ตอนที่ 460 : พจนานุกรม
“ครับ? พูดได้ด้วย?”
“แน่นอนครับ กับเวทมนตร์สื่อสารภาษา ถ้ากระผมใช้ไม่ได้ก็ถือว่าน่าอับอายมากแล้วครับ”
“แต่เมื่อกี้…”
นักเวทตรงหน้าคล้ายรู้ว่าเขาจะพูดอะไรจึงหัวเราะให้ก่อนจะกล่าวต่อ
“ฮ่าฮ่า นี่คงเป็นครั้งแรกที่ท่านเดินทางมาที่นึ่งั้นสินะครับ?”
“ใช่ครับ…”
“สำหรับคนต่างถิ่นที่เดินทางมาเป็นครั้งแรกบ่อยครั้งจะมีอาการเช่นที่ท่านเป็น เพราะตามปกติแล้วที่ชอร์เดนเบิร์กคงไม่มีทางได้ยินภาษาต่างถิ่น”
“ภาษาต่างถิ่น?”
“ใช่ครับ คำพูดที่กระผมพูดเมื่อครู่เป็นภาษาของบริสทาเนีย”
อาร์คเผยท่าทีสงสัยกับคำพูดของนักเวทเป็นอย่างมาก แน่นอนว่านี่เป็นครั้งแรกที่อาร์คเดินทางมายังอาณาจักรอื่น ทว่าบ่อยครั้งเขาก็ได้พบเอ็นพีซีหรือไม่ก็ผู้เล่นจากบริสทาเนียที่ซิลวาน่าหรือไม่ก็ชอร์เดนเบิร์ก ในตอนนั้นการสื่อสารไม่เคยมีปัญหาแต่อย่างใด
“แต่ผมเคยเจอคนจากบริสทาเนียที่ชอร์เดนเบิร์กแล้วก็เข้าใจพวกเขา…”
“ชัดเจนว่าพวกเขาได้เรียนภาษาของชอร์เดนเบิร์กก่อนจะออกเดินทางจากบริสทาเนียครับ”
นักเวทยังคงยิ้มให้อย่างต่อเนื่องและอธิบาย อาณาจักรทั้งสามในทวีปหลักแห่งนี้มีภาษาดั้งเดิมเป็นของตัวเอง เพราะฉะนั้นก่อนที่จะเดินทางไปยังอาณาจักรอื่น พวกเขาจำเป็นต้องเรียนรู้ภาษาต่างถิ่นเสียก่อน ผู้เล่นและเอ็นพีซีที่ไปยังอาณาจักรชอร์เดนเบิร์กย่อมต้องเรียนรู้ภาษาหรือไม่ก็ต้องมีล่ามติดตัวไปด้วย และอาร์คก็ไม่เคยเรียนภาษาต่างถิ่นมาก่อน ย่อมเป็นธรรมดาที่เขาได้ยินแล้วจะไม่เข้าใจ ความจริงแล้วระบบนี้ไม่ได้มีเพียงแค่นิวเวิลด์ ยกตัวอย่างเกมเก่าอย่าง WOW แค่ต่างเผ่ากันก็ไม่สามารถเข้าใจกันได้ แต่มีเพียงแค่นิวเวิลด์ที่สอดแทรกระบบการเรียนรู้ภาษาอื่นเข้ามาด้วย เพราะปัจจุบันคนต่างชาติหลายคนต่างก็เชื่อมต่อเข้านิวเวิลด์ เหตุผลที่ผู้เล่นไม่เคยรู้สึกติดขัดกับการสื่อสารก็เพราะภาษาถูกแปลโดยอัตโนมัติเป็นภาษาท้องถิ่นจากภูมิลำเนาที่ผู้เล่นเลือก หรือก็คือไม่ว่าจะเป็นคนญี่ปุ่นหรืออเมริกา พวกเขาล้วนใช้ภาษาในเกมเช่นเดียวกันหมด
“และคนต่างถิ่นก็ไม่รู้ตัวอักษรเช่นกัน ในเมื่อที่ชอร์เดนเบิร์กไม่เคยประสบปัญหาเรื่องการสื่อสาร พวกเขาจึงไม่จำเป็นต้องเรียนภาษาต่างถิ่น กระผมก็ไม่ทราบ แต่บางครั้งพวกเขาก็เหมือนเรียนภาษาอื่นได้โดยไม่ตั้งใจ ยกตัวอย่างพวกพ่อค้า พวกเขาสามารถเข้าใจทั้งสามภาษาทั้งที่ไม่เคยเรียนด้วยซ้ำ”
“จริงด้วย ทำเอานึกขึ้นมาได้
อาร์คจำได้ว่าเคยเห็นหัวข้อ “ภาษา” ในหน้าต่างข้อมูลตัวละคร เขาเลือกที่จะเปิดขึ้นมาตรวจสอบอีกครั้ง
หน้าต่างข้อมูลภาษา
*ประเทศ
[ชอร์เดนเบิร์ก] : ความเข้าใจ 100%
*เผ่าพันธุ์
[สัตว์อสูร] : ความเข้าใจ 100%
[เอลฟ์] : ความเข้าใจ 100%
[คนแคระ] : ความเข้าใจ 100%
[ฮอบบิท] : ความเข้าใจ 100%
[ออร์ค] : ความเข้าใจ 100%
“อื่น ๆ”
[ภาษาโบราณ] : ความเข้าใจ 100%
[วิญญาณ] : ความเข้าใจ 100%
[ปีศาจ] : ความเข้าใจ 100%
*ภาษาประเทศจะมีผลกับทุกเอ็นพีซีที่อยู่ในประเทศภูมิลำเนา
*การสื่อสารกับเอ็นพีซีทั้งหมดที่เกี่ยวข้องสามารถเข้าใจได้ 100% และการสื่อสารทางจิตไม่เกี่ยวข้องกับภาษา
*สามารถเข้าใจภาษาของมอนสเตอร์ที่เกี่ยวข้องในภูมิลำเนาได้ (ภาษาพิเศษของมอนสเตอร์จำเป็นต้องเรียนรู้แยกต่างหาก)
*ได้รับภาษาโดยอัตโนมัติเมื่อเข้าสู่พื้นที่ที่เกี่ยวข้อง
“อา หน้าต่างข้อมูลนี่แสดงถึงภาษาที่เราสามารถเข้าใจได้นี่เอง”
เดิมที่ระบบนี้จะทำงานโดยอัตโนมัติเมื่อพบเจอกับเอ็นพีซีตอนที่ข้ามจุดตรวจผ่านแดนหรือไม่ก็ชายหาด ทว่า เขาไม่มีทางได้รู้เลยเพราะขี่ปลาโลมาเดินทางมาเอง
“แต่ที่ซอแทนดาลไม่เห็นจะมีปัญหาอะไรเลยนี่…”
“กระผมก็ได้ยินมาเช่นกัน ซอแทนดาลใช้ภาษาของชอร์เดนเบิร์กครับ นั่นน่าจะเป็นเพราะตำแหน่งอยู่ใกล้กับ ชอร์เดนเบิร์กมากกว่าอาณาจักรอื่น”
“แล้วผมควรต้องทำยังไงดีล่ะ?”
“อย่าได้ห่วง พวกเรามีพจนานุกรมของภาษาแต่ละประเทศขาย ครับ”
นักเวทตรงหน้าเผยชั้นหนังสือให้รับชมพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตร อาร์คถึงกับอ้าปากเหวอกว้างเหม่อมองไปวูบกับจำนวนหนังสือมากมายบนชั้น มันเป็นพจนานุกรมฉบับคัดลอกของภาษาต่างถิ่นนับร้อยเล่ม พจนานุกรมเหล่านี้ครอบคลุมเนื้อหาภาษาของสามอาณาจักร รวมถึงภาษาโบราณก็ด้วย… กระทั่งพจนานุกรมแยกตามภาษาของเผ่าพันธุ์มอนสเตอร์ก็ยังมี นักเวทตรงหน้าเลือกหยิบหนังสือเล่มที่ห่อหุ้มด้วยแสงสีฟ้าออกมานำเสนอ
“ความจริงแล้วพจนานุกรมภาษาบริสทาเนียมีหลายประเภทมาก แต่เล่มนี้คือที่สุดครับ นี่คือพจนานุกรมที่ทางสมาคมเวทมนตร์จัดทำขึ้นโดยใช้เวทมนตร์จิตใจ เมื่อใช้งานพจนานุกรมเล่มนี้ เวทมนตร์จิตใจจะแสดงผลให้ท่านเหมือนได้เรียนภาษาบริสทาเนียมาหลายสิบปี วิเศษไปเลยใช่ไหมล่ะครับ?”
และราคามันก็น่าที่งด้วยเช่นกัน เขาไม่ทราบว่ามันมีเวทมนตร์อะไรกำกับไว้ แต่ราคาของมันคือ 120 เหรียญทอง หรือเทียบเท่ากับเงินหนึ่งล้านสองแสนวอน ทั้งหมดนี้ก็เพื่อให้เชี่ยวชาญประหนึ่งเป็นเจ้าของภาษา! แต่ว่าตอนนี้เขาจำเป็นต้องจ่ายถึง 120 เหรียญทองเพื่อเรียนภาษาต่างถิ่นซึ่งไม่มีทางจะได้ใช้งานในชอร์เดนเบิร์กหรือ? อาร์คอักอักไปก่อนจะถามอีกครั้ง
“มีที่ถูกกว่านี้ไหมครับ?”
“ถูกกว่านี้”
นักเวทตรงหน้าคล้ายนักขายผู้หิวกระหายจึงเผยสีหน้าไม่พอใจเท่าไหร่ แต่แล้วเขาก็ค้นหนังสือจากชั้นและนำหนังสือเก่าเล่มหนึ่งออกมาให้
“เล่มนี้เป็นอย่างไรครับ? นี่คือคอร์สเริ่มต้น เพราะงั้นจำเป็นต้องใช้เวลาสักพักหนึ่งกว่าจะชำนาญภาษาบริสทาเนีย ก็นะ ถ้าท่านศึกษาอย่างหนักก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรกับการสื่อสาร
นักเวทคนนี้พูดออกมาอย่างไม่คิดปิดบังถึงผลเสียของมัน อาร์คก็ทำได้แค่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ กับพจนานุกรมธรรมดาก็มีราคาค่างวดสูงถึง 20 เหรียญทอง กล่าวตามตรงเขาคิดว่า 20 เหรียญทองนี้อาจจะสูญเปล่า แต่ถ้าหากเขาต้องไปไหนมาไหนในบริสทาเนียก็จำเป็นต้องเรียนภาษา ถ้าหากเขาไม่สามารถสื่อสารกับเอ็นพีซีได้ แบบนั้นการเล่นเกมที่ยากลำบากแล้ว
“รับเล่มนี้แล้วกันครับ”
“20 เหรียญทองครับ”
“ลดให้หน่อยได้ไหมครับ?”
“ครับ?”
นักเวทถึงกับชะงักไปเพราะคำพูดของอาร์ค แต่แล้วเขาก็ต้องสะดุ้งเมื่ออาร์คนำเอาใบรับรองการเป็นสมาชิกของสมาคมเวทมนตร์ออกมาให้เห็น
“นี่คือใบรับรองการเป็นสมาชิกของสมาคมเวทมนตร์? หรือว่าชื่อของท่านคืออาร์ค? อาร์คนิมงั้นหรือครับ?”
“ครับ? รู้จักผมด้วย?”
“แน่นอนครับ ไม่มีใครในสมาคมเวทมนตร์ไม่รู้จักชื่อของอาร์คนิม เพราะผลการวิจัยที่อาร์คนิมนำกลับมาให้ทางสมาคมเวทมนตร์ถึงได้สร้างผลิตภัณฑ์ใหม่ออกมามากมาย”
“ผลิตภัณฑ์ใหม่?”
“ครับ? ท่านไม่ทราบ? ไม่เคยได้ยินข่าวลืออะไรบ้างเลย?”
นักเวทพิมพ์ก่อนจะชี้ไปยังใบปลิวที่แปะไว้บนผนัง
คู่มือผลิตภัณฑ์ใหม่ของสมาคมเวทมนตร์
ท่านประสบปัญหาเพราะอาวุธไม่แรงพอใช่หรือไม่? ท่านเคยคิดหรือไม่ว่าประสิทธิภาพของท่านแสดงออกได้อย่างไม่เต็มที่เพราะไม่มีอาวุธที่ดีพอ? ปัญหานี้ไม่จำเป็นต้องกังวลอีกต่อไป หลังการค้นคว้าอย่างยาวนาน ทางสมาคมเวทมนตร์ขอนำเสนอเวทมนตร์อันน่าภาคภูมิใจที่สามารถช่วยให้อาวุธของท่านแข็งแกร่งขึ้นได้เพียงแค่เรียกใช้ตัวแทนเสริมอาวุธ
*โปรดติดต่อเจ้าหน้าที่หากท่านมีคำถามด้านราคาและ ประสิทธิภาพ
ท่านเดินทางไกลด้วยความยากลำบากใช่หรือไม่? แม้ว่าร่างกายท่านจะป่วยก็ยังคิดอยากไปเยี่ยมเยียนมิตรสหายแดนไกล? ท่านจำเป็นต้องไปแต่ไม่สามารถเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งได้? ปัญหาเหล่านี้จะหมดไป เพียงแค่ใช้บริการจดหมายเคลื่อนย้าย ท่านสามารถทำการเคลื่อนย้ายระหว่างหอคอยเวทมนตร์ได้
*ให้บริการจำกัดในบางพื้นที่เท่านั้น
หลังทำภารกิจของมากาโรเสร็จสิ้น ชานเนนได้ใช้งานวิจัยของมากาโรเพื่อพัฒนาผลิตภัณฑ์เข้านี้ขึ้นมา งานวิจัยก่อนหน้าล้วนชะงัก โครงการและเน้นที่ศึกษาวิจัยผลการวิจัยของมากาโรและนำมาใช้งาน นอกจากนี้แล้วหลายสิ่งยังแปลกใหม่ อาร์คต้องสั่นศีรษะเมื่อถามถึงราคาสำหรับการเสริมอาวุธถูกสุดคือ 50 เหรียญทอง และ สำหรับอาวุธทั่วไปที่คนใช้งานกันราคาจะสูงกว่า 100 เหรียญทอง โดยขึ้นอยู่กับประสิทธิภาพของอาวุธที่ต้องการนำมาเสริมประสิทธิ์ภาพ ในเมื่อค่าใช้จ่ายสูง ผู้คนส่วนใหญ่จึงเลือกฝากฝังความไว้ใจใน การเสริมประสิทธิภาพให้กับช่างตีเหล็กผู้ชำนาญการเสียมากกว่า
“อั่ก!”
ขณะที่อาร์ครับฟังข้อมูล แสงก็สว่างวูบขึ้นที่ชั้นบนของหอคอยพร้อมผู้เล่นที่ปรากฏตัวออกมา
“แค่ก สวาล่า สวาล่า! สวาล่า สวาล่า สวาล่า!”
ผู้เล่นนั้นคล้ายกำลังด่าทอด้วยสีหน้าซีดเผือดคล้ายจะอาเจียนออกมา แม้อาร์คไม่เข้าใจคำพูด แต่เขาเคยใช้งานจดหมายเคลื่อนย้ายมาก่อน เขาจึงพอเข้าใจว่าอีกฝ่ายเพิ่งพบเจอกับอะไรมา จดหมายเคลื่อนย้ายเมื่อใช้งานจะทำให้เกิดอาการเกินจะกล่าว ผู้เล่นส่วนใหญ่มักจะต้องเป็นอย่างที่อาร์คใช้งานมันในครั้งแรก แม้ว่าจดหมายเคลื่อนย้ายจะถูกนำมาใช้ในเชิงพาณิชย์แล้ว แต่มันก็ยังไม่ได้รับประกันว่าจะได้รับความสะดวกสบายระหว่างเดินทาง
“อืม ดูเหมือนคงต้องปรับปรุงอีกหลายอย่าง…”
นักเวทตรงหน้าเกาศีรษะด้วยสีหน้าเก้กังก่อนจะหันกลับมาถาม
“ว่าแต่มีธุระอื่นใดอีกหรือไม่ครับ?”
“อยากจะขอใช้ห้องนิรภัยกับกล่องจดหมายนะครับ”
“มีอีกหรือไม่ครับ?”
“อา เมืองนี้ชื่อว่าอะไรนะครับ?”
“ซิเอล เป็นเมืองที่อยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ของบริสทาเนียครับ”
“ขอบคุณมากครับ”
เพราะสถานะสมาชิกสมาคมเวทมนตร์ เขาจึงสามารถเช่าใช้ห้องนิรภัยของสมาคมเวทมนตร์โดยไม่มีค่าใช้จ่าย อาร์คเข้าไปในห้องนิรภัยและทำการบรรจงวางหม้อเอาไว้ นี่คือเหตุผลใหญ่สุดที่อาร์คต้องการมายังหมู่บ้านหรือว่าเมือง ในเมื่ออัตราความสำเร็จสามารถลดลงได้หากหม้อเขย่าแม้เพียงสักนิด การไม่ถือมันไปไหนมาไหนด้วยย่อมเป็นตัวเลือกที่ดีกว่า
จากนั้นอาร์คจึงเริ่มเขียนจดหมายบอกบุคซิลว่าตนอยู่ที่ซิเอลบุคซิลเป็นพ่อค้า เพราะแบบนั้นย่อมต้องมีกล่องจดหมายพกพาอยู่กับตัว กล่องจดหมายพกพามีความแตกต่างจากกล่องจดหมายทั่วไป มันไม่ถูกจำกัดว่าต้องอยู่กับที่ใดที่หนึ่ง เมื่อบุคซิลไปยังหมู่บ้านหรือเมืองแห่งอื่นในบริสทาเนีย บุคซิลจะสามารถตรวจรับจดหมายได้ที่สมาคมเวทมนตร์ อย่างไรแล้วก็ยังคงมีเรื่องอาชญากรในโลกจริงที่อาจอยู่แถวนี้ เขาไม่อยากทำให้บุคซิลหวาดกลัวจนเกินไป เพราะแบบนั้นจึงตัดสินใจว่าจะยังไม่บอกเรื่องนี้ในจดหมาย
“เท่านี้ธุระทั้งหมดก็เรียบร้อย”
หลังทำการส่งจดหมายเรียบร้อยอาร์คก็ออกจากสมาคมเวทมนตร์ ขณะเดินไปรอบเมือง เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าผู้เล่นและเอ็นพีซีพวกนั้นพูดคุยอะไรกันอยู่
“คงต้องใช้ไอ้นี่แล้วสินะ?”
อาร์คนำเอาพจนานุกรมที่เพิ่งซื้อจากสมาคมเวทมนตร์ออกมาแต่แล้วในขณะที่กำลังจะใช้มัน เขากลับชะงัก
“เดี๋ยวนะ? พจนานุกรมนี้?”
อาร์คมองพจนานุกรมก่อนจะนึกได้ว่าเหมือนเคยเห็นที่ไหน มันเป็นหนังสือเก่าที่เด็กชายจากตรอกพยายามจะขายให้กับเขา หลังมองตัวอักษรบนหนังสือ นี่มันเล่มเดียวกันชัด ๆ เลย
“เด็กคนนั้นพยายามขายพจนานุกรมเล่มนี้ให้เรา?”
