จักรพรรดิเป่ยเซี่ยเยาะเย้ย “ข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครกันช่างกล้าลักพาตัวท่านอ๋องรุ่ยไปในวันอภิเษกสมรสของท่านอ๋องรุ่ย ที่แท้ก็เป็นจักรพรรดิของต้าฉู่นี่เอง ทำไมหรือ จักรพรรดิต้องการใช้วิธีนี้ในการมาเยือนเป่ยเซี่ยงั้นหรือ? หากเรื่องนี้เผยแพร่ออกไป ก็ไม่รู้ว่าใครจะน่าอับอายกว่ากัน!”
เฉินเสียนไม่ได้มีปฏิกิริยากับคำพูดของเขาและกล่าวว่า “ข้าเพิ่งจะมา และไม่คุ้นเคยกับเป่ยเซี่ย เลยอยากจะเชิญท่านอ๋องรุ่ยมานำทาง และพาข้าเข้าไปในเมืองหลวง เพื่อดูขนบธรรมเนียมประเพณีของผู้คนที่นี่ มีอะไรผิดปกติหรือ?”
“วันนี้เป็นวันมงคลสำคัญของท่านอ๋องรุ่ย! ท่านไม่เพียงแค่ทำลายงานอภิเษกสมรส แถมยังพาคนไปอีก ท่านไม่คิดว่ามันไร้ยางอายเกินไปที่จะพูดออกมาเช่นนี้ในฐานะองค์จักรพรรดิ?” จักรพรรดิเป่ยเซี่ยตั้งตารอให้ทั้งชีวิต เพื่อให้ซูเจ๋อจะไม่มีความผูกพันใด ๆ กับต้าฉู่อีกต่อไป แต่ตอนนี้ถึงแม้เขาไม่กลับไปที่ต้าฉู่ ต้าฉู่กลับมาหาเขาถึงนี่!
เฉินเสียนขดริมฝีปากและพูดอย่างประชดประชันว่า “หากจะพูดถึงงานอภิเษกในวันนี้นั้น ข้าไม่เพียงอยากจะหัวเราะใส่เป่ยเซี่ยเท่านั้น เด็กเล็กไม่รู้ประสาก็ว่าไปอย่าง แต่จักรพรรดิเป่ยเซี่ยอายุปูนนี้แล้วยังเชื่อเรื่องการแต่งงานเพื่อสะเดาะเคราะห์ด้วยหรือ? จักรพรรดิเป่ยเซี่ยผู้มีความสามารถฉลาดปราดเปรื่อง กลับมีความเชื่องมงาย”
จักรพรรดิเป่ยเซี่ยตรัสว่า “ท่านมันเด็กเมื่อวานซืน พูดมากไปจะมีประโยชน์อะไร อย่าลืมสิว่าท่านยืนอยู่ในที่ของใคร”
เฉินเสียนกล่าว “ข้าไม่ลืมหรอก ข้าเป็นแขก จักรพรรดิเป่ยเซี่ยเป็นเจ้าบ้าน จักรพรรดิได้โปรดมีไมตรีจิตต่อแขกผู้มาเยือน”
จักรพรรดิของทั้งสองอาณาจักรต่างไม่ยอมหลีกทางให้ใครเลยบนถนนในเมืองหลวง หากเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไป คงเป็นที่หัวเราะอย่างแน่นอน ท่านอ๋องมู่อยู่ข้าง ๆ พูดขัดจังหวะขึ้นมา “เสด็จพี่ เชิญจักรพรรดิของต้าฉู่เสด็จประทับในวังหลวงก่อนดีกว่า”
ในท้ายที่สุด จักรพรรดิเป่ยเซี่ยได้สั่งให้รถม้าอยู่ซูเจ๋อนั่งอยู่กลับไปยังจวนท่านอ๋อง และถอนกำลังราชองครักษ์ที่ล้อมรอบ และส่งเสด็จเฉินเสียนไปยังพระตำหนักรับรอง
เฉินเสียนยืนอยู่บนล้อรถม้า ยกม่านของรถม้าขึ้นและมองเข้าไปที่ซูเจ๋ออย่างลึกซึ้ง
ซูเจ๋อกล่าว “ที่แท้ก็เป็นองค์จักรพรรดินีแห่งต้าฉู่”
เธออยากจะถามเขา ยอมที่จะกลับต้าฉู่กับเธอไหม? เฉินเสียนขยับริมฝีปากของเธอ แต่ในท้ายที่สุดเธอก็ไม่ได้ถามอะไร เธอลดม่านลงและกระโดดลงจากรถม้า
เฉินเสียนพาคนของเธอ หันขบวนไปยังเมืองหลวงชั้นใน เธอยืนอยู่ข้างรถม้าและหยุดการเคลื่อนไหว
จากมุมนี้ของซูเจ๋อ จากช่องว่างระหว่างผ้าม่าน เขาสามารถเห็นใบหน้าช่วงข้างของเธอได้
เธอกระซิบ “ซูเจ๋อ” ดูเหมือนจะเรียกให้เขาได้ยิน และเรียกให้ตัวเองได้ยิน
ดีเหลือเกิน อย่างน้อยก็หาเขาเจอ ได้พบกันอีกครั้งในขณะที่ทั้งสองยังมีชีวิตอยู่
ทุกอย่างยังไม่จบ แต่มีการเริ่มต้นใหม่เกิดขึ้น
ดวงตาของซูเจ๋อมืดมน มองดูเธอเดินผ่านช่องว่างของม่านรถ มุมของชุดยาวของเธอพลิ้วไสวตามสายลมฤดูใบไม้ผลิ และผ้าไหมสีเขียวด้านหลังไหล่ของเธอก้พลิ้วไหว
เสียงนั้น “ซูเจ๋อ” ทำให้เขาดื่มด่ำกับมันอยู่นาน
ดูเหมือนว่าเมื่อไม่กี่วันก่อน เขาได้ยินเสียงดังกล่าวที่ปลุกเขาให้ตื่นขึ้น
เฉินเสียนเข้ามาประทับ ณ พระตำหนักรับรองในวังหลวงของเป่ยเซี่ย หลายวันถัดมา คณะเอกอัครราชทูตที่เธอเตรียมไว้ที่เขตชายแดนเพิ่งจะเดินทางมาถึงเมืองหลวง
ต่อมาซูเจ๋อยังคงพักฟื้นรักษาตัวอยู่ในจวนท่านอ๋อง ขณะที่เฉินเสียนทำการประชุมหารือกับทั้งสองอาณาจักร
งานอภิเษกสมรสของซูเจ๋อยังไม่เป็นอันเสร็จสิ้นในวันนั้น และเจ้าสาวที่เข้าประตูมาก็ไม่รู้ว่านับเป็นพระราชารุ่ยหรือเปล่า แต่เธอก็ไม่ได้ถูกส่งกลับบ้านของเธอ และยังเข้าพักอาศัยในเรือนที่จวนท่านอ๋องเพื่อคุ้นชินกับสถานที่แห่งนี้
หลานเอ๋อร์มีหน้าที่ดูแลงานในเรือนให้ซูเจ๋อ
นางรู้ว่าซูเจ๋อไม่ได้ถือตัวเจ้ายศเจ้าอย่าง นางมักพูดให้ซูเจ๋อได้ยิน “คนเหล่านั้นที่มาลักพาตัวท่านอ๋องช่างน่ารังเกียจยิ่งนัก! บ่าวเคยเห็นในหนังสือนิทานเท่านั้นที่ผู้ชายแย่งเจ้าสาว แต่กลับไม่เคยเห็นผู้หญิงไปแย่งเจ้าบ่าวเลย บนโลกนี้คงไม่มีใครกล้าได้อย่างเธออีกแล้ว”
หลานเอ๋อร์จำเฉินเสียนได้ดี วันนั้นถึงแม้เฉินเสียนจะไม่ได้แต่งกายด้วยชุดผู้หญิง แต่แค่เพียงมองแวบเดียวก็รู้ว่าเธอคือผู้หญิง แถมยังเป็นผู้หญิงที่ดุและกล้าหาญ ในเวลานั้น เมื่อหญิงสาวคนนั้นวางดาบที่คอของเธอ ตอนนี้เธอยังคงคิดแล้วโกรธเคืองเกี่ยวกับเรื่องนี้
เมื่อนางพูดขึ้น กลับทำให้ซูเจ๋อนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้นขึ้นมา
เมื่อหลานเอ๋อร์เห็นดังนั้น จึงถามด้วยความงุนงง “ท่านอ๋องยิ้มทำไมหรือเพคะ?”
ตั้งแต่ที่ซูเจ๋อฟื้นขึ้นมาเขาไม่เคยยิ้มเลย แต่หลังจากเหตุการณ์แย่งเจ้าบ่าววันนั้น หลานเอ๋อร์เห็นเขายิ้มบ่อยขึ้น
เมื่อเทียบกับพระชายาใบหน้าขื่นขมที่อยู่เรือนด้านข้างแล้ว ถึงแม้ว่าหลานเอ๋อร์จะโกรธ นางก็ยังรู้สึกว่าหญิงสาวคนที่แย่งเจ้าบ่าววันนั้นดูน่ามองกว่าเยอะ
และเป็นเหตุผลที่เมื่อเฉินเสียนเปิดประตูเข้าไปในตอนแรก ซูเจ๋อตะลึงเมื่อเห็นเธอในแวบแรก เขารู้สึกว่าเขาคุ้นเคยกับใบหน้านี้มาก ต่อมาเขาก็พบเหตุผล
มีอยู่ครั้งหนึ่งเมื่อซูเจ๋อออกมาจากห้องนอน เพื่อเดินไปห้องตำรา เขาเปิดประตูเข้าไป และเมื่อเงยหน้ามองกลับเห็นภาพวาดหนึ่งแขวนไว้อยู่ข้างชั้นหนังสือ
เป็นภาพวาดของหญิงสาวคนหนึ่ง
ผู้หญิงในภาพวาดสวมกระโปรงยาวกับคอปกสูง ผ้าไหมสีเขียวห้อยลงมาที่เอว มีปิ่นปักผมหยกขาวบนผมของเธอ และมีกระเป๋าขลุ่ยไม้ไผ่พันรอบเอวของเธอ คิ้วและตา มุมปากกระตุกเบา ๆ ราวกับว่าขมวดคิ้วและรอยยิ้มปรากฏขึ้น
แม้ว่าหญิงสาวในภาพวาดจะไม่สวยงามมากนัก แต่เธอก็น่าจดจำ
ซูเจ๋อยืนอยู่ในห้องตำรา และเฝ้าดูเงียบ ๆ เป็นเวลานาน
หลานเอ๋อร์เข้ามาอย่างไม่ตั้งใจ และกล่าวอย่างกังวลว่า “ท่านอ๋องยืนมานานมากแล้ว พักผ่อนก่อนไหมเพคะ?”
ซูเจ๋อถาม “ที่นี่มีภาพวาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
หลานเอ๋อร์มองไปที่ผนัง และกล่าวว่า “นี่เป็นภาพที่ท่านอ๋องวาดไว้ตอนที่เพิ่งฟื้นไงเพคะ ตอนนั้นการรับรู้ของท่านอ๋องยังคงสับสนอยู่เล็กน้อย ท่านอ๋องบอกว่ากลัวว่าจะลืมเธอ ก็เลยวาดภาพนี้ขึ้นเพคะ…”
เมื่อพูดถึงจุดนี้ หลานเอ๋อร์เองก็ตกใจ นางยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึก…ภาพวาดของผู้หญิงคนนี้ช่างคุ้นเสียเหลือเกิน?
ทันใดนั้นนางก็ให้พรแก่จิตวิญญาณของนาง และทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าเหมือนกับใบหน้าของหญิงสาวที่มาแย่งเจ้าบ่าวในวันนั้น! แม้จะบอกว่าวันนั้นหญิงสาวคนนั้นไม่ได้แต่งตัวเหมือนในภาพวาด แต่งคิ้วและดวงตาคู่นั้นช่างเหมือนกันทุกประการ!
ซูเจ๋อหรี่ตาและพูดเบา ๆ “เจ้าบอกว่าข้ากลัวว่าจะลืมเธองั้นหรือ?”
จักรพรรดิแห่งเป่ยเซี่ยเห็นว่าของขวัญจากคณะเอกราชทูตของต้าฉู่นั้นช่างน่ารังเกียจมาก โดยบอกว่าเป็นอาหารพิเศษพื้นเมืองของต้าฉู่ แต่ใครได้เห็นต่างก็รู้ว่าถูกจัดขึ้นมาอย่างกะทันหัน ผลิตภัณฑ์พื้นเมืองบางอย่างยังเป็นผลิตภัณฑ์ของเป่ยเซี่ยซึ่งที่นำเข้าสู่อาณาจักรต้าฉู่ผ่านการค้าชายแดน
และดูเหมือนจักรพรรดิของต้าฉู่จะเข้ามาปักธงเข้ามาศึกษาวัฒนธรรมขนบธรรมเนียมประเพณีของเป่ยเซี่ยอย่างไม่มีทีท่าจะกลับออกไป
จักรพรรดิเป่ยเซี่ยรู้ดีถึงจุดประสงค์ของการมาเยือนของเฉินเสียนในครั้งนี้ หากเฉินเสียนจากไปอย่างง่ายดาย กลับทำให้เขารู้สึกไม่ไว้วางใจ หากจะให้เธอออกไปก็ต้องให้ออกไปอย่างยินยอมและไร้หัวใจ
เมื่อเฉินเสียนนั่งอยู่ในท้องพระโรงกับจักรพรรดิเป่ยเซี่ยเป็นครั้งแรก ในที่สุดเธอก็สามารถเห็นการปรากฏตัวของจักรพรรดิเป่ยเซี่ยได้อย่างชัดเจน
พระองค์เป็นพระอัยกาของเฉินเสียนและพระองค์ไม่ได้แก่อย่างที่คิดไว้ในตอนแรก แต่เป็นเพราะสถานะของพระองค์จึงทำให้พระองค์ดูมีพระชันษาไปหน่อย
ซูเจ๋อและจักรพรรดิเป่ยเซี่ย มีความคล้ายคลึงกันอยู่บ้าง เฉินเสียนคิดว่า หากเธอได้เห็นการปรากฏตัวของจักรพรรดิเป่ยเซี่ยก่อนหน้านี้ และหากได้เห็นตอนที่กองทัพของทั้งสองหันหน้าปะทะกันที่เขตชายแดน เธอก็จะสามารถคาดเดาความสัมพันธ์ระหว่างซูเจ๋อและจักรพรรดิเป่ยเซี่ยได้
แต่กลับผ่านมาเป็นเวลานานกว่าที่เธอจะรู้
