บทที่ 524 สะใจ
โอหยางรั่วสุ่ยที่ตกอยู่ภายใต้ความเสียใจอยู่แล้ว แถมตอนนี้ยังถูกหยางหยูนฟาดเข้าอย่างจัง เธอรู้สึกน่าอนาถ น้ำตาที่เพิ่งเหือดแห้งไหลพรากอีกครั้ง
ท่านย่าตระกูลเย่ที่อยู่ข้างๆ แม้ว่าจะรู้สึกผิดอยู่บ้าง แต่ก็ยังเลือกที่จะอยู่ข้างหยางหยูน กล่าวอย่างเย็นชา “โอหยางรั่วสุ่ย นี่เป็นเรื่องของตระกูลเย่ การที่เธอเข้ามายุ่งวุ่นวาย สนุกมากนักหรือไง?”
โอหยางรั่วสุ่ยยกแขนขึ้นปัดน้ำตา จับจ้องท่านย่าตระกูลเย่กล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ถึงตอนนี้ฉันเพิ่งจะเข้าใจ พวกตระกูลเย่เป็นสัตว์ร้ายที่คลุมหนังมนุษย์เท่านั้น เรื่องของเย่สวน ฉันไม่เพียงแค่จะทำให้หยางหยูนต้องชดใช้ ฉันจะทำให้ตระกูลเย่ต้องชดใช้อย่างสาสมด้วยเช่นเดียวกัน”
อะไรนะ? เมื่อได้ยินอย่างนั้น ท่านย่าตระกูลเย่สั่นเทาเล็กน้อย
เย่หยุนเทา เย่ซวงและเย่เชี่ยนจับจ้องโอหยางรั่วสุ่ย ราวกับจ้องมองคนที่สติฟั่นเฟือน หยางหยูนมีหยางฉุนฉุนให้ท้าย เธอจะต่อกรกับเขาให้ได้ นี่เป็นการฆ่าตัวตายไม่ใช่หรือไง? รนหาที่ตาย
หยางหยูนราวกับว่าได้ยินเรื่องตลก จับจ้องโอหยางรั่วสุ่ยด้วยสีหน้าประหลาดใจ “อีโง่ ฉันจะรอดู ว่าแกจะทำให้ฉันชดใช้ยังไง ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันจะคอยดู บอกตามตรง ฉันตื่นเต้นมากเลย”
จบคำ หยาบหยุนเดินผ่านโอหยางรั่วสุ่ย คิดที่จะจากไป แต่เพียงสองก้าว เขาก็หันไปจ้องมองโอหยางรั่วสุ่ย พร้อมยิ้มเยาะ “หลังจากวันนี้ทางที่ดีเธออย่าออกจากบ้านจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นรถของฉันอาจจะเสียหลักชนแกเข้า”
ประโยคนี้ปะปนไปด้วยคำข่มขู่
หากแกกล้าวู่วาม กูก็จะขับรถชนมึงให้ตาย
โอหยางรั่วสุ่ยตัวสั่นระริก ในหัวเธอสามารถจินตนาการ ถึงภาพเหตุการณ์ที่รถเฟอร์รารี่ของหยางหยูนพุ่งชนร่างของเธอ จนเนื้อหนังของเธอเละไม่เป็นท่า ลาจากโลกนี้ไปอย่างโชคร้าย
แต่ต่อให้เป็นอย่างนั้น เธอก็ยังคงรู้สึกแย่ ดวงตาแดงก่ำ จ้องเขม็งหยางหยูน “ต่อให้ฉันตายก็จะต้องลากไปลงไปด้วย”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น หยางหยูนยักไหล่ ไม่ใส่ในคำพูดของเธอ
เหล่าสมาชิกของตระกูลเย่ต่างเอ่ยขึ้น “โอหยางรั่วสุ่ย เธออย่าไม่เจียมตัวต่อกรกับคุณชายหยางเลย”
“นั่นสิ เรื่องของตระกูลเย่ เราจะจัดการกันเอง เธอดื้อรั้นจะเข้ามายุ่งให้ได้ ถึงเวลาถูกชนขึ้นมาจริงๆ ก็เพราะหาเรื่องใส่ตัวเอง”
“ฮ่าฮ่า โอหยางรั่วสุ่ยเธอหัดเจียมตัวซะบ้าง ที่นี่คือปินเหอไม่ใช่ไห่ซ่าง คนนอกอย่างเธอไม่มีสิทธิ์ไม่จะโอ้อวดที่นี่หรอกนะ”
…..
ในเวลาเดียวกัน ภายใต้เสียงพูดคุยของทุกคน หยางหยูนสาวเท้าก้าวใหญ่เดินอยู่บนโถง เพื่อเตรียมออกจากโรงพยาบาล
เมื่อเขาเดินมาถึงที่มุมทางเดิน มือปริศนายื่นออกมา จับคอของเขาเอาไว้ ลากร่างของเขาออกมา
“ขยะ เมื่อกี้แกเก่งดีนี่ พี่สาวเป็นดาราตัวเล็กๆ แล้วเก่งมากเลยสินะ? แม่งเอ๊ย วันนี้กูจะคอยดูว่ามึงจะแสร้งต่อไปยังไง” ร่างของลู่เสี้ยงหยางเดินออกมา ตามน้ำเสียงเย็นชาที่ดังกึกก้อง
ทีแรกหยางหยูนจับล็อกคอลากออกมา ทีแรกเกิดหวาดหวั่น แต่เมื่อเขาเห็นการแต่งกายของลู่เสี้ยงหยาง จึงรู้สึกโล่งอกขึ้นมา ตรงกันข้ามกลับเผยสายตาเหยียดหยามออกมาให้เห็น
ฮ่าฮ่า ก็แค่ยาจกคนหนึ่งเท่านั้นเอง เขาไม่เชื่อว่ามันจะกล้าแตะต้องตนเอง
“นี่แกเป็นใคร?” หยางหยูนกล่าวถามอย่างเย็นชา
ลู่เสี้ยงหยางไม่แยแส พลันลากเขามาที่หน้าห้องผ่าตัด ก่อนที่จะโยนลงกับพื้นอย่างแรง
โอ๊ย!
หยางหยูนรู้สึกกระดูกทั้งร่างแทบแหลกสลาย ดีดดิ้นไปมายังพื้นไม่หยุด พร้อมร้องคร่ำครวญ
เมื่อเห็นความห้าวหาญของลู่เสี้ยงหยาง โอหยางรั่วสุ่ยที่อยู่อีกด้านอุ่นใจขึ้นมา นี่สิลูกผู้ชาย นี่สิฮีโร่
“ในที่สุดนายก็มาสักที” โอหยางรั่วสุ่ยกล่าวกับลู่เสี้ยงหยาง
ลู่เสี้ยงหยางสังเกตเห็นรอยฝ่ามือบนใบหน้าของโอหยางรั่วสุ่ย ความโกรธปะทุขึ้นมาทันที พลันอดทนที่จะไม่ฆ่าหยางหยูนทิ้งไปเสียก่อน “เย่สวนเป็นยังไงบ้าง?”
โอหยางรั่วสุ่ยส่ายหน้า “คุณหมอยังอยู่ในห้องผ่าตัด ยังไม่ ออกมาเลย เพราะงั้นฉันเองก็ไม่รู้”
เปรี๊ยง!
เมื่อได้ยินอย่างนั้น ลู่เสี้ยงหยางราวกับถูกฟ้าผ่าที่กลางหัว ดวงตาค่อยๆ แดงก่ำขึ้นมา
ชิวรั่วหานที่อยู่ข้างๆ เขากล่าวปลอบใจ “พี่เขย พี่วางใจเถอะ พี่สาวของฉันเป็นคนดีเธอต้องไม่เป็นอะไรแน่”
เธอกล่าว พร้อมยกฝ่าเท้าขึ้น กระทืบร่างของหยางหยูนไปหลายที
น้ำเสียงของหยางหยูนเมื่อสักครู่ค่อนข้างเสียงดัง ตอนที่พวกเขาเดินเข้ามาในโถงก็ได้ยินเสียงของหยางหยูนแล้ว จึงรู้ว่าหยางหยูนเป็นผู้ร้าย แถมยังโอหังซะไม่มี ข่มขู่โอหยางรั่วสุ่ยว่าจะขับรถชนเธอให้ตาย
ให้ตาย
หยางหยูนถูกชิวรั่วหานเตะไปหลายที เกิดไฟสุมอก ดีดลุกขึ้นจากพื้น ง้างมือขึ้นคิดจะฟาดชิวรั่วหาน
ไม่รอให้มือของเขาได้ตกกระทบ ลู่เสี้ยงหยางยกฝ่ามือขึ้นฟาดเข้าให้
เพี๊ยะ!
เสียงดังชัดเจนมาจากใบหน้าของหยางหยูน หยางหยูนถูกลู่เสี้ยงหยางฟาดจนลอยออกไปไกลห้าเมตร กระแทกกับพื้น ใบหน้าครึ่งซีกบวมเบ่ง ราวกับถูกยัดซาลาเปาเอาไว้ด้านใน ฟันร่วงไปหลายซี่
แม่งเอ๊ย รนหาที่ตาย
หยางหยูนถูกลู่เสี้ยงหยางฟาดจนมัวมึน ตาลาย
ให้ตาย! นี่มันหยามกันชัดๆ ก็แค่ยาจกแต่กลับกล้าลงมือทำร้ายเขา แม้แต่พี่สาวของเขายังไม่เคยแตะต้องเขาแม้แต่ปลายเล็บ
หืม?
สมาชิกในตระกูลเย่ต่างจับจ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยาง กล้าลงมือทำร้ายหยางหยูนงั้นเหรอ ต่างตกอกตกใจจนแทบเป็นลม
เกรงว่าหยางหยูนจะคิดบัญชีเรื่องนี้กับตระกูลเย่ เพราะงั้นจึงชี้หน้าเอ็ดลู่เสี้ยงหยาง
“ลู่เสี้ยงหยางไอ้ไร้ประโยชน์ ทำอะไรของแก? แกรู้ไหมว่าคุณชายหยางเป็นใคร?”
“ให้ตาย ถ้าแกอยากตายก็อย่าลากตระกูลเย่ซวยไปด้วยสิ”
“แม่งเอ๊ยไอ้โง่ แกไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้วใช่ไหม?”
“ไ้อ้คนไม่เอาไหน คุกเข่าลงกราบคุณชายหยางซะ”
ภายใต้แกนนำอย่างท่านย่าตระกูลเย่ สมาชิกทุกคนต่างก็ด่ากราดลู่เสี้ยงหยางอย่างโกรธแค้น
ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะด้วยความโกรธ โดยปกติแล้วเห็นแก่เย่สวน เขาจึงไม่ถือสาตระกูลเย่ แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถทนกับการกระทำของตระกูลเย่ได้อีกต่อไป
ตอนนี้ สมาชิกตระกูลเย่ยังไม่รู้ว่าหายนะกำลังคืบคลานสู่พวกเขา โดยเฉพาะท่านย่าตระกูลเย่ที่เดินเข้าไปยังลู่เสี้ยงหยาง ชี้หน้าของเขา “คุกเข่า ฉันสั่งให้คุกเข่า เดี๋ยวนี้ เราไม่ต้อนรับแก ต่อจากนี้อย่ามาเหยียบตระกูลเย่…..”
เพี๊ยะ!
ไม่ทันได้จบประโยคดี ท่านย่าตระกูลเย่กลับหุบปากกะทันหัน ลู่เสี้ยงหยางยกฝ่ามือขึ้นฟาดลงไปที่มุมปากของเธออย่างแรง
เสียงที่คมชัดนั้นช่างไพเราะเสนาะหู
เอ๋?
แม่งเอ๊ยให้ตาย
สมาชิกของตระกูลเย่ต่างนิ่งอึ้งไป ต่างพากันขยี้ตากับสิ่งที่เห็น พวกเขาไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ก่อนที่จะได้สติว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ใช่เพียงฝัน ในหัวของทุกคนว่างเปล่า
พระเจ้า ผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกินอย่างลู่เสี้ยงหยางกล้าตบหน้าท่านย่าตระกูลเย่
ไอ้ไร้ประโยชน์นี่จะบ้าคลั่งไปกว่านี้อีกไหม
