บทที่ 513 อบอุ่นใจ
ในสายตาของลู่เสี้ยงหยางในตอนนี้ ชายหนุ่มที่นอนราบอยู่หน้ารถเบนท์ลีย์ ร่างนั้นดีดลุกขึ้นมาราวกับสปริง ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ในมือมีมีดเพิ่มขึ้นมา
ซวบ!
มีดสั้นราวกับงูพิษ วาดผ่านกลางอากาศจนเกิดแสงประกาย จ้วงไปที่ลำคอของโอหยางรั่วสุ่ย
หากจ้วงแทงถูกลำคอของโอหยางรั่วสุ่ยจริงๆ โอหยางรั่วสุ่ยจะสิ้นใจในทันที
“หลบเร็ว” ภายใต้ความเร่งรีบ ลู่เสี้ยงหยางเอื้อมแขนผลักหัวไหล่ของโอหยางรั่วสุ่ยออก
ร่างบางของโอหยางรั่วสุ่ยก้าวถอยหลังไป
ซวบ!
ในตอนนี้เอง มีดสั้นเล่มนั้นวาดผ่านใบหน้าของโอหยางรั่วสุ่ย ใบมีดสัมผัสถูกตุ้มหูที่ห้อยเอาไว้
“เฮ้ย” เย่สวนและโอหยางรั่วสุ่ยไหวตัวทัน กรีดร้องสุดเสียง หญิงสาวทั้งสองตกใจจนใบหน้าขาวซีด
ไม่คิดเลย ว่าชายที่นอนนิ่งราวกับเงไม่มีชีวิต จะเด้งขึ้นมากะทันหัน คิดจะสังหารโอหยางรั่วสุ่ย
ชายคนนั้นไม่คิดเลย การที่เขาสังหารโอหยางรั่วสุ่ย จะพ่ายแพ้เพราะการขัดขวางของไอ้ยาจกคนหนึ่ง ดวงตาเผยความโหดเหี้ยมอำมหิต จ้องลู่เสี้ยงหยางเขม็ง “กล้าทำลายเรื่องดีๆ ของกู กูจะฆ่ามึงก่อน แล้วค่อยฆ่าแม่สองสาวนี่”
จบคำ เขากำมีดสั้นแน่น จ้วงไปที่หัวของลู่เสี้ยงหยาง
ใช้ท่าไม้ตายในทันที ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะเป็นนักฆ่าเต็มตัว
ลู่เสี้ยงหยางไม่เข้าใจ นักฆ่าจะเล่นงานโอหยางรั่วสุ่ยไปทำไมกัน ตามหลักแล้วเธอเพิ่งมาที่ปินเหอ ไม่มีความแค้นใดๆ กับใคร ไม่น่าจะมีใครจ้างนักฆ่ามาสังหารเธอได้
ซวย!
ในเวลานี้มีดสั้นที่จ้วงแทงเข้ามามีระยะห่างกับหัวของลู่เสี้ยงหยางไม่เกินครึ่งเมตร ลู่เสี้ยงหยางเผยอาการเหยียดหยาม ยกเท้าขึ้นพุ่งไปข้างหน้า
แม้ว่าจะช้ากว่า แต่กลับถึงเป้าหมายก่อน
ปัง!
รอยเท้าประทับลงบนหน้าท้องของชายหนุ่ม จนร่างของเขาปลิวออกไปไหล กระแทกลงกับพื้น ก่อนไถลไปกับพื้น กระแทกกับต้นไม้ใหญ่ ถึงได้แน่นิ่งลง
“แม่งเอ๊ย” ชายหนุ่มสบถอย่างโมโห ไม่คิดเลยว่าลู่เสี้ยงหยางจะแข็งแกร่งถึงขนาดนี้ จู่โจมเพียงครั้งเดียวก็ทำให้ร่างกายของเขารับมือไม่ไหวเสียได้ ทั้งร่างของเขาชาไปหมด ไร้เรี่ยวแรงแม้แต่น้อย
ตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางหน้าตาย ยกมือขึ้นกอดอก จ้องมองไปที่ชายหนุ่ม “วงพูดมา ใครสั่งให้แกมาฆ่าคุณโอหยาง พูดออกมาฉันจะให้แกตายโดยไม่ต้องทรมาน”
เขากล่าวพลางสาวเท้าไปที่ชายหนุ่ม
ชายหนุ่มคนดังกล่าวหน้าถอดสี คิดจะสารภาพความจริง
แต่ในตอนนี้เอง มีดใบหลิวเล่มหนึ่งก็พุ่งเข้ามาจากทางด้านหลัง แทงปะทุแผ่นหลังของชายหนุ่มอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า
ซวบ!
มีดใบหลิวที่มีความยาวกว่าสิบเซนติเมตรทิ่มแทงร่างของชายหนุ่ม จนเลือกกระอักไหล ร่างกายอ่อนยวบนอนแน่นิ่งกับพื้น
สิ้นลมหายใจทันที
ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วอย่างสงสัย ดูเหมือนว่านักฆ่าตัวจริงเพิ่งจะปรากฏตัวสินะ
เขากวาดสายตาไปทั่ว ก็ได้พบกับเงาร่างของคนสองคนค่อยๆ เดินเข้ามาจากที่ไม่ไกล
แม้ว่าฝนยังคงเทกระหน่ำ แต่เม็ดฝนไม่สามารถถูกตัวพวกเขาได้ ราวกับว่ามีม่านหมอกที่มองไม่เห็นห่อหุ้มร่างของทั้งคู่เอาไว้ กีดกันเม็ดฝนเหล่านี้ไปทางอื่น
สิบวินาทีให้หลัง ทั้งคู่เข้าใกล้เย่สวนลู่เสี้ยงหยาง และโอหยางรั่วสุ่ย
ในระยะประชิด ลู่เสี้ยงหยางได้เห็นรูปลักษณ์และการแต่งกายของพวกเขาชัดเจน
ชายหนุ่มหนึ่งในนั้นมีหน้าตาที่หล่อเหลา ไว้ผมยาว ใบหน้าขาวซีด ดวงตาเผยความอ่อนโยน แต่งกายด้วยสีขาวทั้งชุด ดูสะอาดสะอ้าน
ชายหนุ่มอีกคนหัวโล้น ร่างกายกำยำ แต่งกายด้วยเสื้อเชิ้ตลายดอก ส่วนล่างเป็นกางเกงสามส่วน รูปร่างที่ควรจะดูกำยำกล้าแกร่ง แต่นิ้วกลับกรีดกราย ราวกับแม่สาวน้อย
ทำให้คนได้พบเห็น จำต้องสะอิดสะเอียน
ลู่เสี้ยงหยางลอบเหยียด ไอ้หมอนี่ดูไม่เหมือนผู้ชายและผู้หญิง เสียอารมณ์ชะมัด
เย่สวนขมวดคิ้วเป็นเส้นตรง กล่าวด้วยความตื่นตระหนกต่อลู่เสี้ยงหยาง “เราจะทำยังไงดี? แจ้งความดีไหม”
ทั้งคู่เห็นได้ชัด ว่าไม่ได้มาดีแน่
ลู่เสี้ยงหยางหันกลับไปหาเย่สวน กล่าวอย่างเรียบเฉย “วางใจเถอะ ก็แค่หนอนสองตัวเท่านั้น แค่ตบเบาๆ ก็ตายแล้ว”
“เอ่อ…..” เมื่อได้ยินประโยคของลู่เสี้ยงหยาง โอหยางรั่วสุ่ยทำตาขาวใส่ ไอ้หมอนี่ขี้โม้เก่งเป็นบ้า
อย่าคิดว่าจัดการไอ้เศษสวะเมื่อสักครู่ได้ ตอนนี้จะสร้างภาพยังไงก็ได้
ชายทั้งสองราวกับได้ยินเรื่องเล่าที่ตลกที่สุด แหงนหน้าระเบิดหัวเราะเสียงดัง
ต่อมา เสียงหัวเราะหยุดนิ่ง พวกเขากล่าวกับลู่เสี้ยงหยาง “ก็แค่ไอ้กระจอกบังมากกล้าคุยโว เคยได้ยินชื่อคู่พิฆาตของเราไหม?”
ทั้งคู่เป็นอาชญากรร้ายแรงเมื่อห้าปีก่อน ได้ข่าวว่าฆ่าคนเผาเรือน ไม่มีอะไรที่เขาไม่เคยทำ
เพราะความน่ากลัวของทั้งคู่ จึงเป็นนักฆ่าอันดับต้นๆ ของประเทศ
ลู่เสี้ยงหยางไม่เข้าใจจริงๆ เป็นใครกันแน่ที่จ้างวานคู่พิฆาตมาเพื่อสังหารโอหยางรั่วสุ่ย
ในตอนนี้แม้ว่าโอหยางรั่วสุ่ยเองก็หวาดหวั่น แต่ก็พยายามควบคุมสติ กล่าวกับคู่พิฆาต “ใครสั่งให้พวกแกมาสังหารฉันกันแน่?”
ชายที่หล่อเหลาแสยะยิ้ม กล่าวอย่างเย็นชา “เราไม่สามารถบอกได้”
ขายหัวโล้นกล่าวด้วยน้ำเสียงน่ากลัว “ได้พบยมราชเมื่อไหร่ เธอก็จะรู้เอง”
จบคำ เขาขยับฝีเท้า เดินไปทางโอหยางรั่วสุ่ย
เย่สวนและโอหยางรุ่งสุ่ยรู้สึกได้ถึงพลังงานที่มองไม่เห็นพันธนาการเธอเอาไว้ ทำให้พวกเธอหายใจลำบาก
ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจ กล่าวกับเย่สวนและโอหยางรั่วสุ่ย “พวกเธอขึ้นรถไปก่อน ทางนี้ผมจัดการเอง”
เย่สวนนิ่งไป ก่อนที่จะพยักหน้า
ในสถานการณ์แบบนี้ วิธีทำได้เพียงเชื่อมั่นในตัวลู่เสี้ยงหยาง ยังไงซะลู่เสี้ยงหยางก็เพิ่งสยบผู้อาวุโสทั้งสามที่โรงแรม
ส่วนโอหยางรั่วสุ่ยเต็มไปด้วยความสงสัย กล่าวกับลู่เสี้ยงหยาง “แกเนี่ยนะ อยากจะไปตายใช่ไหม? รีบหนีกับเราดีกว่า”
ลู่เสี้ยงหยางไม่ต่อคำกับโอหยางรั่วสุ่ย พลันโบกมือให้กับเย่สวน เพื่อบอกให้เธอพาโอหยางรั่วสุ่ยไปซะ
เย่สวนพยักหน้า ลากโอหยางรั่วสุ่ยขึ้นไปบนรถ
ชายหัวโล้นและชายหน้าตาดีไม่ขีดขวาง สำหรับทั้งคู่ ลู่เสี้ยงหยาง เย่สวน และโอหยางรั่วสุ่ยยังไงซะก็ต้องตายทั้งหมด จึงปล่อยพวกเธอไป
ไม่กี่นาที ชายหัวโล้นมีระยะห่างกับลู่เสี้ยงหยางไม่ถึงสามเมตร ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ในมือของเขาเต็มไปด้วยมีดใบหลิว
ไร้ความลังเลแต่อย่างใด เขายกแขนขึ้น มีดใบหลิวต่างพุ่งไปที่ลู่เสี้ยงหยาง
เพราะจำนวนของมีดใบหลิวที่มากมาย เพียงแค่ชั่วพริบตาก็ล็อกจุดสำคัญของลู่เสี้ยงหยางเอาไว้ได้ ในขณะที่ลู่เสี้ยงหยางกำลังจะถูกทิ่มแทง
เมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า เย่สวนลุ้นระทึก มือทั้งสองข้างกำแน่น ฝ่ามือและฝ่าเท้าเหงื่อแตกโชก
ในสถานการณ์คับขัน ในหัวของโอหยางรั่วสุ่ยนึกอยากให้คนที่ช่วยเธอ เป็นหนุ่มลึกลับคนนั้น
หากชายลึกลับคนนั้นปรากฏตัวขึ้น เขาต้องช่วยเธออีกหนแน่ ส่วนคนที่เกาะผู้หญิงกินอย่างลู่เสี้ยงหยาง เธอไม่เชื่อใจแม้แต่น้อย
ภายใต้ข้อจำกัด เธอกำป้ายแขวนเอวนั้นของชายลึกลับแน่นในฝ่ามือ หวังซึมซับความอบอุ่นใจ
