มีเสียงในหัวใจของซูเซี่ยนกำลังบอกว่า โอ้ ตายแล้ว เสด็จแม่คิดได้แล้ว ได้ความตั้งใจเดิมและความเชื่อมั่นเดิมของนางกลับคืนมาแล้ว
ซูเซี่ยนใบหน้าเล็กๆ ที่นิ่ง คราวนี้ดูเหมือนจะร้องไห้จริงๆ แล้ว
เขาพูดอย่างน่าสงสาร “แล้วเสด็จพ่อล่ะ เสด็จพ่อยังรอเสด็จแม่อยู่ที่โรงละครอยู่นะพ่ะย่ะค่ะ”
เฉินเสียนเงียบและพูดว่า “ปล่อยให้เขารอเถอะ ผ่านคืนนี้ และพรุ่งนี้ไป รู้ว่าแม่จะไม่ไปแล้ว เขาก็จะเข้าใจเอง”
จากนั้นเฉินเสียนก็พาซูเซี่ยนไปทานอาหารเย็น
ซูเซี่ยนทานสองคำแล้ววางตะเกียบลงแล้วพูดว่า “เสด็จแม่ ลูกอิ่มแล้วพ่ะย่ะค่ะ ท่านพาลูกไปเดินเล่นเถอะ”
เฉินเสียนเลิกคิ้วขึ้น “เจ้าเพิ่งกินไปสองคำเองนะ”
ซูเซี่ยนกล่าวว่า “บางทีวันนี้ลูกอาจจะกินปูไปเยอะมาก และอาจจะยังไม่ย่อยบ้าง ถ้าไม่ไปเดินเล่นสักหน่อยท้องอาจจะไม่สบายได้”
ดังนั้นเฉินเสียนจึงไม่สนใจเรื่องการกิน และพาซูเซี่ยนออกไปเดินเล่นที่สวนเพื่อให้เขาย่อยอาหาร ในเวลานี้ท้องฟ้ามืดแล้ว ลมยามเย็นค่อนข้างแรง และท้องฟ้ายามค่ำคืนมีดวงดาวน้อยกว่าเมื่อคืนก่อน
เมื่อเดินๆ ไป ก็ได้เดินไปใกล้ที่บริเวณชานเรือนของซูเจ๋อ ซูเซี่ยนเรียกนางกำนัลที่เรือนของซูเจ๋อมาและถามว่า “ท่านอ๋องมู่ของพวกเจ้ากลับมาหรือยัง?”
นางกำนัลตอบว่า “ท่านอ๋องรุ่ยเสด็จออกไปตั้งแต่ตอนบ่ายจนถึงตอนนี้ยังไม่กลับมาเพคะ”
ซูเซี่ยนเดินกลับมาอย่างกังวล พึมพำกับตัวเอง “ควรทำยังไงดี แล้วจะให้เขารอแค่ตลอดทั้งคืนจริงๆ หรือ? ได้ยินมาว่าร่างกายของเขาเพิ่งดีขึ้นเล็กน้อย คืนนี้ลมแรงมาก ไม่ใช่พัดจนไม่สบายแล้วเหรอ?”
ใบหน้าของเฉินเสียนเป็นอัมพาตตามคำพูดของซูเซี่ยน และหัวใจของนางก็แน่นขึ้น
ซูเซี่ยนยืนอยู่ริมทะเล แหงนมองท้องฟ้าแล้วพูดว่า “ไม่รู้ว่าคืนนี้ฝนจะตกไหม? หากว่าฝนตกมา เขาก็ต้องตากฝนแน่ๆ และไม่แน่ว่าจะกลับไปเป็นเหมือนกับปีที่แล้ว ที่ได้รับลมหนาว จนโรคเก่าถึงได้กำเริบ”
เฉินเสียน “……..เจ้าหยุดพูดเถอะ”
ซูเซี่ยนหันหน้า มองดูนางอย่างสงบ แล้วพูดว่า “เสด็จแม่เพิ่งพูดไปก่อนหน้านี้ว่า ไม่ต้องการให้เสด็จพ่อต้องเจ็บอีก ถ้าเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นอีก เสด็จแม่จะทำอย่างไร? ไม่ว่ายังไง เขาไปเพราะรอเสด็จแม่ ถึงได้ตากฝนจนเป็นไข้ ถึงไม่รู้ว่าร่างกายเขาจะต้องทรมานอีกกี่ครั้ง”
คืนนี้ลมแรง และเฉินเสียนเริ่มกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ เขาถูกลมหนาวพัด และยิ่งกังวลถ้าฝนตกเขาก็จะป่วยจากการตากฝน
ซูเจ๋อไม่สามารถสร้างความแตกต่างได้ ไม่อย่างนั้นนางจะสบายใจได้อย่างไร
ต่อมาซูเซี่ยนให้นางกำนัลนำร่มมา
จากนั้นยัดร่มไว้ในมือของเฉินเสียน และนางก็ตกตะลึงมองมาที่เขา ความสงบในดวงตามีการคดเคี้ยวขึ้น และความอดกลั้นของนางทั้งหมดถูกสายลมพัดจนได้เปิดเผยออกมา
เฉินเสียนมองลงไปที่ร่มในมือ และกำนิ้วมือบีบจนแน่น พยายามดิ้นรนที่จะพูดกับอาเซี่ยนว่า “เจ้าเห็นเป็นไม่ได้ที่แม่จะหมดห่วงเกี่ยวกับเรื่องนี้?”
นางต้องยอมรับว่า ลูกชายให้กำลังใจนางอย่างถูกต้อง แม้ว่านางจะไม่พูดถึงมัน แต่ก็ยังกังวลเรื่องนี้อยู่ตลอดเวลาตั้งแต่พลบค่ำแล้ว
นางสามารถละทิ้งความพยายามและความใจแคบของนางที่มีต่อซูเจ๋อได้ แต่นางไม่สามารถละทิ้งความรักที่มีต่อเขาได้ และหลังจากที่ได้แยกกันเป็นสองฝ่ายก็ไม่เคยคิดจะหยุดรักเขาเลย
ซูเซี่ยนกล่าวว่า “ลูกรู้ เพียงแค่ทำเช่นนี้ถึงสามารถทำให้เสด็จแม่หมดห่วงนี้ได้จริงๆ ท่านไปหาเสด็จพ่อเถอะ และแม้ว่าท่านจะต้องการปล่อยวาง ท่านก็ต้องพูดกับเขาให้ชัดเจน”
ในที่สุดเฉินเสียนก็กล่าวว่า “สักพักเจ้าต้องกลับไปที่เรือนด้วยตัวเองแล้ว”
ซูเซี่ยนกล่าวว่า “ลูกรู้ทางกลับว่าไปทางไหน”
เฉินเสียนหยิบร่มหันหลังเดินออกไปทันที และพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นแม่จะไปพบกับเขาเป็นครั้งสุดท้าย ถ้ามันยังสายเกินไป”
ซูเซี่ยนพูดข้างหลังนางว่า “หวังว่าท่านจะเก็บความทรงจำดีๆ ไว้ได้ เพื่อที่จะได้มีช่วงเวลาที่ดีในอนาคต”
“ตกลง แม่จะเก็บความทรงจำดีๆ ไว้” หลังจากพูดแบบนั้น เฉินเสียนก็ไม่ยอมที่จะเดินอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นนางก็ก้าวขาไปข้างหน้าราวกับปีศาจและเริ่มวิ่งอย่างดุเดือด
เฉินเสียนวิ่งออกจากวังและวิ่งไปที่ถนนตลาดในเมืองชิงไห่ นางไม่รู้ว่ามีโรงละครกี่แห่งในเมืองนี้ นางรู้แค่ว่า ซูเจ๋อพานางไปที่โรงละครที่หนึ่งเมื่อวานนี้ ดังนั้นนางจึงวิ่งไปข้างหน้าตามถนนที่คุ้นเคย
ไม่นานละครในโรงละครน่าจะแยกย้ายไปแล้ว
เฉินเสียนไม่ได้รีบร้อน แต่คิดว่านี่อาจเป็นการพบกันครั้งสุดท้ายของพวกเขา และจู่ๆ นางก็รู้สึกกังวลขึ้นมาเป็นอย่างมาก
นางกลัวว่าจะพลาดกับซูเจ๋อ และกลัวว่าหากวิ่งช้าไปสองก้าว เมื่อถึงประตูทางเข้าโรงละครก็พบว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว
ในที่สุดเฉินเสียนก็ได้วิ่งไปถึงโรงละครแล้ว นางก็รู้สึกว่าหายใจไม่ค่อยออก
ในโรงละครช่างเงียบเหงา ละครก็ได้จบแล้วจริงๆ และแขกในโรงละครต่างแยกย้ายไปหมดแล้ว โคมไฟสีแดงที่ด้านหน้ายังคงสว่างอยู่ และเฉินเสียนจ้องไปที่คนที่ยืนรออยู่อย่างเงียบๆ ใต้โคมไฟ
เขามองมาที่เฉินเสียนในเวลาที่เหมาะสม และไม่คิดว่านางจะรีบร้อนวิ่งมาขนาดนี้ เขาก็ตกตะลึง จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า “ท่านไม่จำเป็นต้องรีบร้อนขนาดนั้น ข้าจะรอท่านอยู่ที่นี่เสมอ”
นางลากเท้าอันอ่อนนุ่ม ก้าวไปข้างหน้า และยืนต่อหน้าเขา แล้วมองขึ้นไปที่เขา ดวงตาเริ่มร้อนผ่าวเล็กน้อย และก็กระซิบด้วยเสียงแหบ “ยังมีการแสดงอีกไหม?”
ซูเจ๋อเหยียดมือออก รวบผมที่เปียกโชกบนขมับของนาง และพูดเบาๆ ว่า “ไม่มีแล้ว แต่ในเมืองยังมีที่อื่นๆ มากมาย อยากไปกับข้าไหม?”
เฉินเสียนสูดหายใจเข้าลึกๆ สองครั้ง พยายามทำให้หัวใจของนางสงบลง แต่มันไม่ได้ผล เพราะคนตรงหน้าที่ทำให้มันเต้นตามอำเภอใจ
ความสงบและเหตุผลของนางที่อยู่ต่อหน้าซูเซี่ยน อยู่ในขณะนี้ก็ยังคงยุ่งเหยิง
นางได้ยินแนวป้องกันในหัวใจของตัวเองพังทลายลงแล้ว เพราะนางให้โอกาสตัวเองอีกครั้งและต้องการเก็บความทรงจำดีๆ ไว้
เมื่อมีความคิดเช่นนี้แล้ว ความปรารถนาที่จะเข้าร่วมกับซูเจ๋อก็ไม่สามารถระงับได้อีก และมันจะแพร่กระจายและเติบโตอย่างบ้าคลั่ง แม้จะเป็นเพียงค่ำคืนสั้นๆ นางจะรักและหวงแหนกันทุกช่วงเวลา
นางพูดว่า “ข้าไม่มา ท่านก็จะรออยู่ที่นี่ตลอดใช่หรือไม่?”
“ท่านก็ไม่ใช่มาแล้วรึ”
เฉินเสียนมองเข้าไปในดวงตาที่เลือนรางของเขาและพูดว่า “ใช่ ข้ามาแล้ว ไม่อย่างนั้นท่านรอจนถึงเช้าร่างกายไม่สบายขึ้นมาจะทำอย่างไร อีกอย่างหากคืนนี้จู่ๆ มีฝนตกลงมาจะทำอย่างไร อีกอย่างท่านรอไม่เจอข้าแล้วท่านไม่ยอมกลับไปจะทำอย่างไร อีกอย่าง……….”
ในดวงตาที่เรียวยาวของซูเจ๋อเหมือนกำลังอยากจะทำเรื่องอะไร
ก่อนที่เฉินเสียนจะพูดจบ เขาก็เอนตัวลงมา มือข้างหนึ่งก็ได้ลูบไปที่เฉินเสียนเข้ามาในอ้อมแขนและกอดนางไว้
ความแข็งแกร่งนั้นเหมือนจะทำให้เอวของเฉินเสียนขาดออกได้
เฉินเสียนเอาศีรษะมุดไว้ในอ้อมแขนของเขา และลมหายใจในร่างกายของเขาทะลุผ่านความรู้สึกทั้งหมดของตัวเอง ทำให้นางกรีดร้องและสั่นสะท้านไปทั้งตัว
ซูเจ๋อพูดข้างหูของนาง “ในที่สุด ข้าก็ได้กอดท่านอีกครั้งตามที่ข้าต้องการแล้ว”
เฉินเสียนอยู่ในอ้อมแขนของเขาเป็นเวลานานก่อนที่จะพึมพำว่า “นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว หลังจากพรุ่งนี้ฟ้าสว่าง ท่านและข้าจะได้บอกลากันแล้ว เป็นอย่างไร?”
“ไม่อย่างไร เรื่องของพรุ่งนี้ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”
“ถ้าท่านไม่ตกลง คืนนี้ข้าจะไม่ไปเที่ยวกับท่านดีๆ แล้ว”
เฉินเสียนไม่เห็นสีหน้าของซูเจ๋อ เขาเลิกคิ้วขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความรุกรานและแสดงความเป็นเจ้าของต่อนาง หากพูดออกมาลมหายใจยังติดในหู และพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ยังไม่ทันได้เริ่มเลย ท่านก็คิดเรื่องตอนจบควรเป็นอย่างไร? มาก็มาแล้ว ท่านควรจะไปเที่ยวกับข้าให้สบายใจก่อน เรื่องเหล่านั้นเราค่อยคุยกันทีหลัง”
เฉินเสียนกล่าวว่า “ถ้าเช่นนั้นข้าจะหยาบคายกับท่าน ถ้าพรุ่งนี้ท่านยังรบกวนข้าอีก ข้าจะไม่เกรงใจท่านแล้ว”
ซูเจ๋อหยิบร่มจากมือของนาง แล้วพูดว่า “ท่านก็ควรกอดข้าสักหน่อยไหม”
เฉินเสียนหยุดชั่วคราวและค่อยๆ เอื้อมมือไปโอบเอวของซูเจ๋อ การเคลื่อนไหวนั้นผ่านไปนานก็ยังคงแกะสลักอยู่ในกระดูกของเฉินเสียน มันช่างชัดเจนและเป็นอันตรายถึงตายได้เช่นนี้
นางค่อยๆ กระชับแขนเพื่อกอดเขา และวางมือบนหลังของเขา ราวกับจะระบายความคิดถึงทั้งหมดให้กับเขาในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาโดยผ่านการกอดนี้
ในขณะนั้น หัวใจของนางเต้นรัวจนเต็มแขนขาและโครงกระดูกนับร้อย และดวงตาของนางก็ร้อนผ่าว
ไม้กฤษณาบนร่างกายของเขา อุณหภูมิแสงของเขา และไม่มีแม้แต่คำว่าไม่คุ้นเคย นี้ยังคงทำให้หัวใจของนางได้สัมผัสถึงความคุ้นเคย
เพียงครู่เดียว ดวงตาของซูเจ๋อก็มืดและลึกลง เขาเริ่มที่จะปล่อยนางออก
เฉินเสียนไม่มีเวลาที่รวบรวมอารมณ์ของนาง ความรักและความเจ็บปวดทั้งหมดสำหรับเขาถูกเขียนลงบนใบหน้าแล้ว เฉินเสียนรีบปกปิดมันและพูดว่าอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ท่านไม่ใช่ต้องการให้ข้ากอดท่านหรือ แต่ท่านอดใจไม่ไหวที่ผลักข้าออกไป”
ซูเจ๋อมองนางอย่างแผ่วเบาและพูดว่า “ไม่ปล่อยไม่ได้ จะรู้ได้อย่างไรท่านแค่กอดข้าเฉยๆ ก็สามารถทำให้ข้ามีปฏิกิริยาต่อท่านขึ้นมาแล้ว”
เฉินเสียน “………มันเหมาะสมหรือไม่ที่ท่านจะพูดคำที่ไร้ยางอายเช่นนี้ออกมาอย่างจริงจัง?” โชคดีที่มันมืด โชคดีที่โคมไฟหน้าโรงละครแสงเป็นสีแดงมาก ไม่เช่นนั้น ซูเจ๋อจะต้องเห็นหน้าแดงๆ ของนางแน่นอน
นางเร่าร้อนไปทั้งตัว
ซูเจ๋อกล่าวว่า “เหตุใดจึงไม่เหมาะสม ก็ไม่ใช่คนนอกนี่”
