โม่ซวนหลินมองไปยังเธออย่างเลื่อนลอย น้ำตาเธอก็ไหลออกมา อ้าวเสว่เดินไปยังหน้าโทรทัศน์ ชี้ไปที่ภาพที่กะพริบอยู่ตลอด พูดช้าๆ “รู้มั้ยว่าทำไมติงยียีถึงได้เข้าร่วมรายการ คนที่รายงานคุณในตอนนั้นก็คือเธอ ลองคิดดูตอนที่ทำงานเป็นบริกรอยู่นั้น ก็อยู่ที่ร้านเหล้าเดียวกับเธอ
โม่ซวนหลินฟังคำพูดของเธอ สายตาค่อยๆ ขยับไปมองภาพบนโทรทัศน์ หน้าของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ใจก็เย็นลง อ้าวเสว่โค้งตัวลงไปหาเธอ อ้าริมฝีปากเปิดเล็กน้อย “คุณยินดีที่จะถูกเธอจัดการด้วยการปลุกปั่นแบบนี้น่ะหรือ? เธอแย่งชิงผู้ชายที่คุณรัก แล้วยังทำให้คุณไม่มีงานอีก คุณทนได้หรือ?”
ดวงตาทั้งสองข้างของโม่ซวนหลินเจือไปด้วยความเกลียดชังถึงขีดสุด อ้าวเสว่ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ ดึงตัวออกมา หลังออกมาจากบ้านโม่เธอขับรถช้าๆ ไปตามถนน จนกระทั่งด้านหน้าปรากฏป้ายทำแท้งไม่เจ็บ เธอถึงพึ่งรู้ตัวว่าจิตสำนึกของตนเองอยากที่จะหาโรงพยาบาลแล้วเอาเด็กออก
เธอดับเครื่องรถยนต์ มองไปที่ประตูของโรงพยาบาลที่เย็นยะเยือกอย่างเงียบๆ บางครั้งก็มีผู้หญิง1-2คนถูกผู้ชายประคองเข้าไปในโรงพยาบาล เธอรู้ว่าหลังจากนี้อีกไม่นาน ชีวิตน้อยๆ แต่ละชีวิตต้องจากโลกนี้ไป
อุณหภูมิภายในรถค่อยๆ เย็นลง เธอขยับนิ้วที่หนาวจนใกล้จะแข็ง สุดท้ายก็หยิบมือถือออกมา “แม่ หนูท้อง”
เสียงจากในโทรศัพท์เงียบไปก่อน จากนั้นเสียงก็ดังขึ้นในทันที “ท้องแล้ว เด็กดี นี่เป็นเรื่องที่น่ายินดีครั้งใหญ่ ลูกรอแป๊บหนึ่ง แม่กำลังไปแล้ว”
ซือซือวางสายไป สีหน้าเต็มไปด้วยความสุข สวีเห้าเซิงถามออกมาช้าๆ อย่างไม่เชื่อหู “เธอพูดว่าท้องหรือ?”
“ไม่ผิดแน่ ลูกสาวของคุณท้องแล้ว” ซือซือใส่บุหรี่เข้าไปในกระเป๋าถือ คิดว่ามันไม่ดีต่อคนท้อง หยิบออกมาวางไว้บนโต๊ะใหม่อีกครั้ง
“เด็กเป็นลูกของใคร?” สีหน้าของสวีเห้าเซิงขรึมขึ้น ซือซือเหลือบตามองเขาแวบหนึ่ง “แน่นอนว่าเป็นลูกของเย่เนี่ยนโม่ อ้าวเสว่รักเขาขนาดนั้น นอกจากเขาที่แตะต้องเธอแล้ว ยังมีใครอีก?!”
บ้านพักที่กว้างใหญ่เงียบลง จนบางครั้งก็ได้ยินเสียงเสียดสีกันของใบไม้แห้ง ประตูถูกผลักออก ซือซือสวมเสื้อคลุมขนสัตว์เดินเข้ามา พลางบ่นเกี่ยวกับสภาพอากาศ
อ้าวเสว่สวมชุดอยู่บ้านสบายๆ มองมาที่เธออย่างเงียบๆ รอคอยพายุที่รุนแรง ซือซือถอดเสื้อคลุมออก ถามออกไปอย่างยากลำบากทันที “เจ้าเด็กคนนี้ ทำไมถึงไม่รู้จักเปิดฮีตเตอร์ ท้องแล้วเรื่องพวกนี้ยิ่งต้องระวัง ไม่ได้ฉันต้องย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันกับเธอแล้ว”
“เด็กไม่ใช่ลูกของเขา” อ้าวเสว่พูดอย่างตะกุกตะกัก มือของซือซือที่ถือรีโมตคอนโทรลอยู่นั้นแข็งค้าง สีหน้าเคร่งเครียด “เธอพูดอะไรน่ะ?”
อ้าวเสว่สูดหายใจเข้าทีหนึ่งอย่างแรง “เด็กไม่ใช่ลูกของเขา” พึ่งพูดจบ เธอมองแม่ที่เดินเข้ามาหาช้าๆ รองเท้าส้นสูงเหยียบลงผ้าห่มขนสัตว์นุ่มๆ ดวงตาค่อยๆ สะท้อนภาพใบหน้าที่โกรธเคืองของหล่อน
“เธอพูดอะไรน่ะ! “ซือซือโกรธจนตัวสั่น “ทำไมเธอถึงไม่รักตัวเอง ถ้ารู้ว่าเธอกำลังท้องลูกของคนอื่น เธอคิดว่าเย่เนี่ยนโม่จะต้องการเธออีกมั้ย!”
“คุณรักเย่เชินหลินขนาดนั้น เขารักคุณมั้ย?!” อ้าวเสว่จ้องเธอ ตอนนี้เธอจิตใจว้าวุ่นมากๆ เพียงอยากระบายอารมณ์ คาดไม่ถึง ตามมาด้วยความเงียบสงัดที่ทำให้คนหายใจลำบาก เสียงตบดังอยู่ในอากาศ
ซือซือกำผมของเธอแล้วลากลงจากโซฟาอย่างรุนแรง “ใครให้แกเถียงผู้ใหญ่ ฉันจะตีแกให้ตายเลย!”
เธอยกมือทั้ง2ข้างโค้งขึ้นไปแล้วตบลงมา ใบหน้าทั้ง2ข้างของอ้าวเสว่บวมขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอรู้สึกว่ายังไม่ถึงอกถึงใจ ดึงฉุดแขนของหล่อนแล้วลากไปในห้องอาบน้ำ
มุมปากของอ้าวเสว่โดนตีจนแตกแล้ว เธอก้มหน้า แต่ทว่ามุมปากกำลังยิ้มอยู่ ตีเธอให้ตายไปเถอะ ยังไงเธอเองก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วเหมือนกัน
ซือซือหมุนเปิดฝักบัว น้ำเย็นๆ ไหลออกมาจากหัวที่กระเซอะกระเซิง เย็นแบบที่เย็นไปถึงกระดูก ราวกับว่าสูญเสียสติใช้น้ำเย็นราดไปที่อ้าวเสว่อย่างบ้าคลั่ง
เสื้อขนแกะเปียกชื้นไปด้วยน้ำจนเปลี่ยนเป็นหนักมาก มันเปียกจนลู่ไปกับตัวของอ้าวเสว่ ซือซือจ้องไปยังหน้าท้องของเธอ ผ่านไปนานถึงจะโยนฝักบัวทิ้งไป “ไม่ได้ เด็กคนนี้เป็นลูกของเย่เนี่ยนโม่ เธอไปบอกคนตระกูลเย่แบบนี้”
“ไม่มีประโยชน์ พอถึงตอนที่คลอดออกมาแล้วตรวจDNAก็รู้แล้ว” ริมฝีปากของอ้าวเสว่กลายเป็นสีม่วงด้วยความหนาวเย็น เธอสั่นไปทั้งตัว
แต่ทว่าเธอก็ได้สติอย่างฉับพลัน
ซือซืออยู่ด้านหน้าเธอ ; ยิ้มเยาะ “ถึงตอนนั้นพวกเธอก็แต่งงานกันแล้ว ค่อยหาเหตุผลเอาออกไม่ดีกว่าหรือ”
เอาออก?! คำพูดนี้ถือว่าเป็นคีมเหล็กที่โดนเผาจนร้อนระอุ อ้าวเสว่รู้สึกถึงคีมเหล็กนี้ลวกบนหนังท้องของตนเอง หนึ่งชีวิตน้อยๆ อยู่ในมดลูกของเธอไม่ขาดความรัก เขาไม่มีอาวุธ อยากที่จะวิ่งหนี สุดท้ายก็กลายเป็นโคลนสีเลือดกองหนึ่ง
“ลูก…” เธอมองไปที่แม่ของตนเองอย่างลังเลใจ นี่เป็นลูกคนแรกของเธอ เธอไม่อยากทำแท้ง
ซือซือหมุนตัวไปหยิบผ้าเช็ดตัวโยนใส่หน้าเธอ ใช้น้ำเสียงที่ไม่น่าสงสัยพูดว่า “จำไว้ ตอนนี้เด็กคนนี้เป็นลูกของเย่เนี่ยนโม่ เธอจำเรื่องนี้ไว้ในสมองให้ฉัน” เธอมองดูรอยฟกช้ำที่แก้มของเธอ สีหน้าค่อยๆ ผ่อนคลายลง “ตอนนี้ยังไม่ต้องพูดอะไร ดูแลสุขภาพให้ดีก่อนค่อยว่ากัน”
ตั้งแต่ได้ยังคำพูดของซือซือหลังจากนั้นสวีเห้าเซิงก็กระสับกระส่ายอยู่ตลอด เขารู้จักเย่เนี่ยนโม่ดี เขามั่นใจว่าไม่ได้เป็นคนที่ทำเล่นๆ กับผู้หญิง เขาเหมือนกับเซี่ยชีหรั่นมาก ตกหลุมรักคนคนหนึ่งแล้วหลังจากนั้นก็จะรักอย่างสุดหัวใจ
พ่อบ้านมองเขาอยู่นอกประตู รีบเชิญเขาเข้าไปด้านใน เซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินกำลังเล่นหมากรุกอยู่ เมื่อเห็นเขา เซี่ยชีหรั่นยืนขึ้นอย่างมีความสุข “พี่สวี มาพอดีเลย ฉันทำของว่างไว้นิดหน่อย พี่ลองมาชิมดูหน่อย”
สวีเห้าเซิงมองไปยังเย่เชินหลิน เห็นมือของอีกฝ่ายถือตัวหมากสีขาวและมองดูกระดานหมากรุก ดูเหมือนจะไม่สนใจเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าเลย
สวีเห้าเซิงรู้สึกแปลกใจที่คนขี้หึงมากวันนี้ถึงเย็นชาขนาดนี้ มีกลิ่นหอมจางๆ ลอยมาที่ปลายจมูก เซี่ยชีหรั่นถือของว่างออกมาจากห้องครัว ยิ้มหวานพลางพูด “นี่อิงมาจากคู่มือการทำของว่างที่ชูฉิงวางไว้ในห้อง เชินหลินกับเนี่ยนโม่ชอบกินมากๆ คุณลองดู”
สวีเห้าเซิงมองไปที่ขนมสีเขียว พยักหน้าแล้วหยิบชิ้นหนึ่งเข้าปาก แล้วเคี้ยวสักครู่ รสฝาดก็ทำให้เขาแทบจะคายออกมา
แก้มทั้งสองข้างของเขาขยับ เซี่ยชีหรั่นมองมาที่เขาอย่างกังวล เห็นหน้าของเขามีความผิดปกติ พูดอย่างกังวลนิดหน่อย “คุณไม่ชอบหรือ?”
สวีเห้าเซิงเคี้ยวสองสามคำก็กลืนลงไป เขาเม้มปากเบาๆ รอให้รสฝาดจางลงเล็กน้อยก่อนจะดึงรอยยิ้มออกมา พยักหน้า “ค่อนข้างอร่อยเลย”
เย่เชินหลินเหล่ตามองเขาเล็กน้อย หยิบของว่างเข้าปากอย่างดีอกดีใจ เคี้ยวอย่างสง่างามและอดทน เพียงแค่เคี้ยวนานขึ้นอีกหน่อยเท่านั้น
สวีเห้าเซิงมองหน้าของเขาที่ไม่เปลี่ยนเลย กินหมดชิ้นหนึ่งก็หยิบอีกชิ้นหนึ่ง ในใจรู้สึกเคารพนับถือเขามากขึ้น ทันใดนั้นเย่เชินหลินก็ลงมือรวดเร็วราวกับสายฟ้า
วินาทีถัดมาขนมหนึ่งชิ้นก็มาวางอยู่ในจานตรงหน้าของเขาแล้ว
สวีเห้าเซิงหยิบขนมขึ้นมาอีกครั้งภายใต้สายตาที่จ้องเขม็งมา เย่เนี่ยนโม่ที่อยู่ด้านข้างยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ไม่นานก็มีคุกกี้จานหนึ่งเพิ่มเข้ามา
“พวกคุณกินกันไปก่อน ฉันจะไปเอาหนังสือทำอาหารในห้องของชูฉิง เซี่ยชีหรั่นพูดพลางหันตัวเดินขึ้นชั้นบน พ่อบ้านเห็นคุณนายเดินขึ้นชั้นบนไป ก็ก้าวไปข้างหน้าทันทีและหยิบขนมที่อยู่บนจานทั้งหมดออกไป ทิ้งจานที่เหมือนกันไว้ใบหนึ่ง ช่วงนี้คุณนายชอบที่จะทำของว่างสไตล์ตะวันตกเป็นพิเศษ แต่ใครจะคิดว่าคุณนายที่ทำอาหารจีนไม่แย่เลย ในการทำอาหารตะวันตกจะเป็นฆาตกรได้
ทันใดนั้น ชั้นสองก็มีเสียงแจกันดอกไม้แตกดังลงมา ตามมาด้วยเสียงตะโกนของเธอ รอจนเมื่อทุกคนตอบสนอง เย่เชินหลินรีบขึ้นบันไดไป
ในห้องของเย่ชูฉิง เซี่ยชีหรั่นนั่งลงอยู่บนพื้น รองเท้าใส่ในบ้านกระเด็นไปข้างหนึ่ง เธอยังคงลูบข้อเท้าของตนเองไม่หยุด
เย่เชินหลินรีบพุ่งไปหา เห็นข้อเท้าของเธอบวมแดงเล็กน้อย เห็นคราบน้ำที่อยู่บนพื้น สีหน้าครึ้มลง “ใครทำความสะอาดพื้นไม่ดี
แม่บ้านสองสามคนที่อยู่ในห้องมองหน้ากันไปมา ก้มหน้าไม่กล้าพูด เซี่ยชีหรั่นดึงแขนเสื้อของเขา ส่ายหน้าไปมาอยู่ในอ้อมแขนของเขา
เย่เชินหลินระงับความโกรธในใจลง อุ้มเธอขึ้นแล้วรีบออกจากห้องไป สวีเห้าเซิงกับพ่อบ้านเองก็เดินออกมาด้วย
เย่เนี่ยนโม่กำลังจะออกมาจากประตู ได้ยินคนใช้สาวด้านหลังซุบซิบกัน “น้ำนี้มาจากไหนกัน? ฉันจำได้ว่าสองสามวันก่อน ก็มีแอ่งน้ำเพิ่มมาเองแบบไม่รู้สาเหตุ”
เย่เนี่ยนโม่หยุดเดิน กลับเข้าไปในห้องใหม่อีกครั้ง แล้วเดินไปสำรวจรอบๆ คราบน้ำอย่างระมัดระวัง แม่บ้านที่อยู่รอบๆ ต่างก็ไม่กล้าหายใจแรงสักนิด
เขาก็พบสิ่งผิดปกติอย่างรวดเร็ว ที่ขอบหน้าต่างมีดอกกล้วยไม้ตั้งอยู่ ก่อนหน้านี้ปลูกอยู่ในกระถาง แต่ช่วงหลังถูกลมพัดจนตกแตก พ่อบ้านก็เปลี่ยนเป็นกล้วยไม้อีกอัน
เขาสังเกตกล้วยไม้อย่างละเอียด เขย่งเท้าไปหยิบกล้วยไม้ลงมา ด้านล่างของกล้วยไม้มีคราบน้ำอยู่ แท้จริงแล้วสาเหตุคือเพราะว่าอุณหภูมิในห้องกับอุณหภูมิด้านนอกห้อง น้ำที่อยู่ในกระถางกล้วยไม้จึงแตก น้ำก็เลยซึมออกมา
“เอาไปจัดการเลย” เขาเอากล้วยไม้ส่งให้คนใช้สาว ก่อนจะหมุนตัวออกไป เพิ่งจะเดินมาถึงบันไดด้านหลังก็มีเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งลอยมา
“คุณชาย กรุณารอสักครู่” คนใช้สาววิ่งตามเขามา เอาจดหมายฉบับหนึ่งวางในมือเขา “เพิ่งเจอในกล้วยไม้ค่ะ เห็นเซ็นชื่อเป็นลายเซ็นของคุณหนูค่ะ”
ชูฉิง? เขารับมาอย่างแปลกใจ เปิดกระดาษจดหมายบางๆ ออก ‘พี่ชาย ฉันลังเลมาตลอดว่าจะบอกพี่เรื่องนี้ดีไหม ถึงยังไงฉันก็รับปากไว้กับพี่ยียีแล้ว รับปากว่าจะไม่บอกเรื่องที่อยู่ในใจของเธอกับพี่ แต่ฉันก็รู้ว่าพวกพี่ยังรักกันอยู่ ดังนั้นฉันเลยเอาสิ่งที่อยากจะพูดทั้งหมดซ่อนไว้ในนั้น ถ้าวันหนึ่งพี่หาเจอ นั่นก็พิสูจน์ว่าสวรรค์อยากให้พวกพี่อยู่ด้วยกัน เชื่อฉันเลย พี่ยียีรักพี่มาตลอด ที่เธอปฏิเสธพี่อย่างกะทันหันแบบนั้นล้วนเป็นเพราะคนในครอบครัวของเธอ….’ เย่เนี่ยนโม่ยืนอยู่ที่บันได กระดาษจดหมายที่อยู่ในมือเมื่อเวลาผ่านไปก็ถูกกำยิ่งกำยิ่งแน่นขึ้น
เย่ป๋อกำลังอยากจะเข้ามารับคุณชายไปประชุม เพิ่งเดินเข้าไปหน้าประตูก็มองเห็นคุณชายเดินก้าวใหญ่ๆ มาทางตนเอง
ประตูใหญ่ของบ้านติงล็อกอยู่ หิมะที่อยู่บนที่ล็อกประตูมีความหนาอยู่บ้าง เย่เนี่ยนโม่ยืนตัวตรง ประตูด้านข้างมีเสียงเบาๆ มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมา มองดูการแต่งกายของทั้ง2คนสักครู่ หลังจากนั้นพูดว่า “พวกคุณมาหาติงยียีใช่มั้ย? ครอบครัวพวกเขาเตรียมย้ายบ้าน พวกลูกกวาดก็ส่งไปหมดแล้ว ได้ยินมาว่าลูกสาวของต้าเฉินเธอซื้อบ้านด้วยตนเองเลย”
เย่ป๋อกล่าวขอบคุณ พูดด้วยเสียงต่ำ “ผมจะค้นหาที่อยู่ของคุณยียีในปัจจุบันทันที” ผ่านไปสักพัก เขากลับมาที่ผู้ชายที่ยืนอยู่ที่ประตูและไม่ขยับไปไหนเลยมาโดยตลอดอีกครั้ง “คุณชาย เจอคุณยียีแล้ว”
