บทที่ 492 ลูกผู้ชาย ยังต้องการอะไรอีก?
ต่อมา พวกหวังเสว่พุ่งไปที่ลู่เสี้ยงหยาง ตรวจสอบอาการบาดเจ็บของเขา แม้ว่าจะไม่ถึงกับชีวิน แต่สถานการณ์ตรงหน้าไม่สู้ดีนัก
ตอนนี้ดานเถียนของลู่เสี้ยงหยางถูกแทงทะลุ ถ้าอย่างนั้นพละกำลังของเขาแย่กว่ามนุษย์ธรรมดาเสียอีก หากเสียเลือดมากเกินไป ต้องมีอันตรายถึงชีวิตแน่
พวกเธอไม่ลังเล อันดับแรก ต้องพาลู่เสี้ยงหยางไปส่งที่โรงพยาบาลก่อน
จางเต้าจี๋และคนอื่นๆ ก็ไม่สามารถห้ามพวกเธอได้ ยังไงซะตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางก็ไม่ได้เป็นนักบู๊แล้ว เป็นที่ขยะที่ไร้ค่า ฉินหยุนเฟยสลดไป เมื่อเห็นว่าจูหยู่เจินไม่ได้ฆ่าลู่เสี้ยงหยาง
แต่เมื่อคิดดูให้ดี ลู่เสี้ยงหยางกลายเป็นคนไร้ค่าไปแล้ว ต่อไปนี้เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะต่อกรตนอีก ถึงตอนนั้นหากเขากล้ามา วุ่นวายกับหลิ่วหรูยู่อีก ตนสามารถฆ่าเขาได้ด้วยนิ้วเดียว
“เฮ้อ” จูหยู่เจินถอนหายใจออกมาอีกครั้ง รู้สึกเสียใจ เธอจะไม่รู้ ว่าการที่เธอทำแบบนี้ถูกต้องหรือไม่?
แม้ว่าเธอจะรักษาชีวิตของลู่เสี้ยงหยางเอาไว้ได้ แต่ลู่เสี้ยงหยางกลับกลายเป็นคนไร้ค่าไปซะอย่างนั้น
ความรู้สึกผิด ละอายใจ กังวลถาโถมในใจของเธอ ทำให้เธอรู้สึกสับสน
หลังผ่านไป20นาที ลู่เสี้ยงหยางถูกส่งไปที่โรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ที่สุด เพราะอาการที่ค่อนข้างหนัก เขาจึงถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉินในทันที
ในเวลาเดียวกัน คฤหัสถ์หรูหลังหนึ่งในเมืองปินเหอ
ลู่เซี่ยงหลงและเซี่ยตงเสว่นั่งอยู่บนโซฟา รอการรายงานข่าว
ในระหว่างนี้ ใบหน้าของเซี่ยตงเสว่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ถลึงตาใส่ลู่เซี่ยงหลงด้วยความดุร้ายอยู่บ่อยครั้ง
ไม่นึกเลยว่าไอ้ลามกนี่จะไม่เคยเปลี่ยนแปลง เมื่อคืนนี้ฆ่าข่มขืนไป๋หมิ่นหมิ่น
เธอได้กำชับเขาก่อนแล้ว ว่าห้ามมีความคิดสกปรกต่อไป๋หมิ่นหมิ่น แค่ฆ่าเธอทิ้งก็พอแล้ว แต่ไอ้ลามกนี่ ท้ายที่สุดก็ทนไม่อยู่
ลู่เซี่ยงหลงรู้ว่าเขาทำผิด ไม่กล้าเถียงแม้แต่คำเดียว ก้มหน้ารับชะตากรรมนิ่ง
แต่เมื่อนึกถึงเมื่อคืนนี้ เพียงแค่นึกถึงกระบวนการฆ่าข่มขืนไป๋หมิ่นหมิ่นก็ตื่นเต้นแล้ว
ฮ่าฮ่า ไม่เพียงแต่ตัวเขาได้ขึ้นสวรรค์ แถมยังใส่ร้ายลู่สี้ยงหยางได้อีก เรื่องแบบนี้จะมาอีกกี่รอบก็ได้
ตืดตืดตืด!
ในขณะที่ตกอยู่ในห้วงแห่งความคิด เขาก็ได้รับข้อความเข้าจากโทรศัพท์
ลู่เสี้ยงหยางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก่อนที่จะเกิดความสงสัยขึ้น
ต่อมา เขาวางโทรศัพท์ลง หันไปทางเซี่ยตงเสว่ “ภรรยาจ๋า ทางด้านลู่เสี้ยงหยางมีข่าวแล้ว ไอ้หมอนี่มันดวงแข็ง เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ก็ไม่ถูกสถาบันหลงเสินกำจัด”
อะไรนะ?
เมื่อได้ยินอย่างนั้น เซี่ยตงเสว่ไม่สนใจความโกรธที่มีต่อลู่เซี่ยงหลงอีกต่อไป “มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
ลู่เซี่ยงหลงเอ่ยตอบ “อาจารย์ประจำชั้นของลู่เสี้ยงหยางแทงทะลุดานเถียนของเขา ตอนนี้ถูกหามส่งโรงพยาบาลแล้ว”
เซี่ยตงเสว่เธอเป็นคนที่ฉลาด เธอเข้าใจทุกอย่างขึ้นมาทันที “ดูเหมือนว่าครั้งนี้อาจารย์ประจำชั้นของเขาช่วยชีวิตของเขาเอาไว้ แต่ในเมื่อดานเถียนของเขาถูกแทงทะลุ มันก็กลายเป็นคนไร้ค่าไปแล้ว การที่เราจะเอาชีวิตมัน ง่ายกว่าการบี้มดซะอีก”
“อืม ใช่แล้ว ฮ่าฮ่า” ลู่เซี่ยงหลงหัวเราะออกมาอย่างได้ใจ ก่อนหน้านี้ยังกังวลในความสามารถของเขา จึงไม่กล้าลงมือ แต่ตอนนี้เขากลายเป็นขยะที่ไร้ค่า ถ้าเช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องให้เขาลงมือ แค่ข้างนักฆ่าสังหารมันซะก็เพียงพอแล้ว
เมื่อคิดขึ้นได้ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ค้นหาเป้าหมายจากในโลกออนไลน์
…..
ทางด้านลู่เสี้ยงหยาง
เขาถูกเข็นส่งเข้าส่งฉุกเฉิน เป็นเวลากว่าสองชั่วโมงเข้าไปแล้ว
ในระหว่างนี้ หวังเสว่ เสว่เฟยเส่ และกงหยู่หนิงยืนเฝ้าอยู่ที่หน้าห้องตลอด ด้วยความร้อนใจ
ในหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้า เย่สวนตื่นขึ้นมาหลังจากที่เป็นลมไป แต่เมื่อได้ข่าวว่าลู่เสี้ยงหยางถูกทิ่มแทงดานเถียน ได้รับบาดเจ็บจนไม่ได้สติ ยังอยู่ที่ก้องฉุกเฉิน เธอได้รับการกระทบกระเทือนจนเป็นลมไปอีกครั้ง
ต่อมา เย่สวนตื่นขึ้นมาอย่างกังวล เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับลู่เสี้ยงหยาง น้ำตาเหมือนกับมุกที่สร้อยขาดสะบั้น ไหลลงอาบใบหน้านวลต่อเนื่อง
เธอเข้าศึกษาที่สถาบันหลงเสินมาได้ระยะหนึ่งแล้ว เธอมีความรู้ทางด้านการบู๊มากขึ้น
ลู่เสี้ยงหยางถูกแทงทะลุดานเถียน ต่อจากนี้เขาจะกลายเป็นคนไร้ค่า การกระทบกระเทือนที่เขาได้รับนั้น มากจนยากที่จะพรรณนา
เพราะเธอเป็นห่วงลู่เสี้ยงหยาง เย่สวนจึงไม่ได้พักผ่อน เธอลงจากเตียงมุ่งไปที่หน้าห้องฉุกเฉินอย่างเร่งด่วน
เมื่อเห็นหญิงสาวทั้งสาม เธอเอ่ยถามสถานการณ์ของลู่เสี้ยงหยางทันที
ทั้งสามปลอบใจเย่สวน บอกให้เธอไม่ต้องเป็นกังวล ก่อนที่จะบอกเธอ ว่าลู่เสี้ยงหยางยังอยู่ในห้องฉุกเฉิน ยังนี้ยังไม่รู้ตายร้ายดีอย่างไร
เย่สวนน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง เธอเป็นกังวล จนกำหมัดแน่น ไม่รู้ว่าลู่เสี้ยงหยางจะผ่านมันไปได้ไหม
ในตอนนี้เอง ประตูห้องฉุกเฉินถูกผลักออก คุณหมอที่อยู่ด้านในเดินออกมา
เย่สวนและสามสาวรีบเดินขึ้นหน้าเพื่อถามไถ่สถานการณ์
คุณหมอเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ความโชคดีในโชคร้าย บาดแผลของคนไข้ถือว่าไม่แย่มาก จุดสำคัญไม่ได้รับบาดเจ็บ คนไข้ไม่มีอันตรายถึงชีวิต แต่หลังจากนี้ เขาต้องได้รับการพักผ่อน พวกคุณอย่ารบกวนเขาจะดีที่สุด”
“ค่ะๆ” เย่สวนและสามสาวพยักหน้ารับ ในที่สุดหินที่ถูกแขวนเอาไว้ก็ปล่อยวางลงเสียที
ลู่เสี้ยงหยางรอดแล้ว
หลังจากนั้นลู่เสี้ยงหยางถูกส่งเข้าห้องพักฟื้น เย่สวนและอีกสามสาวถึงได้เข้าไปดูอาการ
และได้พบกับลู่เสี้ยงหยางที่นอนอยู่บนเตียง ด้วยใบหน้าอิดโรย ริมฝีปากขาวซีด เมื่อเทียบกับแต่ก่อนดวงตาเขาก็หม่นลงไปมาก
เมื่อเห็นย่างนั้น เสว่เฟยเส่ หวังหยู่และกงอยู่หนิงรู้สึกไม่สบายใจ
การที่ลู่เสี้ยงหยางได้รับการกระทบในครั้งนี้ อีกหน่อยคงจะทำใจได้ยาก
เย่สวนกุมมือลู่เสี้ยงหยางเอาไว้ พร้อมกล่าวด้วยความลึกซึ้ง “ที่รักคุณวางใจได้เลย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณ ฉันจะอยู่ตรงนี้เสมอ ฉันจะไม่ทิ้งคุณไปไหน”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกอบอุ่นใจ เขาตกอยู่ในสภาพแบบนี้แล้วแท้ๆ แต่เย่สวนก็ยังอยู่กับเขาไม่ไปไหน ลูกผู้ชาย ยังต้องการอะไรไปมากกว่านี้อีก
เพียงแค่เขาสึกรู้เสียใจ ไม่ยอมรับชะตากรรม ดานเถียนของเขาถูกแทง อีกหน่อยเขาต้องใช้ชีวิตเยี่ยงคนธรรมดา จุดสูงสุดของโลกใบนี้ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาอีกต่อไปแล้ว
ยิ่งคิดก็ยิ่งยากที่จะยอมรับความจริงอันเหี้ยมโหดนี้ ลู่เสี้ยงหยางหลับตาลงแน่น เนื้อตัวสั่นเทาเล็กน้อย
เย่สวนราวกับมีดคมกรีดเฉือน เธอเข้าใจลู่เสี้ยงหยางดี พลันโถมเข้าใส่ร่างของลู่เสี้ยงหยาง กอดเขาเอาไว้แน่น ให้ความอบอุ่นแก่เขา
เมื่อเห็นภาพที่ทั้งอบอุ่นและเยือกเย็น สามสาวไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี จึงเดินออกจากห้องผู้ป่วยไปอย่างเงียบเชียบ
ระหว่างเดินอยู่ที่โถงทางเดินของโรงพยาบาล กงหยู่หนิงเอ่ยกับเสว่เฟยเส่และหวังเสว่กะทันหัน “การที่ดานเถียนของลู่เสี้ยงหยางถูกแทง ไม่มีวิธีไหน ที่จะฟื้นฟูดานเถียนได้เลยหรือ?”
หวังเสว่ส่ายหน้า “ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย ว่าดานเถียนของคนเราเมื่อถูกแทงทะลุแล้วจะฟื้นฟูได้”
หากดานเถียนได้รับความเสียหายเล็กน้อย สามารถฟื้นฟูด้วยยาต่างๆ
แต่สถานการณ์ของลู่เสี้ยงหยาง แทงทะลุ นั่นก็หมายความว่าดานเถียนถูกทำลายจนย่อยยับ ต่อให้เป็นยาวิเศษ ก็คงช่วยอะไรไม่ได้
เสว่เฟยเส่พยักหน้า เอ่ยอย่างเสียใจ “ครั้งนี้ ลู่เสี้ยงหยางรักษาชีวิตเอาไว้ได้ก็ถือว่าดีมากแล้ว ถือว่าเป็นความโชคดีอย่างมากในความโชคร้าย ดานเถียนของเขาไม่มีทางที่จะฟื้นฟูได้
