ผู้กำกับหวูพูดด้วยรอยยิ้ม: “ครั้งนี้เวทมนตร์ได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงเรียบร้อยแล้ว คุณเข้ารอบสุดท้ายของHundred Flowers Awardsก็คงจะหนีไม่พ้นแล้ว เรื่องหน้าคุณดูซิว่าคุณมีเวลาหรือเปล่า?”
อันหรันยิ้มไม่พูดอะไร สวุเหวยเหรินที่อยู่ด้านข้างพูดอย่างเรียบเฉย: “ถึงเวลานั้นก็ขอดูบทละครก่อน ถึงจะเป็นตัวละครอะไรก็คงต้องปรึกษาและตกลงกันอีกครั้ง”
“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว”ผู้กำกับหวูยิ้มอย่างมีความสุข อันหรันไม่ได้ออกตัวปฏิเสธนั่นก็พิสูจน์ได้ว่าสามารถปรึกษาตกลงกันได้
ผู้กำกับซิงที่อยู่ด้านข้างถือแก้วเบียร์มองมาทางติงยียี “นี่คือคนที่คุณเลือกมา”อันหรันพยักหน้า “โฆษณาชิ้นนั้นฉันคิดว่าภาพลักษณ์ของเธอนั้นเหมาะสมเป็นอย่างมาก” ผู้กำกับซิงพิจารณาติงยียี พูดขึ้นมาทันที: “คุณไม่ใช่คนที่มีข่าวอื้อฉาวกับอันหรันคนนั้น?”
ติงยียีรู้สึกสับสน หันไปส่งสายตาถามอันหรัน อันหรันส่ายหน้าไม่เข้าใจสีหน้า “ดีดีดี! เป็นคนนี้ละ พรุ่งนี้เริ่มมาที่กองได้เลย”
พอเจรจาธุรกิจเสร็จ ผู้กำกับซิงก็หันมาถามอันหรัน“คุณจะอยู่ต่อที่นี่หรือว่าจะกลับพร้อมกัน?” อันหรันหัวเราะ “แน่นอนว่าต้องกลับพร้อมกัน” เขาพยักหน้า ทั้งกลุ่มเดินออกจากห้องส่วนตัว
ติงยียียืนอยู่คนเดียวด้วยความประหลาดใจอยู่สักพัก พอเตรียมที่กลับ ประตูก็ถูกเปิดออก อันหรันกับสวุเหวยเหรินที่ตอนแรกกลับไปแล้วนั้นก็เดินเข้ามาอย่างไม่สนใจ
“โอ้ย ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว!”อันหรันนั่งลงที่โต๊ะเริ่มลงมือทานอาหารที่ยังไม่ได้ถูกใครกิน สวุเหวยเหรินรับหน้าที่อธิบายให้ติงยียีฟัง “มีโฆษณาตัวหนึ่ง อันหรันคิดว่าเหมาะกับคุณมาก ดังนั้นเลยอยากเรียกคุณให้มาถ่าย”
ติงยียีชี้นิ้วมาที่จมูกตัวเองอย่างคาดไม่ถึง ถาม: “ทำไมถึงเป็นฉัน?” อันหรันที่อยู่ด้านข้างรีบกินอาหาร สวุเหวยเหรินเหลือบมองเขา พูด: “เพราะว่าเขาแพ้พนันกับผู้กำกับซิง รับปากว่าในโฆษณานั้นจะมีฉากจูบออกมาหลายวินาที”
“ยียี วางใจเถอะ ถ่ายโฆษณานั้นง่ายมาก”อันหรันเองก็รู้สึกผิดกับติงยียีมากทีเดียว แต่ว่าก็ต้องยอมรับว่าแพ้พนัน ถ้าเทียบกับเอาดาราผู้หญิงคนอื่นในวงการ เลือกติงยียีน่าจะดีกว่า
“แต่ว่าฉันคิดว่าตัวฉันอาจจะไม่เหมาะ”ติงยียีมีความรู้สึกลังเลไม่รู้ว่าควรจะตอบรับดีหรือไม่
“ค่าตอบแทนหนึ่งหมื่น”สวุเหวยเหรินพูดกระชับรัดกุม ดูเธอตัวสั่นอยู่บ้าง ผู้ชายสองคนในที่เกิดเหตุเงียบเชียบ ทั้งสองคนรู้ดีว่าโฆษณานี้จะถ่ายกับดาราที่ไม่คุ้นเคยอย่างแน่นอน แต่ว่าพอแสดงความคิดเห็นเรื่องคัดตัวก็ยังไม่ได้วางตัวอย่างชัดเจนและพอคิดถึงก็คิดถึงติงยียีเหมือนกัน
“งั้นก็ได้ แต่ถ้าถ่ายออกมาไม่ดีอย่ามาโทษฉันนะ”ติงยียีรับปากอย่างกระตือรือร้น
เช้าตรู่วันถัดไป
ติงยียีเพิ่งจะออกไป รถพี่เลี้ยงเด็กคันหนึ่งมาจอดเทียบที่ปากซอยเล็กตระกูลติง อันหรันยิ้มสว่างไสวเป็นประกาย คุณป้าที่ออกไปจับจ่ายซื้ออาหารบริเวณรอบๆก็กำลังจะกลับมา
มารับเธอ รถยนต์แล่นไปตามทางไปยังจุดหมายปลายทาง ติงยียีมองทิวทัศน์ด้านนอกหน้าต่างอย่างใจเย็น มองไปที่อาคารสูงตระหง่านใหญ่โตอาคารหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล นั่นก็คือศูนย์การค้าสากลที่กำลังก่อสร้างอยู่
รถยนต์เลี้ยวไปทางศูนย์การค้าสากลที่ด้านข้างเป็นWalmart อันหรันมองตามสายตาของเธอไป พูด: “อาคารศูนย์การค้าสากลน่าจะต้องใช้เวลาก่อสร้างนาน”
“ทำไมละ?”ติงยียีคิดถึงคำพูดพวกนั้นที่ไห่โจ๋ซวนพูดเมื่อวาน ศูนย์การค้าสากลแท้จริงแล้วเป็นอย่างไรกันแน่
อันหรันพูดอย่างเรียบเฉย: “วันก่อนมีนักศึกษามหาลัยถูกทำร้ายในพื้นที่ก่อสร้าง ตอนนี้พื้นที่ก่อสร้างเลยถูกปิด”
รถจอดอยู่ตรงพื้นที่ว่างขนาดใหญ่ด้านข้างWalmart ติงยียีลงจากรถ สายตาอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองอาคารที่กำลังเริ่มเป็นรูปร่าง ที่หน้าประตูอาคารมีตำรวจสองนาย กำลังตรวจสอบบริเวณรอบๆ พวกแรงงานได้แต่นั่งอยู่ด้านข้างไม่มีอะไรทำ
อันหรันตบไหล่ของเธอ “ไปกันเถอะ” กลุ่มคนเดินเข้าไปในซูเปอร์มาร์เก็ต หัวข้อของโฆษณาก็คืออันหรันจะเป็นพรีเซนเตอร์เครื่องดื่ม
ในโฆษณานั้น นักแสดงหญิงจะแสดงเป็นพนักงานเก็บเงินในซูเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆ ทุกวันเธอจะให้เครื่องดื่มหนึ่งขวดกับชายหนุ่มที่มาซื้อของในร้านของตัวเอง จนกระทั่งมีวันหนึ่งที่โต๊ะทำงานของตัวเองนั้นก็มีน้ำผลไม้ที่เหมือนกันราวกับแกะปรากฏขึ้นมา
สถานที่ถ่ายทำได้รับการทำความสะอาดเรียบร้อย เหลือพนักงานอยู่เพียงเล็กน้อย ติงยียีเมื่อก่อนมีประสบการณ์ในกองถ่ายมาแล้ว การแสดงเลยไม่ถือว่าเปลืองแรงมาก
การถ่ายทำดำเนินไปตลอดช่วงบ่าย รอจนติงยียีออกมาก็เป็นเวลาค่ำเรียบร้อยแล้ว โทรศัพท์มือถือมีข้อความเข้ามา “ยียี ฉันคือเหวยเหริน ด้านนอกมีปาปารัสซี่ พวกเรากลับก่อนนะ”
ติงยียีมองไปบริเวณรอบๆ ที่แท้มีรถจอดอยู่สองสามคันที่บริเวณพื้นที่โล่งนั้น เธอรีบตอบข้อความกลับ เดินออกจากWalmart แสงไฟของอาคารซูเปอร์มาร์เก็ตด้านข้างส่องสว่าง เธอไม่รู้ว่าตัวเองนั้นคิดอะไรอยู่ เดินสาวเท้าไปที่นั่น
พื้นที่ก่อสร้างไม่มีพนักงาน ราวกับว่าเพื่อที่จะหลีกเลี่ยงเรื่องการโดนทำร้ายซ้ำ ทุกบริเวณมีการติดไฟพลังงานแสงอาทิตย์
ด้านหลังมีเสียงรถยนต์แล่นเข้ามา เธอหลบอยู่ในเงามืดด้านข้างโดยไม่ทันรู้ตัว รถสีดำหลายคันจอดลง ผู้ชายที่มีอารมณ์ดุดันลงจากรถ
เขาถูกตนห้อมล้อมอยู่ตรงกลาง เหมือนกับพระราชาที่มองเห็นทุกสิ่ง ทุกคนก้มหัวลงรอคำชี้แนะจากเขา
“คุณชาย หญิงคนนั้นฟื้นแล้ว แต่ว่าอะไรก็ไม่ยอมพูด พูดแต่ว่าเดินผ่านที่นี่ จากนั้นถูกตีหลังจนสลบ”เย่ป๋อพูดอย่างเรียบเฉย
เย่เนี่ยนโม่พยักหน้า มองสำรวจบริเวณรอบๆ มองดูทุกที่ในเงามืด เหมือนว่าจะคิดอะไรบางอย่างออกจึงขมวดคิ้ว
“คุณชาย?” คนกลุ่มหนึ่งยืนมองปริบๆรอการชี้แนะจากเขา สายตาของเย่ป๋อมองตามสายตาของเขาไป ภายในความมืดมิดอะไรก็ไม่มี
“ไปกันเถอะ”เย่เนี่ยนโม่ยกเขาขึ้นเดินเข้าไป ภายในใจอดไม่ได้ที่จะเดาด้วยความสงสัย เมื่อตะกี้เงานั้นเป็นเขาที่น่าจะดูผิดไปใช่ไหม เธอไม่น่าจะปรากฏตัวที่นี่ได้
จนกระทั่งฝีเท้านั้นค่อยไกลออกไปเรื่อยๆ ติงยียีก็ออกจากในความมืด เธอถอนหายใจ จากไปอย่างรีบร้อน
วันที่สองติงยียีไปถ่ายโฆษณาด้วยดวงตาแพนด้า ถูกผู้กำกับจับไปอบรมชุดใหญ่ ให้ช่างแต่งหน้ามาช่วยกดเพื่อลดอาการบวมของเธอ
ตอนกลางวัน กองถ่ายทั้งกองจะไปกินที่ร้านอาหารใกล้ๆ ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนร้านกันไป ร่างเย็นชาสองคนเดินตรงเข้ามาในร้าน
เย่เนี่ยนโม่เม้มริมฝีปากนั่งอยู่ด้านข้าง พนักงานมองด้วยความแปลกใจผู้ชายรูปงามหล่อเหลาขนาดนี้ดูไม่เหมาะกับการมาร้านอาหารเล็กๆแบบนี้ หลังจากที่สั่งอาหารเรียบร้อยและพนักงานเดินจากไปแล้ว เย่ป๋อหยิบเอกสารออกจากกระเป๋าเอกสารส่งให้เขา เขาใช้นิ้วชี้ไปที่ข้างๆ
ช่างกล้องที่อยู่ด้านข้างพูดเสียงเบา: “นี่นี่ คนนี้คือประธานาธิบดีบริษัทเย่ซื่อไม่ใช่เหรอ? ได้ยินว่านักเรียนหญิงคนนั้นกัดฟันก็เป็นเพราะว่าถูกคนงานในพื้นที่ก่อสร้างตีเธอจนสลบไป ต่อไปศูนย์การค้าสากลคงจะลำบากแล้วละ”
ติงยียีมองดูเขา การออกบ้านร้านอาหารทำให้เธอปกปิดตัวเองได้เป็นอย่างดี เขาผอมลงไปมาก ใต้ตานั้นอำพรางความหมองคล้ำเอาไว้ไม่ไหวแล้ว ริมฝีปากเม้มแน่น สายตาเคร่งขรึมมากขึ้นยิ่งดูอันตราย
เธอมองออก คนที่อยู่ด้านข้างเริ่มตะโกนโหวกเหวก การเคลื่อนไหวของทางนี้เพิ่มขึ้นมาก เย่ป๋อทนไม่ไหวจนต้องเงยหน้าขึ้นมา พอเห็นติงยียีก็รู้สึกประหลาดใจเหมือนกัน
ติงยียีส่ายหน้าไปที่เขา เธอไม่ควรจะเจอเย่เนี่ยนโม่อีก ไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ตาม การที่เย่ป๋อว่อกแว่กทำให้เย่เนี่ยนโม่ไม่พอใจ
เขาเก็บเอกสาร พนักงานมาเสิร์ฟอาหารง่ายๆให้ เขาทานอาหารโดยไม่สนใจคนรอบข้าง เหมือนกับว่าเสียงเอะอะโวยวายที่อยู่รอบตัวทั้งหมดไม่เกี่ยวอะไรกับเขา หลังจากผ่านไปห้านาทีเขาก็ทานอาหารเสร็จเรียบร้อย
เย่ป๋อเดินตามหลังเขาหันมาโบกมือให้ติงยียี จากนั้นจึงหมุนตัวตามคุณชายไป “คุณชาย!”ระหว่างทางกลับไปสถานที่ก่อสร้าง เย่ป๋อลังเลไม่รู้ว่าควรจะพูดหรือว่าไม่ควรพูด
เย่เนี่ยนโม่ก้มศีรษะอ่านเอกสาร “อย่าให้ฉันเห็นคุณว่อกแว่กเป็นครั้งที่สอง”
“รับทราบ! คุณชาย! ฉันอยากจะบอกว่าเมื่อสักครู่ที่ร้านอาหารได้เจอกับคุณหนูยียี”เย่ป๋อยืดตัวตรงตะโกนเสียงดัง อีกนิดก็จะใกล้เคียงกับวันทยาวุธแล้ว
เย่เนี่ยนโม่หยุดปากไปชั่วขณะ จากนั้นไม่นานก็กลับมาเขียนหนังสือต่อ เย่ป๋อมองใบหน้าไร้อารมณ์ของคุณชายก็ลอบถอนหายใจ เมื่อไหร่คุณชายถึงจะสามารถปรับความเข้าใจกับคุณหนูยียีได้สำเร็จสักที
เหมือนจิตใจสื่อถึงกันได้ วันที่สองติงยียีก็เจอเย่เนี่ยนโม่อีกที่ร้านอาหารเล็กๆร้านนั้น สถานที่เหมือนเดิม อาหารง่ายๆเหมือนเดิม。
เธอกินบะหมี่ในชามอย่างใจลอย จ้องมองเขาอย่างตามอำเภอใจ เธอไม่จำเป็นต้องกังวลว่าสายตาของตัวเองนั้นเสียมารยาท เพราะว่าตั้งแต่เขาเข้ามาในร้านอาหารก็กลายเป็นจุดสนใจเรียบร้อยแล้วห้านาที สิบนาที สิบห้านาที รอจนติงยียีที่อยู่โต๊ะนั้นกินไปได้ประมาณหนึ่งแล้วเย่เนี่ยนโม่ถึงจะจ่ายเงินอย่างเชื่องช้า จากนั้นก็จากไป
วันที่สอง วันที่สาม วันที่สี่ ร้านอาหารเหมือนจะกลายเป็นสถานที่นัดพบลับของคนทั้งสอง
สองคนไม่ได้คุยกัน ตัวเขาไม่เคยเบนสายตามามองติงยียีเลย เพียงแต่ว่าทุกครั้งหลังจากที่เธอเดินเข้ามาไม่นานก็จะเห็นประตูกระจกของร้านอาหารเล็กๆแห่งนี้ถูกผลักออก เขาเดินเข้ามาด้วยลมหายใจที่ดุเดือดรุนแรง
“เอ๊ะ คุณชายเย่วันนี้ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”ผู้กำกับที่ยากที่จะมากินข้าวกับคนในกองถ่าย ตกใจที่เจอเย่เนี่ยนโม่
ติงยียีเปิดปากโพล่งออกมา “ทำไมพูดแบบนี้?” โชคดีที่ผู้กำกับไม่ได้สนใจ “คุณชายเย่วันนี้มาเข้าร่วมพิธีวางศิลาฤกษ์ โชคดีที่อยู่ชานเมือง ใช้เวลากลับมาหนึ่งชั่วโมง มาที่นี่โดยเฉพาะอาจจะไม่ค่อยเหมาะสม”
ติงยียีหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ สายตาของเธอสับสนวุ่นวาย ก้มลงเขี่ยเม็ดข้าวในชาม ช่างแต่งหน้าด้านข้างเองก็รู้สึกแปลกใจ ถาม:“ก็ใช่ ยียีคุณทายซิว่าทำไม?”
“น่าจะ……น่าจะเป็นเพราะอาหารของที่นี่ค่อนข้างอร่อยมาก”ติงยียีความคิดว่างเปล่า ต้องใช้เวลานานทีเดียวถึงจะประมวลผลสุ่มเหตุผลมั่วๆออกมาได้
ช่างแต่งหน้าพูดเสียงเบา: “เอ๊ะ คุณชายเย่ยืนขึ้นแล้ว!”ติงยียีเงยหน้าขึ้นมามองเขา เย่เนี่ยนโม่คุยโทรศัพท์ไปเดินตรงออกไปข้างนอก สีหน้าที่หันกลับมาชั่วครู่นั้นดูไม่ได้เลย
หลังจากกลับมาบ้าน ในสมองของติงยียีทั้งหมดมีแต่สีหน้าของเย่เนี่ยนโม่ตอนที่เดินออกไป ไม่ได้สังเกตว่าเหยียบไปบนตัวของแพนด้า
ขณะที่แพนด้ากำลังงีบก็ถูกทำให้ตกใจจนสะดุ้ง เห่าเสียงต่ำออกมา ติงยียีเองก็ตกใจเช่นกัน หนึ่งคนหนึ่งสุนัขยืนขึ้นต่างคนต่างมองหน้ากัน
ถูกแพนด้าทำให้ตกใจ ติงยียีความกังวลสุดท้ายสักนิดก็ไม่มีเลย รีบร้อนเปลี่ยนชุดวิ่งตรงไปที่ที่พักของไห่โจ๋ซวน
ในชุมชน คฤหาสน์สูงสองหลังที่เงียบสงัด ความมืดสนิทนี้แสดงให้เห็นว่าเจ้าของห้องยังไม่กลับมาติงยียีหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาเขา ถ้าวันนี้ไม่ถามให้ชัดเจน เธอพรุ่งนี้คงจะต้องตาเป็นหมีแพนด้าไปถ่ายงานแล้ว
โทรศัพท์ถูกรับขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เสียงของไห่โจ๋ซวนมาพร้อมกับความประหลาดใจ “ยียี?”
“โจ๋ซวน ตอนนี้คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า? ฉันมีเรื่องอยากจะถามคุณนิดหน่อย”
“ตอนนี้ฉันอยู่ข้างนอก อีกสักพักฉันจะไปหาที่บ้านของคุณได้หรือเปล่า?”ในสายโทรศัพท์เสียงของไห่โจ๋ซวนอ่อนโยนอย่างมาก ทำให้ติงยียีรู้สึกไม่ค่อยสอดคล้องอย่างเงียบๆ รีบร้อนตอบรับ
ภายในโรงพยาบาล สีหน้าของเย่เนี่ยนโม่ซ่อนความซีดเผือดเอาไว้ไม่อยู่ ไห่โจ๋ซวนมองดูเขา พูดอย่างมีความหมายลึกซึ้ง“เนี่ยนโม่ คุณคงไม่ถือสาหรอก”
