บทที่474 ยังมีไม้ตายอะไร?
จากที่เถ่ซานถูกชกจนลอยออกไป สายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยาง สีหน้าเต็มไปด้วยความดีใจที่เห็นความโชคร้ายของคนอื่น
จากที่พวกเขาคิดว่า เหตุผลที่ลู่เสี้ยงหยางกล้าที่จะหยิ่งผยอง ก็คือการที่เขาพึ่งพาลูกน้องที่มีความสามารถขนาดนี้ ตอนนี้ลูกน้องของเขาไม่ไหวแล้ว ดังนั้นต่อมา หมอนี้ถูกฆ่า ก็เป็นเรื่องในไม่ช้าแล้ว
หานเชียนเชียนกังวลจนเหงื่อออกที่ฝ่ามือและใต้เท้า เธอหวังว่าลู่เสี้ยงหยางจะรอดจากวิกฤตนี้ได้อย่างปลอดภัย
ดวงตาของหานปิงหานประกายขึ้นเรื่อย ๆ และก็แอบคิดอยู่แล้วว่า เดี๋ยวจะทำให้ลู่เสี้ยงหยางอับอายยังไง
และทางด้านลู่เสี้ยงหยาง ถูกหลายคนมองอยู่ แต่หน้าของเขาไม่มีสีหน้าอะไรเลย
เพราะยังไงเกมก็เพิ่งเริ่มเอง รีบอะไร?
ทันใดนั้น เถ่ซานที่ถูกต่อยจนลอยออกไป จู่ๆก็กระโดดออกมาจากพื้น ดูมีชีวิตชีวามาก เหมือนกับว่าร่างกายไม่ได้รับบาดเจ็บเลย
“หืม เป็นไปได้ไง?”ขนาดหลิวชิงไห่ก็ทำเหมือนแปลกใจเล็กน้อย จับจ้องไปบนตัวเถ่ซาน
หมัดเมื่อกี้ของเขา เพียงพอที่จะให้หินก้อนใหญ่แตกได้ แต่ไม่นึกเลยว่า พอตกบนตัวเถ่ซานมันกลับไม่ได้ทำให้เขาบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย
เมื่อเห็นเช่นนี้ ความแข็งทางร่างกายของเถ่ซานแข็งแกร่งกว่าที่เขาคิดไว้มาก
“ฮ่าฮ่า สะใจ เอาอีก”ทันใดนั้น เถ่ซานก็หัวเราะดังๆ สีหน้าดูโหดร้ายบ้าเลือดมาก
จากนั้นก็ก้าวเท้ากว้างๆ พุ่งไปทางหลิวชิงไห่
สายตาของหลิวชิงไห่เย็นชามากๆ พริบตาเดียว ก็ปรากฏตัวอยู่ข้างเถ่ซานแล้ว
ทันใดนั้น เขาก็ชกไปที่เถ่ซานห้าหมัด แต่ละหมัดก็จะมีเสียงสั่นสะเทือนหู อยากกับระเบิดห้าลูกพุ่งออกมาจากลำกล้องปืนใหญ่
ตูมตูมตูม
เสียงน่าโอฬารดังก้องไปมา เถ่ซานถูกต่อยจนลอยออกไปอีกครั้ง เหมือนกับลูกบอลที่ถูกคนเตะออกไป ตอนที่ร่างใหญ่ตกลงสู่พื้น บนหน้าอกมีรอยหมัดปรากฏขึ้นแล้ว
แต่ว่าคนที่สายตาแหลมคมจะสังเกตเห็นฉากที่แปลกประหลาด จากรอยหมัดเหล่านี้ไม่เห็นมีเลือดไหลออกมาเลย
“ตาย!”เถ่ซานถูกต่อยออกไปเรื่อยๆ ได้ถูกเปิดเผยอย่างสมบูรณ์แล้ว ด้วยเสียงคำรามที่ยาว กลิ่นอายบนร่างกายของเขาก็เพิ่มขึ้น ร่างกายของเขากระโดดขึ้นจากพื้นอีกครั้ง และพุ่งเข้าหาหลิวชิงไห่
แต่หลิวชิงไห่ยังคงชกเบา ๆ สองสามครั้ง
เถ่ซานก็เหมือนกับว่าพุ่งออกไปจากลำกล้องปืนใหญ่ หลังจากกระแทกพื้น ร่างของเขาก็ยังคงไถลกลับออกไป ลากร่องลึกลงไปบนพื้น
อันที่จริงความสามารถของเถ่ซานก็แค่นักบู๊ระดับเจ็ด สาเหตุที่เขาสามารถชนะการต่อสู้ได้เมื่อกี้ ก็เพราะร่างกายที่มีดดาบฟันไม่เข้าและพลังที่ไม่มีที่สิ้นสุด
ตอนนี้เขาได้พบกับนักบู๊ระดับแปดอย่างหลิวชิงไห่แล้ว เถ่ซานก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาแน่นอน
แต่ว่าลู้เสี่ยงหยางได้เรียนรู้เทคนิคการกลั่นอย่างคร่าวๆจากหยกแขวนแล้ว และเขาสามารถเปลี่ยนเถ่ซานทีละขั้นตอน ให้เถ่ซานอัพเกรดได้
ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะพูดว่า ขอแค่เถ่ซานเข้าสู่ขอบเขตนักบู๊ระดับแปดแล้ว ก็สามารถฉีกหลิวชิงไห่ด้วยมือได้เลย จากนั้น หลังจากที่หลิวชิงไห่ต่อยเถ่ซานลอยออกไป สายตาก็จับจ้องที่ลู่เสี้ยงหยาง พูดเบาๆว่า:”ไอหนู นายสามารถควบคุมลูกน้องที่แข็งแกร่งเช่นนี้ได้ มันทำให้ผมประหลาดใจจริงๆ ถ้าตอนนี้นายยอมเข้าร่วมตระกูลหลิวของผม วันนี้ผมไม่ฆ่านายก็ได้ และให้ทางรอดนาย”
พูดตามตรง เถ่ซานแข็งแกร่งเกินไป ทำให้หลิวชิงไห่หวั่นไหวมากๆ และอยากรับเขาเป็นลูกน้องตนเอง
และลู่เสี้ยงหยางสามารถพิชิตลูกน้องที่แข็งแกร่งแบบเถ่ซานได้ ต้องมีอะไรบางอย่างที่พิเศษ ดังนั้นเขาจึงต้องการที่จะเอาชนะลู่เสี้ยงหยางและเถ่ซานมาอยู่กับตน
“นี่มัน!”ได้ยินสิ่งที่หลิวชิงไห่พูด สีหน้าของหานจิ่วโจวไม่พอใจเล็กน้อย ไม่นึกเลยว่าหลิวชิงไห่จะกลับคำพูดตัวเองต่อหน้า เมื่อกี้เขาเพิ่งตอบตกลง จะฆ่าลู่เสี้ยงหยางกับเถ่ซาน แต่ตอนนี้กลับมีความคิดที่อยากจะเก็บสองคนนี้ไว้
แต่ว่าตอนนี้ เขายังต้องพึ่งตระกูลหลิวมาแก้วิกฤตตรงหน้า จะออกฤทธิ์ก็ไม่ดี
หานเชียนเชียนโล่งใจ รีบพูดกับลู่เสี้ยงหยางว่า:”ลู่เสี้ยงหยาง นายรีบตอบตกลงผู้นำหลิวสิ แบบนี้วันนี้นายก็ไม่ต้องตายแล้ว”
อะไรนะ?
พูดจบ ทุกคนก็มองหานเชียนเชียนพร้อมกัน ยัยนี้ช่วยใครกันแน่? เธอเป็นคนของตระกูลหานไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงช่วยคนอื่นล่ะ?
เฉินซวงซวงรู้สึกถึงความผิดปกติ ยิ้มแล้วรีบไปไกล่เกลี่ย:”เชียนเชียนกำลังพูดไร้สาระนะ ทุกคนอย่าใส่ใจเลย”
แต่ลู่เสี้ยงหยางเหมือนว่าจะไม่ได้ยินที่หานเชียนเชียนพูดเลย ยิ้ม แล้วพูดกับหลิวชิงไห่ว่า:”ถ้าตอนนี้คุณคุกเข่าลง กราบผมสามครั้ง ให้ผมเป็นอาจารย์ ผมก็จะให้ทางรอดแก่ตระกูลหลิวพวกคุณ”
แม่งเอ้ย! เยสแม่ง!
พูดจบ ก็มีหลายคนตกใจจนลูกตาแทบจะหลุด
หมอนี้มันอวดดีเกินไปแล้ว จะตายแล้วยังจะพูดจาโอ้อวดอีก
นายก็มีแค่ลูกน้องที่แข็งแกร่งไม่ใช่เหรอ? แต่ตอนนี้ลูกน้องของนายถูกตีจนเป็นหมาแล้ว นายเอาความกล้าจากไหนมาอวดอีก
“ฮึ ไอ้คนจองหอง ในเมื่อนายยังไม่รู้ตัว งั้นข้าก็จะฆ่าที่พึ่งพาที่ใหญ่ที่สุดของนายทิ้ง ดูว่านายยังกล้าพูดจาโอ้อวดอีกไหม”หลิวชิงไห่ร้องฮึ พุ่งเข้าใส่เถ่ซานก่อน
เถ่ซานคำรามยาว เถ่ซานต่อยไปทางหลิวชิงไห่ แต่หลิวชิงไห่ขยับตัว ก็หลบการชกได้อย่างง่ายดาย
ในวินาทีถัดมา หลิวชิงไห่ขยับร่างมากขึ้น และปรากฏขึ้นด้านหลังเถ่ซาน
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กัน ในมือของหลิวชิงไห่ก็มีมีดใบหลิวขนาดพกพาอยู่ในมือแล้ว
หลิวชิงไห่ถือมีดหมอไว้ในมือและแทงไปที่หลังของเถ่ซาน
แม้ว่าเถ่ซานจะไม่มีสติปัญญามากนัก แต่สติในการต่อสู้ก็ค่อนข้างแข็งแกร่ง ตอนนี้เขาสัมผัสได้ถึงวิกฤตและม้วนตัวพุ่งไปข้างหน้า
แค่เพียงพริบตาเดียว ก็รักษาระยะห่างกับหลิวชิงไห่ห้าเมตรแล้ว
นี่ถือว่าเป็นระยะห่างที่ปลอดภัย
“ฮึ ไร้เดียงสา”แต่ว่าหลิวชิงไห่ร้องฮึ สีหน้าเหยียดหยามมาก
ขยับแขนเบาๆ มีดใบหลิวในมือก็ลอยออกไปทางเถ่ซานแล้ว
สิ่งที่แปลกคือ มีดใบหลิวลอยออกไป ตัดผ่านชั้นอากาศ โดยไม่ทิ้งเสียงใด ๆ ในช่องว่างเลย ราวกับว่าในขณะนี้ มีดใบหลิวได้ผสานเข้ากับอากาศ
แน่นอนว่าความเร็วนี้น่ากลัวมาก และเขาก็มาถึงตรงหน้าเถ่ซานในพริบตา
เถ่ซานอยากเอื้อมมือไปคว้ามัน แต่ก็คว้ามันไม่ได้
ทันใดนั้น ครึ่งหนึ่งของมีดใบหลิวเข้าไปอยู่ในไหล่ของเถ่ซาน และแรงกระแทกที่ส่งมาจากมีดใบหลิว เถ่ซานก็สั่นจนต้องถอยออกไปสามก้าว
เห็นฉากนี้ มีหลายคนแอบยิ้มเยาะ
ความแข็งแกร่งทางร่างกายของร่างใหญ่นี้ก็ได้แค่นี้เอง เมื่อกี้ยังไม่ได้เจอยอดฝีมือจริงๆ สามารถทำอะไรก็ได้ แต่ตอนนี้มาเจอยอดฝีมืออย่างหลิวชิงไห่ ก็ได้แต่เป็นเหยื่อ ให้คนฆ่าตามสบาย
“เหอะๆ ลู่เสี้ยงหยาง ลูกน้องของนายเสียเปรียบแล้ว เดี๋ยวก็จะถูกฆ่าแล้ว ผมจะคอยดู นายยังมีไม้ตายอะไรอีก นายยังจะเอาอะไรมาล้มล้างตระกูลหานเราได้?”ตอนนี้ดวงตาสวยของหานปิงหานจ้องมองลู่เสี้ยงหยาง อมยิ้มขึ้นมา
