ตอนที่ 458 : ภารกิจในโลกจริง(?)
“ไหวไหม?”
ลืมย็องลงถามทั้งยังยิ้มให้ ฮยอนอูก็ลูบข้อต่อที่ปวดและเท้าที่เจ็บ
“ผมดูปกติเหรอครับ?”
“หึหึหึ ฉันบอกนายแล้ว การฝึกฝนทั่วไปก็ไม่ควรละเลยนะ”
“ผมก็ไม่ได้ละเลยสักหน่อย ผมออกกําลังกายทุกวันเลยนะครับ”
“เอาเถอะ เท่าที่ดูก็เหมือนนายขาดซ้อมอยู่ดี นายต้องผลักดันตัวเองให้มากกว่านี้นะ”
“ซ้อมผมจนน่วมแล้วพูดแบบนี้ก็ได้เหรอครับ?”
ฮยอนอูร้องออกขณะจ้องมองลืมย้องลง หลังจากลืมย้องลงและฮยอนอซ้อมมือที่ยิมเรียบร้อย พวกเขาก็มาพักกันที่ร้านคาเฟใกล้เคียงความจริงแล้วมันเหมือนโดนซ้อมมากกว่าซ้อมมือ อะไรก็ดี เพราะนี่ก็นานแล้วที่เขาไม่ได้เจอลีมย้องลงแต่อีกฝ่ายก็ไม่คล้าย จะปราณีแม้สักนิด แต่ก็เหมือนจะดีมันคล้ายทําให้เขาได้สดชื่น หลังทําการซ้อมมือกับลีมย็องลงมันก็เหมือนทําให้กล้ามเนื้อของเขากลับเข้าที่เข้าทางนอกจากนี้แล้วเขายังยินดีไม่น้อยที่ได้เจอกับลี มย้องลงที่ไม่ได้พบกันนานพอสมควรทว่าลืมย็องลงกลับเผยท่าทางขอโทษเล็กน้อยก่อนจะถามฮยอนอู
“ช่วงนี้เกิดอะไรขึ้นบ้างหรือเปล่า?”
“ครับ ผม…”
“ฉันรู้จากข้อความที่นายส่งมาแล้ว นายได้บ้านใหม่ขอโทษที่ไม่ได้ไปแสดงความยินดีนะ
นี่ก็เกือบสามเดือนแล้วตั้งแต่ครั้งล่าสุดที่เจอลีมย้องลง แม้เขาจะไม่ได้ไปที่ยิมหลังจากนั้น แต่พวกเขาก็เจอกันข้างนอกครั้งหนึ่งและตอนที่ย้ายบ้านมาลีมย้องลงส่งมาเพียงแค่ข้อความแสดงความยินดี
“ก็ดีครับ ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ? หรือหมดเรื่องยุ่งที่สํานักงานตํารวจแล้ว?”
“ฉันมีธุระเร่งด่วนกับนายน่ะ”
“กับผม?”
“จะเริ่มอธิบายตั้งแต่ตรงไหนดีนะ…”
ลืมย์องลงเผยท่าที่คลุมเครือขณะเกาศีรษะ หลังผ่านไปสักพักหนึ่งลืมย็องลงก็เริ่มพูดคุยทั้งเผยสีหน้ากระอักกระอ่วน
“คือ… ที่จริงแล้ว… หลายเดือนก่อน ฉันเริ่มเล่นนิวเวิลด์”
“นิวเวิลด์? อาจารย์น่ะเหรอครับ?”
เมื่อฮยอนอุเผยดวงตาเบิกออกกว้าง ลีมย้องลงจึงกระแอมไอก่อนจะแก้คํา
“ไม่ใช่แบบนั้น ไม่ได้เริ่มเล่นเอาสนุกหรืออะไรนะแต่ไปสืบสวนต่างหาก”
“สืบสวนเหรอครับ?”
คีมย้องลงถอนหายใจกับคําถามของฮยอนอูและเริ่มอธิบายสถานการณ์ให้ฟังหลังผ่านปัญหาหลายอย่างเขาก็ได้รับตําแหน่งในแผนกรับมืออาชญากรรมพิเศษโดยต้องเข้าไปเล่นนิวเวิลด์ตอนนี้เขาได้แฝงตัวเข้าไปในองค์กรอาชญากรเพื่อทําการสืบสวน แน่นอนว่าเขาไม่ได้อธิบายถึงต้นตอสาเหตุว่าทําไมถึงต้องเข้าไปอยู่แผนกดังกล่าวเพราะกลัวฮยอนอูคิดมากแต่ก็นับว่าโชคดี นับจาก เหตุการณ์นั้นเวลาก็ผ่านไปนานฮยอนอูไม่คล้ายสงสัยกับการย้ายแผนกของลีมย้องลงเพื่อไปเล่นนิวเวิลด์สักเท่าไหร่
“ไม่เคยคิดเลยนะครับว่าจะมีอาชญากรเล่นเกมด้วย”
“ฉันก็ไม่เคยคิดเหมือนกันจนกระทั่งตอนได้รับงานมาเนี่ยแหละ”
“แล้วทําไมถึงไม่บอกผมล่ะครับว่าเริ่มเล่นนิวเวิลด์?”
“มันเป็นเพราะ… ฉันต้องคอยจับตาดูองค์กรของพวกอาชญากรและแทรกซึมเข้าไป ทางเลือกดีที่สุดคือรักษาความลับเอาไว้”
เรื่องนี้คือความจริง สํานักงานตํารวจไล่ล่าอาชญากรภายในนิวเวิลด์หากข้อมูลนี้รั่วไหลออกไปอาชญากรทั้งหลายได้ม้วนเสื่อ เก็บเนื้อเก็บตัวยิ่งกว่าเก่า และหากเป็นแบบนั้นก็จะยิ่งทําให้งานยากยิ่งขึ้นแต่เหตุผลแท้จริงที่ลืมย็องลงไม่อยากให้ฮยอนอรู้ก็คือเรื่องการย้ายแผนกและลดขั้นนั่นเอง นอกจากนี้แล้วหัวหน้าหน่วย SWATที่หนึ่งยังอับอายเรื่องที่เกิดขึ้นตอนเข้านิวเวิลด์ครั้งแรกไม่น้อย
“ผมเข้าใจครับ”
ฮยอนอูพยักหน้ารับจากนั้นจึงเผยความสงสัยออกมา
“แล้วทําไมตอนนี้ถึงเลือกบอกผมล่ะครับ?”
“ก็เหมือนที่บอกไป ฉันต้องการของสิ่งหนึ่ง นายเล่นเกมกับพ่อค้าคนแคระที่เหมือนหมูใช้ไหม?”
“ พ่อค้าคนแคระที่เหมือนหมู? หมายถึงบุคซิลเหรอครับ?”
“บุคซิล? หมอนั่นชื่อบุคซิล?”
“ใช่ครับ หมูตัวที่เดินทางไปไหนมาไหนกับผมชื่อว่าบุคซิล”
“รู้วิธีติดต่อหมอนั่นไหม?”
“เอ? ทําเอาผมนึกขึ้นได้ ที่โลกจริงผมไม่มีช่องทางติดต่อเลยครับ”
ฮยอนอูถึงกับคิดกับตัวเองว่าพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงบุคซิลเดินทางร่วมกับตนเองมาก็หลายเดือนแล้วแต่เขากลับเอาแต่สนใจแต่เรื่องในนิวเวิลด์จนลืมแลกเบอร์โทรศัพท์กันไว้
“แต่ก็มีทางติดต่ออื่นใช่ไหม?”
“ใช่ครับ ผมเดินทางกับหมอนั่น แต่เมื่อวานมีปัญหานิดหน่อยก็เลยแยกทางกันชั่วคราว
ขณะที่อาร์คพยายามหลบหนีจากเบรดและเรเดียน บุคซิลยังไม่เข้าใจเรื่องราวจึงขี่ปลาโลมาตัวที่ไม่รู้ว่าจะพาไปไหนขณะที่อาร์คนั้นก็ออกคําสั่งให้ปลาโลมาส่วนหนึ่งมุ่งหน้าไปยังบริสทาเนียด้วยอาร์คจึงยิ่งไม่มั่นใจว่าอีกฝ่ายจะไปโผล่ที่ไหนกันแน่
“แยกทาง?”
“ถ้าผมติดต่อหมอนั่นผ่านจดหมายได้ก็น่าจะกลับมารวมกลุ่มอีกครั้งนะครับ ว่าแต่ต้องการอะไรจากบุคซิลเหรอครับ? อย่าบอกนะว่าบุคซิลเป็นอาชญากรที่ทางการต้องการตัว?”
“ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น”
คีมย้องลงโบกมือปฏิเสธก่อนจะอธิบายต่อ
“เรื่องมันยาวนิดหน่อย คือมันเพิ่งเกิดเมื่อไม่นานมานี้ ฉันแทรกซึมเข้าไปในองค์กรของพวกอาชญากร แต่แล้วคนพวกนั้นกลับระแวงมากจนฉันไม่ได้ข้อมูลอะไรมาเลย แล้วเมื่อไม่นานมานี้พวกนั้นก็ไปประชุมลับน่าสงสัยกันที่ซอแทนดาล แล้วบุคซิลก็บังเอิญไปถ่ายวิดีโอตรงนั้นเข้า”
“ถ่ายวิดีโอการประชุมลับที่น่าสงสัย?”
“ไม่ผิดแน่ ถึงจะยังไม่รู้ว่าถ่ายอะไรไว้ได้บ้างก็เถอะ แต่หมอนั่นวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต ฉันว่ามันน่าจะมีข้อมูลสําคัญอะไรอยู่บ้างไม่มากก็น้อย
“เพราะแบบนั้นพวกนั้นก็เลยไล่ล่าบุคซิล?”
แต่แล้วมันก็ทําให้ฮยอนอูนึกอะไรขึ้นมาได้
“เดี๋ยวนะครับ? พวกคนที่ไล่ตามบุคซิล หรือว่าพวกคนที่ซอแทนดาลงั้นเหรอ?”
“ใช่ พวกมันเป็นอาชญากรที่ทางการต้องการทางตํารวจยืนยันได้ว่าเป็นพวกมัน”
ฮยอนอูถึงกับเสียศูนย์กับคําตอบของลีมย้องลง ถ้าหากพวกนั้นมาจากองค์กรอาชญากรที่ลืมย์องลงทําการสืบสวนอยู่ก็นับว่าสมเหตุสมผลที่ว่าทําไมเจเพตอลถึงไล่ล่าบุคซิลแทนที่จะเป็นอาร์คมันมีเบื้องหลังแบบนี้นี่เอง… เพราะวิดีโอที่บุคชิลถ่ายไว้อาจมีหลักฐานสําคัญที่ทางตํารวจต้องการนําไปใช้สืบสวนสอบสวน? เพราะแบบ นั้นลืมย้องลงก็เลยอยากขอวิดีโอดังกล่าว
“ได้ยินเรื่องอะไรจากบุคซิลบ้างไหม?”
“ไม่เลยครับ บุคชิลไม่รู้ด้วยซ้ําว่าทําไมพวกนั้นไล่ล่าตัวเอง”
“ก็นะ มันถูกบันทึกเอาไว้โดยกล้องวิเศษ เพราะยังไม่ได้ดู หมอนั่นน่าจะยังไม่รู้ว่าถ่ายอะไรไว้บ้าง แต่ฉันก็อยากตรวจสอบมันให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทําได้ ว่าแต่ นายจะไปเจอหมอนั่นอีกครั้งแน่นอนใช่ไหม?”
“ใช่ครับ ผมกลับเข้าเกมก็ว่าจะส่งข้อความหาหมอนั่นทันทีไม่น่าจะนานนะครับ”
ความจริงฮยอนอูก็มีเหตุผลใหญ่ที่ต้องตามหาตัวบุคซิลเหมือนกันไอเทมของเขาอยู่ในกระเปาบุคซิลไม่น้อย ทั้งยังต้องให้บุคซิลช่วยถ่ายวิดีโอ แน่นอนว่ามีสัญญาอยู่เพราะงั้นบุคซิลไม่มีทางขายไอเทมพวกนั้นโดยอาร์คไม่ยินยอม หลังจากฮยอนอูรับคําเป็นมั่นเหมาะแล้ว ลืมย้องลงจึงผ่อนคลายลงได้บ้าง ทว่าก็ยังไม่วางใจ
“นายติดต่อบุคซิลได้ก็ดี แต่ฉันก็ยังวางใจไม่ได้”
“ครับ?
“ต่อให้บุคซิลไม่ได้ถ่ายอะไรสําคัญไว้เลย แต่อาชญากรพวกนั้นไม่คิดแบบนั้น แม้ว่าแผนโจมตีเรือโดยสารจะล่มไปแล้ว แต่พวกนั้นต้องไล่ตามไปถึงบริสทาเนียแน่ เป็นเพราะนายขึ้นเรือที่มุ่งหน้าไปบริสทาเนีย”
“นั่นก็จริงครับ”
“ว่าแต่ตอนนี้นายไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ?”
“คือ พอดีมันเกิดหลายเรื่องก็เลยยังไปไม่ถึงบริสทาเนียเลยครับผมน่าจะอยู่ทางตะวันออกเฉียงใต้จากชายฝั่งบริสทาเนีย แต่ตอนนี้ผมยังไม่เจอหมู่บ้านเลยเพราะงั้นก็เลยไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ไหนกันแน่บุคซิลก็ไม่น่าจะอยู่ไกลจากที่ผมอยู่เท่าไหร่….”
“แบบนั้นก็ดีแล้ว”
ลืมย้องลงพยักหน้ารับ
“เจ้าพวกนั้นมันคิดว่านายน่าจะอยู่แถวท่าเรือบริสทาเนียถ้านายไปที่ท่าเรือพวกมันจะเจอตัวนาย ทางที่ดีอยู่ให้ไกลจากท่าเรือไว้แบบนั้นจะได้ไม่ต้องห่วงว่าพวกมันจะไล่ล่านายไปได้สักพักช่วงนั้นก็พยายามติดต่อบุคซิลให้เร็วที่สุดแล้วเอาวิดีโอมาให้ด้วยนะฉันจะพยายามหาทางล่อพวกมันไปทางอื่น ถ้าคอยติดต่อกันอยู่ตลอด เจ้าพวกนั้นไม่น่าจะหาตัวนายเจอง่ายๆ”
“เข้าใจแล้วครับ แต่…”
ฮยอนอุดกังวลไม่น้อยคํากับท้ายที่ยังไม่ได้กล่าวออกไปงานครั้งนี้ข้องเกี่ยวกับอาชญากรที่ทางการต้องการตัวแม้ในเกมพวกเขาจะฆ่าใครไม่ได้ แต่พวกนั้นก็เป็นอาชญากรในโลกความเป็นจริงด้วยสําหรับลีมย้องลงที่เป็นหัวหน้าหน่วย SWAT ที่หนึ่งย่อมต้องทํางานสืบสวนสอบสวนเป็นเรื่องปกติ แต่หากมีอะไรผิดพลาดขึ้นมา
“ถ้าเราอยู่ตัวคนเดียวจะไม่มีปัญหาเลย..
ตอนนี้ฮยอนอูอาศัยอยู่กับแม่แล้ว ถ้าหากเกิดปัญหาอะไรขึ้นแบบนั้นแล้วแม่ของฮยอนอูจะโดนผลกระทบไปด้วยฮยอนอูที่ครุ่นคิดอยู่ก็โดนขัด
“ไม่ต้องห่วง ถ้าฉันได้วิดีโอหลักฐานนั่นเมื่อไหร่ฉันจะทําให้แน่ใจว่าพวกมันละความสนใจจากนายและบุคซิลนอกจากนี้แล้วพวกมันยังเป็นอาชญากรที่ทางการต้องการตัว พวกมันไปไหนมาไหนอย่างอิสระไม่ได้ แล้วก็… ถ้า ถ้า… ถ้าพวกมันเกินเลย ถึงขนาดจะทําร้ายนาย… ฉันจะทิ้งการสืบสวนแล้วไปหยุดพวกมันเอง”
ลืมย็องลงเห็นความกังวลของฮยอนอูเพียงแค่ครั้งเดียว ทํางานให้กับสํานักงานตํารวจแห่งชาติมาก็นานเขาย่อมต้องรู้ถึงความกลัวของพยานอย่างที่ฮยอนอูเป็นอยู่ในตอนนี้
“ครับ”
ฮยอนอูเพียงแค่พยักหน้ารับไม่ได้เอ่ยถามอื่นใดเพิ่มเติมอีก เขาไม่เชื่อคําพูดของตํารวจ แต่เขาเชื่อในคําพูดของลีมย้องลงหลังได้เห็นฮยอนอูยิ้มให้อีกครั้ง คีมย้องลงจึงพยักหน้าให้แล้วลุกขึ้นยืน
“งั้นฉันต้องไปแล้ว ฉันต้องไปเจอพวกนั้นตอนเก้าโมงเช้าแล้วค้นหาที่ท่าเรือ ว่าแต่ไอดีในเกมของนายชื่ออะไรนะตอนเจอกันที่เรือก็ลืมถาม…”
“ครับ? พวกเราเคยเจอกันด้วย?”
“อับ!”
ลืมย์องลงแทบตะครุบปากตัวเอง แต่คําพูดเมื่อกล่าวออกไปแล้วก็ย้อนคืนไม่ได้
“ผมเคยขึ้นเรือแค่สองครั้ง ถ้าพวกเราเคยพบกัน… ใช่แล้วคนที่ผมเจอบนเรือโดยสารกับไอ้คนที่เตะผมตกทะเล…. อาพ่อค้าที่ผมเจอบนดาดฟ้าเรืองั้นเหรอครับ?”
“ใช่ ฉันเอง”
ลืมย็องลงยิ้มเก้กังทั้งยังเกาศีรษะ จากนั้นฮยอนอูจึงพยายามมองลีมย็องลงตั้งแต่ล่างขึ้นบนแล้วพึมพํา
“ถึงว่า ที่ซ้อมมือวันนี้เหมือนจะแปลกไป… หรือว่า?”
“ หรือว่าอะไร? นะ-นายอยากพูดอะไรกันแน่?”
“ที่ซ้อมมือวันนี้เพราะอยากแก้แค้นเรื่องตอนนั้นเหรอครับ?”
ฮยอนอูตระหนักได้ไม่ช้าหลังทราบว่าลืมย์องลงคือพ่อค้าคนนั้นในตอนนั้นพ่อค้าคนนั้นได้โจมตีฮยอนอูและตายพร้อมกับพรรคพวกนอกจากนี้อาชญากรส่วนใหญ่บนเรือโจรสลัดที่โจมตีเรือโดยสารยังตายเพราะฮยอนอู เป็นเรื่องธรรมดาที่หากคิดจะแก้แค้นผ่านการซ้อมมือลีมย้องลงถึงกับสะอึกไปก่อนจะเผยความจริงออกมา
“แก้แค้น? ก็นายฆ่าฉันหรือไม่ใช่?”
“นั่นก็เพราะอาจารย์ปิดบังตัวตนทั้งที่ไม่จําเป็นต่างหากล่ะครับนอกจากนี้ผมไม่ได้เป็นคนฆ่านะชาวบารันต่างหากที่ทํา
คีมย้องลงเกาศีรษะก่อนจะหาเรื่องกลบเกลื่อน
“อยากกินไอศกรีมพาร์เฟต์ไหม?”
“ขอเป็นอาหารชุดพิเศษ A ดีกว่าครับ”
“นี่นาย… เงินเดือนตํารวจไม่ได้เยอะขนาดนั้นนะ”
“โอย ผมเจ็บจังเลย อาจารย์รุนแรงกับผมไม่ยั้งมือ”
ด้วยเหตุนี้ข้อพิพาทระหว่างศิษย์และอาจารย์จึงจบลงด้วยอาหารชุดพิเศษ A ไปหนึ่งมื้อ พอออกจากร้านคาเฟ่แล้วก็เหมือนมีหน้าต่างข้อมูลแจ้งต่อหน้าฮยอนอูตอนที่แยกกับลีมย้องลง
ท่านได้รับภารกิจคุ้มครองวิดีโอหลักฐานลับขององค์กรอาชญากร
