เวลาอาหารเช้าในตอนเช้า เหลียนชิงโจวและเฮ่อโยวมาถึงแล้ว แต่เฉินเสียนกลับไม่เห็นเย่ซวิ่นและชายรูปงามเหล่านั้น
เฉินเสียนถามออกไปโดยไม่คิดอะไร เหลียนชิงโจวหัวเราะเบา ๆ และกล่าวว่า “ได้ยินมาว่าเรือนที่พวกเขาอยู่ มีนักฆ่าบุกเข้ามาเมื่อคืน ทหารองครักษ์ในเป่ยเซี่ยราชนิเวศน์จึงพากันออกตรวจค้นนักฆ่ากันทั้งคืน พวกเขาจึงไม่ได้นอนกันทั้งคืน ตอนนี้ยังคงนอนหลับอยู่ในห้อง”
เฉินเสียนขมวดคิ้ว เหลือบมองเหลียนชิงโจวและกล่าวว่า “นักฆ่าต้องการฆ่าองค์ชายหกแห่งเย่เหลียง เจ้ายังกล้าหัวเราะออกมาได้”
หากเกิดอะไรขึ้นกับองค์ชายหกในอาณาจักรเป่ยเซี่ยละก็ คงจะเป็นเรื่องใหญ่สำหรับสามอาณาจักร ตอนนั้นเฉินเสียนคิดแบบนี้
เมื่อเหลียนชิงโจวได้ยินดังนั้น การแสดงออกบนใบหน้าของเขาก็กระชับขึ้น ดวงตาและจมูกของเขามองไปที่หัวใจของเขา และกล่าวว่า “ข้าน้อยไม่สมควรหัวเราะหรือ ขอประทานอภัยฝ่าบาท งั้นคราวหน้าข้าน้อยจะระวังกว่านี้พ่ะย่ะค่ะ”
เฉินเสียนถาม “จับนักฆ่าได้หรือยัง?”
เฮ่อโยวกระแอม และกำลังจะพูด ทันใดนั้น เสียงแผ่วเบาก็ดังขึ้นนอกประตู “ตอนนี้ยังจับตัวไม่ได้ แต่คืนนี้จะเพิ่มกำลังคน เพื่อคุ้มกันความปลอดภัยให้กับองค์ชายหก จักรพรรดินีต้าฉู่ไว้วางพระทัยได้พ่ะย่ะค่ะ”
เฉินเสียนตกใจ และมองตามเสียงนั้น ซูเจ๋อบังเอิญเดินเข้ามาจากประตู และนั่งลงที่หน้าโต๊ะ ราวกับจะมาร่วมรับประทานอาหารเช้ากับพวกเขา
เฉินเสียนคิดว่าเขาช่างไร้ที่ติ และยกมุมริมฝีปากของเธอ และกล่าวว่า “อรุณสวัสดิ์ท่านอ๋องรุ่ย”
“อรุณสวัสดิ์จักรพรรดิต้าฉู่”
“ทำไมจึงมาถึงที่นี่ ไม่ได้รับประทานอาหารเช้าร่วมกับพระชายารุ่ยหรอกหรือ?” เมื่อพูดจบ เฉินเสียนรู้สึกเสียใจกับคำพูดนั้นทันที
ทั้งที่รู้ว่าเธอควรจะปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ ปีที่แล้วที่เธอจากไปก็พูดอย่างชัดเจนดีแล้ว เขาสามารถมีคนคอยดูแลข้างกาย รู้ใจก็คงจะดี แต่ตอนนี้คนที่อยู่เคียงข้างเขากลับไม่ใช่เธอ เธอรู้สึกแย่ในจิตใจ
ซูเจ๋อหยุดชะงัก จากนั้นมองไปที่เฉินเสียนอย่างลึกซึ้งและกล่าวว่า “เขาไม่มา”
“งั้นเพื่อหลีกเลี่ยงความสงสัย ท่านก็ไม่ควรมารับประทานอาหารเช้าที่นี่”
“ข้ามีความสุข”
เหลียนชิงโจวและเฮ่อโยวรับรู้ได้ พวกเขาพากันนิ่งเงียบตลอดเวลา และหวังว่าทั้งสองคนพูดคุยกันโดยไม่คิดว่ามีพวกเขานั่งอยู่และไม่มีตัวตน
และซูเซี่ยนที่นั่งทานอาหารเช้าอยู่อย่างเงียบ ๆ เงยหน้าขึ้นเมื่อเขาได้ยินคำพูดนั้น และทันใดนั้นก็พูดขึ้นว่า “ท่านไม่ได้รักใคร่ปรองดองกับพระชายารุ่ยหรอกหรือ ทำไมถึงไม่พาเขามาด้วย”
ซูเจ๋อคีบติ่มซำหนึ่งชิ้น วางลงบนจานของซูเซี่ยนที่อยู่ข้างหน้าเขาอย่างตั้งใจ และกล่าวว่า “ไม่ได้บอกว่าชายรูปงามเหล่านั้นที่เป็นสนมวังหลังของจักรพรรดิต้าฉู่ ทำให้จักรพรรดิต้าฉู่มีความสุขร้อยเท่าพันเท่าหรอกหรือ ทำไมถึงไม่เห็นพวกเขามาคอยดูแลจักรพรรดิต้าฉู่ในการรับประทานอาหารเช้าล่ะ”
เฉินเสียนอารมณ์เสียอย่างสุดจะบรรยาย และกล่าวว่า “ได้ยินมาว่าเมื่อคืนมีนักฆ่า ทำให้พวกเขาไม่ได้นอนทั้งคืน เมื่อพูดเรื่องนี้ข้าต้องถามท่านอ๋องรุ่ยหน่อยแล้ว สรุปเรื่องมันเป็นมาอย่างไร”
ซูเจ๋อสีหน้าดูอ่อนลง และกล่าวว่า “เรื่องก็เป็นแบบนั้น หากจับนักฆ่าได้ จะรายงานให้จักรพรรดิต้าฉู่รับรู้โดยเร็วที่สุดพ่ะย่ะค่ะ”
จากนั้นความเงียบงันก็ตกมาอยู่ที่โต๊ะอาหาร
เมื่อวางชามและตะเกียบลง ซูเจ๋อหยิบผ้าเช็ดปากที่นางกำนัลส่งให้แล้วเช็ดที่มุมปากของเขาอย่างสง่างาม เขาเหลือบมองไปที่เฮ่อโยวและเหลียนชิงโจวอย่างเย็นชา และกล่าวว่า “พวกท่านเป็นสนมในวังหลังของจักรพรรดิต้าฉู่ด้วยหรือ?”
เขาคิดว่า เมื่อคืนพลาดไปที่ไม่ได้ตรวจค้นห้องของสองคนนี้ แต่เขาก็ทำใบหน้าเรียบเฉย ไม่แสดงอาการใด ๆ
เฮ่อโยวและเหลียนชิงโจวส่ายหน้าพร้อมกัน “พวกเราไม่ใช่ พวกเราไม่ใช่”
ซูเจ๋อเลิกคิ้วขึ้น “แล้วพวกท่านเป็นอะไรกับพระองค์”
เฮ่อโยว “ข้าเป็นเพียงแค่ขุนนางฝ่ายพลเรือนเล็ก ๆ คนหนึ่ง”
เหลียนชิงโจว “ข้าเป็นเพียงแค่พ่อค้าตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง”
ซูเจ๋อดูเหมือนจะละทิ้งความเกลียดชังพวกเขาลง และกล่าวด้วยเสียงอันอบอุ่นว่า “ฤดูร้อนของที่นี่ไม่ร้อนนัก หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จหากไม่มีธุระละก็ พวกท่านสามารถพาฝ่าบาทไปเดินเล่นในเมืองชิงไห่ได้”
เมื่อพูดจบซูเจ๋อก็ลุกขึ้น และเดินออกไป
เฉินเสียนมองไปยังที่นั่งที่ว่างเปล่านั้น ตกใจเล็กน้อย ราวกับว่าเขาไม่เคยมาที่นี่มาก่อน แต่เธอรู้ดีว่าเขาเพิ่งนั่งข้างเธอและร่วมรับประทานอาหารเช้าด้วยกันจริง ๆ
เฉินเสียนวางข้อศอกของเธอไว้บนโต๊ะที่มีผ้าคลุม เธอจับหน้าผากของเธอ หลับตาลง และสูดหายใจเข้าลึก ๆ สองสามครั้งเพื่อกดอารมณ์เศร้าลง
เฮ่อโยว เหลียนชิงโจว และซูเซี่ยน เงียบไม่พูดอะไร และให้เวลาเธอสงบอารมณ์ลง
เฉินเสียนไม่รู้จริง ๆ ว่าเธอยังจะสามารถใช้ความคิดแบบไหนในการเผชิญหน้ากับซูเจ๋อ ถ้าเขาแต่งงานมีครอบครัวในเป่ยเซี่ยแล้ว งั้นเธอก็ไม่ควรที่จะพาอาเซี่ยนมารบกวนเขาอีก
อันที่จริงเพียงแค่เขามีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี ในอนาคตเขาจะมีใครข้างกาย ตัวเธอเองก็ไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยว ในเมื่อก่อนหน้านี้ก็ตัดสินใจดีแล้วไม่ใช่หรือ? แต่ทำไมเธอยังห่วงใยและใส่ใจ เฉินเสียนไม่สามารถระงับความรู้สึกที่มีต่อเขาได้เลย เธอเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้จริง ๆ
เฉินเสียนพูดออกมาเบา ๆ “ประเดี๋ยวไปเดินเล่นที่เมืองชิงไห่กัน ดูว่าบนเรือขาดเหลืออะไรบ้าง ซื้อเตรียมไว้ให้ครบ พรุ่งนี้เราจะออกเดินทางไปจากที่นี่”
เหลียนชิงโจวและเฮ่อโยวมองหน้ากันและพูดว่า “มาทั้งที ฝ่าบาทจะกลับไปแบบนี้หรือพ่ะย่ะค่ะ”
เฉินเสียนลุกขึ้นและออกจากห้องรับประทานอาหาร หันศีรษะและเดินกลับไปที่ห้องนอนของเธอ แล้วพูดเบา ๆ ว่า “ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แม้แต่นาทีเดียว ทำตามที่พูดเถอะ”
“พ่ะย่ะค่ะ”
หลังจากที่เฉินเสียนออกไป เหลียนชิงโจวและเฮ่อโยวนั่งอยู่กับซูเซี่ยนที่โต๊ะอาหารต่ออยู่พักหนึ่ง
ซูเซี่ยนถามว่า “พวกท่านคิดว่าอย่างไร?”
เหลียนชิงโจวกล่าว “อาจารย์รู้สึกสงสัยในผู้ชายที่ไม่มักคุ้นที่อยู่รอบกายจักรพรรดิ ถึงแม้ว่าเขาจะลืมเรื่องราวในอดีตไม่ได้ แต่นิสัยเขาไม่เปลี่ยนไปเลย”
เฮ่อโยวกล่าวว่า “เห็นแบบนี้แล้วดูเหมือนว่าคนที่อยู่ในปัญหาจะมองไม่ทะลุ แต่คนที่อยู่นอกปัญหาจะมองได้ทะลุปรุโปร่งกว่า”
ซูเซี่ยนไม่แสดงสีหน้าใด ๆ และกล่าวว่า “แต่เขาบอกว่าเขามีพระชายาอยู่แล้ว”
เฮ่อโยวเงียบและกล่าวว่า “แต่พระองค์ก็พูดไปว่าสามสิบคนเหล่านั้นเป็นสนมในวังหลังของจักรพรรดิ”
เมื่อเฉินเสียนออกมาจากหอพัก เธอก็เปลี่ยนเป็นกระโปรงยาวปกคอกระดุมแถวสูง สีส้มแอปริคอตทำให้ขับผิวขาว รูปร่างผอมเพรียว ลวดลายปักที่แขนเสื้อปกประดับด้วยสีที่สดใส ชั้นนอกของกระโปรงดูหรูหราและสวยงาม
เพียงแต่ว่าระหว่างผมของเธอเบาบางมาก ไม่มีปิ่นปักผมสีทองและเครื่องประดับสีเงิน มีเพียงปิ่นไม้ที่ปักผมไว้
ตั้งแต่กลับมาจากเป่ยเซี่ยเมื่อปีที่แล้ว เฉินเสียนมักใช้ปิ่นปักผมที่ทำจากไม้ตลอดทุกการเดินทาง และไม่เคยใช้ ปิ่นหยกอีกเลย เครื่องประดับที่สวมใส่บนศีรษะที่พระราชวังเตรียมไว้สำหรับเธอนั้นดูดีกว่ามาก แต่ถูกวางไว้บนหิ้งสูง และจะถูกนำมาสวมใส่เมื่อจำเป็นเท่านั้น
เธอจูงมือของซูเซี่ยน พาเฮ่อโยวและเหลียนชิงโจวเตรียมตัวไปในเมืองที่ซูเจ๋อบอกได้
ก่อนที่จะออกจากในเรือน เด็กสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามาจากข้างนอกอย่างมีความสุข เด็กหญิงเกิดมาสวย และเมื่อเห็นเฉินเสียน เธอยิ้มและกล่าวว่า “จักรพรรดิต้าฉู่ หม่อมฉันเองเพคะ ฝ่าบาทยังจำหม่อมฉันได้ไหมเพคะ?”
เฉินเสียนยิ้มและกล่าวว่า “องค์หญิงจาวหยาง เป็นมาอย่างไรบ้าง”
องค์หญิงจาวหยางกล่าว “เมื่อวานที่ฝ่าบาทมาถึง หม่อมฉันไม่มีโอกาสได้เข้ามาพูดคุยด้วยเลยเพคะ” นางหันหน้าไปมาแล้วมองไปที่ซูเซี่ยน และยิ้มออกมาก่อนจะกล่าวว่า “ทำไมท่านหน้าตาดีแบบนี้ ช่างเหมือนกับท่านพ่อของท่านจริง ๆ ข้าเป็นลูกพี่ลูกน้องของท่านพ่อของท่าน เรียกข้าว่าท่านอาสิ ให้ข้าได้ยินหน่อยสิได้ไหม”
องค์หญิงจาวหยางมีความปรารถนาหลงใหลเป็นพิเศษ แต่ซูเซี่ยนกลับไม่หวั่นไหวในสายตาของเขา ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมรับว่าคนที่หนีออกไปเช่นนี้เป็นญาติของเขา
องค์หญิงจาวหยางเห็นว่าพระองค์ไม่สนใจ นางขดริมฝีปากและกล่าวว่า “เด็กคนนี้ ไม่สนุกเลย เสียแรงที่เมื่อก่อนข้าเคยแอบพาท่านแม่ของท่านไปพบกับท่านพ่อของท่าน ยิ่งเสียแรงที่ข้าไปเยี่ยมท่านพ่อของท่านบ่อย ๆ ตอนที่เขาป่วยอยู่ในจวน โธ่ ไม่มีอะไรสนุกเลย”
