มันก็ต้องจ่ายให้คนถึงสองพันคน! มูลค่าที่ต้องจ่ายออกในแต่ละเดือนจะอยู่ราวสามพันล้านวอน ไม่ว่ายอดขายของทางบริษัทจะดีขนาดไหน แต่โกลบอลเอ็กซอร์ทก็ไม่น่าจะต้องมาเสียเงินจํานวนมหาศาลขนาดนี้กับการทดสอบที่ดูไม่ยากเย็นอะไร ทางโกลบอลเอ็กซอร์ทมีเป้าหมายอันแปลกออกไปกับการทดสอบในครั้งนี้ มันสําคัญยิ่งกว่าการจ้างพนักงานเพิ่มมากนัก จุดประสงค์แท้จริงของการทดสอบคือหาว่าความลับอะไรที่ผู้พัฒนาการเกมปาร์คอูซองซ่อนเอาไว้ กล่าวให้ตรงความจริงยิ่งขึ้นคือพวกเขาต้องการกุญแจที่ผนึกนิวเวิลด์เอาไว้ เพื่อให้ได้รับมาซึ่งมาสเตอร์โค้ด! สําหรับตอนนี้ยังไม่มีผู้ใดทราบว่ามันอยู่ที่ไหน ทุกคนเพียงทราบว่าปาร์คอูซองได้ส่งอีเมลมาให้ทางโกลบอลเอ็กซอร์ทเพียงแค่ว่า “เป้าหมายสุดยอดภายในเกม” จากนั้นก็หายตัวไป
นั่นจึงเป็นเหตุให้โกลบอทเอ็กซอร์ทต้องจ่ายเงินจํานวนมหาศาลเพื่อจัดการทดสอบขึ้น พวกเขาได้คัดเลือกคนจํานวนสองพันคนมาเข้าทดสอบ การคัดเลือกไม่ได้มีพื้นฐานทางการศึกษาแต่อย่างใด ทางบริษัทต้องการเพียงแค่ผู้เข้าสมัครที่มีประสบการณ์เล่นเกมออนไลน์” หรือก็คือเกมเมอร์ที่มีความสามารถจะนํามาซึ่งมาสเตอร์โค้ดของนิวเวิลด์ ดังนั้นแล้วต่อให้เป็นคนที่เรียนไม่จบ หรือการศึกษาน้อย ตราบเท่าที่พวกเขามีประสบการณ์เล่นเกมมากพอก็จะได้รับเลือก สําหรับฮยอนอูนั้นเขาได้ทําการปลอมแปลงเอกสารแนะนําตัวโดยโอ้อวดว่าเคยเล่นเกมมานับสิบปี ด้วยเหตุนั้นเขาจึงได้รับเลือก และโครงการนี้ทางโกลบอลเอ็กซอร์ทไม่สามารถติดตามทุกก้าวเดินของโครงการได้ ดังนั้นแล้วนับตั้งแต่เริ่ม แผนกวางแผนจึงเพียงแค่ติดต่อกับผู้สมัครระดับชั้นแนวหน้าเท่านั้น หรือก็คือพวกเขาเมินเฉยฮยอนอูที่ถูกคัดเลือกเป็นรายชื่อคัดออกอย่างไม่ใยดี
และมันก็คงจะต้องเป็นแบบนั้นต่อไปหากไม่ได้บุคซิลมาช่วยถ่ายทําวิดีโอให้ อย่างไรแล้วฮยอนอูตอนนี้ได้กลายเป็นผู้สมัครที่ควรค่าแก่การสนใจขึ้นมาเพราะเหตุการณ์ที่ซอแทนดาล ในสถานการณ์นี้สามารถบ่งบอกชัดเจนได้แล้วว่าเขามีศักยภาพแค่ไหน ท่ามกลางบรรดาผู้เข้าร่วมทดสอบ แผนกวางแผนต้องการสร้างสัมพันธ์กับฮยอนอูและร่วมงานด้วย โชคดีที่ฮยอนอูเพียงแค่รับสายก็เชื่อจนออกมาพบเจอแล้ว
“ก็จริงนะครับ ว่าแต่วันนี้ติดต่อผมมีอะไรหรือเปล่าครับ…?”
“เป็นเพราะการตรวจสอบกลางภาคของการทดสอบนะครับ”
“ตรวจสอบกลางภาค?”
“ถูกต้องครับ ตอนนี้เวลาได้ผ่านไปแล้วหนึ่งปีนับตั้งแต่เริ่มการทดสอบดังที่พูดเมื่อครู่ แต่ช่วงเวลานั้นไม่สําคัญแต่อย่างใด ก็เหมือนตอนที่หัวหน้าได้กล่าวเอาไว้ตอนเรียกสัมภาษณ์ ทางบริษัทได้วางแผนระยะยาวเอาไว้พร้อมทั้งเงินทุนสําหรับการทดสอบครับ”
“ครับ ก็ได้ยินมาเหมือนกัน”
“หนึ่งปีไม่สําคัญ มันอาจเป็นไปได้ไม่ว่าจะสองหรือสามปี ขึ้นอยู่กับกระบวนการ แต่หนึ่งปีผ่านไปแล้ว ดังนั้นทางฝ่ายจัดการจึงต้องมีการตรวจสอบกลางภาค”
“ผมก็ยังไม่ค่อยเข้าใจอยู่ดี”
“ขออธิบายให้ง่ายขึ้นนะครับ พวกเราจะรับคนหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับว่าผู้เข้าทดสอบได้ประสบกับ “เงื่อนไขพิเศษ” ในเกมหรือไม่ ดังนั้นแล้วไม่เกินเลยนักที่จะบอกว่าทุกคนแม้ลงเรือลําเดียวกัน แต่ทั้งเลเวลและพื้นฐานที่จะนําไปพบซึ่ง “เงื่อนไขพิเศษ” ออกจะคล้ายสลากกินแบ่งไปบ้างเพราะไม่ใช่ทุกคนที่จะถูกรางวัลครับ”
“พอเข้าใจบ้างแล้วครับ”
ฮยอนอูพยักหน้ารับ มันก็เป็นเรื่องปกติที่จะมีรูปแบบพิจารณาแบบนั้น เหมือนอย่างที่โฮมย็องฮซันกล่าว มีแค่บางคนที่เพียงเข้าร่วมเพื่อรีบเงินฟรีจากการเล่นเกมและไม่ได้สนใจเรื่องการทดสอบอะไรนัก เป็นปกติที่จะต้องมีการตรวจสอบและประเมินในระยะเวลาที่สม่ําเสมอเพื่อให้เข้าถึงเป้าหมายมากขึ้น ดังนั้นแล้วฮยอนอูจึงคิดว่าแนวคิดของโกลบอลเอ็กซอร์ทก็ไม่แปลกอะไร ทางบริษัทต้องการสถานที่ซึ่งปาร์คอูซองซ่อนมาสเตอร์โค้ดเอาไว้ ดังนั้นพวกเขาจึงมองมุมต่าง ที่พวกเขาต้องการคือผู้สําเร็จที่จะช่วยให้เข้าถึงเป้าหมายได้เท่านั้น แต่แท้จริงแล้วไม่ว่าจะยังไงผู้สําเร็จก็คือผู้ถูกเลือกอยู่ดี
