ผู้รักษาสุดแกร่ง – บทที่ 607 ของขวัญ

หลังจากที่หูเจียซินพูดจบ ทุกคนก็ตกใจ

“ไม่มีใครบังคับเครื่องกว้านเลยนะครับ ประธานหูครับ เมื่อกี้ทางเราไม่ได้รับสัญญาณใดๆ เลย เราจึงไม่กล้าทำอะไรน่ะครับ”

เครื่องกว้านเป็นเครื่องจักรที่ใช้ดึงรถบรรทุกหินในเหมือง เครื่องกว้านเชือกลวดเหล็ก

หูเจียซินคิดว่าเมื่อกี้มีคนบังคับเครื่องกว้านถึงดึงรถบรรทุกหินให้ขยับได้

หูเจียซินก็ตกใจทันทีที่ได้ยินว่าไม่มีใครบังคับเครื่องกว้าน

“พวกคุณแน่ใจนะ? ว่าไม่มีใครบังคับเครื่องกว้านนี้ แล้วเมื่อกี้รถบรรทุกหินด้านล่างมันจะขยับได้อย่างไร?”

“นี่…พวกเราก็ไม่รู้เหมือนกันครับ!”

อันที่จริง พวกเขาก็ไม่รู้ว่าประธานหูรอดออกมาได้อย่างไร พวกเขาได้เรียกตำรวจให้เรียกหน่วยดับเพลิงมาช่วยพวกเขาแล้ว แต่เมื่อได้ยินเสียงดังขึ้นที่ด้านล่าง พวกเขาก็สามารถออกมาได้แล้ว นี่มันปาฏิหารณ์จริงๆ

หูเจียซินหันกลับมามองฉินจุนอย่างอึ้งๆ

……..

หลังจากที่เขาไปส่งหูเจียซินกลับบ้าน เมื่อเห็นปลามังกรเหล่านั้นในถังขยะ หูเจียซินก็มีสีหน้าบูดเบี้ยวเล็กน้อยและรู้สึกคลื่นไส้ทันที

ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อก่อนถึงชอบปลาพวกนี้มาก เรียกได้ว่าหลงจนเหมือนกับโดนทำของใส่

หูเจียซินเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมา

นำตู้ปลานี้ออกไปทิ้งทันที

“ต้องรื้อคานบ้านนี้ออกไหม?”

ฉินจุนพูด “ไม่จำเป็นหรอก ตามที่ซินแสท่านนั้นบอกว่าคานบ้านนี้ถูกวางไว้ตรงนี้ ถือได้ว่าเป็นตำแหน่งปลากระโดดข้ามประตูมังกร และด้วยความสามารถของคุณมีไว้ก็ยิ่งเสริมกันเข้าไปอีก”

ฮวงจุ้ยก็เป็นเรื่องหนึ่ง แต่ก็ต้องแล้วแต่คนด้วย

การจัดฮวงจุ้ยแบบนี้ต้องอาศัยคนที่สามารถรับได้จริงๆ และหูเจียซินก็เป็นคนประเภทนี้ ดังนั้นการตกแต่งฮวงจุ้ยปลากระโดดข้ามประตูมังกรก็ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยน

หูเจียซินพยักหน้า คิดไม่ถึงว่าฉินจุนจะรู้เรื่องพวกนี้ด้วย

จู่ๆ เธอก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ แล้วพูดขึ้น

“ปลาพวกนี้ แล้วก็ตู้ปลานั่นด้วย หรือว่ามีใครพยายามจะทำร้ายฉันใช่ไหม?”

ฉินจุนพยักหน้า “แม้ว่าจะมีความเป็นไปได้ที่จะเป็นอย่างนั้น แต่มันก็น้อยมาก”

หูเจียซินขมวดคิ้ว ในหัวก็นึกคนที่น่าสงสัยขึ้นมา เธอก็มีสีหน้าเคร่งขรึมทันที

“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว”

แม้ว่าหูเจียซินจะดูเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ไม่มีพิษไม่มีภัย แต่เธอก็เป็นผู้ค้าอัญมณีรายใหญ่ของจีน เป็นนักธุรกิจหญิงที่มีอำนาจมาก และวิธีการทำงานการจัดการเรื่องต่างๆ ก็รวดเร็วและเด็ดเดี่ยวกว่าคนทั่วไปมาก

หูเจียซินหลายคนอื่นๆ กำลังนั่งอยู่ในห้องหนังสือ จู่ๆ เธอก็ลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ตู้เซฟ กดรหัสผ่าน และเปิดตู้เซฟออก และหยิบกล่องเล็กๆ ด้านในสุดออกมา

เดินไปหาฉินจุน และยื่นมันให้เขา

“อะ ก่อนหน้านี้ที่คุณรักษาฉัน ฉันก็ยังไม่ได้จ่ายค่ารักษาให้คุณเลย เราก็เป็นเพื่อนกัน หากพูดว่าค่ารักษามันก็ดูห่างเหินไปหน่อย ฉันให้ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ นี้กับคุณแล้วกัน ไม่ต้องเกรงใจ” ”

หลังจากเธอพูดจบ ฉินจุนก็รับกล่องนี้มา และเมื่อเปิดออก ดวงตาเขาก็เป็นประกายทันที

มันคือไฟแช็ก

ไฟแช็กโลหะที่สวยงาม

เป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส ด้านบนมีอัญมณีฝังอยู่หกเม็ด

หลากสีสัน แวววาวมาก

ไม่ว่าจะเป็นความละเอียดของงาน รูปทรง หรือวัสดุที่ใช้นั้นยอดเยี่ยมมาก

แวบแรกที่เห็นไฟแช็กชิ้นนี้มันให้ความรู้สึกหรูหรามาก และดูมีรสนิยมมาก แม้ว่าจะมีอัญมณีหลากสี แต่ก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกฉูดฉาดเลย แต่ในทางกลับกันมันดูแพงและมีรสนิยมมาก

อัญมณีหลายเม็ดนี้น่าจะมีราคากว่าสิบล้านหยวนเลย สมแล้วที่เป็นผู้ที่รอบรู้เรื่องอัญมณี ของขวัญชิ้นนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ

เมื่อเห็นสีหน้าของฉินจุน หูเจียซินก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ

เธอรู้ว่ามอบของขวัญชิ้นนี้ให้เขาจะต้องชอบ เพราะผู้ชายก็ชอบของแบบนี้กัันทั้งนั้น

แม้ว่าฉินจุนจะไม่ค่อยสูบบุหรี่ แต่มีไฟแช็กแบบนี้อยู่ในมือก็ถือว่าไม่เลวเลย

“ลองเปิดดูสิ เปลวไฟเป็นสีน้ำเงินด้วยนะ”

ฉินจุนเปิดไฟแช็คออก และหมุนเฟืองล้อ เปลวไฟสีน้ำเงินก็ลุกโชนขึ้นมา งดงามมาก

ฉินจุนพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ผมชอบมาก ขอบคุณครับ”

หูเจียซินพอใจมาก เพราะเป็นพระคุณที่เขาช่วยชีวิตเธอไว้ ถ้าไม่ให้เธอตอบแทนอะไรสักหน่อย เธอก็คงจะเสียใจมาก

“เฮ้คุณฉิน คุณเป็นเหมือนเพื่อนผู้ชายที่ฉันสนิท ต่อไปฉันจะติดต่อกับคุณเป็นการส่วนตัวได้ไหม?”

ฉิจุนขมวดคิ้ว หลิ่วชิงชิงก็อยู่ที่นั่นด้วย ผู้หญิงคนนี้ไม่สนใจอะไรเลยจริงๆ

ฉินจุนพูด “ถ้าไม่มีเรื่องอะไรคุณก็ไม่ต้องติดต่อผมหรอก ติดต่อไปหาชิงชิงได้เลย”

ฉิจุนปฏิเสธเธออย่างไม่ลังเล

หลิ่วชิงชิงยืนกอดอกอยู่ข้างๆ ราวกับกำลังดูละคร เธอชินกับพฤติกรรมแบบนี้ของหูเจียซินแล้ว เธอไม่แปลกใจเลย

หูเจียซินมีสีหน้าขี้เล่น “โอ้ ใจร้ายจัง ปฏิเสธซะด้วย ก็คนอื่นเขาอยากจะติดต่อกับคุณในอนาคตนี่นา”

หูเจียซินพูดกับฉินจุนด้วยแววตาขี้เล่น ราวกับต้องการหยอกล้อ

ฉินจุนยิ้มบางๆ “ถ้าคุณเจ็บตาผมช่วยรักษาให้ได้นะ”

สีหน้าของหูเจียซินเปลี่ยนไปเล็กน้อย และถลึงตาใส่ฉินจุนหนึ่งที

“ไม่ต้องหรอก! น่ารำคาญจริงๆ!”

หูเจียซินนั่งลงบนเก้าอี้ทำงาน ใบหน้าของเธอดูจริงจังเล็กน้อย และทันใดนั้นก็พูดขึ้น

“อ้อ ช่วงนี้ลุงฉันอาการไม่ค่อยดีเลย ทำธุรกิจก็ขาดทุน แล้วสุขภาพก็ไม่ดีอีก ไปหาหมอก็ไม่ดีขึ้น หรือว่า… มันจะเป็นเพราะฮวงจุ้ย?”

หลิ่วชิงชิงขมวดคิ้ว “จากที่เธอพูด มันก็อาจจะเป็นไปได้นะ”

ถ้าเป็นเมื่อก่อน หลิ่วชิงชิงก็ไม่เชื่อเหมือนกัน แต่หลังจากผ่านเรื่องของหูเจียซินมาแล้ว เธอไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ เพราะเธอไว้ใจฉินจุนมาก ดังนั้นเธอจึงเชื่อฉินจุนในเรื่องนี้ด้วย

“คุณฉิน คุณไปช่วยลุงฉันหน่อยได้ไหม?”

ฉินจุนพยักหน้า “ไม่มีปัญหา”

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของฮวงจุ้ยหรือเป็นเรื่องปัญหาทางร่างกาย ฉินจุนก็ช่วยดูได้

หูเจียซินคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “คุณลุงของฉันอาจจะอารมณ์ไม่ค่อยดีนะคะ ฉันจะบอกเขาไว้ก่อนเดี๋ยวรอดูว่าเขาจะว่ายังไง”

หลังจากพูดจบหูเจียซินก็โทรศัพท์ไปหาลุงทันที

“สวัสดีค่ะคุณลุง เจียซินนะ…อะไรนะ! ลุงป่วยเหรอ? โอเค ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!”

หูเจียซินกังวลมาก เธอโตมากับลุงของเธอ ลุงของหูเจียซินก็เหมือนเป็นพ่อของเธอ เมื่อได้ยินว่าลุงป่วย เธอจึงเป็นห่วงมาก

“เจียซินลุงของคุณป่วยเหรอ? งั้นเราไปเยี่ยมกันเถอะ?”

“โอเค งั้นเราไปกันเลย”

มีหมออัจฉริยะอย่างฉินจุนด้วย เป็นเรื่องอะไรกันแน่จะได้รู้กันไปเลย

ขับรถมาไม่นานก็ถึงบ้านลุงของหูเจียซิน

ลุงของหูเจียซินเป็นยักษ์ใหญ่ด้านอินเทอร์เน็ต เป็นประธานบริษัทโทรศัพท์แบรนด์หลงหยิน เป็นคนที่มีอำนาจมาก เขาเป็นหนึ่งในห้าอันดับแรกในอุตสาหกรรมไอทีในประเทศ และถือเป็นยักษ์ใหญ่ด้านอินเทอร์เน็ต

ฉินจุนก็ค่อนข้างแปลกใจเช่นกัน คิดไม่ถึงว่าโทรศัพท์แบรนด์หลงหยินที่โด่งดังจะเป็นของลุงหูเจียซิน

เซินหลงหยินอายุ 48 ปี มีทรัพย์สินกว่าหลายหมื่นล้าน ในปัจจุบันภายใต้ชื่อของหลงหยินกรุ๊ปเกือบจะเป็นบริษัทไอทีที่มีชื่อเสียงที่สุดในประเทศจีน

ผลิตภัณฑ์ทุกประเภทได้รับความนิยมไปทั่วประเทศตั้งแต่โทรศัพท์มือถือ โทรทัศน์ นาฬิกา ไปจนถึงเครื่องใช้ในครัวเรือนต่างๆ บางคนก็มีเครื่องใช้ในครัวเรือนเป็นของหลงหยินครบชุด

ถือได้ว่าเป็นแบรนด์ที่เป็นที่นิยมมาก

ถือได้ว่าเป็นหนึ่งในธุรกิจที่มีชื่อเสียงของประเทศ และเป็นบริษัทที่มีอิทธิพลอย่างมาก

ไม่นาน ทั้งสามคนก็มาถึงบ้านของเซินหลงหยิน และทันทีที่พวกเขาเข้าไปในบ้าน มีคนอยู่เต็มบ้าน

กลิ่นของยาฆ่าเชื้อกระจายไปทั่วห้อง และชายวัยกลางคนกำลังนอนอยู่บนเตียงพร้อมกับขวดน้ำเกลือ

เมื่อฉินจุนเข้ามาในห้อง เขาเหลือบมองไปที่ใบหน้าของผู้ป่วยเป็นอันดับแรก ริมฝีปากของเขาซีดเซียว ใบหน้าของเขาดำคล้ำ อาการของเขาร้ายแรงมาก

มองไปที่ขวดน้ำเกลือ ดูเหมือนว่าฉันยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะใช้ยาอะไร เพียงแค่เติมน้ำเกลือเพื่อป้องกันการขาดน้ำ

กลุ่มหมอยืนรวมตัวกันที่หน้าเตียงผู้ป่วย ทุกคนต่างก็ดูเศร้า และทำอะไรไม่ถูก

ฉินจุนรู้สึกคุ้นหน้าคนเหล่านี้ เหมือนกับเคยเจอพวกเขาที่ไหน

และทันทีที่ฉินจุนเข้ามาในห้อง ก็มีคนก็จำเขาได้ในทันที

“อาจารย์ฉิน! อาจารย์ฉินมาแล้ว!”

ทุกคนหันกลับมามอง ใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความตกใจทันที

“ท่านอาจารย์ฉินจริงๆ ด้วย ประธานเซินรอดแล้ว!”