บทที่ 481 หญิงสาวปริศนาในชุดจีนโบราณ
ไม่นาน เล่าเศรษฐีค่อยๆ ได้สติกลับคืนมา ต่างคุกเข่าลงต่อหน้าลู่เสี้ยงหยาง พร้อมกับกล่าว “คุณลู่ หลังจากนี้ ผมยินดีที่จะติดตามคุณ”
ตลกสิ้นดี การที่พวกเขามาที่นี่ในวันนี้ ก็เพื่อประจบสอพลอตระกูลหาน แต่ตอนนี้ ตระกูลหานได้ถูกลู่เสี้ยงหยางถอนรากถอนโคนจนสิ้นซาก
นั่นก็หมายความว่า อำนาจของลู่เสี้ยงหยางนั้นอยู่เหนือตระกูลหาน พวกเขาจึงเปลี่ยนเป้าหมายประจบลู่เสี้ยงหยางแทนเป็นเรื่องธรรมดา
ลู่เสี้ยงหยางไขว้มือเอาไว้ที่ด้านหลัง ไม่ตอบโต้ใดๆ
ส่วนคนเหล่านี้ไม่ได้รับการอนุญาตจากลู่เสี้ยงหยาง พวกเขาไม่กล้าลุกขึ้นตามอำเพอใจ ยังคงคุกเข่ากับพื้นอยู่อย่างนั้น
รองผู้นำตระกูลหาน และรองผู้นำตระกูลหลิวต่างส่งสายตาให้กัน ก่อนที่จะคุกเข่ากับพื้นพร้อมอย่างพร้อมเพรียงกัน เอ่ยกับลู่เสี้ยงหยางด้วยความนอบน้อม “คุณลู่ จากนี้ไป ตระกูลหานและตระกูลหลิวทั้งจะเป็นสุนัขรับใช้สองตัวของคุณ ไม่ว่าคุณจะรับสั่งอะไร เราจะทำตามอย่างไม่มีข้อสงสัย”
เอ่อ! เมื่อได้ยินประโยคนี้ เหล่าเศรษฐีต่างพากันเหงื่อแตกโชก เป็นสุนัขรับใช้สองตัวของคุณลู่อย่างนั้นหรือ? นี่มันเป็นการลดศักดิ์ศรีตนเองเกินไปหรือเปล่า?!
แต่เมื่อไตร่ตรองอีกที ตอนนี้ชีวิตของพวกเขาอยู่ในเงื้อมมือของลู่เสี้ยงหยาง ลู่เสี้ยงหยางสั่งให้เขาอยู่ พวกเขาก็ต้องอยู่ หากสั่งให้พวกเขาไปตาย พวกเขาก็ต้องไปตาย แบบนี้ต่างอะไรกับสุนัขกันล่ะ? เมื่อคิดได้อย่างนั้นจึงหยักหน้าตาม “คุณลู่ ต่อจากนี้พวกเราเองก็เป็นสุนัขรับใช้ของคุณเหมือนกัน คุณสั่งให้เราไปกัดใคร เราก็จะไปกัดคนนั้น”
“อืม” ลู่เสี้ยงหยางนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะพยักหน้าเมื่อผ่านไปสักครู่ ตอนนี้เขาก่อตั้งสำนักฉางเซิงขึ้นมาแล้ว เป็นช่วงที่เขาต้องการกำลังคน
แม้ว่าคนของตระกูลหานและตระกูลหลิวจะเพิ่งพาไม่ได้ แต่ถ้าให้พวกเขาทำงานเล็กๆ น้อยๆ ก็ไม่เลวเหมือนกัน
เมื่อพวกเขาได้ยินการตอบรับของลู่เสี้ยงหยาง ทุกคนต่างถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ภัยพิบัติในครั้งนี้ ในที่สุดพวกเขาก็รอดไปได้เสียที
“ขอบคุณมากครับ ขอบคุณคุณลู่ที่ไว้ชีวิตของพวกเรา ในอนาคตไม่ว่าจะให้เราทำอะไร เราจะทำตามอย่างไม่ขัดข้อง” ตระกูลหาน ตระกูลหลิวและเหล่าเศรษฐีต่างกราบขอบพระคุณอย่างยำเกรง
“พอได้แล้ว พวกคุณลุกขึ้นเถอะ หวังว่าพวกคุณจะจำสิ่งที่พูดไปในวันนี้ให้ดี วันหลังจากใครที่กล้าหักหลังผม จุดจบของหานจิ่วโจวและหลิวชิงไห่จะเป็นจุดจบของพวกแก” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ย
“ไม่กล้าครับ คุณลู่ ต่อจากนี้เราจะพักดีกับคุณแต่เพียงของเดียว” ทุกคนประสานเสียงขึ้นพร้อมกัน พร้อมกับลุกขึ้นจากพื้นอย่างสั่นเทา
ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้ารับ คิดอะไรขึ้นมาได้ จึงหันไปทางหานจิ่วเทียน “ตอนนี้ผมต้องการห้องส่วนตัว”
ก่อนหน้านี้ที่เถ่ซานเผชิญหน้ากับหลิวชิงไห่ เถ่ซานถูกเล่นงานจนพิการไปแล้ว ต่อจากนี้ สิ่งที่ลู่เสี้ยงหยางจะทำ คือการซ่อมบำรุงกองกำลัง
หลังจากที่ผ่านการรบในครั้งนี้ ลู่เสี้ยงหยางได้รับรู้ถึงความแข็งแกร่งของหุ่นเชิดแห่งเทพสงครามเสียที หลังจากนี้หากได้เถ่ซานคอยติดตามตน เขาต้องเป็นผู้ติดตามที่จงรักภักดีที่สุดแน่นอน
“ได้ครับ คุณลู่ตามผมมาเลยครับ” หานจิ่วเทียนเร่งลุกขึ้น พาลู่เสี้ยงหยางไปที่ห้องลับ
เดิมทีที่นี่มีเพียงแค่ผู้นำตระกูลเท่านั้นที่จะเข้ามาได้ บัดนี้ ก็ต้องกลายเป็นของลู่เสี้ยงหยางไปโดยปริยาย
ไม่นาน ลู่เสี้ยงหยางลงมือทำการรักษาเถ่ซานทันที
ในเวลาเดียวกัน ที่ห้องโถงภายนอก
เหล่าเศรษฐีที่มาร่วมงานแต่งได้เดินทางกลับไปกันเกือบหมดแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงแค่เหล่าผู้ที่มีอำนาจและตระกูลหลิวที่ยังอยู่
“เฮ้อ” หานจิ่วเทียนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ สายตาตกไปอยู่ที่หานปิงหาน ด้วยความสับสน
ความบาดหมางระหว่างหานปิงหานและลู่เสี้ยงหยาง หาน
จิ่วโจวเคยบอกเขาแล้วก่อนหน้านี้
วันนี้แม้ว่าลู่เสี้ยงหยางจะไม่ได้เอาความหานปิงหาน แต่ถ้าปล่อยให้หานปิงหานอยู่ในตระกูลต่อไป คงจะเกิดเรื่องขึ้นได้ในอนาคต
เพราะงั้นเขาจึงหันไปเอ่ยกับหานปิงหานอย่างเย็นชา “หานปิงหาน เรื่องนี้ เธอควรรับผิดชอบทั้งหมด หากไม่ใช่เพราะคุณลู่ใจกว้างมีเมตตา ไว้ชีวิตเธอ ตอนนี้เธอก็คงจะตายไปตั้งนานแล้ว แต่คนในตระกูลหานไม่ได้ใจกว้างเหมือนคุณลู่หรอกนะ เธอมีเรื่องกับคุณลู่มาก่อน เธอก็เป็นศัตรูสำหรับเรา เพราะงั้นตระกูลหานเธอจึงไม่สามารถอยู่ต่อไปได้ เห็นแก่ที่เธอรับใช้ตระกูลหานมานานหลายปี เธอรีบไสหัวไปซะ เราจะไว้ชีวิตเธอ”
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ หานปิงหานมีสีหน้าขมขื่น สุนัขรับใช้อย่างหานจิ่วเทียน ยึดมั่นในหน้าที่เหลือเกินนะ
แต่เธอคิดเอาไว้อยู่แล้ว ผู้ชนะคือราชาผู้พ่ายคือฆ่าศึก ในเมื่อเธอแพ้แล้ว ตระกูลหานก็ไม่มีพื้นที่สำหรับเธอเป็นธรรมดา
เพียงแต่เมื่อนึกย้อนกลับไป สิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอหลายปีมานี้ เธอก็รู้สึกไม่พอใจ
แต่เดิมเธอเป็นเพียงแค่ตัวประกอบเล็กๆ ของตระกูลทั่วไป ที่ต้องเผชิญหน้ากับความหิวโหยและหนาวเหน็บ กระทั่งแทบอดตาย
หลังจากที่ผ่านความพยายามมาหลายปี ในที่สุดเธอก็มาเยือนที่ตระกูลหานจนได้ และได้รับความไว้วางใจ เป็นผู้มีอำนาจคนหนึ่งในตระกูลหาน
เธอคิดว่าเธอจะสามารถควบคุมตระกูลหานได้ต่อไปเรื่อยๆ แต่หลังจากที่ได้พบกับลู่เสี้ยงหยาง ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
แผนการทั้งหมดของเธอ ใช้ไม่ได้ผลเลยสักนิดกับลู่เสี้ยงหยาง แม้แต่อาวุธลับสุดยอดของเธอ ร่างกายที่เป็นความภาคภูมิใจของเธอก็ใช้ไม่ได้ผลเลยสักนิดกับลู่เสี้ยงหยาง
โดยเฉพาะในสถานการณ์อย่างวันนี้ เธอกำลังจะถูกขับไล่ออกจากตระกูลหาน
ยิ่งคิดก็ยิ่งหนาวเหน็บ หานปิงหานไม่อยู่ที่ตระกูลนานไปมากกว่านี้ เธอเดินออกไปห้องโถงของตระกูลหานด้วยสภาพน่าอนาถ
ตลอดทาง ในหัวของหานปิงหานมัวมึน เต็มไปด้วยความสับสน
หลังครึ่งชั่วโมงผ่านไป ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เธอถึงได้เดินมาที่หน้าผา
ฝีเท้าเธอก้าวถูกความว่างเปล่า เกือบจะตกหน้าผา ดีที่เธอไหวตัวได้ทันคว้าต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ข้างๆ เอาไว้ ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง
เธอส่ายหน้า หัวสมองที่ว้าวุ่นของเธอได้สติกลับคืนมาไม่น้อย
ยิ่งเธอได้สติมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดมากเท่านั้น
เธอต่อสู้มาเป็นเวลา20ปีเต็มๆ ไม่คิดเลยว่าจะหวนกลับมายังจุดเริ่มต้น
เธอในตอนนี้ ไม่สามารถกลับไปเผชิญหน้ากับความทุกข์ทนเฉกเช่นเมื่อ20ปีก่อนได้อีกแล้ว
อาศัยอยู่ที่ข้างทาง ทุกวันมีเพียงโจ๊กชามหนึ่งเท่านั้น ถูกเหยียดหยางรังเกียจตลอดเวลา….
“เฮ้อ ช่างเถอะ หากให้ฉันกลับไปใช้ชีวิตแบบนี้ ฆ่าฉันทิ้งเสียยังจะดีกว่า” หานปิงหานถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ในที่สุดก็เข้าใจสักที เมื่อเทียบกับความดิ้นรนในตอนนี้ ตายไปเสียยังจะดีซะกว่า
หานปิงหานกัดฟันแน่น หลับตาคิดที่จะกระโดดลงหน้าผา
แต่ในตอนนี้เอง สายลมพัดผ่านที่แผ่นหลังของหานปิงหาน หลังสายลมหยุดนิ่ง ข้างกายของเธอมีเงาร่างหนึ่งเพิ่มขึ้นมา
น้ำเสียงที่เย็นชา สะท้อนขึ้นที่ข้างกายของเธอ “เหอะ หานปิงหาน ดูเหมือนว่าเธอก็เป็นคนขี้ขลาดเหมือนกันนี่ ก็แค่เจอกับอุปสรรคเล็กน้อย แค่นี้ก็คิดจะฆ่าตัวตายแล้วอย่างนั้นหรือ แต่ก่อน ความมั่นใจของเธอมันหายไปไหนหมดแล้ว?”
เมื่อได้ยินคำเหล่านั้น หานปิงหานลืมตาขึ้น หันหน้ากลับไป เมื่อนิ่งไปสักพัก ก่อนที่จะเปล่งเสียงออกมา “คุณคือ?”
หญิงสาวในชุดจีนโบราณหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “ตอนนี้ฉันสามารถให้ทางเลือกอีกทางกับเธอได้”
หานปิงหานเอ่ยถามอย่างสงสัย “ทางเลือกอะไร?”
หญิงสาวในชุดจีนโบราณอธิบายอย่างนิ่งเฉย “ฉันสามารถให้ชีวิตใหม่กับเธอได้ ไปกับฉัน ถึงเวลาเธอจะได้ค้นพบว่า สิ่งที่เธอได้รับในตอนนี้ ก็แค่สิ่งที่ไร้ค่ากับความเหน็ดเหนื่อย เมื่อถึงตอนนั้น เธอถึงจะได้เป็นคนที่อยู่เหนือมนุษย์ทั้งปวงอย่างที่เธอฝัน”
เมื่อได้ยินคำว่า ‘อยู่เหนือมนุษย์ทั้งปวง’ หานปิงหานเผยสายตาประกาย
เธอที่เธอต้องการ คือการที่ไม่ถูกคนอื่นเหยียบอยู่ใต้ล่าง เธออยากอยู่เหนือผู้คน อยู่บนหัวคนผู้อื่น เสวยสุขกับการกำราบคนอื่น
“ได้ ฉันตกลง” ดังนั้นหานปิงหานจึงตอบตกลงอย่างไม่ลังเล
หญิงสาวในชุดจีนโบราณเผยรอยยิ้มที่น่าสยดสยอง “ดีมาก ถ้างั้นไปกับฉัน จากนี้เธอคือศิษย์ของฉัน”
จบประโยค เธอเอื้อมมือวางลงบนไหล่ของหานปิงหาน ทั้งคู่โดดลงหน้าผาพร้อมกัน เงาร่างถูกเมฆหมอกกลืนหายไปใต้หน้าผาอย่างรวดเร็ว
