บทที่ 543 จะตายแล้วหรือ
เพราะพลังของจู๋หวินถูกปิดผนึก ตอนนี้เธอจึงไม่แตกต่างอะไรกับหญิงสาวธรรมดา ไม่สามารถต่อต้านลู่เสี้ยงหยางได้ เพราะงั้นเธอจึงถูกลู่เสี้ยงหยางทับอยู่ใต้ร่าง
ใบหน้าที่งดงามแดงก่ำ ฉายแววตื่นตระหนก
ตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางและเธอโดนพิษยาปลุกกำหนัดทั้งคู่ หากไม่เกิดอุบัติเหตุอะไร จะต้องเกิดเรื่องที่น่ากลัวขึ้นแน่
สถานะที่สูงส่งของเธอ ไม่มีทางที่จะเธอจะยอมรับคนที่อ่อนแอกว่าอย่างลู่เสี้ยงหยางอยู่แล้ว อย่าว่าแต่มีอะไรกับเขาเลย
เพราะงั้นเธอจึงขัดขืนเขาอย่างรังเกียจ
หากแต่ภายใต้ฤทธิ์ยาสั่ง ร่างกายของเธอกลับต้องการอย่างมาก ลู่เสี้ยงหยางสามารถคลายความอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวของเธอได้ ดับไฟราคะที่อยู่ภายในร่างของเธอให้สิ้นซาก
เปรี้ยง!
ส่วนลู่เสี้ยงหยางที่เพิ่งขึ้นคร่อมร่างของเธอ เสียงฟ้าผ่าก็ดังขึ้นกลางหัว
ร่างกายและจิตวิญญาณถูกกระตุ้นอย่างแรง จนสั่นระริก
ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ ความสำนึกผิดชอบชั่วดีค่อยๆ สูญหายไปอย่างช้าๆ ความต้องการที่บ้าคลั่งราวกับสัตว์ป่าโหมกระหน่ำอย่างแรง
บอกตามตรง ลู่เสี้ยงหยางยังพอมีสติอยู่บ้าง เขารู้ดีว่าในสถานการณ์ปกติ คนอย่างเขาและจู๋หวินไม่มีทางที่จะมีความสัมพันธ์ใดนั้น ไม่คิดว่าความผิดพลาดที่เกิดขึ้นในวันนี้ เขาและเธอเกิดเรื่องน่าอึดอัดแบบนี้ขึ้น
เพราะร่างของลู่เสี้ยงหยางที่ทับร่างของเธอเอาไว้ เธอต่อต้าน ร่างกายขัดขืนสุดแรง
ส่งผลให้ร่างของเธอและลู่เสี้ยงหยางใกล้ชิดกันมากกว่าเก่า
ทำให้สติที่หลงเหลืออยู่น้อยนิดของลู่เสี้ยงหยางหลุดลอย ในปากของเขาส่งเสียงคำรามแผ่วราวกับสัตว์ป่า คิดที่จะเริ่มการกระทำที่หยาบกระด้าง
เพี๊ยะ！
แทบจะเวลาเดียวกัน มือของจู๋หวินคลำดาบยาวมาได้ จี้ไปที่ลูกคอของลู่เสี้ยงหยาง
การสังหารที่เย็นเยือกที่หนาวเหน็บเข้าไปยันกระดูก ค่อยๆ ถูกชักออกจากฝัก เสมือนกับลมหนาวที่กระทบร่างของลู่เสี้ยงหยาง
ลู่เสี้ยงยางสะดุ้งโหยง ได้สติกลับคืนมาอีกครั้ง
ชายหนุ่มหันขวับ ก็ได้พบกับสายตาที่แค้นเคืองเกรี้ยวกราดจ้องเขม็งเขานิ่ง
จู๋หวินกัดฟันกรอด จ้องลู่เสี้ยงหยางกล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำ “หากนายกล้าคิดไม่ซื่อ ฉันจะฆ่านายซะ”
แม้ว่าพลังของจู๋หวินจะถูกปิดผนึก แต่จิตวิญญาณของเธอยังอยู่ ประโยคที่เธอกล่าวออกมา ทำให้ลู่เสี้ยงหยางหนาวสั่น
ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกลมหนาวเสียงแทงลึกเข้าไปยังกระดูก ในใจรู้สึกหวาดผวา
เขารู้ดีว่าคนที่แข็งแกร่งอย่างจู๋หวิน หากถูกขืนใจมีอะไรกับเขาละก็ เมื่อเธอเปิดผนึกได้ เธอต้องสังหารเขาทันที โดยไม่กะพริบตา ลบเลือนเขาออกจากชีวิตของเธอ
ยังไงซะผู้หญิงแบบนี้ได้ยืนอยู่ที่จุดสูงสุดของหวาเซี่ย ต้องไม่ใช่คนใจอ่อนอย่างแน่นอน
หากต้องการผูกมัดเธอด้วยความสัมพันธ์เพียงครั้งเดียวนั้น เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน
เมื่อนึกได้อย่างนั้น ลู่เสี้ยงหยางเต็มไปด้วยความเศร้าและไม่ยอม พร้อมความโกรธ
ยังไงซะเขาก็เป็นชายทั้งแท่ง แต่กลับถูกผู้หญิงเหยียดหยามดูหมิ่น
“ไอ้บ้าเอ๊ย สักวันผมจะต้องเติบโต ไปยืนอยู่ที่จุดเดียวกับคุณ ถึงตอนนั้นผมจะป่าวประกาศอย่างเผด็จการ ว่าคุณเป็นผู้หญิงของผม ผมจะมีความสัมพันธ์กับคุณให้ได้” ลู่เสี้ยงหยางนึกคิดในใจ มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น เส้นเส้นเลือดนูน
ซวบ！
เมื่อได้สติสัมปชัญญะกลับคืนมา ลู่เสี้ยงหยางผละออกจากตัวของจู๋หวิน วิ่งออกไปนอกถ้ำ ร่างกายเสมือนกับลูกธนู พวยพุ่งผ่านน้ำตกปักเข้าที่ทะเลสาบ
จู๋หวินที่นอนอยู่ที่พื้นถอนหายใจอย่างโล่งอก ตอนนี้เธอเป็นเพียงผู้หญิงที่อ่อนแอคนหนึ่ง หากเมื่อสักครู่ลู่เสี้ยงหยางวู่วามขึ้นมาละก็ ความสามารถของนักบู๊ระดับแปดของเขา เธอไม่สามารถต่อต้านได้จริงๆ
เพียงแต่ตอนนี้ฤทธิ์ยาในร่างของเธอจะกำจัดออกไปได้ยังไง?
หากเป็นก่อนหน้านี้ นักบู๊ยอดฝีมือระดับปรมาจารย์อย่างเธอ ฤทธิ์ยาเพียงเท่านั้นใช้ไม่ได้ผลเลยสักนิดกับเธอ แต่ตอนนี้เธอเริ่มลำบากใจ
ในเวลาเดียวกันลู่เสี้ยงหยางที่กระโดดลงทะเลสาบ ภายใต้การชำระล้างของน้ำที่เย็นเฉียบทำให้เขาได้สติกลับคืนมาไม่น้อย
เขาหยิบเอาเข็มสีเงินออกมา ฝังเข็มเข้าที่จุดสำคัญ เพื่อถอนพิษให้กับตนเอง
สิ่งที่ทำให้ลู่เสี้ยงหยางแทบบ้า ไม่เคยคิดว่าเขากับยอดฝีมืออย่างจู๋หวินจะเกิดความสัมพันธ์แบบนี้ขึ้น
แน่นอนว่าที่มากไปกว่านั้นคือความกังวลในใจลู่เสี้ยงหยาง เขากังวลว่ารองเจ้าสำนักเทียนเหมินจะไล่ตามมาถึงที่นี่
ทีแรกตามแผนการที่วางเอาไว้ หลังจากที่ทานอาหารจนอิ่มแล้วสามารถพักผ่อนได้สักระยะแล้วค่อยเปลี่ยนสถานที่ แต่เพราะระหว่างนั้นเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น จึงเสียเวลาไปมาก
“หวังว่าหมาบ้าทางด้านเทียนเหมินจะไม่ตามมาไวขนาดนี้” ลู่เสี้ยงหยางคำนึงในใจ เขาเร่งมือ ฝังเข็มที่จุดสำคัญต่อเนื่อง
สิบนาทีผ่านไป ภายใต้ความกังวลของลู่เสี้ยงหยาง ในที่สุดลู่เสี้ยงหยางก็ถอนพิษในร่างออกไปจนหมดจนได้
ลู่เสี้ยงหยางรีบโผล่พ้นสายน้ำ เร่งเข้ามาในถ้ำ
สิ่งที่เขาต้องทำในตอนนี้ คือการถอนพิษยาสั่งในร่างกายของจู๋หวินออกไปให้หมด
หากแต่เหนือความคาดหมายของเขา เมื่อเขาเพิ่งก้าวเข้ามาในถ้ำ ดาบยาวเล่มหนึ่งจี้ไปที่คอหอยของเขา
ห้านาทีก่อนหน้านี้ จู๋หวินก็ยืนรอลู่เสี้ยงหยางกลับเข้ามาที่ปากถ้ำอยู่แล้ว เพื่อที่จะสังหารลู่เสี้ยงหยางซะ
ลู่เสี้ยงหยางรับรู้ความอาฆาตของจู๋หวิน หัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม รีบแก้ตัว “ท่านผู้อาวุโส มีอะไรพูดกันดีๆ ก็ได้ อย่าวู่วาม เรื่องนี้ไม่ได้เป็นความผิดของผม ผมจะไปรู้ได้ยังไงว่าคุณเอายาของผมไปใช้เป็นเครื่องปรุงในการย่างกระต่าย”
แม้ว่าจะเป็นอย่างนั้น แต่จู๋หวินยังคงกล่าวอย่างเย็นชา “นายพกของแบบนี้ไว้กับตัว ฉันจะให้ความยุติธรรมแทนสวรรค์ ในอนาคต จะได้ไม่ต้องมีหญิงใดตกอยู่ในเงื้อมมือของนายอีก”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น ลู่เสี้ยงหยางสลด น้ำตาแทบเล็ด “ท่านผู้อาวุโส ท่านเข้าใจผิดแล้ว นั่นไม่ใช่ยาแบบที่คุณคิด นั่นเป็นวัตถุดิบชนิดหนึ่งในการกลั่นยาจิตทอง”
จู๋หวินยังคงไม่เชื่อ พลันส่ายหน้า “ไม่ว่าแกจะพูดอะไรฉันก็ไม่เชื่อ ฉันจะฆ่าแกซะ”
เมื่อกล่าวพลางคิดที่จะลงมือ ลู่เสี้ยงหยางตกใจจนแทบฉี่ราด พลันกล่าวอย่างเศร้าหมอง “หากคุณฆ่าผม หากพบกับหมาบ้าอย่างรองเจ้าสำนักเทียนเหมินจะทำยังไง? หมาบ้านั่นโหดเหี้ยมอำมหิต ฆ่าคนไม่กะพริบตาเลยนะ”
จู๋หวินกล่าวเสียงเรียบ “เรื่องนี้แกต้องเป็นห่วง ฉันมีวิธีสลัดมันออกไปได้อยู่แล้ว”
เธอเอ่ย พร้อมกับดาบยาวสีเงินในมือที่ค่อยๆ เคลื่อนไหว ดาบสีเงินทอประกายลำแสงที่น่าหวาดหวั่น เสมือนกับว่าจะฟันลำคอของลู่เสี้ยงหยางสะบั้น
ลู่เสี้ยงหยางสลดจนแทบกระอักเลือด ให้ตายนี่เขาจะตายในเงื้อมมือของผู้หญิงคนนี้แล้วอย่างนั้นหรือ? ไม่ ผมไม่ยอม
