ผู้รักษาสุดแกร่ง – บทที่ 455 ตบหน้าที่รุนแรงมากต่อหน้าสาธารณะชน

คำพูดของฉินจุนทำให้ทุกคนหน้าแดง นี่คือจุดประสงค์ของพวกเขาจริง ๆ

ซ่งหย่งเฉียงขมวดคิ้วและพูดว่า “แล้วไง สายเลือดก็เปลี่ยนไม่ได้ ไม่เอาน่า ญาญ่า นี่คุณปู่ คุณย่า รีบมาเรียกสิ”

ชายชราและหญิงชราจากครอบครัวซ่งนั่งบนเก้าอี้ ถือซองจดหมายสีแดงในมือ รอที่จะให้ของขวัญฉินญาญ่า

ฉินญาญ่าจับแขนของฉินจุนโดยไม่เคลื่อนไหว และแม้แต่ซ่อนตัวหลังจากเห็นคนเหล่านี้

ซ่งหย่งเฉียงขมวดคิ้ว โกรธเล็กน้อย แต่ไม่กล้าที่จะรุนแรงเกินไป ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงกัดฟัน และพูดด้วยรอยยิ้ม

“ญาญ่า พวกเราเป็นญาติกันของเธอทุกคน จะไม่ทำร้ายเธอ จำได้มั้ยว่าฉันไปหาเธอที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วยนะ?”

ฉินญาญ่าส่ายหัวว่างเปล่า หันหน้าหนี และหยุดมองพวกเขา

ใบหน้าของซ่งหย่งเฉียงค่อนข้างควบคุมไม่ได้ แต่เพื่อประโยชน์ในการดูแล เขาอดทน และพูดกับฉินจุน

“สถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามีอายุห้าปี และซ่งหย่งเฉียงเป็นผู้จ่ายค่าใช้จ่ายในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แม้ว่าญาญ่าจะไม่ได้อยู่เคียงข้างฉัน แต่ก็ยังถือว่าได้รับการเลี้ยงดูจากฉัน มันถูกต้องแล้วที่จะให้ฉันเป็นคนดูแล”

ฉินจุนเยาะเย้ย ซ่งหย่งเฉียงไร้ยางอายจริง ๆ

“คุณจ่ายค่าธรรมเนียมห้าปีเหรอ? คุณแน่ใจเหรอ?”

“แน่นอน!”

“ดี”

หลังจากพูดเสร็จ ฉินจุนก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และกดหมายเลขของหัวหน้าลี่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ก็มีการเชื่อมต่อสาย

“คุณฉิน?”

“คุณลี่ครับ ช่วยตรวจสอบหน่อยได้มั้ย ว่าใครเป็นผู้จัดหาเงินทุนให้กับญาญ่าในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา”

หัวหน้าลี่ชะงักครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “คุณฉินคะ ฉินญาญ่าไม่ได้รับการสนับสนุนทางสังคมใด ๆ ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ฉันมั่นใจมากในเรื่องนี้”

“ตกลง”

หลังจากพูดเสร็จ ฉินจุนก็วางสายไป

ทั้งลานก็เงียบ

นี่เป็นการตบหน้าที่รุนแรงมากต่อหน้าสาธารณชน เมื่อครู่พูดอย่างไร้ยางอายว่าเขาได้จ่ายเงินค่าเลี้ยงดูให้ฉินญาญ่าที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ผลลัพธ์คือหัวปฏิเสธด้วยตัวเอง ฉินญาญ่าไม่ได้รับการยอมรับใด ๆ จากสังคมในอดีต ไม่กี่ปีที่ผ่านมาไม่มีเงินทุนเลยแม้แต่น้อย

ใบหน้าของซ่งหย่งเฉียงดูน่าเกลียดเล็กน้อย และเขาก็กัดหัวแล้วพูดว่า “หืม จะแน่ใจได้ยังไงว่าเธอเป็นหัวหน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า? บางทีนายอาจจะให้ใครมาแกล้ง? การโทรศัพท์จะพิสูจน์อะไรได้?”

ฉินจุนเยาะเย้ย “ถ้าเป็นแบบนี้ คุณก็โทรมา เพราะคุณได้ให้เงินทุนญาญ่ามาหลายปีแล้ว คุณน่าจะมีหมายเลขโทรศัพท์จากหัวหน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าใช่มั้ย?”

ใบหน้าของซ่งหย่งเฉียงไม่แน่นอน เปลี่ยนไปมาหลายต่อหลายครั้ง แล้วถอนลมหายใจ

“มีอะไรต้องพิสูจน์ การช่วยเหลือญาญ่า ไม่ใช่เพราะฉันต้องการให้ญาญ่ามาตอบแทนฉัน ฉันไม่จำเป็นต้องให้ใครมาพิสูจน์ ฉันแค่สบายใจที่จะทำมัน”

คำพูดของซ่งหย่งเฉียงดูกล้าหาญ ราวกับว่าพวกเขายิ่งใหญ่มาก แต่จริง ๆ แล้วพวกเขาตั้งใจที่จะปกปิดความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเขา

ซ่งหย่งเฉียงหายใจเข้าลึก ๆ และพูดกับฉินจุน

“แบบนั้น เรามาพูดคุยกันว่าใครควรเป็นคนดูแลเด็กคนนี้”

ฉินจุนกล่าว “ถ้าอย่างนั้นให้เด็กเลือก”

แม้ว่าฉินญาญ่ายังเด็ก แต่เธอรู้ทุกอย่าง วันนี้เธอรู้ทุกเรื่อง

ทันทีที่ฉินจุนพูดจบ ฉินญาญ่าก็กอดแขนของฉินจุนโดยตรง และพูด

“หนูต้องการพี่ชาย”

แน่นอนว่าฉินญาญ่ารู้ว่าใครดีต่อเธอ และเธอไม่รู้จักคนเหล่านี้ต่อหน้าเธอ ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วเธอคงไม่สนใจ

ซ่งหย่งเฉียงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อแสดงรอยยิ้มที่ใจดี และพูดกับฉินญาญ่า

“ญาญ่า ฉันเป็นอาคนที่สองของหนู ในอนาคตหนูจะอาศัยอยู่ในบ้านของเรา ฉันจะซื้อของอร่อย ๆ ให้หนู มีกระโปรงสวย ๆ มากมาย ตกลงมั้ย?”

ฉินญาญ่าส่ายหัว “พี่ชายคนโตของหนูจะซื้อให้หนูด้วย”

ซ่งหย่งเฉียงขมวดคิ้ว พูดไม่ออก เขาไม่ค่อยเก่งในการเกลี้ยกล่อมเด็ก และขยิบตาให้ผู้หญิงข้าง ๆ เขา

ผู้หญิงสวยยืนขึ้น และพูดด้วยรอยยิ้ม

“ญาญ่า ฉันเป็นป้าคนที่สองของหนู เข้าใจมั้ย หลังจากที่หนูมาที่บ้านของเรา หนูก็เล่นกับน้องชายคนนี้ได้”

ด้วยเหตุนี้ ภรรยาของซ่งหย่งเฉียงจึงพาเด็กชายตัวเล็ก ๆ ออกไป ซึ่งอายุน้อยกว่าฉินญาญ่าหนึ่งหรือสองปี

“มา พ่างพ่าง เรียกพี่สาวสิ!”

เด็กอ้วนส่งเสียงขู่ ถือดินกำมือหนึ่ง แล้วโยนมันใส่ฉินญาญ่าโดยตรง ด้วยท่าทางเย่อหยิ่งและเด็ดขาด

ภรรยาของซ่งหย่งเฉียงจ้อง “พ่างพ่าง! นายกำลังทำอะไร! นายทำกับพี่สาวของนายแบบนี้ได้ยังไง!”

ฉินญาญ่าส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “พี่ชาย หนูจะไม่อยู่กับพวกเขา หนูอยากกลับบ้านกับพี่ชาย!”

ฉินจุนจับหัวของฉินญาญ่าและพูดว่า

“ไม่ต้องห่วง พี่จะพาหนูกลับบ้าน”

หลังจากพูดเสร็จ ฉินจุนก็ดึงฉินญาญ่ามาที่ด้านข้างของเขา และพูดด้วยรอยยิ้ม

“ก็เห็นอยู่ว่าญาญ่าไม่ชอบพวกคุณ”

ซ่งหย่งเฉียงขมวดคิ้วลังเล และพูดว่า

“เด็กจะรู้เรื่องแบบนี้ไปได้ยังไง ตอนนี้เธอยังเด็กและไม่มีความสามารถในการแยกแยะถูกผิดได้ เธอชอบใครก็ตามที่เธอคุ้นเคย บอกไม่ได้หรอกนะ และเด็กไม่สามารถถูกมองว่าใครเป็นมาตรฐานได้”

ฉินจุนเยาะเย้ย และไม่ได้คัดค้าน

ซ่งหย่งเฉียงนี้ตลกจริง ๆ เขาบอกว่าเขาเคยสนับสนุนญาญ่ามาก่อน แต่หัวหน้าพบว่าไม่มีเรื่องแบบนั้น เขาตบหน้าเขาทันที

หลังจากที่ฉินญาญ่าไม่เลือกพวกเขา ฉินญาญ่าจะเลือกไม่สนใจพวกเขาเลย และซ่งหย่งเฉียงเริ่มบอกว่าเขาไม่สามารถปล่อยให้เด็กเลือกได้

ฉินจุนไม่ได้รีบร้อน และปล่อยให้เขาตัดความคิดนี้ออกไปให้หมด

“โอเค งั้นว่ามา”

ซ่งหย่งเฉียงกล่าวว่า “เนื่องจากเป็นสิทธิ์ในการดูแล ดังนั้นจึงต้องพิจารณาคุณสมบัติในการดูแล”

“ในเรื่องการเพิ่มคุณสมบัติ ครอบครัวซ่งของเราไม่น่าจะมีปัญหาในการเลี้ยงดูฉินญาญ่า”

“ครอบครัวซ่งของเราได้ทำสัญญากับซูเปอร์มาร์เก็ต Wal-Mart โดยมีรายได้ต่อปีมากกว่าห้าล้านหยวน ซึ่งสามารถให้ฉินญาญ่ามีชีวิตที่ร่ำรวยมาก นายไม่สามารถทำเช่นนั้นได้”

คำพูดของซ่งหย่งเฉียงค่อนข้างจะบ้า ๆ บอ ๆ แต่ความจริงแล้ว คำพูดเหล่านั้นไม่ได้สวยงามอย่างที่เห็นภายนอก

ครอบครัวซ่งของพวกเขาทำสัญญากับซูเปอร์มาร์เก็ต Wal-Mart ขนาดใหญ่ และครอบครัวของพวกเขามีรายได้ห้าล้านหยวนต่อปี

ครอบครัวซ่งที่มีประชากรมากกว่าสิบคน พึ่งพาซูเปอร์มาร์เก็ตแห่งนี้ เพื่อสนับสนุนพวกเขา อันที่จริง มีเพียงซ่งหย่งเฉียงและบุคคลสำคัญเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่มีรายได้หนึ่งล้านต่อปี และคนอื่น ๆ แทบจะไม่มีรายได้สี่ถึงห้าแสนต่อปี รายได้ของพวกเขาดูเหมือนสดใสและสวยงาม ราวกับเป็นธุรกิจของครอบครัว

อันที่จริงเป็นเพียงกลุ่มคนที่ทำธุรกิจร่วมกัน ทุกคนทำงานเพื่อครอบครัว เทียบไม่ได้กับสี่ตระกูลใหญ่ในตงไห่ หรือแม้แต่ครอบครัวเล็ก ๆ ในระดับที่สองและสาม

มิฉะนั้น คนเหล่านี้จะไม่สนใจเกี่ยวกับสิทธิในการดูแลของญาญ่า เงินกองทุน และบ้านแบบสไตล์ปักกิ่งโบราณ

ซ่งหย่งเฉียงมีความกระตือรือร้นมากขึ้นเรื่อย ๆ และหลังจากมองขึ้นและลงของฉินจุน เขาก็ถาม

“ฉันใช้สิทธิถามนายหน่อย นายทำงานอะไร?”