ผู้รักษาสุดแกร่ง – บทที่ 567 สมแล้วที่เป็นปรมาจารย์ฉิน

“ปรมาจารย์ฉิน ผมหลี่จงเจิ้ง ตอนนี้ผู้ป่วยหลายรายโคม่าแล้ว ผมอยากขอให้ปรมาจารย์ฉินช่วยด้วย!”

ฉินจุนขมวดคิ้ว และพูดว่า

“อธิบายให้ละเอียดหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น?”

“ปรมาจารย์ฉิน หลังจากผู้ป่วยรับประทานยาของเจิ้งกัง ผู้ป่วยเหล่านี้เริ่มมีอาการบวมน้ำ มีอาการบวมน้ำรุนแรงมาก หากยังคงเป็นเช่นนี้ต่อไป อาจทำให้ผิวหนังแตก และทำให้เกิดเส้นเลือดฝอยแตก และเลือดออกเป็นวงกว้าง”

ฉินจุนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ฉันจะไปดู”

หลังจากวางสาย ฉินจุนก็มาที่โรงพยาบาลอีกครั้งในเวลาไม่ถึงสิบนาที

เมื่อเข้าโรงพยาบาลในครั้งนี้ ทุกคนต่างมองมาที่ฉินจุนด้วยสายตาที่ต่างไปจากเดิม และทุกคนต่างตั้งหน้าตั้งตารอ ดวงตาของพวกเขาแสดงความเคารพ

ในช่วงเวลาวิกฤติ คุณยังต้องพึ่งพาปรมาจารย์ฉิน!

เจิ้งกังและพ่อชายของเขามีใบหน้าที่มืดมน ยืนข้างพวกเขาเพื่อดูละคร

หัวหน้าเจิ้งกล่าวอย่างเย็นชาว่า “คณบดีหลี่ คุณต้องคิดเกี่ยวกับมัน ถ้าคุณปล่อยให้คนคนนี้รักษาผู้ป่วย คุณจะต้องรับผิดชอบสำหรับปัญหาใด ๆ ก็ตามที่เกิดขึ้น!”

หลี่จงเจิ้งตอบอย่างเย็นชา “หัวหน้าเจิ้งครับ ไม่ต้องขู่ผมหรอก ถ้าวันนี้คนไข้มีข้อบกพร่องสามข้อแม้แต่น้อย ตำแหน่งคณบดีนี้ผมจะไม่ทำแล้ว!”

เสียงหายไป และทันใดนั้นก็ไม่มีเสียง

ทั้งห้องโถงเงียบงัน และคำพูดของคณบดีหลี่ก็ดังและดังขึ้น แสดงความมุ่งมั่น และไว้วางใจในตัวของฉินจุน

ในสายตาของหลี่จงเจิ้ง คนที่น่าเชื่อถือที่สุดคือปรมาจารย์ฉิน

ฉินจุนเพิกเฉยต่อข้อพิพาทภายนอก แต่หลังจากเข้าไปในห้องผู้ป่วย เขาเห็นว่าผู้ป่วยหญิงเหล่านี้หมดสติไป พร้อมกับอาการบวมทั่วตัว ราวกับว่าพวกเธอถูกแช่ในแม่น้ำเป็นเวลาหลายวัน

ฉินจุนขมวดคิ้ว และหยิบเข็มเงินออกมา แล้วเจาะไหล่ของผู้ป่วยทันที

เส้นเมอริเดียนบนไหล่เป็นจุดสิ้นสุดของร่างกายมนุษย์ จุดไหล่ ถูกผนึกไว้เพื่อไม่ให้สูญเสียพละกำลังของร่างกาย

หลังจากนั้น ฉินจุนก็ประคบเย็นที่ช่องท้องส่วนล่างของผู้ป่วย

เมื่อเห็นการก่อตัวของฉินจุน เจิ้งกังและพ่อของเขาก็ส่ายหัวอย่างแรง

“เจ้าบื้อ นี่มันไร้สาระสิ้นดี ตอนนี้ผู้ป่วยอ่อนแอมาก และอากาศก็ยังหนาวอยู่ นี่มันแย่กว่าอย่างเห็นได้ชัด ไม่มีผู้ป่วยรายใดรับมือได้หรอก ฉันจะบอกนายให้นะ ว่าหากพวกเขาตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต ฉันและลูกชายของฉันจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ เลย ทุกความสัมพันธ์”

ทุกคนเย้ยหยัน และเพิกเฉยต่อหัวหน้าเจิ้ง

แม้ว่าหัวหน้าเจิ้งจะมีตำแหน่งสูง แต่ทุกคนก็เป็นหมอ เป็นแก่นของแพทย์คือการรักษาผู้ป่วยและรักษาผู้บาดเจ็บ เช่นเดียวกับเขา จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความรับผิดชอบ ไม่ว่าผู้ป่วยจะเสียชีวิตหรือยังมีชีวิตอยู่ เขาไม่สมควรที่จะเป็นหมอ

ฉินจุนพูดกับพยาบาลที่อยู่ถัดจากเขาไปครึ่งทาง โดยกระตุ้นเข็มเพื่อให้ได้รับความเย็นไปได้ครึ่งทางแล้ว

“เตรียมเก็บปัสสาวะ”

“ค่ะ!”

พยาบาลวางโถปัสสาวะใต้ร่างกายผู้ป่วย เตรียมเก็บปัสสาวะ

ตามเข็มสุดท้ายของฉินจุน การเจาะเก้าครั้งและการกระตุ้นถึงเก้าครั้ง ผู้ป่วยก็เริ่มระบายน้ำ

ในขณะที่ผู้ป่วยปัสสาวะ อาการบวมน้ำบนร่างกายของเธอจะหายไปด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

และลักษณะเพศชาย เช่น เคราบนใบหน้าของผู้ป่วย และขนที่ขาก็ค่อย ๆ หายไป

ดวงตาของหลี่จงเจิ้งเป็นประกาย และเขาก็รู้สึกประหลาดใจทันที

“ตามคาดของปรมาจารย์ฉิน!”

ฉินจุนมองกลับไปที่เจิ้งกัง แล้วพูดกับหลี่จงเจิ้ง

“การรักษาแบบนี้ไม่ได้ผิดอะไร การผสมผสานระหว่างปลาสเตอร์ ใบสั่งยา การฝังเข็ม การใช้ภายนอกและการใช้ภายใน ยังช่วยให้ผู้ป่วยขับสารพิษออกจากร่างกายได้”

“อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้พิจารณาความอ่อนแอทางร่างกายของผู้ป่วย เมื่อสารพิษเหล่านี้เข้าสู่ไต พวกมันจะกดดันไตอย่างมาก และทำให้ไม่สามารถขับออกได้ในเวลาอันสั้น”

“นอกจากนี้ยังต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามวันหรือมากกว่านั้น ในการขับสารพิษออกทางปัสสาวะอย่างช้า ๆ ”

“แต่ในสามวันนี้ เป็นไปไม่ได้ที่ผู้ป่วยจะไม่กินหรือดื่ม เมื่อดื่มน้ำเข้าไป ร่างกายจะปกป้องและเจือจางสารพิษโดยอัตโนมัติ ส่งผลให้เกิดอาการบวมน้ำ”

“นี่เป็นเพียงความรู้พื้นฐานที่ไม่ก้าวหน้ามากนักในการแพทย์ระบบภายใน ฉันไม่รู้เรื่องนี้ และไม่สามารถอ้างว่าเป็นการรักษาแบบแพทย์แผนจีนได้”

“บางคนอ้างว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านโรคผิวหนัง แต่ในความเป็นจริง ไม่ใช่เพราะพวกเขาเก่งด้านโรคผิวหนัง แต่เป็นเพราะพวกเขาไม่รู้จักวิชาอื่น”

“หมอเถื่อน”

คำพูดของฉินจุน ทำให้ทุกคนขบขันทันที

มุ่งเน้นไปที่เจิ้งกัง ความคิดเห็นของปรมาจารย์ฉินนั้นแม่นยำเกินไปจริง ๆ

แพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านผิวหนังของแพทย์แผนจีนอะไร ยังไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าแพทย์แผนจีนจะแบ่งแยกหลากหลายสาขาขนาดนี้ โดยปกติแพทย์แผนจีนจะแบ่งออกเป็นแพทย์ภายในและแพทย์ภายนอกเท่านั้น

เจิ้งกังดูเหมือนจะรู้สึกว่าเขาค่อนข้างเหนือกว่า แต่ในความเป็นจริงเขาไม่รู้อะไรเลยในแผนกอื่น ๆ คนประเภทนี้สามารถเป็นรองคณบดีของโรงพยาบาลกลาง ซึ่งเป็นเพียงน้ำเท่านั้นจริง ๆ

ฉินจุนดำเนินการ และรักษาผู้ป่วยทั้งหมดอย่างรวดเร็ว

ในเวลานี้ โรงพยาบาลถูกรายล้อมไปด้วยสื่อต่าง ๆ

เมื่อหลี่จงเจิ้งมาถึงประตู นักข่าวทั้งหมดก็ล้อมเขาไว้ และถามอย่างตื่นเต้น

“ท่ารหัวหน้าหลี่ คณบดีหลี่ ฉันได้ยินมาว่าคุณเชิญปรมาจารย์ฉินกลับมาใช่มั้ยคะ?”

“คณบดีหลี่ ปรมาจารย์ฉินมีทักษะจริงมั้ย? เราจะปล่อยให้เขารักษาผู้ป่วยจำนวนมากอย่างปลอดภัยได้ใช่มั้ยครับ?”

“อาการของผู้ป่วยในปัจจุบันเป็นยังไงบ้าง มีอันตรายถึงชีวิตหรือไม่คะ?”

“…”

หลี่จงเจิ้งออกมาตอบคำถาม ดังนั้นเขาจึงไม่ตื่นตระหนก

“ใช่ เราเชิญปรมาจารย์ฉินกลับมาแล้ว ทักษะทางการแพทย์ของอาจารย์ฉินนั้นเหนือชั้นอย่างไม่ต้องสงสัย ตอนนี้มีผู้ป่วยกลุ่มหนึ่งฟื้นตัวแล้ว แต่พวกเธออ่อนแอเล็กน้อย และกำลังรับกลูโคสบางส่วนเพื่อให้ฟื้นตัว จะออกจากโรงพยาบาลโดยเร็วที่สุดในวันพรุ่งนี้”

นักข่าวก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“ปรมาจารย์ฉินมีความสามารถมากจริงเหรอ? แล้วทำไมก่อนหน้านี้ถึงบอกว่าสูตรยาของปรมาจารย์ฉินก็การรักษาผู้ป่วยแบบขอไปทีล่ะ? สูตรยาของปรมาจารย์ฉินได้รับการตีพิมพ์บนอินเทอร์เน็ตด้วย คุณคิดอย่างไรกับสูตรยานั้นคะ?”

หลี่จงเจิ้งเป็นคนซื่อสัตย์มากเช่นกัน

“ผมไม่ใช่แพทย์แผนจีน และผมไม่รู้เรื่องนี้มากพอจริง ๆ ผมไม่เข้าใจสูตรยาของปรมาจารย์ฉิน แต่ผมเชื่อคำพูดของเจิ้งกังอย่างผิด ๆ โดยคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติกับสูตรยาของปรมาจารย์ฉิน ซึ่งทำให้คนไข้พลาดโอกาสในการรับการรักษา ทั้งหมดนี้เป็นความรับผิดชอบของผมเอง”

“โชคดีที่ทักษะทางการแพทย์ของปรมาจารย์ฉินนั้นยอดเยี่ยม และเขาได้ช่วยเหลือผู้ป่วยเหล่านี้ทั้งหมด ตอนนี้พวกเธอพ้นจากอันตรายแล้ว”

นักข่าวเหล่านี้ตระหนักได้ทันทีว่าสิ่งที่พูดจริงหรือเท็จ ใครถูกหรือใครผิด แพทย์ที่รักษาโรคได้ก็คือแพทย์ที่ดี ตราบใดที่ฉินจุนสามารถรักษาผู้ป่วยเหล่านี้ได้ ทั้งหมดก็เท่ากับเขาได้ทำลายข่าวลือทั้งหมดด้วย

นักข่าวถามอีกครั้งว่า “แล้วสาเหตุของพิษนี้คืออะไรครับ?”

หลี่จงเจิ้งตอบว่า “หลังจากการวินิจฉัยของเรา สรุปได้ว่าสาเหตุของการเป็นพิษนี้คือโลชั่นทงเป่ามีฮอร์โมนเพศชายเกินมาตรฐาน เพื่อผลประโยชน์ในการแสวงหากำไร เครื่องสำอางที่ดีทำให้ผู้ใช้ถูกวางยา แม้แต่ซูเหวินฉีก็ยังต้องได้รับการรักษาในโรงพยาบาลของเราด้วย …”

ทุกคนมองหน้ากัน “ซูเหวินฉีก็ถูกวางยาพิษด้วยเหรอ?”

“ใช่ แม้ว่าคุณซูเหวินฉีจะเป็นพรีเซนเตอร์ แต่เธอก็สนับสนุนรุ่นแรกเท่านั้น เมื่อผลิตภัณฑ์รุ่นที่สองออกมา เธอก็อยู่ในช่วงทดลองเช่นกัน ในช่วงทดลองนี้มีบางอย่างผิดพลาด และซูเหวินฉีเองก็โดนสารพิษเหล่านี้ด้วย”

“เหตุผลที่ออกจากวงการบันเทิงชั่วคราวนั้น ส่วนใหญ่เป็นเพราะซูเหวินฉีถูกสารพิษ เสียงของเธอเปลี่ยนไป และเธอไม่สามารถร้องเพลงได้”

ทุกคนตกตะลึง

“เอ๊ะ? อาการของซูเหวินฉีรุนแรงขนาดนี้ ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้างคะ?”

หลี่จงเจิ้งกล่าวว่า “ไม่ต้องกังวล ตอนนี้ไม่มีอะไรผิดปกติ เธอได้รับการรักษาโดยปรมาจารย์ฉินแล้ว และเธอจะสามารถฟื้นตัวได้ในวันพรุ่งนี้โดยไม่เกิดอุบัติเหตุขึ้นอีก”

ทุกคนก็ร้อนรุ่ม ซูเหวินฉีตกเป็นเป้าหมายของการวิพากษ์วิจารณ์ในที่สาธารณะ และถูกโจมตีโดยทุกคนรวมตัวกัน

แต่ทันทีที่ได้ยินว่าซูเหวินฉีอยู่ในโรงพยาบาลนี้ด้วย ทุกคนก็โกรธน้อยลง

ซูเหวินฉีก็ตกเป็นเหยื่อเช่นกัน ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องกำหนดเป้าหมายเช่นนี้

แม้ว่าเธอจะได้เงินจากการเป็นพรีเซนเตอร์ แต่เธอไม่รู้ว่าการเป็นพรีเซนเตอร์ก็มีปัญหาเช่นกัน จึงโทษเธอไม่ได้