ผู้รักษาสุดแกร่ง – บทที่ 570 ผู้ป่วยฉุกเฉิน

คำพูดของฉินจุนทำให้เกิดความโกลาหล

มันบ้าไปแล้ว!

เมื่อเทียบกับพวกเขา พวกเขามีความชำนาญ และนี่เป็นเพียงการเยาะเย้ยกลุ่มคน

ฉินจุนเป็นผู้ชาย เป็นเรื่องปกติที่จะไม่เชี่ยวชาญด้านนรีเวชวิทยา

มันไม่ได้เป็นปัญหาเลย

แต่เมื่อเทียบกับนักศึกษาเหล่านี้แล้ว แผนกอื่น ๆ ก็มีความเชี่ยวชาญอย่างแน่นอน

เป็นเพียงว่าฉินจุนเชื่อว่าแพทย์แผนจีนนั้น ไม่มีที่สิ้นสุด และถ้าคุณอยากจะเชี่ยวชาญ มันต้องเรียนแบบควบคู่กันไป

หวังซูตงและคนอื่น ๆ มีสีหน้าที่ดูถูกเหยียดหยาม และเยาะเย้ยทันที

“ปรมาจารย์ฉิน สิ่งที่คุณพูดมันเกินจริงเกินไปรึเปล่า อย่าพูดถึงแผนกอื่นเลย พูดถึงจักษุวิทยาก็พอ คุณคิดว่าระดับการศึกษาของคุณสูงกว่าของเรามั้ย?”

ไช่จ่างฝูขมวดคิ้ว และขยิบตาให้หวังซูตงอย่างรวดเร็ว

“นักเรียนคนนี้ ให้ความเคารพหัวหน้าแพทย์หน่อย!”

หวังซูตงยิ้มจาง ๆ “อาจารย์ไช่ ฉันไม่ได้ดูหมิ่น แต่เนื่องจากเป็นการอภิปรายทางวิชาการ หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการแลกเปลี่ยนกัน ฉันคิดว่าปรมาจารย์ฉินผู้นี้ไม่ค่อยรู้เรื่องจักษุวิทยามากนัก ก่อนหน้านี้มีขอทานอยู่ข้างนอก แสร้งทำเป็นชายตาบอด ปรมาจารย์ฉินให้เงินเขาด้วย ต้องบอกว่าใจดีมากเลยล่ะ”

หลังจากที่หวังซูตงพูดจบ ทุกคนก็ปิดปาก และหัวเราะ

หลายคนเคยเห็นชายตาบอดจอมปลอมคนนั้น เขาหลอกใครก็ได้ แต่ไม่เคยหลอกนักเรียนจักษุวิทยาได้ เพราะทุกคนล้วนเป็นมืออาชีพ คุณสามารถบอกได้ทันทีว่าคุณเป็นคนปลอมหรือไม่

จริง ๆ แล้ว ฉินจุนให้เงินสองถึงสามพันหยวน แม้ว่าหัวใจของเขาจะดีมาก แต่ก็แสดงให้เห็นว่าทักษะทางการแพทย์ของปรมาจารย์ฉินไม่ค่อยดีนัก

แม้แต่คนตาบอดจริง และคนตาบอดเท็จก็มองไม่เห็น นี่มันระดับไหนกัน แล้วยังมีคุณสมบัติพอที่จะสอนพวกเขาได้อีกเหรอ?

ฉินจุนยิ้มจาง ๆ

“นี่เป็นหัวข้อแรกที่ฉันอยากจะพูดถึง ถ้าคุณต้องการที่จะเชี่ยวชาญด้านจักษุวิทยา คุณต้องมีความเชี่ยวชาญในแผนกอื่น ๆ แม้ว่าคุณจะไม่มีทักษะที่จะเชี่ยวชาญ แต่อย่างน้อยคุณก็ต้องมีคุณสมบัติตรงตามมาตรฐาน”

หลังจากที่ฉินจุนพูดจบ ทุกคนก็แสดงท่าทีรังเกียจ

เห็นได้ชัดว่าตัวเองนั่นแหละที่ไม่ได้มาตรฐาน มิฉะนั้น เขาไม่สามารถบอกได้อย่างไรว่าเขาเป็นคนตาบอดจอมปลอม?

เมื่อฉินจุนกำลังจะบรรยายต่อ จู่ๆ ก็มีนักเรียนคนหนึ่งวิ่งเข้ามาที่ประตู

“อาจารย์ มีบางอย่างเกิดขึ้นที่ประตู และมีคนเลือดออกในดวงตาของเขา!”

สีหน้าของอาจารย์ชราหลายคนเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน “รีบไปที่ห้องพยาบาล!”

ก่อนที่จะมีการบรรยายต่อ นักเรียนสองคนที่แข็งแรงและกำลังเยอะกำลังแบกผู้ป่วยไว้เหนือเขาแล้ว

ศาสตราจารย์ขมวดคิ้ว “คุณถืออะไรมาที่นี่ นี่ไม่ใช่ห้องพยาบาล!”

รปภ.สองสามคนก็ช่วยไม่ได้ “ห้องพยาบาลไม่มีใครอยู่เลย ทุกคนอยู่ที่นี่แล้ว!”

หมอในสถานพยาบาลหลายแห่งก็อายมากเช่นกัน ได้ยินมาว่าฉินจุนมา และพวกเขาทั้งหมดออกจากงาน พวกเขาอดไม่ได้ที่จะดู ปรากฏว่ามีคนได้รับบาดเจ็บในเวลานี้

หวังซูตงเหลือบมองอย่างตั้งใจ และขมวดคิ้ว “นี่ไม่ใช่ขอทานเมื่อกี้นี้เหรอ?”

คนไข้ยังคงขยี้ตา แต่จากการแต่งตัว เขาดูเหมือนขอทานเมื่อครู่

หวังซูตงขมวดคิ้ว และดึงมือของผู้ป่วยออกอย่างรวดเร็ว

“อย่าแตะต้องตา!”

หลังจากดึงมือผู้ป่วยออก เขาเห็นร่องรอยของเลือดไหลออกจากตาขอทาน ซึ่งดูน่ากลัวมาก

หวังซูตงขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้น?”

“ออกไปให้พ้น และให้ศาสตราจารย์หลิวดู!”

หวังซูตงเป็นเพียงนักเรียน มีอาจารย์และผู้เชี่ยวชาญจำนวนมากอยู่ที่นั่น ยังไม่ใช่เวลาที่เขาต้องรักษาโรค

ศาสตราจารย์หลิวเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านจักษุวิทยาที่มีประสบการณ์สูง พร้อมด้วยคุณสมบัติ และประสบการณ์ทางคลินิกที่หลากหลาย

เมื่อเห็นเช่นนี้ก็รีบตรวจเปลือกตาบนและเปลือกตาล่างอย่างรวดเร็ว พบว่าไม่มีบาดแผลใด ๆ ไม่น่าจะได้รับบาดแผล

“เมื่อกี้คุณเลือดออกได้ยังไง?”

ผู้ป่วยยังคงตื่นตระหนกเล็กน้อย “ฉันไม่รู้ ฉันขยี้ตา แล้วจู่ ๆ ก็รู้สึกเสียวซ่า และมีเลือดออก และฉันก็ลืมตาไม่ได้!”

ศาสตราจารย์หลิวขมวดคิ้ว “สำลีก้าน ฆ่าเชื้อ!”

พยาบาลหยิบก้านสำลีและไอโอดีนออก แล้วศาสตราจารย์หลิวก็เริ่มฆ่าเชื้อทันที

หลังจากเช็ดแล้ว คราบสกปรกและคราบเลือดรอบ ๆ ก็ถูกเช็ดออก ศาสตราจารย์หลิวกล่าว

“เปิดตาของคุณ และมองดู”

เมื่อรู้สึกสดชื่น ขอทานค่อย ๆ ลืมตาขึ้น จากนั้นใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

“จบแล้ว มันมองไม่เห็นแล้ว มองไม่เห็นอะไรเลย ตาบอด ตาบอดแล้ว ช่วยด้วย!”

ไม่มีอะไรในโลกนี้อึดอัดไปกว่าการตาบอดกะทันหัน

ใบหน้าขอทานจมดิ่ง วิญญาณก็หวาดกลัว คนทั้งคนตื่นตระหนก และวิ่งไปรอบ ๆ อย่างบ้าคลั่ง

โชคดีที่มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามคนที่อยู่ข้าง ๆ เขาบังคับลากเขาไว้ เพื่อไม่ให้เขาตกอยู่ในอันตราย

“อย่าขยับ ตาของคุณ มันควรจะ …”

ศาสตราจารย์หลิวลังเล “ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้คืออะไร ต้องใช้อุปกรณ์ที่ซับซ้อนในการตรวจสอบ ฉันแนะนำให้คุณไปที่โรงพยาบาลกลางจังหวัดนะ”

หน้าขอทานน่าเกลียดมาก รู้สึกเหมือนฟ้าจะถล่ม

ฉินจุนกล่าว “ยังไม่ต้องไปก่อน ผมจะไปดูเขาเอง”

ฉินจุนเคยพบเขาไปข้างนอกมาก่อน แต่รายละเอียดไม่มากพอ เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วในตอนนี้ซึ่งเกินจริงมากกว่าที่เขาคิด

ฉินจุนก้าวไปข้างหน้า จับมือขอทาน และเริ่มวินิจฉัยชีพจร ไม่กี่นาทีต่อมา ขมวดคิ้ว และพูด

“อาการป่วยของคุณเกิดจากหลายสาเหตุ ผมเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้ในชั้นเรียน”

“ถ้าจะดูจักษุวิทยา คุณต้องเชี่ยวชาญแผนกอื่น”

“โรคของคุณเป็นเพียงโรคดวงตาอักเสบเฉียบพลันทั่วไป แต่เนื่องจากร่างกายของคุณเป็นภูมิแพ้ ภาวะสุขภาพย่อยในระยะยาว ชีวิตที่ไม่ปกติ และปัจจัยอื่น ๆ ร่างกายของคุณจึงแย่มาก การติดเชื้อนี้อาจทำให้คุณตาบอดได้”

ใบหน้าขอทานเปลี่ยนไปอย่างมาก “หมอ ผมต้องทำยังไง ช่วยด้วย ช่วยผมด้วย!”

ในเวลานี้ ใบหน้าของหวังซูตงก็ดูน่าเกลียดเล็กน้อย เมื่อครู่นี้พวกเขาเอาแต่พูดว่าขอทานแกล้งตาบอด และตาของเขาไม่ได้บาดเจ็บเลย แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าโรคตาของขอทานจะร้ายแรงมาก

ในขณะนั้น หวังซูตงตระหนักในทันที ไม่น่าแปลกใจที่ฉินจุนพูดข้างนอกว่าเขากำลังจะตาบอด แต่เขาไม่คิดว่ามันจะเป็นจริง

ฉินจุนกล่าวว่า “โรคนี้รักษาได้ไม่ยาก แค่ขึ้นอยู่กับว่าคุณต้องการหรือไม่ ก่อนอื่นคุณต้องรักษาความสะอาดและถูกสุขอนามัยในอนาคต คุณไม่สามารถเลอะเทอะได้ มิฉะนั้น แบคทีเรีย และการติดเชื้อจะมีอยู่ทุกที่ แม้ว่าวันนี้ตาของคุณสบายดี แต่พรุ่งนี้อาจเป็นไปได้ เพราะมันจะติดเชื้อที่อื่น”

“ประการที่สอง คุณต้องแน่ใจว่าได้รับประทานอาหารที่เหมาะสม ไม่กินมากเกินไป ไม่กินน้อยเกินไป”

“สุดท้ายแล้ว การทำงานและการพักผ่อนก็ต้องเป็นปกติ คุณทำได้รึเปล่า?”

ขอทานลังเล และพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ “ตราบใดที่ตาของผมดีขึ้น ไม่ต้องกังวลไป คุณหมอ ผมจะไม่ขอทานอีกต่อไป”

ขอทานคนนี้มีมือมีเท้า เพียงแค่จงใจแกล้งทำเป็นพิการ และหลอกลวงผู้อื่น เขาก็สามารถออกไปทำงานอย่างจริงจังได้

ฉินจุนพูดเช่นนี้ เขาไม่กล้าหลอกคนแบบนี้ในอนาคตอีกแล้ว

“เอาล่ะ ในเมื่อคุณสามารถทำเช่นนี้ได้ ผมจะช่วยคุณจัดการกับมัน และผมจำเป็นต้องได้รับความร่วมมือจากคุณ”

“มาเถอะ หาที่ให้เขานอน เตรียมเข็มเงิน”

เมื่อเห็นว่าปรมาจารย์ฉินกำลังจะลงด้วยตัวเอง ไช่จ่างฝูก็รีบรอเขาเป็นการส่วนตัว

นี่คือปรมาจารย์ฉิน และปรมาจารย์ฉินจะรักษาโรคนี้ และคนธรรมดาไม่มีคุณสมบัติที่จะต่อสู้ได้เลย

ทุกคนเตรียมโต๊ะ และปล่อยให้ขอทานนอนลง จากนั้นไช่จ่างฝูหยิบเข็มเงินของเขาออกมา แล้วยื่นให้ฉินจุน

“ปรมาจารย์ฉิน คุณวางแผนจะวางเข็มอย่างไร?”

ฉินจุนกล่าวว่า “การฝังเข็มจุดหมิงเสวีย”

ไช่จ่างฝูขมวดคิ้วอย่างกะทันหัน การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย

“ปรมาจารย์ฉิน การฝังเข็มที่จุดฝังเข็มหมิงเสวีย คุณแน่ใจหรือ เพราะจุดฝังเข็มหมิงเสวียตำแหน่งนี้อยู่ใกล้กับลูกตา หากมีข้อผิดพลาดใด ๆ ก็มีแนวโน้มที่จะแทงลูกตาของผู้ป่วยด้วย”

ฉินจุนพยักหน้า “ผมรู้เรื่องนี้”

ไช่จ่างฝูกล่าวเสริมว่า แน่นอน ฉันไม่สงสัยในความแข็งแกร่งของปรมาจารย์ฉิน ทุกคนมีร่างกายที่แตกต่างกัน บางคนเกิดมาพร้อมกับจุดฝังเข็มหมิงเสวียที่ด้านหลังดวงตาของพวกเขา และไม่สามารถฝังเข็มได้เลย ปรมาจารย์ฉิน คุณเอาอยู่ใช่มั้ย?”