บทที่ 540 จู๋หวิน
ลู่เสี้ยงหยางขนลุกซู่ไปทั้งตัว เมื่อดาบยาวจี้อยู่บนคอหอยของเขา เขารู้สึกได้ถึงความอย่างชัดเจน ถึงลมปราณและความแหลมคมที่อยู่บนดาบ
เสมือนกับว่าเขากำลังเผชิญหน้ากับเครื่องบดเนื้อขนาดใหญ่ ที่สามารถบดขยี้เขาจนเละ
ไม่ต้องคิดก็รู้ ว่าหญิงงามคนนั้นตื่นแล้วเป็นแน่แท้
ลู่เสี้ยงหยางแหงนหน้าขึ้นอย่างไว ดวงตาประสานเข้าหากัน ดวงตาที่ราวกับสายน้ำในฤดูใบไม้ผลิ ทำให้เขานิ่งอึ้งไป
ไม่พูดไม่ได้เลย ดวงตาของเธอช่างงดงามนัก นัยน์ตาประกายราวกับอัญมณีใส หางตายกขึ้นทำองศา ช่างมีเสน่ห์น่าดึงดูด
เพียงแค่ดวงตาคู่นั้นกูสามารถทำให้เหล่าชายหนุ่มต้องมนต์สะกด จนถอนตัวไม่ขึ้น
ลู่เสี้ยงหยางเพียงแค่เสียการควบคุมไปในระยะเวลาอันสั้น เขาดึงสติกลับมาได้อย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะกล่าวกับหญิงสาว “เข้าใจผิดแล้ว นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด อย่าเพิ่งวู่วาม”
ตลกน่า ตอนนี้เขาเผชิญหน้ากับนักบู๊ระดับปรมาจารย์เชียวนะ แถมยังเป็นจอมมารหญิงที่ฆ่าคนตาไม่กะพริบอีกต่างหาก หากเธอไม่พูดพร่ำฆ่าเขาทิ้งไปในพริบตา จะไม่เสียเปรียบเกินไปหน่อยหรือ?
ดวงตาของหญิงงามยังคงเฉยชาเฉกเช่นเดิม ดาบที่เธออยู่การมือก็ไร้การเคลื่อนไหวใดๆ เหมือนว่าเธอกำลังให้โอกาสลู่เสี้ยงหยาง เพื่อคำอธิบายจากลู่เสี้ยงหยาง
ลู่เสี้ยงหยางรีบกล่าว “สองวันก่อน ผมช่วยคุณเอาไว้ คงไม่ได้ลืมหรอกใช่ไหม ตอนนั้นคุณต่อสู้กับรองเจ้าสำนักเทียนเหมิน จนคุณตกน้ำ ลองคิดดูให้ดีสิ”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น หญิงงามยังคงไร้ความเปลี่ยนแปลงบนใบหน้า สายตาราวกับน้ำแข็งที่เยือกเย็น ที่ทำให้คนหนาวเหน็บ
ลู่เสี้ยงหยางไร้ความเชื่อมั่น เขาไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะสังหารเขาหรือไม่?
ยังไงซะอยู่ในระดับปรมาจารย์ ชีวิตสำหรับเธอเป็นเพียงแค่ต้นหญ้าเท่านั้น
ยิ่งคิดก็ยิ่งกังวล ลู่เสี้ยงหยางเหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผาก
ให้ตาย! ซวยชะมัด เขาเสี่ยงตายเพื่อช่วยชีวิตของผู้หญิงคนนี้ ไม่คิดเลยว่าตอนนี้กลับต้องเผชิญกับการถูกเธอสังหาร
“จะพิสูจน์ไอ้ยังไงว่านายเป็นคนช่วยฉัน?” ริมฝีปากแดงอิ่มของหญิงสาวปริออก เปล่งเสียงที่ชัดเจน แต่กลับเต็มไปด้วยความเย็นชา ไร้ความอ่อนโยนและอบอุ่นแม้แต่น้อย
หัวใจที่ตกไปอยู่ตาตุ่มของลู่เสี้ยงหยางวางใจขึ้นมาบ้าง จากน้ำเสียงของหญิงสาวขอเพียงแค่มั่นใจว่าเป็นเรื่องจริง เธอก็จะไม่สังหารเขา
ลู่เสี้ยงหยางเล่าเรื่องราวเมื่อสองวันก่อน ที่เขาช่วยหญิงสาวเอาไว้ยังไงให้กับเธอฟัง พร้อมกับเรื่องราวที่พาเธอหนี
ระหว่างนี้ สายตาของหญิงงามจ้องลู่เสี้ยงหยางเขม็ง สายตาของเธอลึกล้ำ เสมือนกับว่าสามารถจ้องลึกเข้าไปในจิตใจของเข้าได้
เมื่อฟังคำอธิบายของลู่เสี้ยงหยาง เธอรู้สึกว่าลู่เสี้ยงหยางไม่ได้โกหก
หลังจากที่เก็บดาบยาว เธอกล่าวกับลู่เสี้ยงหยางสองคำ “ขอบคุณ”
แม้ว่าเธอจะกล่าวขอบคุณ แต่นัยน์ตาของเธอก็ยังคงเฉยชา
ลู่เสี้ยงหยางไม่เคยนึกหวังคำขอบคุณของเธอ สามารถรักษาชีวิตเอาไว้ได้ก็ถือว่าโชคดีแล้ว จึงรีบปฏิเสธ “ไม่ต้องขอบคุณหรอก”
หญิงงามไม่ได้พูดอะไรอีก เธอลุกขึ้นคิดที่จะออกไปจากถ้ำ
เพิ่งจะลุกขึ้น เรียวขายาวของเธอก็อ่อนยวบ ฟุบนั่งลงกับพื้น ใบหน้าที่สง่าขาวซีด เม็ดเหงื่อผุดไหลที่หน้าผากมนงาม
ลู่เสี้ยงหยางตกอกตกใจ พลางกล่าวถาม “คุณ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
ใบหน้าของเธอหม่นหมอง เธอไม่แยแสลู่เสี้ยงหยาง พลางหลับตาลงเพื่อพิจารณาอะไรบางสิ่ง ไม่นาน เธอลืมตาขึ้น กล่าวกับลู่เสี้ยงหยาง “พลังของฉันถูกผนึกเอาไว้ชั่วคราว”
ลู่เสี้ยงหยางนึกขึ้นได้ ก่อนหน้าที่หญิงงามต่อสู้กับรองเจ้าสำนักเทียนเหมิน มีเข็มมีดำอันหนึ่งปักเข้าไปในร่างของเธอ จากนั้นร่างของเธอก็ถูกวิญญาณร้ายควบคุม ก่อนที่จะตกสู่ทะเลสาบ
พลังของเธอคงจะถูกปิดผนึก ตั้งแต่ตอนนั้น
เป็นไปตามที่ลู่เสี้ยงหยางคาด พลังของหญิงงามถูกเข็มเล่มนั้นปิดผนึกเอาไว้
ไม่รู้ว่าควรจะปลอบใจเธออย่างไรดี ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะอย่างประหม่า “คุณคงจะมีวิธีแก้ใช่ไหมล่ะ ไม่รีบ”
หญิงงามกล่าว “ฉันเปิดผนึกได้ แต่ต้องใช้เวลา อย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์”
อะไรนะ?
หนึ่งสัปดาห์?
ลู่เสี้ยงหยางหน้าถอดสี
เขาเล่นเกมจิตวิทยากับรองเจ้าสำนักเทียนเหมินเพียงแค่สองวัน ก็รู้สึกเสียพลังงานไปมากแล้ว เขายังต้องอดทนอีกหนึ่งสัปดาห์อย่างนั้นหรือ
ในความเข้าใจของเขา หากไม่สามารถเปิดผนึกได้หนึ่งวัน ถ้างั้นหญิงงามก็ไม่ไม่มีพลังใดๆ
เธอคาดเดาความคิดของลู่เสี้ยงหยางได้ หญิงงามกล่าว “นายมีความสามารถธรรมดา แต่ฉลาดหลักแหลม การอดทนอีกเจ็ดวันคงไม่ใช่ปัญหาอะไร”
“…..”
รู้สึกเสียศักดิ์ศรี เขาอายุน้อยๆ ก็เป็นถึงนักบู๊ระดับแปด ไม่คิดเลยว่าสำหรับเธอ ความสามารถของเขาจะเล็กน้อยธรรมดาไปเสียได้
หากแต่ที่ลู่เสี้ยงหยางไม่รู้ หญิงงามแม้ว่าจะพูดออกไปแบบนั้น แต่เธออดที่จะตกตะลึงไม่ได้ ลู่เสี้ยงหยางอายุเท่านั้นแต่กลับมีความสามารถสูง หากเป็นไปตามคาด อนาคตไกลแน่
เมื่อเห็นว่าลู่เสี้ยงหยางนิ่งไป หญิงงามจึงกล่าวเสริม “ในเจ็ดวันนี้ ฉันจะตอบคำถามเกี่ยวกับวิชาบู๊ระดับสูง ถือว่าเป็นการตอบแทนที่นายได้ช่วยฉันเอาไว้”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น ลู่เสี้ยงหยางสายตาประกาย
สำหรับนักบู๊ หากได้รับคำแนะนำจากนักบู๊ระดับปรมาจารย์ อนาคตจะได้เดินทางเคี้ยวคดที่น้อยลง
นี่เป็นข้อตกลงที่คุ้มค่าที่สุดแน่นอน ที่ไม่อาจใช้เงินตราในการวัดค่าได้
หากเป็นแบบนั้น การที่เขาเสี่ยงชีวิตช่วยเธอเอาไว้ เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องที่สุด
“ได้ ผมจะพยายาม” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้ารับ
หญิงงามไม่พูดอะไรอีก เธอนั่งอยู่กับพื้น เริ่มเปิดผนึกพลังภายในร่าง
สองชั่วโมงผ่านไป หญิงงามหยุดการเปิดผนึก ดวงตาคู่งามเปิดออก เข้าสู่ห้วงแห่งความคิด
ลู่เสี้ยงหยางอดสงสัยไม่ได้ จึงกล่าวถามหญิงสาว “ผมควรจะเรียกคุณว่าอะไร?”
หญิงงามนิ่งไปไม่ตอบคำถาม
คู่เสี้ยงหยางจึงเป็นฝ่ายแนะนำตัวเองก่อน “ผมชื่อลู่เสี้ยงหยาง”
หญิงสาวถอนหายใจออกมา “จู๋หวิน”
จู๋หวิน?
ลู่เสี้ยงหยางประหลาดใจ กับชื่อของเธอ ชื่อนี้พบได้น้อยนัก
ฮ่าฮ่า
ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะออกมา และกล่าว “ชื่อเพราะมากเลยครับ”
จู๋หวินไม่พูดอะไรอีก ซึ่งทำให้ดูออกว่าเธอไม่ชอบการเข้าสังคม
ลู่เสี้ยงหยางทำลายความประหม่า โดยการเปิดคำถาม “ใช่สิ คุณเองก็เป็นคนของห้าสำนักใหญ่งั้นเหรอ?”
คราวนี้ จู๋หวินหัวเราะออกมา ใบหน้าเหยียดหยาม “สำนักใหญ่ทั้งห้างั้นหรือ? ตอนนี้นายมีพลังน้อยนิด ไม่มีเรื่องราวในโลกภายนอก ว่าที่แท้จริงของมันเป็นยังไง”
ลู่เสี้ยงหยางตกตะลึงงัน
