บทที่ 548 ทะลุแดน
หลังจากนั้นจู๋หวินจ้องมองการทะลุแดนของลู่เสี้ยงหยาง
ส่วนลู่เสี้ยงหยางจดจ่ออยู่กับการทะลุแดน จึงไม่รู้เลยว่าจู๋หวินกำลังจับจ้องเขาอยู่
ตอนนี้พลังปราณของลู่เสี้ยงหยางแผ่ซ่านออกมาไม่หยุด ดานเถียนของเขาเสมือนกับภูเขาไฟที่มีชีวิต มีเปลวไฟมหึมาไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง
ปราณเหล่านี้ไหลเวียนไปทั่วร่างกายของเขา ทุกที่ที่ไหลผ่าน จะเกิดความเจ็บปวดอย่างมาก
ราวกับถูกหักกระดูก และงอกขึ้นมาใหม่ กล้ามเนื้อถูกขยายจนฉีกขาด ประสานกลับไปใหม่ เส้นเลือดถูกยืดออก
ความเจ็บปวดยากที่จะอธิบาย ลู่เสี้ยงหยางแทบจะเป็นลมหมดสติ แต่ลู่เสี้ยงหยางรู้ดี ตอนนี้เป็นช่วงสำคัญที่เขาจะได้ทะลุแดน จะหมดสติไปไม่ได้เป็นอันขาด ไม่อย่างนั้น เขาก็จะพ่ายแพ้ เพราะงั้นเขาต้องใช้สมาธิอย่างมากเพื่อให้ตัวเขารู้สึกตัวอยู่
อันที่จริงการบำเพ็ญนี้เป็นการขัดต่อกฎแห่งสวรรค์อยู่แล้ว มันขัดต่อการพัฒนาตามกฎระเบียบของหลักวิทยาศาสตร์
เพราะงั้นในขณะที่ทะลุแดน จึงจำต้องมีข้อแลกเปลี่ยน
ยังดี ที่ความเจ็บปวดนี้อยู่ไม่นาน เพียงแค่สิบนาทีเท่านั้น
ความเจ็บปวดของร่างกายลู่เสี้ยงหยางหายไปสิ้น แทนที่ด้วยความสบายตัวอย่างบอกไม่ถูก
ร่างกายรู้สึกอบอุ่น เสมือนกับแช่น้ำแร่
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ดานเถียนของเขาใหญ่ขึ้นหนึ่งรอบ
ก่อนหน้านี้ ดานเถียนของเขามีขนาดใหญ่เท่ากำปั้นของทารก แต่ตอนนี้กลับใหญ่เท่ากับกำปั้นของเด็กน้อย
ปราณในดานเถียน โหมกระหน่ำเหมือนมหาสมุทรอันกว้างใหญ่
ลู่เสี้ยงหยางตื่นเต้น ในที่สุดตอนนี้เขาก็มาถึงนักบู๊ระดับแปดตอนกลางจนได้
จู๋หวินที่นั่งอยู่ข้างๆ ขมวดคิ้วแน่น เธอรู้สึกว่าการทะลุแดนของลู่เสี้ยงหยางจะสามารถก้าวไปไกลกว่านี้
เธอรับรู้ได้ โอกาสในการทะลุแดนของลู่เสี้ยงหยางยังมีอยู่ หากปล่อยให้สิ้นเปลืองไปเฉยๆ ก็น่าเสียดายแย่
แต่ดานเถียนของลู่เสี้ยงหยางไม่เพียงพอที่จะลองรับนักบู๊ระดับแปดตอนปลายได้
เพราะงั้น ลู่เสี้ยงหยางจึงเลือดที่จะละทิ้งไป ไม่เช่นนั้น เขาเองก็ไม่อยากทิ้งโอกาสไปดื้อๆ อยู่แล้ว
“ฮ่าฮ่า ฉันจะช่วยตายเอง” จู๋หวินหัวเราะออกมา เรียวแขนอันบอบบางหยิบเม็ดยาสีทองออกมา
เม็ดยาสีทองนี้มีขนาดใหญ่เท่ากับลูกพลัม ลักษณะสีทอง ราวกับว่าถูกกลั่นด้วยทองคำ มีลวดลายประหลาดบนนั้น ดูแล้วช่างมีเสน่ห์ที่ลึกล้ำน่าค้นหา
ดูก็รู้ว่าไม่ใช่ยาธรรมดา
ซวบ!
เพียงแค่ดีดเบาๆ เม็ดยาสีทองก็ลอยไปอยู่เหนือหัวของลู่เสี้ยงหยาง หมุนรอบตัวเองอย่างบ้าคลั่ง
ซวบซวบซวบ!
ลำแสงสีทองทอประกายออกมาจากเม็ดยา สาดส่องลงไป ตกอยู่ที่ร่างของลู่เสี้ยงหยางทั้งหมด ห่อหุ้มร่างของเขาเอาไว้ เสมือนกับว่าเป็นลำแสงที่ทอดลงมาจากสวรรค์ครอบตัวของเขาเอาไว้
ลู่เสี้ยงหยางยังไม่รู้ตัว ปราณในดานเถียนที่เพิ่งสงบลงเกิดปั่นป่วนขึ้นมาอีกครั้ง พวยพุ่งเข้าไปที่ดานเถียนต่อเนื่อง
อะไรกัน? นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
เมื่อสักครู่เขามัวแต่จดจ่ออยู่กับร่างกายตัวเขาเอง จึงไม่รู้ว่าในสิ่งที่จู๋หวินทำลงไปทั้งหมด
เมื่อเขารู้สึกถึงปราณที่ไหลเวียนโดยขาดการควบคุม จึงตกอกตกใจ ดีที่เสียงของจู๋หวินดังขึ้นที่ข้างหู “ไม่ต้องตื่นตูมไป ทะลุแดนต่อเลย นี่เป็นโอกาสที่ให้กับนาย”
ลู่เสี้ยงหยางสงบสติ เขาเชื่อว่าจู๋หวินไม่มีทางทำร้ายเขา เพราะงั้นเขาจึงตั้งใจควบคุมปราณในร่างกาย ใช้วิธีที่โหดเหี้ยมทะลุแดนไปให้ถึงนักบู๊ระดับแปดตอนปลายต่อไป
ซวบซวบซวบ！
ในเวลานี้ ลำแสงสีทองทอดลงมาจากเม็ดยาสีทองต่อเนื่อง ครอบร่างของลู่เสี้ยงหยางเอาไว้ หากสังเกตให้ดีจะพบว่า ลำแสงเหล่านั้นซึมซับเข้าร่างกายของลู่เสี้ยงหยาง
ส่วนปราณในร่างกายของลู่เสี้ยงหยาง ได้รับผลการกระตุ้นจากเม็ดยาสีทอง จากหนึ่งแตกหน่อเป็นสอง จากสองแตกหน่อเป็นสาม
ลู่เสี้ยงหยางตกตะลึงจนอ้าปากค้าง ดานเถียนเป็นรากของการฝึกวิชา อันที่จริงการฝึกฝนก็เพื่อที่จะปรับปรุงดานเถียน
หลังจากนั้นปราณก็ได้ซ่อมแซมปรับปรุงทุกส่วนของร่างกาย
นี่เป็นระบบหมุนเวียนของการฝึกบำเพ็ญ
เวลาที่ลู่เสี้ยงหยางใช้ทะลุแดนนั้นรวดเร็วมาก ครึ่งชั่วโมงผ่านไปในพริบตา
ตอนนี้เม็ดยาที่อยู่เหนือหัวของลู่เสี้ยงหยาง ได้หายสาบสูญไปแล้ว
อันที่จริงลำแสงบนเม็ดยาสีทอง เป็นฤทธิ์ยา
ตอนนี้ฤทธิ์ของยาทั้งหมด ได้เข้าสู่ร่างของลู่เสี้ยงหยางแล้ว จึงมลายหายไปตามธรรมชาติ
ภายใต้การกระตุ้นของฤทธิ์ยาชนิดนั้น ลู่เสี้ยงหยางมีปราณเหนือพอ ที่จะทะลุแดนไปถึงนักบู๊ระดับแปดตอนปลาย
จู๋หวินจึงพอใจในฤทธิ์ยาของเธอ จึงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “นายคงจะทะลุแดนไปให้ถึงระดับเก้าได้แล้ว”
เปรี๊ยง!
จบคำ ร่างของลู่เสี้ยงหยางแพร่ปราณออกมาต่อเนื่องคลื่นมหึมาโอบอุ้มร่างของเขา เริ่มทำการดัดแปลงร่างกายของเขา
ความเจ็บปวดของกระดูกถูกหัก กล้ามเนื้อถูกสร้างขึ้นใหม่ อวัยวะในร่างเจ็บปวดทรมาน ก่อนที่จะกลับเข้าที่เข้าทาง
คราวนี้ความเจ็บปวดต่อเนื่องยี่สิบนาที เป็นสองเท่าเมื่อสักครู่
ลู่เสี้ยงหยางเจ็บปวดทรมานจนแทบหมดสติ ดีที่เขามีจิตที่แข็งแกร่ง กัดฟันแน่นทนต่อไป
เปี๊ยะ!
เมื่อความเจ็บปวดทั้งหมดหายไป ร่างของลู่เสี้ยงหยางส่งเสียงคำรามดังลั่น รู้สึกสบายตัว ร่างกายมีพลังอันกล้าแกร่ง
ลู่เสี้ยงหยางมีความรู้สึก เหมือนว่าหมัดของเขาจะต่อยทะลุเขาได้ทั้งลูก
นักบู๊ระดับแปดตอนปลาย
ภายในระยะครึ่งชั่วโมง ลู่เสี้ยงหยางก้าวไปอีกขึ้นจนได้
เอ๋? ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?
จู๋หวินสังเกตเห็นว่าลู่เสี้ยงหยางหยุดอยู่ที่นักบู๊ระดับแปดตอนปลาย ไม่ได้ไปถึงนักบู๊ระดับเก้าอย่างที่เขาคิดเอาไว้
ใบหน้าที่งามสง่าตกตะลึง
ตามหลักแล้ว ปราณในร่างกายของลู่เสี้ยงหยาง เพียงพอที่จะไปให้ถึงนักบู๊ระดับเก้าแล้วแท้ๆ
ถ้างั้นก็มีเพียงอย่างเดียว ดานเถียนของลู่เสี้ยงหยางแตกต่างจากดานเถียนของคนอื่น
ปริมาณปราณที่เท่ากันคนอื่นสามารถทะลุไปให้ถึงระดับเก้า แต่สำหรับลู่เสี้ยงหยาง ผลักเขาไปได้แค่นักบู๊ระดับแปดตอนปลาย
น่าเหลือเชื่อ สิ่งนี้ทำให้จู๋หวินสนอกสนใจเข้าไปใหญ่ นายหมอนี่ไม่ธรรมดา
