ผู้รักษาสุดแกร่ง – บทที่ 546 หางาน

แน่นอนว่าหวังตงเสวี่ยไม่ใช่ตัวเด่น เธอช่วยไม่ได้จริง ๆ

เนื่องจากการถ่ายทอดสดของเธอ เธอจึงได้ร่วมมือกับแบรนด์เฉิงยวินอยู่บ้าง แต่ความร่วมมือนี้เป็นเพียงการร่วมงานกับผู้จัดการผลิตภัณฑ์เท่านั้น

ผู้จัดการผลิตภัณฑ์ไม่มีสิทธิ์ และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับฝ่ายบุคคลเลย ดังนั้นหากหวังหรงหรงต้องการเข้าสู่แบรนด์เครื่องสำอางเฉิงยวิน เธอก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย

เมื่อเห็นความอับอาย และการขอโทษของซูฮวน ฉินจุนก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ และกล่าว

“แบรนด์เครื่องสำอางเฉิงยวิน ผมพอจะมีความสัมพันธ์อยู่บ้านเล็กน้อย ผมจะลองคุยให้นะครับ”

หลังจากที่ฉินจุนพูดจบ ทุกคนก็ตกตะลึง

“จริงเหรอ? เสี่ยวจุนมีคนรู้จักอยู่ในนั้นด้วยเหรอ?”

แน่นอนว่าพวกเขาคิดไม่ถึงว่าฉินจุนมีความสัมพันธ์ในเครือข่ายนี้ และเจ้านายขอแบรนด์เครื่องสำอางเฉิงยวิน ก็เป็นแฟนของฉินจุนด้วย

น้าคนเล็กแค่นเสียงเหอะอย่างเย็นชา “ทำอะไร โกหกพวกเราเหรอ เขาไม่มีแม้กระทั้งรถที่จะขับ เขาจะมีความสัมพันธ์กับคนเหล่านั้นได้ยังไง?”

ซูฮวนยิ้มอย่างเชื่องช้า “เสี่ยวจุนค่อนข้างเก่ง บางทีเขาอาจจะช่วยเธอได้ ลองดูสักหน่อยเถอะ”

น้าคนเล็กและหวังหรงหรงต่างก็เม้มริมฝีปากไม่ตอบ พวกเธอดูเหมือนกำลังดูละครอยู่ และต้องการดูว่าฉินจุนคุยโม้หรือไม่

ฉินจุนพยักหน้า มองไปที่ใบหน้าของหวังตงเสวี่ยและซูฮวน มันไม่มีปัญหาในการหางานให้เธอ

ฉินจุนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วกดหมายเลขของหลิ่วชิงชิง

“ฮัลโหล ฉันกำลังประชุมอยู่ มีอะไรรึเปล่า?”

หากเป็นเรื่องปกติ หลิ่วชิงชิงจะสามารถพูดคุยกับฉินจุนได้อย่างแน่นอน แต่โดยธรรมชาติแล้ว เขาไม่สามารถพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ในระหว่างการประชุม

“ฉันมีเพื่อนที่อยากจะเข้าร่วมบริษัทของคุณ เขาชื่อหวังหรงหรง”

“อืม ไม่มีปัญหา”

“โอเค งั้นคุณทำธุระเถอะ ไม่มีอะไรแล้ว”

หลังจากพูดจบ ทั้งสองก็วางสายไป

ฉินจุนกล่าวกับพวกเขาในภายหลัง

“เสร็จแล้ว พรุ่งนี้ก็ไปรายงานตัวนะ”

น้าคนเล็กกับหวังหรงหรงดูพูดไม่ออก “นายช่างขี้โม้จริง ๆ นายแค่โทรออกเพียงครั้งเดียวก็สามารถจัดการได้แล้ว? เหมือนกับกำลังเล่นละครยังไงอย่างนั้น นายยังไม่ได้พูดอะไร บอกแค่ชื่ออย่างเดียว หลังจากนั้นก็บอกว่าจัดการเรียบร้อยแล้ว?”

สิ่งที่ฉินจุนพูดเมื่อกี้ง่ายเกินไป และไม่มีความน่าเชื่อถือเลย แม้ว่าจะขอให้ใครสักคนทำอะไรก็ตาม มันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำมันให้เสร็จในสองประโยค

แบรนด์เครื่องสำอางเฉิงยวิน ได้ยินมาว่าเข้ายาก ถ้าคุณต้องการเป็นพนักงานประจำ มันมีขั้นตอนมากมาย ฉินจุนเพิ่งโทรมาและพูดยังไม่ถึงห้าคำ

คุณคิดว่าคุณกำลังโทรหาใคร นั่นคือเจ้านายเหรอ? เหอะ ๆ

ฉินจุนเอ่ย “เชื่อหรือไม่แล้วแต่คุณ ผมช่วยแล้ว พรุ่งนี้คุณสามารถรายงานด้วยตัวได้เลย”

น้าคนเล็กรีบสวมเสื้อผ้า หยิบของขวัญที่พวกเธอนำมา และพูดด้วยสีหน้าที่หมดความอดทน

“ถ้าไม่อยากช่วยเราก็จะกลับไป แค่โทรศัพท์มาเราก็จัดการได้ แกหลอกใคร! นี่มันไร้สาระเกินไป! ช่างมันเถอะ เราไม่จำเป็นต้องการความช่วยแล้ว!”

หลังจากพูดจบ น้าคนเล็กและหวังหรงหรงก็เดินออกไปพร้อมกับของขวัญ เดินออกไปอย่างโกรธเคือง

ใบหน้าของครอบครัวหวังตงเสวี่ยนั้นไม่น่าดึงดูดนัก

ซูฮวนถอนหายใจ และพูดอย่างเงียบ ๆ

“เฮ้อ ช่วยพวกเขาไม่ได้หรอก”

ซูฮวนเป็นคนแบบนี้ โดยรู้ว่าการช่วยเหลือพวกเธอไม่มีประโยชน์ แต่เธอก็ยังไม่สามารถซ่อนใบหน้า และปฏิเสธได้

หวังตงเสวี่ยปลอบโยน “แม่คะ ลืมไปเถอะ เราช่วยอะไรไม่ได้มากในตอนแรก หวังหรงหรงก็เหมือนกัน มันยากที่จะหางานเกี่ยวกับการบริการ”

เมื่อได้ยินการสนทนาระหว่างแม่และลูกสาว ฉินจุนยิ้มและพูดว่า “คุณป้าครับ ตงเสวี่ย ผมได้ทักทายเธอแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องหดหู่ พวกเขาน่าจะรู้ในวันพรุ่งนี้”

ซูฮวนตกตะลึงครู่หนึ่ง “เสี่ยวจุน นายมีความสามารถที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ นายช่วยจัดการงานให้เธอด้วยการโทรศัพท์เพียงครั้งเดียวเลยเหรอ?”

ฉินจุนยิ้ม และพูดว่า “ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะครับ”

ถ้าหลิ่วชิงชิงไม่ลืม เธอก็น่าจะสบายดี

ฉินจุนและหวังตงเสวี่ยพักที่บ้านของพวกเขาทั้งคืน และดื่มกับหวังอ้ายหมินในตอนเย็น ทั้งสองคนคุยกันได้ดี คู่สามีภรรยาสูงวัยมองที่ฉินจุนอย่างมีความสุขมากขึ้นเรื่อย ๆ

ภาพนี้มีความกลมกลืนกันมากขึ้นเรื่อย ๆ และทำให้หวังตงเสวี่ยรู้สึกราวกับว่าเป็นของจริง ราวกับว่าฉินจุนเป็นแฟนตัวจริงของเธอ

…

หลังจากออกจากบ้านของหวังตงเสวี่ย แม่และลูกสาวอย่างหวังหรงหรงก็โกรธ และน้าคนเล็กก็ดุตลอดทาง

“นี่มันอะไรกัน ขอร้องพวกเขา ยังมีท่าทีแบบนี้ เป็นญาติกันนะ หึ!”

หวังหรงหรงยังดูถูกเหยียดหยาม “แค่หางานเองนะ หนูว่าไม่ต้องให้พวกเขาช่วยหนูก็ทำเองได้ แบรนด์เครื่องสำอางเฉิงยวิน ที่นั่นมีแต่คนสวย ๆ หนูว่าหนูก็พอตัวนะ ลองไปสัมภาษณ์ดูสักหน่อยก็แล้วกัน”

น้าคนเล็กบอกว่า “ใช่ ลูกสาวฉันเก่งมาก ไม่หวังพึ่งคนอื่น ลองดู!”

หลังจากที่ทั้งสองพูดคุยกัน พวกเธอพบโรงพิมพ์ และพิมพ์ประวัติโดยย่อ

หวังหรงหรงไม่มีประสบการณ์การทำงาน และไม่ได้เรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย ดังนั้นจึงไม่มีอะไรจะเขียนในประวัติย่อของเธอ ในเรซูเม่มีภาพบุคคลและภาพเซลฟี่บางส่วนที่ถ่ายโดยเธอ

อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกว่า พวกเขาแค่มองหน้าตาเมื่อไปทำงานที่แบรนด์เครื่องสำอางเฉิงยวินเท่านั้น

แม่และลูกสาวนั่งแท็กซี่ไปที่ประตูของแบรนด์เครื่องสำอางเฉิงยวิน และเมื่อพวกเธออยู่นอกประตู พวกเธอต้องการเข้าไปข้างใน แต่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหยุดพวกเธอโดยตรง

“มีนัดมั้ย มาหาใคร?”

เมื่อมองดูการแต่งตัวของสองคนนี้ พวกเธอดูไม่เหมือนลูกค้าเลย และเห็นได้ชัดว่าพวกเธอกลัวและประหม่าแบบนั้น ราวกับว่าพวกเธอมาเป็นครั้งแรก

หวังหรงหรงรวบรวมความกล้า และก้าวไปข้างหน้า และกล่าวว่า

“ฉันจะสมัครงาน และส่งเรซูเม่”

รปภ.อยากหัวเราะแบบนั้น มาส่งเรซูเม่เหรอ?

อย่างไรก็ตาม พวกเขาได้รับการฝึกฝนอย่างมืออาชีพ และถึงแม้พวกเขาจะดูหมิ่นอยู่ในใจ แต่ก็ไม่สามารถแสดงออกได้

รปภ.บอกว่า “ส่งเรซูเม่ของคุณมา แค่ส่งมาให้ผม ผมจะส่งให้แผนกบุคคลในภายหลัง”

หวังหรงหรงไม่รู้วิธีส่งเรซูเม่เลย เขาเลยมาถึงที่นี่ คิดว่าให้ รปภ. ก็น่าจะเพียงพอแล้ว

หลังจากถูกส่งไปยังรปภ.แล้ว แม่และลูกสาวก็พบโรงแรมใกล้ ๆ กันและรอข่าว ทั้งคู่ก็ถือซะว่ามาเที่ยวเล่นแล้ว

รปภ.เต็มไปด้วยความขี้เล่น เขาพลิกเรซูเม่ และพบว่าเป็นรูปถ่ายบุคคลทั้งหมด เขามองอย่างเพลิดเพลิน

ขณะที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกำลังดูประวัติย่อ ผู้จัดการก็ปรากฏตัวขึ้นข้างหลังเขาโดยไม่รู้ตัว

“กำลังดูอะไรกัน!”

รปภ.ตกใจรีบลุกขึ้น

“ผู้จัดการซุน!”

ผู้จัดการซุนคว้าเรซูเม่ และเยาะเย้ย

“เรซูเม่? มีคนส่งเรซูเม่ให้นาย ไอคิวแบบไหน?”

ให้เรซูเม่กับ รปภ. ไอคิวของพนักงานก็น่าทึ่งเช่นกัน และเขาจะไม่ได้รับการยอมรับอย่างแน่นอน

เมื่อเห็นว่ามีรูปถ่ายอยู่ภายในทั้งหมด ผู้จัดการซุนก็พลิกกลับ และเมื่อเธอกำลังจะปิด เธอก็เห็นชื่อนั้น

“หวังหรงหรง?”

ผู้จัดการซุนเป็นผู้จัดการฝ่ายบุคคล วันนี้เธอเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากเจ้านาย ว่ามีคนชื่อหวังหรงหรงที่จะเข้าร่วมบริษัท และลงทะเบียนโดยตรง

แต่รอทั้งบ่ายไม่เห็นหวังหรงหรง และไม่คิดว่าจะมาที่นี่!

ผู้จัดการซุนรีบกลับไปพร้อมกับประวัติส่วนตัวของเธอ ซึ่งเจ้านายกำชับมาด้วยตัวเอง แน่นอนว่าเธอไม่กล้าละเลย

ถึงแม้ว่าประธานหลิ่วจะกำชับการรับเข้าทำงานโดยตรง แต่เธอไม่ได้อธิบายว่าจะถูกจัดวางในตำแหน่งใด

เธอเหลือบดูประวัติย่อแล้วน่ากลัวจริง ๆ ไม่มีประสบการณ์การทำงานหรือการศึกษาเลย และเธอยังเด็กมาก คือเธอดูสวยนิดหน่อย แต่เมื่อเปรียบเทียบกับพนักงานของแบรนด์เครื่องสำอางเฉิงยวินแล้ว ถือว่าอยู่ในระดับปานกลาง

ผู้จัดการซุนคิดเกี่ยวกับมัน และกดหมายเลขในเรซูเม่ของเธอ

“สวัสดี คุณหวังหรงหรง คุณได้ถูกรับคัดเลือกแล้ว …”