ผู้รักษาสุดแกร่ง – บทที่ 623 แปดล้าน

เกือบจะในทันที และวงการแพทย์ทั้งหมดรู้ว่า ปรมาจารย์ฉินมาที่โรงพยาบาลกลางเพื่อให้การรักษา

แม้ว่าชื่อเสียงของปรมาจารย์ฉินจะเป็นที่รู้จักกันดีในโลกการแพทย์และการพยาบาล แต่ก็ยังมีเพียงไม่กี่คนที่ได้เห็นปรมาจารย์ฉิน และรู้ว่าปรมาจารย์ฉินมีหน้าตาเป็นอย่างไร

แม้แต่แพทย์ระดับผู้อำนวยการก็ยังไม่เห็นปรมาจารย์ฉิน และตอนนี้ฉันได้ยินมาว่า มีโอกาสอีกครั้งที่จะได้เห็นการมาของปรมาจารย์ฉิน ทุกคนจึงรีบมาที่นี่

“รั้งปรมาจารย์ฉินไว้! เราจะไปที่นั่นทันที!”

“ฉันทำธุระเสร็จแล้วฉันจะไป!”

“ฉันอิจฉาเธอเหลือเกิน ฉันไม่สามารถไปจากไปที่นี่ได้ ฮือ ๆ ๆ …”

“…”

บุคลากรทางการแพทย์จากโรงพยาบาลใกล้เคียงหลายแห่งมาที่นี่

ในเวลานี้ ผู้นำหลายคนของโรงพยาบาลประชาชนกำลังประชุมกันอยู่ และประธานาธิบดีหลี่จงเจิ้งกำลังจัดประชุมเป็นประจำกับผู้เชี่ยวชาญหลายคน จู่ ๆ ก็มีคนพูดขึ้นมา

“ปรมาจารย์ฉินกำลังจะยิงที่โรงพยาบาลประชาชน”

หลี่จงเจิ้งตกตะลึงครู่หนึ่ง “ปรมาจารย์ฉินลงมือเหรอ เป็นโรคอะไร คุณไม่ได้ถามเรื่องนี้มาเหรอ?”

ไม่ใช่ไข้หวัดธรรมดา หรือบางอย่างที่ทำให้ปรมาจารย์ฉินทำอะไรได้ จะต้องเป็นโรคที่รักษาไม่หายอย่างแน่นอน

“ดูเหมือนว่าหัวใจวาย”

หลี่จงเจิ้งคิดอยู่ครู่หนึ่ง “โอกาสมีน้อยในชีวิต ปรมาจารย์ฉินทำการผ่าตัดทุกครั้ง ทุกครั้งที่เป็นการผ่าตัดตามตำรา มีหลายที่ให้เราเรียนรู้ ให้วางของในมือไว้ และสังเกตดู!”

นอกจากโรงพยาบาลประชาชนแล้ว ยังมีโรงพยาบาลมะเร็ง โรงพยาบาลลีหมิน ฯลฯ ผู้เชี่ยวชาญจากโรงพยาบาลใหญ่ ๆ คณบดีและรองประธานต่างก็ได้ยินข่าวนี้

ฉันต้องการสังเกตการณ์ดำเนินการนี้ และเรียนรู้ความรู้บางอย่าง

ในเวลานี้ ‘ปรมาจารย์ฉิน’ ที่สวมแว่นตาได้เสร็จสิ้นการวินิจฉัยชีพจรของเขาแล้ว

กล่าวกับคุณนายหม่า

“โรคของคุณหม่าตอนนี้ไม่เหมาะกับการผ่าตัด ถ้าทำทันทีความเสี่ยงก็จะสูงหน่อย”

หลังจากที่ชายผู้มีดวงตากล่าว หวังโป่หลุนที่อยู่ข้าง ๆ ก็รู้สึกประทับใจอย่างสุดซึ้ง

นั่นคือสิ่งที่เขาพูด ความเสี่ยงของการผ่าตัดมีมากเกินไปและไม่จำเป็น ตอนนี้ แม้แต่ปรมาจารย์ฉินก็พูดอย่างนั้นแล้ว แผนนี้ก็แน่นอน

อย่างที่ฉินจุนกล่าวก่อนหน้านี้ เขาเกือบจะเชื่อในสิ่งที่เขาพูด

ดูตอนนี้มันไร้สาระมาก!

คุณนายหม่าขมวดคิ้ว “ปรมาจารย์ฉิน คุณจะทำยังไงคะ?”

ชายในแว่นหยิบชุดอุปกรณ์ที่สวยงามมากออกจากกระเป๋าของเขา เปิดชุดอุปกรณ์ แล้วหยิบเม็ดยาสีดำขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือออกมา

“นี่คือยาหุยเทียนแบบทำพิเศษของผม ซึ่งเป็นสูตรลับของบรรพบุรุษ นำยานี้ให้คุณหม่าทานเป็นเวลาหนึ่งเดือน แล้วอาการจะดีขึ้น ทานตลอดทั้งปีประมาณหนึ่งปี ก็จะสามารถเข้ารับการผ่าตัดได้”

คุณนายหม่าแปลกใจทันที “มียาวิเศษแบบนี้ด้วยเหรอ ปรมาจารย์ฉิน ขอถามได้มั้ยว่ายานี้ขายราคาเท่าไหร่คะ?”

ชายที่สวมแว่นตาแสดงสีหน้าลังเล “พูดเหตุผล ที่ควรให้ยานี้ เพราะหมอมีจิตใจดั่งบิดามารดา ปรมาจารย์ฉินไปตามน้ำและทะเลสาบ ส่วนใหญ่มีวัตถุประสงค์เพื่อรักษาโรค และช่วยชีวิตผู้คน”

“อย่างไรก็ตาม ราคาของยานี้สูงมาก ใช้เวลานาน และต้องใช้แรงงานมาก ดังนั้นจึงสามารถคิดราคาต้นทุนได้เพียงราคาเดียวเท่านั้น”

“หลักสูตรการรักษาหนึ่งอัน แปดล้าน”

เมื่อสิ้นเสียง ทุกคนก็โกลาหล

แปดล้าน!

เพียงไม่กี่เม็ด ราคาแปดล้าน แม้ว่าจะทำมาจากทองคำบริสุทธิ์ แต่ก็ไม่ต้องการเงินมากขนาดนั้น!

แต่ทุกคนประหลาดใจและตกใจ และไม่มีใครแสดงท่าทีคัดค้านหรือแสดงอารมณ์ใด ๆ เพราะนี่เป็นสูตรลับเฉพาะของปรมาจารย์ฉิน และเพียงสามคำของปรมาจารย์ฉินเพียงคนเดียวมีมูลค่าถึงแปดล้าน!

คุณนายหม่าพยักหน้า “ถ้ามันได้ผล อย่าว่าแต่แปดล้าน ฉันจ่ายได้ ปรมาจารย์ฉิน ขอบคุณค่ะ!”

หม่าเจียงเหอมีชีวิตที่มั่งคั่ง เพียงแปดล้านหยวน ซึ่งอาจเป็นเงินก้อนโตสำหรับคนทั่วไป แต่สำหรับตระกูลหม่า มันก็แค่หยดเดียวในถัง

คุณนายหม่าพร้อมจ่าย

ทันใดนั้น ฉินจุนก็ก้าวไปข้างหน้า มองยา และดมมันที่หน้าจมูกของเขา

หน้าคนใส่แว่นเปลี่ยนไป “ทำอะไร อย่าขยับ ยานี้ล้ำค่ามาก!”

ฉินจุนได้กลิ่น แล้วเยาะเย้ย

“ยาซานจาสองสามเม็ด นายกล้าขายแปดล้านเลยเหรอ นายเป็นคนดำจริง ๆ ”

เมื่อเสียงลดลง ชายในแว่นก็ดูแข็งทื่อ

“นายกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร! ยาซานจาอะไร นี่คือยาหุยเทียนที่ฉันค้นคว้ามาเป็นพิเศษ ผลลัพธ์น่าทึ่งมาก! นายเป็นใคร ถึงตาของนายที่จะพูดที่นี่แล้วเหรอ!”

คุณนายหม่าก็ขมวดคิ้ว “หมออัจฉริยะ อย่าพูดเรื่องไร้สาระ แม้ว่าคุณจะเก่งเรื่องทักษะทางการแพทย์ แต่คุณก็ยังด้อยกว่าปรมาจารย์ฉิน และยังต้องใจเย็นอยู่”

“ถูกต้อง นายช่วยแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับสูตรลับเฉพาะของปรมาจารย์ฉินได้เหรอ?”

“คุณไม่เห็นความลึกลับ บางทีทักษะทางการแพทย์ของนายอาจไม่เพียงพอใช่มั้ย?”

“อ่านหนังสือเยอะ ๆ นะ คุณกับปรมาจารย์ฉินไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกัน”

คนกลุ่มนี้ดูเหมือนจะเป็นแฟนตัวยงของปรมาจารย์ฉินที่ดื้อรั้น ไม่ว่าใครจะถูกหรือผิด พวกเขายืนเคียงข้างปรมาจารย์ฉินอย่างไร้สมอง

เมื่อเห็นภาพนี้ ฉินจุนไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดี เขาไม่ได้คาดหวังว่าอิทธิพลของเขาจะยิ่งใหญ่ขนาดนี้

เพียงแต่ว่าปรมาจารย์ฉินที่อยู่ตรงหน้าท่านเป็นจอมปลอม!

มีเพียงหวังโป่หลุนเท่านั้นที่สงบลง

ยังขมวดคิ้วสงสัย

ท้ายที่สุด เขาเป็นแพทย์ศัลยกรรมทรวงอก และเขารู้สภาพของผู้ป่วยอย่างลึกซึ้ง แม้ว่าจะเป็นการผ่าตัด แต่ก็ยากที่จะบรรเทาอาการของผู้ป่วยได้

พึ่งยากินอย่างเดียว ไร้สาระ ยาวิเศษจะมีมาได้ยังไง?

เมื่อเห็นหวังโป่หลุนขมวดคิ้ว ฉินจุนยิ้มอย่างแผ่วเบา และยื่นยาให้

“ลองชิมดูมั้ย?”

หวังโป่หลุนขมวดคิ้ว หยิบยาซานจาใส่เข้าไปในปากของเขาโดยตรง

หน้าคนใส่แว่นเปลี่ยนไป

“คุณกำลังทำอะไรอยู่! คุณกล้ากินหุยเทียนของฉันได้ยังไง คุณจ่ายไว้เหรอ!”

คุณนายหม่าก็ขมวดคิ้วด้วย ยาวิเศษนั่นดูหายากมาก ดังนั้น ลดไปหนึ่งเม็ด! สามีของเธอยังไม่ได้กิน แต่หมอกินจริงเหรอ?

หวังโป่หลุนเคี้ยวคำไม่กี่คำ และใบหน้าของเขาก็ดูน่าเกลียดมากขึ้นเรื่อย ๆ

ในที่สุดก็กลืนเข้าท้องของเขา และพูดว่า

“นี่คือยาซานจา”

หลายคนเคยทายาซานจามาก่อน ซึ่งเติมพลังให้กระเพาะอาหารและม้าม และส่งเสริมการย่อยอาหาร

เป็นอาหารว่างที่ดีที่สุดและเด็ก ๆ สามารถรับประทานได้ ไม่สามารถรักษาโรคร้ายแรง และไม่มีผลข้างเคียงได้

ในฐานะผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ หวังโป่หลุนสามารถบอกได้อย่างชัดเจนว่า นี่คือยายาซานจาหรือไม่

หลังจากที่หวังโป่หลุนพูดจบ ใบหน้าของชายสวมแว่นก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ในเวลานี้ ทุกคนดูสงสัยกับสิ่งที่ปรมาจารย์ฉินใช้ยาซานจาเพื่อหลอกลวงผู้คนได้อย่างไร?

ขายยาซานจาไม่กี่เม็ดก็ได้แปดล้านงั้นเหรอ?

คุณนายหม่าก็ขมวดคิ้วด้วยสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย และถาม

“ปรมาจารย์ฉิน คุณจะอธิบายว่ายังไง?”

ชายใส่แว่นรีบส่ายหัว แล้วพูดว่า

“ใช่ นี่คือยาซานจาจริง ๆ แต่ยาซานจาก็เป็นส่วนหนึ่งของใบสั่งยาของฉันด้วย”

“ยาตัวแรกคือกินยาซานจา มีชุดยาอยู่ในนั้นหนึ่งชุด ฉันไม่ได้ให้กินทุกวันด้วยซ้ำ ของมีค่าอยู่ข้างหลังต่างหาก”

หลังจากนั้นชายที่ใส่แว่นก็เก็บทิป และไม่ให้โอกาสพวกเขาตรวจสอบ

“ยาอยู่ที่นี่อยู่แล้ว คุณนายหม่า คุณเลือกเอง ถ้าคุณคิดว่าปรมาจารย์ฉินเป็นคนโกหก ผมก็จะไป”

“เพียงแค่หากคุณออกจากโรงพยาบาลนี้ แล้วต้องการมาหาผมอีกครั้ง มันจะไม่ง่ายขนาดนั้น”

เดิมทีคุณนายหม่าค่อนข้างโกรธ แต่เมื่อชายแว่นพูดอย่างนั้น จู่ ๆ นางก็ตื่นตระหนก

ปรมาจารย์ฉินมีเสน่ห์มาก หาได้ยากจริง ๆ วันนี้เขาสามารถที่จะมาด้วยตนเอง โชคดีมาก ถ้าเขาออกจากประตูนี้ เธออาจจะหาเขาไม่พบจริง ๆ

“ปรมาจารย์ฉิน กรุณารอสักครู่ …”

คุณนายหม่าลังเล แม้ว่าเธอจะรู้สึกไม่มีความสุขอย่างมากเมื่อถูกหลอก ตราบใดที่เธอมีโอกาส แปดล้านก็ไม่มีปัญหา

“โอเค ยานี้ ฉันอยากได้!”

ฉินจุนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ และหยุดคุณนายหม่า

“คนนี้ไม่ใช่อาจารย์ฉินเลย เขาเป็นคนโกหก คุณไม่ควรเชื่อเขาเลย แม้ว่ายา Hawthorn เหล่านี้จะไม่มีผลต่อสภาพนี้ หากคุณพลาดเวลาที่ดีที่สุดสำหรับการรักษา มันจะยังส่งผลต่ออายุขัยของคุณ ”

นางหม่าขมวดคิ้ว “เธอรู้อะไร! อาจารย์ฉินพูดอย่างนั้น มีอะไรผิดปกติหรือ?”