ผู้รักษาสุดแกร่ง – บทที่ 617 พี่ต้าหยาง

หลี่จินเฉิงก็ถูกกดดันเช่นกัน แม้ว่าเขามักจะทำสิ่งต่าง ๆ เช่นประจบสอพลอผู้บังคับบัญชาของเขา

การกลับกันนี้มากเกินไป หลี่จินเฉิงทนไม่ได้ เมื่อเขาคิดที่จะจัดการกับเจ้าอ้วนสวีทุกวัน และปฏิบัติต่อเขาเหมือนหลานชายของเขาทุกวัน

ในอดีตเขารังแกเจ้าอ้วนสวีไว้อย่างไร ต่อไปนี้เจ้าอ้วนสวีจะชดใช้คืนเป็นสองเท่าในอนาคต!

หลี่จินเฉิงทนไม่ได้ แม้ว่าเขาจะลาออกจากงานนี้ก็ได้ เขาก็ไม่สามารถอยู่ภายใต้มือของเจ้าอ้วนสวีได้

เจ้าอ้วนสวีพูดอย่างเย็นชา “นายหลี่ นายไม่อยากทำใช่งานแล้วใช่มั้ย ต่อไปนี้นายไม่ต้องติดต่อกับเจียซินจิวเวลรี่หรอก ละความสัมพันธ์ปกติกับเจียซินจิวเวลรี่ นายก็ไม่ต้องติดต่อมาด้วย”

ใบหน้าของหลี่จินเฉิงมืดมน “นายสวี แกรอฉันก่อนเถอะ!”

หลี่จินเฉิงยังเหลือบไปที่ฉินจุน แกด้วย แกรอฉันก่อนเถอะ!”

หลังจากพูดแล้ว หลี่จินเฉิงก็หันหลังและเดินออกไป

เพื่อนร่วมชั้นทุกคนมองหน้ากันด้วยท่าทางอึดอัด นี่มันดราม่าจริง ๆ น่าตื่นเต้นยิ่งกว่านิยาย ชีวิตช่างน่าขันจริง ๆ

เจ้าอ้วนสวียิ้ม และเทเหล้าให้ฉินจุนและหวังตงเสวี่ย

เขาสามารถลุกขึ้นจากลูกเจี๊ยบกลายเป็นตัวแทนทั่วไป ทั้งหมดขึ้นอยู่กับใบหน้าของฉินจุน เขารู้อย่างแน่นอน

“พี่ฉิน หรือว่าพี่จะกลับไปก่อน แล้วหลี่จินเฉิงก็มีเบื้องหลังอยู่บ้าง ถ้าเขามาสร้างปัญหาให้ผมคนเดียวก็พอแล้ว อย่าทำให้พวกคุณต้องมาเดือดร้อนด้วยเลย”

นักเรียนคนอื่น ๆ จำบางอย่างได้ และพูดขึ้น

“ใช่สิ ลุงของหลี่จินเฉิง ดูเหมือนจะค่อนข้างมีฐานะที่ดี ดังนั้นระวังตัวด้วยนะ”

“รีบไปกันเถอะ พวกเราก็กินกันมาพอประมาณแล้ว ถ้าอีกหน่อยเขากลับมา พวกเราจะไปไม่ได้แล้วนะ”

“เจ้าอ้วนสวีนายก็ไปด้วย ไม่ต้องรอแล้ว ฮีโร่จะมาตายเอาต่อหน้าไม่ได้นะ!”

“…”

ตอนนี้รูปลักษณ์ของหลี่จินเฉิงหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด และไม่น่าแปลกใจที่เขาจะทำอะไรก็ได้

เจ้าอ้วนสวีกัดฟัน “เราซ่อนครั้งแรกมันทำได้แต่ให้ซ่อนตลอดไปคงไม่ได้หรอก เขาต้องการจัดการฉันมานานแล้ว ฉันไปก็ไม่มีประโยชน์”

ฉินจุนยิ้ม ชื่นชมความกล้าหาญของเจ้าอ้วนสวี

เขาตบไหล่เขา แล้วพูดว่า

“นายพูดถูก เราซ่อนครั้งแรกมันทำได้แต่ให้ซ่อนตลอดไปคงไม่ได้หรอก แค่ตัวละครตัวเล็ก ๆ เท่านั้น อย่ากลัวเขา มาดื่มกันอีกหน่อยเถอะ”

ฉินจุนชอบนิสัยของคนอ้วนคนนี้ เขาสามารถยืดหยุ่นได้ เขามีความกล้าหาญ และมีความรับผิดชอบ

และเขาไม่ดูถูกคนอื่น ดังนั้นเขาจึงเป็นเพื่อนที่ดี

เจ้าอ้วนสวีตกตะลึง และจู่ ๆ ก็กลายเป็นคนกล้าหาญ

“เอาล่ะ พี่ฉินไม่กลัว ฉันจะต้องกลัวอะไร มา ชนกันสักแก้วเถอะ”

เจ้าอ้วนสวีและฉินจุนเริ่มดื่มกันอย่างมีความสุข เพื่อนร่วมชั้นที่อยู่ข้าง ๆ เป็นห่วงมาก แต่ฝ่ายต่างไม่รีบ พวกเขาจะทำอย่างไร?

ในเวลาประมาณสิบนาที ประตูห้องส่วนตัวก็ถูกเปิดออกอย่างกะทันหัน

หลี่จินเฉิงกลับมาอีกครั้ง และนำชายคนหนึ่งที่เอวใหญ่และเอวกลมกลับมา พร้อมสร้อยทองรอบคอของเขา และเขาก็เต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ ราวกับว่าเขาเพิ่งดื่มเสร็จ

ทันทีที่เขาเข้ามาในห้อง เขาตะโกนว่า “ใครกล้าไม่ลืมตา และกล้าที่จะรุกรานหลานชายของฉัน”

หลังจากที่หลี่จินเฉิงและคนอื่นๆ เข้ามา ใบหน้าของเพื่อนร่วมชั้นหลายคนก็เปลี่ยนไปในทันใด

“พี่ต้าหยาง?”

พี่ต้าหยางเยาะเย้ย “โอ้ ยังมีคนที่รู้จักฉันด้วยเหรอ ก็ดี เพื่อนร่วมชั้นของนายก็ค่อนข้างมีแววตานะ ฉันว่าพี่ต้าหยางอย่างฉันก็ไม่มีได้โด่งดังอะไรขนาดนั้น”

พี่ต้าหยางล้อเลียนเขาตอนที่เขาพูด แต่คนอื่น ๆ หัวเราะไม่ออก

พี่ต้าหยางยังเป็นคนแบบไหน?

ย้อนกลับไปในตอนนั้น พี่ต้าหยางเป็นคนพาลที่มีชื่อเสียง แม้ว่าตอนนี้เขาจะได้รับการจัดการแล้ว แต่เขาก็ยังเป็นเจ้านายที่หยิ่งยโส โหดร้าย และโหดเหี้ยม ในบริเวณนี้ไม่มีใครกล้ารุกรานพี่ต้าหยาง

หลังจากที่หลี่จินเฉิงเข้าไปในบ้าน ใบหน้าของเขาก็ซีดเผือด

“เจ้าอ้วนสวี นายฉิน พวกนายไม่ได้เจ๋งเหรอ ไม่ใช่หยิ่งยโสเหรอ? ไม่ได้อยากต่อยกับฉันเหรอ มา มาต่อยกันสักตั้งให้ฉันเห็นหน่อย? ฉันจะต่อยกับพวกนายเอง!”

ด้วยรูปลักษณ์ที่หยิ่งผยองและครอบงำ หลี่จินเฉิงขยับใบหน้าของเขาไปมองที่ทั้งสองคนด้วยท่าทางที่ขี้เล่น

เจ้าอ้วนสวีกำหมัดของเขา โดยรู้ว่าพี่ต้าหยางนั้นไม่ง่ายที่จะกระตุ้น ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าเคลื่อนไหว

ฉินจุนเยาะเย้ย

“คิดไม่ถึงว่านายจะขอร้องคำเหล่านี้ออกมา”

หลังจากพูดเสร็จ ฉินจุนก็ตบมัน

เพี๊ย!

เขาตบหน้าหลี่จินเฉิง มีเสียงดังอย่างเฉียบขาด!

ใบหน้าของหลี่จินเฉิงปรากฏรอยนิ้วมือชัดเจนห้านิ้ว และความเจ็บปวดก็แผ่ซ่านไปทั่วตัวเขา การตบนั้นแรงมากจนเกือบจะกระแทกศีรษะของหลี่จินเฉิงให้กระเด็นออกไป

“แกอยากตายนักใช่มั้ย!”

หลี่จินเฉิงโกรธจัด และพี่ต้าหยางที่อยู่ข้าง ๆ เขาก็เดินเข้ามา และล้อมฉินจุนพร้อมกับลูกน้องสองสามคนในทันที

“แกกล้าวางมาดต่อหน้าพี่หยาง ไอ้เวร รนหาที่ตาย!”

พี่ชายผู้ยิ่งใหญ่และแข็งแกร่งอย่างต้าหยางเดินไปหาฉินจุน และพูดอย่างเย็นชา

“ไอ้หนู รู้มั้ยว่าฉันกำลังกร่างอยู่ในแก๊งใคร? แกกล้ามาก เห็นฉันเงียบ ๆ แกไม่เคยตายมาก่อนใช่มั้ย? ตอนที่ฉันยังใช้มีดตัดแขนคนอื่น แกยังใส่แพมแพิสอยู่เลยมั้ง!”

ฉินจุนไม่รู้ร้อนรู้หนาว เขานั่งอยู่ที่นั่นโดยไม่ขยับแม้แต่น้อย

“ฉันไม่เคยได้ยินชื่อนาย แต่ถ้านายต้องการพูดถึงจังหวัดใกล้เคียง ฉันก็รู้จักใครบางคน”

พี่ต้าหยางตะลึงชั่วครู่ และขมวดคิ้ว ถ้าเขาเป็นคนธรรมดา เขาคงลงมือไปนานแล้ว แต่เมื่อเห็นว่าฉินจุนสงบนิ่ง เขามักจะรู้สึกมีปัญหาเล็กน้อย

“โอ้ รู้จักใครบางคน บอกให้ฉันรู้หน่อยสิ”

ฉินจุนยิ้ม “ให้เขาบอกนายด้วยตัวเองก็แล้วกัน”

หลังจากพูดเสร็จ ฉินจุนก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา กดหมายเลขของถงฟางโจว แล้ววางลงบนโต๊ะ

เมื่อพี่ต้าหยางได้ยินคำพูดของฉินจุน เขาก็ขมวดคิ้วและรู้สึกแปลก ๆ แต่เขาไม่ได้คิดอะไรมาก เขามองลงไปที่โทรศัพท์ของ ฉินจุน และใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างมากเมื่อเห็นชื่อบนโทรศัพท์

“บอสถง!”

พี่ต้าหยางสร่างเมาในทันใด เมื่อเห็นชื่อบอสถง มันเหมือนกับหนูเห็นแมว

พี่ต้าหยางกลัวบอสถงที่สุด อย่ามองแค่เขากร่างอยู่ในตงไห่เลย แม้แต่การได้เจอต้วนเป่าตง เขาก็เคารพมากเช่นกัน

แต่เขาเคยอาศัยอยู่ภายใต้มือของนายถง ขาของเขาก็สั่นเมื่อได้ยินชื่อบอสถง

ฉินจุน … รู้จักบอสถงด้วย?

โทรศัพท์เชื่อมต่อแล้ว โดยไม่ได้ให้เวลาต้าหยางตอบกลับ

“คุณฉิน คำสั่งของคุณคืออะไรครับ?” เสียงของถงฟางโจวมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์

คำสั่ง …

สองคำนี้ทำให้ต้าหยางตกใจมากขึ้น ใบหน้าของเขาก็ซีดทันที และเขาไม่กล้าพูดเมื่อยืนอยู่ที่นั่น

ฉินจุนเยาะเย้ย และกล่าวว่า

“พี่ต้าหยาง ทำไมนายไม่พูดอีกล่ะ นายไม่รู้จักเขาแล้วเหรอ?”

เมื่อได้ยินเสียงของฉินจุนแล้ว ถงฟางโจวก็พูดอย่างรวดเร็ว

“ต้าหยาง ต้าหยาง นายรู้จักคุณฉินด้วยเหรอ?”

มีคนเรียกชื่อแล้ว และพี่ต้าหยางไม่กล้าพูดอะไร และตอบกลับอย่างรวดเร็ว

“บอสถง นี่ผมเอง!”

พี่ต้าหยางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็น แต่เขายังคงยืนอยู่ที่นั่นด้วยความเคารพ เหมือนกับนักเรียนประถมที่กำลังฟังการฝึก

เหมือนกัน

ถงฟางโจวกล่าวอย่างเย็นชาว่า “นายคงไม่ได้ทำให้คุณฉินขุ่นเคืองใช่มั้ย?”

พี่หยางดูน่าเกลียดเล็กน้อย “บอสถง … มันเป็นความผิดของผมเอง”

น้ำเสียงของถงฟางโจวมืดมนมาก “ฉันจะบอกให้นะ แม้กระทั่งฉันก็ทำให้คุณฉินขุ่นเคืองไม่ได้ ถ้านายไม่อยากตายแบบอนาถ นายก็รีบกลับไป ถ้านายกลับไปไม่ได้ อย่าบอกว่ารู้จักฉัน อย่าทำให้ฉันต้องเดือดร้อนไปด้วย!”

“ส่งโทรศัพท์ให้คุณฉินซะ!”

พี่ต้าหยางรีบส่งโทรศัพท์ไปหาฉินจุน และฉินจุนรับสาย

“ฮัลโหล คุณฉิน ถ้าเด็กคนนี้ไม่เคารพ ฉันก็จะทำเขาได้ทุกเมื่อ”

คำพูดของถงฟางโจวแน่วแน่ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าฉินจุนเพิ่งพยักหน้า และคาดว่าต้าหยางจะต้องตาย

“ไม่ต้องหรอก นายทำธุระของนายไปเถอะ”

หลังจากพูดเสร็จ ฉินจุนก็วางสายไปทันที