“เขตการปกครอง? ” เย่ฉ่าวเฉินตกใจ มู่ซื่อจะมีความเกี่ยวข้องกับเขตการปกครองได้อย่างไร?
“อันนี้……อันนี้ฉันไม่สามารถเปิดเผยมากจนเกินไป ประธานเย่ ครั้งนี้ต้องขอโทษจริงๆ ไว้โอกาสหน้าน่าจะดีกว่า แน่นอนว่าเราจะมอบให้คุณทำ เช่นนั้น ฉันยังต้องไปเปิดประชุมอีก ก็ไม่พูดมากแล้ว”
เย่ฉ่าวเฉินยืนอยู่หน้ากระจกใส สีหน้าหม่นหมอง มู่ซื่อ ท้ายที่สุดแล้วมีใครสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง?
ตอนบ่าย มู่เวยเวยได้รับข่าวดี ผลงานของตนเองเข้าสู่รอบรองชนะเลิศได้สำเร็จ เธอกระโดดโลดเต้นอยู่บนเก้าอี้อย่างมีความสุขเป็นเวลานาน ตัดสินใจเชิญเพื่อนร่วมงานทุกคนในแผนกออกแบบมารับประทานอาหารค่ำกัน
“ยินดีด้วยยินดีด้วย” เพื่อนร่วมงานหลายคนมารวมตัวกันเพื่อเฉลิมฉลอง เวลาผ่านไปหลังจากที่เข้ากันได้ ทุกๆ คนก็พบว่าคุณผู้หญิงคนนี้ไม่มีการวางมาดอะไร เข้ากับคนอื่นได้เป็นอย่างดี
“ฉันได้ยินมาว่ามีคนหลายหมื่นคนที่เข้าร่วมในการแข่งขันรอบแรกนี้ แต่มีเพียง 50 คนเท่านั้นที่สามารถเข้าสู่รอบรองชนะเลิศได้ สามารถเห็นได้ว่าการแข่งขันดุเดือดมาก อาเหยียน คุณเก่งเหลือเกิน”
มู่เวยเวยพูดอย่างถ่อมตัวว่า “ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือและคำแนะนำ ตอนกลางคืนอยากไปกินข้าวที่ไหน เลือกได้ตามสบาย ฉันเลี้ยงเอง”
“เย้ๆ——” เสี่ยวหลี่ส่งเสียงร้องดีใจ กำลังต้องการจะพูด เห็นเหอเหม่ยหลิงเข้ามาก็หุบปากทันที
เหอเหม่ยหลิงแสดงสีหน้าเย็นชาเหมือนเคย แต่ทว่าในแววตาก็มองออกว่าชื่นชม “ยินดีกับคุณด้วยอาเหยียน การได้เข้าสู่รอบรองชนะเลิศแน่นอนว่าเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับคุณ”
มู่เวยเวยรีบพูดว่า “นี่ไม่ใช่ความดีความชอบของฉันเพียงคนเดียว ประธานเหอคุณช่วยฉันไว้มาก ทำให้ฉันมีแรงบันดาลใจและแนวคิดมากมาย ฉันต้องขอบคุณ คุณอย่างมาก คืนนี้ฉันเลี้ยงข้าว แน่นอนว่าคุณต้องมา”
“เกรงใจจัง ตัวคุณเองก็ยอดเยี่ยมมากเลย แล้วพวกเราจะไปกินข้าวที่ไหนกัน? ”
เสี่ยวหลี่กล่าวอย่างประจบประแจงทันที “ยังไม่ได้ตัดสินใจเลย ประธานเหอ คุณอยากกินอะไรล่ะ? คุณเป็นเจ้านายของพวกเรา คุณเป็นใหญ่”
เหอเหม่ยหลิงยิ้มออกมาอย่างหาได้ยาก ตั้งแต่เธอได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้จัดการฝ่ายออกแบบ ดูสดชื่นขึ้นมาก โดยเฉพาะที่เห็นว่าเคยเป็นคู่แข่งกับเธอทุกที่ ทว่าตอนนี้ไม่ยิ้มตามผู้จัดการหลี่ ไม่ได้ รู้สึกดีขึ้นมาก
“พวกคุณจองเถอะ จองแล้วค่อยมาแจ้งฉัน”
ในที่สุดทุกคนก็มีมติเป็นเอกฉันท์ว่าจะกิน Korean BBQ
ที่ห้องทำงานประธาน
“เงินทุนต่างประเทศ? ” เย่ฉ่าวเฉินตกใจเล็กน้อย
“ใช่ ฉันเพิ่งตรวจสอบเจอ เมื่อไม่นานมานี้มีการอัดฉีดเงินทุนจากต่างประเทศเข้ามาให้มู่ซื่อ ดังนั้นพวกเขาจึงมีกำลังทุนทรัพย์และใจกล้าขนาดนี้”
เย่ฉ่าวเฉินเงียบแล้วขมวดคิ้ว “เขตการปกครองไหน? มู่ซื่อมีความเกี่ยวข้องกับใคร? ”
เลขาหลิวก็ไม่ได้สืบ ส่ายหัวพูดว่า “เส้นสายทางราชการปิดบังเป็นที่สุด ฉันยังไม่มีเบาะแส”
“ฉันรู้แล้ว คุณทำต่อไปเถอะ” เย่ฉ่าวเฉินพูดอย่างเย็นชา
“ค่ะ ประธานเย่”
ว่ากันตามเหตุผล กลุ่มคณะผู้จัดการของมู่ซื่อถูกขุดกลับมาจากต่างประเทศโดยมู่เทียนเย่ ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เงินทุนจากต่างประเทศจะไหลเข้ามา แต่ทุ่มทุนจนหมดหน้าตักขนาดนี้ ต้องใจกล้ามากเลย
เขารู้สึกได้ว่าเรื่องราวไม่ได้ง่ายดายขนาดนี้
ท้ายที่สุดใครเป็นผู้ควบคุมอยู่เบื้องหลังของทั้งหมดนี้?
เวลานี้คนคนนี้ที่ถูกเขารำพันถึง กำลังแบกเป้ไปกับผู้หญิงที่รักเข้าป่าค้นหาต้นดาตูราที่มณฑลยูนนาน ครั้งนี้ออกเดินทางไปอย่างบังเอิญ เสี่ยวซีหร่านอยู่เมืองAรู้สึกเบื่อ กำลังดูทีวีเรื่อง《มังกรหยก》พอดีกับหยางกั้วถูกพิษของต้นมันดาตูรา เสี่ยวซีหร่านพบว่ามันน่าสนใจค้นหาดูในโทรศัพท์เล็กน้อย เดิมทีก็มีดอกไม้ชนิดนี้จริงๆ เพียงแต่ชื่อในหนังสือคือดาตูราสีขาว ทันใดนั้นก็อยากเห็นด้วยตาตัวเองว่าดอกไม้นี้หน้าตาเป็นอย่างไร
เมื่อไปบอกมู่เทียนเย่ เขาก็ไม่ได้ถามอะไร โยนข้อมูลในมือลง แล้วเริ่มจัดการเก็บกระเป๋า
เสี่ยวซีหร่านยินพิงขอบประตู ยิ้มแล้วพูดว่า “คุณยุ่งขนาดนี้ ฉันไปคนเดียวก็ได้”
มู่เย่เทียนพูดหยอกล้อว่า “จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร? ถ้าหากว่าคุณเป็นเหมือนเสี่ยวหลงนวี่ ถูกกักขังไว้ที่หุบเขาไหน ฉันจะทำอย่างไร? ”
“นิสัยของฉันนี่คิดว่าเป็นเสี่ยวหลงนวี่ไม่ได้หรอก หลี่โม่โฉวพอจะลองดูได้” อันที่จริงที่เธอบอกกับเขา เพียงแค่แจ้งระยะเวลาในการเดินทางให้ทราบเล็กน้อย ไม่ได้หมายความว่าให้เขามาเป็นเพื่อนด้วย ไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนง่ายสบายๆ พูดตามความจริง เธอรู้สึกประทับใจมาก
มู่เย่เทียนนำเสื้อผ้าของทั้งสองคนใส่กระเป๋า แล้วยังหากระเป๋าเล็กอีกใบ ใส่ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวและเครื่องสำอางทั้งหมดที่เสี่ยวซีหร่านมักจะใช้ “คุณอยากเป็นนักพรตเต๋าหญิงเหรอ? เพียงแต่รูปร่างหน้าตาคุณสวยเกินไป วัดเต๋าจะไม่รับ เกรงว่าคุณจะส่งผลกระทบต่อความบริสุทธิ์ของคนอื่น”
เสี่ยวซีหร่านเฝ้าดูทุกการเคลื่อนไหวของเขา แล้วเดินเข้าไปกอดเอวเขาจากทางด้านหลัง หน้าแนบชิดหลังที่แข็งแกร่งของเขา “คุณไม่ต้องมาเอาอกเอาใจฉัน ฉันรู้สึกว่าตนเองแทบจะไร้น้ำยาแล้ว”
มู่เทียนเย่วางกระเป๋าในมือลง หันกลับไปเชยคางเธอขึ้น มองเธออย่างเอ็นดู “ผู้หญิงของฉัน ฉันไม่เอาอกเอาใจแล้วจะให้คนอื่นเอาอกเอาใจเหรอ? ฉันทำใจไม่ได้หรอก”
เสี่ยวซีหร่านเขย่งเท้าจูบเขาเล็กน้อย “ปากหวานจริงๆ งั้นคุณเก็บไป ฉันจะจองตั๋วเครื่องบินแล้วเราจะออกเดินทางทันที”
“ทำไมฉันรู้สึกว่า การแบ่งงานของเรากลับกัน? ” ดวงตาของมู่เทียนเย่มองตามเธอ
เสี่ยวซีหร่านหัวเราะคิกคัก “ไม่กลับกันๆ ก็ดีแล้วนิ”
ด้วยเหตุนี้ บ่ายวันนั้น ทั้งสองคนก็มาถึงภูเขาชางซานและทะเลสาบเอ๋อไห่ที่มีชื่อเสียงมาเป็นเวลานาน
น้ำส่องกระจกเปิดฟ้า สี่นาฬิกาวงแหวนแห่งขุนเขา ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้
ถามคนในท้องถิ่นแล้ว อยู่ในวัดนี้ก็สามารถมองเห็นต้นดาตูราที่ปลูกไว้ได้ แต่ต้องหาตามป่า และไปที่ยอดเขาชางซานเท่านั้น หรือตามหาก็เจอ
มู่เทียนเย่มองไปที่ดวงอาทิตย์ที่เอียงไปทางทิศตะวันตกและกล่าวว่า “ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายแล้ว ปีนขึ้นไปบนเขาก็มืดแล้ว ลงเขาจะไม่ปลอดภัยนะ เราพักกันก่อนสักคืนหนึ่ง พรุ่งนี้เช้าค่อยขึ้นเขา”
“โอเค แล้วแต่คุณแล้วกัน” เที่ยวก่อน เสี่ยวซีหร่านวางแผนด้วยตนเอง ตอนนี้เธอพบว่า คนอื่นๆ วางแผนหาเส้นทางหาที่พัก ขอเพียงแต่เธอทำตามก็พอ ความรู้สึกนี้ช่างเยี่ยมจริงๆ
แบกกระเป๋าไปที่ตีนเขาชางซานก็พบโรงเตี๊ยมหนึ่งแห่งที่ดูดีมาก ยืนอยู่ที่ระเบียงเพื่อรับวิวทิวทัศน์ที่สวยงามของทะเลสาบเอ๋อไห่
เปิดห้องแล้ว ยังมีเวลานิดหนึ่ง มู่เทียนเย่ถามเธอว่า “อยากไปเดินเล่นที่ทะเลสาบเอ๋อไห่ไหม? ”
“ไม่อยากไปแล้ว นั่งมองอยู่ที่นี่ก็สวยแล้ว เหมือนกระจกเงาของวังบนสวรรค์ตกลงมาอยู่บนโลกมนุษย์” เสี่ยวซีหร่านนอนอยู่บนเก้าอี้เอนที่ระเบียง
มู่เทียนเย่นั่งลงข้างๆ เธอ มองออกไป ทะเลสาบเอ๋อไห่ที่เงียบสงบ พบเรือแคนูออกมาตกปลาเป็นบางครั้งบางคราว ในแสงสะท้อนยามอาทิตย์อัศดง งดงามราวกับภาพวาด
“เทียนเย่ คุณไม่รู้สึกว่าฉันเสียเวลาทุ่มเทขนาดนี้เพื่อค้นหาดอกไม้ ไม่มีเหตุผลเอามากๆ ไม่คุ้มค่ามากๆ เลยใช่ไหม? ”
มู่เทียนเย่ส่ายหัว “ไม่หรอก ขอเพียงแต่คุณชอบ มันก็คุ้มค่าแล้ว”
เสี่ยวซีหร่านยิ้ม ทำไมเขาถึงใส่ใจเธอขนาดนี้นะ?
มู่เทียนเย่หันไปมองเธอและพูดว่า “อันที่จริงเราก็เหมือนกันทุกอย่าง เพียงแต่มาตรฐานการตัดสินต่างกัน คุณรู้สึกว่ามีความสุขมากที่ได้มาดูดอกไม้ที่อยู่ห่างไกล ฉันรู้สึกมีความสุขมากที่ทำเงินได้มากๆ คุณค่าของดอกไม้เหล่านั้นกับเงินจำนวนมากก็เหมือนกัน ดังนั้น ทั้งหมดมันคุ้มค่าแล้ว”
“แต่ฉันทำให้คุณเสียเวลาหากำไรนะ” เสี่ยวซีหร่านพูดหยอกล้อ
“เงินมันไม่มีวันสิ้นสุด ดอกไม้ร่วงโรยไปแล้วก็ต้องรออีกหนึ่งปี จะว่าไป มาออกเดินทางด้วยกันกับสาวสวย มันน่าสนใจกว่าการหากำไรอีก”
……
ตกกลางคืน เมืองA
เย่ฉ่าวเฉินได้รับโทรศัพท์จากมู่เวยเวย บอกว่าเธอจะเชิญเพื่อนร่วมงานในแผนกออกแบบมารับประทานอาหารค่ำ กลับดึกนิดหน่อย
กลัวว่าเธอจะดื่มจนเมา จึงถามเธอว่า “พาฉันไปด้วยได้ไหม? งานเลี้ยงฉลองความสำเร็จ คุณก็น่าจะขอบคุณเจ้านายใหญ่อย่างฉันคนนี้ด้วย” ด้วยบทเรียนจากครั้งที่แล้ว ครั้งนี้เขาเรียนรู้ที่จะออดอ้อน
มู่เวยเวยคิดๆ ดูแล้วพูดว่า “ในนามนี้ก็ได้ แต่ว่าถ้าคุณอยากมา คุณจำเป็นต้องจ่ายนะ”
“ด้วยความยินดี”
“เอาเถอะ คุณทำงานเสร็จแล้วก็ลงมา ฉันจะรอคุณอยู่หน้าประตูบริษัท”
ห้องVIPที่ครึกครื้นเงียบลงอย่างฉับพลันเป็นเพราะการปรากฏตัวของเน่ฉ่าวเฉินและมู่เวยเวย เขากวาดสายตามองทุกคน พูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ฉันมารบกวนพวกคุณหรือเปล่า? ”
“เปล่าๆ……” ทุกคนสติกลับมา ก็กระตือรือร้นขึ้นมาทันที
มู่เวยเวยรู้สึกเก้อเขินและขายหน้าเล็กน้อย จึงอธิบายว่า “คือฉันเชิญประธานเย่มา ฉันสามารถเรียนรู้จากทุกๆ ท่าน ทั้งหมดก็เป็นการยกย่องของประธานเย่ด้วย ดังนั้น……”
“นี่คือแน่นอน จำเป็นต้องขอบคุณประธานเย่ด้วย” เพื่อนร่วมงานประจบสอพลอ รีบเพิ่มที่นั่งข้างๆ อีกหนึ่งที่อย่างรวดเร็ว
หลังจากแผ่นดินไหวครั้งที่แล้ว ชื่อเสียงและบารมีของเย่ฉ่าวเฉินในใจพนักงานก็สูงขึ้นมาก โดยเฉพาะพนักงานผู้หญิง ความชื่นชอบของพวกเธอที่มีต่อเย่ฉ่าวเฉิน ถึงขั้นจงรักภักดีไปแล้ว
“ประธานเย่ คุณกับอาเหยียนนั่งทางด้านนี้” เหอเหม่ยหลิงลุกขึ้นและทักทาย ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
เย่ฉ่าวเฉินไมรอช้า เดินตรงเข้าไป
มู่เวยเวยจำใจต้องนั่งข้างเขาโดยถูกจ้องมองอยู่
เพื่อนร่วมงานในแผนกออกแบบดูเหมือนจะตกลงกันเป็นการส่วนตัว เมื่อเย่ฉ่างเฉินและฉู่เฟยียนปรากฏตัวในเวลาเดียวกัน พวกเขาก็แกล้งทำเป็นว่าไม่เห็นอะไร แล้วก็ไม่เอ่ยถึงมู่เวยเวยแต่ไหนแต่ไรมา
เย่ฉ่าวเฉินปฏิบัติต่อฉู่เหยียนอย่างไร? ก็ประจักษ์ต่อสายตาของทุกคน ถึงแม้ว่าในใจจะเสียใจกับมู่เวยเวยเล็กน้อย แต่นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของเย่ฉ่าวเฉิน พวกเขายังคงปิดปากแน่นในฐานะพนักงาน ไม่ยุ่งเรื่องชาวบ้านจะดีกว่า
บรรยากาศเป็นไปอย่างชื่นมื่น เย่ฉ่าวเฉินทำบาร์บีคิวเก่งมาก ในไม่ช้าจานของมู่เวยเวยก็เต็มไปด้วยปลาย่างกุ้งหมูสามชั้นย่างและเนื้อสัตว์อื่นๆ
“อย่าใส่เนื้อมาเลย กินตอนดึกอ้วนขึ้นมาหนึ่งโลแล้ว” มู่เวยเวยพูดเสียงเบา
เย่ฉ่าวเฉินใส่ปลาย่างให้เธออีกชิ้น “กินแปลไม่อ้วนหรอก ถึงแม้ว่าจะอ้วนขึ้นก็ดีนะ ลูบคลำดูแล้วก็รู้สึกสุขภาพดี
มู่เวยเวยถลึงตาใส่ คีบหมูสามชั้นมาวางในจานของเขา “ฉันดูออกว่าคุณเจตนา”
“ไม่กล้าหรอก” เย่ฉ่าวเฉินยิ้มอย่างอบอุ่น ถือโอกาสคีบผักกาดแก้วมา ม้วนเข้าไปในปาก “อืม——ฝีมือของฉันดีขึ้นเรื่อยๆ ”
ทั้งสองพูดกระซิบกระซาบกัน การโต้ตอบของกันและกันตกอยู่ในสายตาของทุกๆ คน ทุกคนมองหน้ากัน ก็เข้าใจแล้วกินของตนเองต่อโดยไม่ต้องพูดออกมา
หากว่า มู่เวยเวยไม่กลับมาแล้ว ฉู่เหยียนที่มาจากฮ่องกงนี้ ก็คือเถ้าแก่เนี้ยคนใหม่ของพวกเขา
เย่ฉ่าวเฉินเห็นว่ามู่เวยเวยไม่สนใจเนื้อสัตว์ อีกทั้งยังย่างผักให้เธออีกสองสามอย่าง กำลังพลิกกลับด้าน โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“ช่วยหยิบดูให้ฉันหน่อยว่าเป็นใคร? ” สองมือของเย่ฉ่าวเฉินตกอยู่ในสถานการณ์ที่หมดหนทางที่จะหยิบ
โทรศัพท์อยู่ในกระเป๋ากางเพียง มู่เวยเวยยื่นมือจากด้านหลังของเขาออกไป คล้ายกับว่าจะกอดเขา ค้นหาโทรศัพท์ออกมา บนหน้าจอเขียนไว้ว่า : เหยี่ยว
เย่ฉ่าวเฉินชำเลืองมอง สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ยื่นตะเกียบให้มู่เวยเวย พูดเบาๆ ขณะเช็ดมือว่า “คุณย่างไปก่อน อย่าย่างไหม้นะ ฉันจะไปรับโทรศัพท์”
“อื้อ”
เดินไปนอกห้องVIP เย่ฉ่าวเฉินก็รับโทรศัพท์ “ฮัลโหล? ”
“เจ้านาย เกิดเรื่องแล้ว” เสียงของเหยี่ยวราตรีดังออกมา
เย่ฉ่าวเฉินแววตาเย็นชาลงมา “เกิดอะไรขึ้น? ”
“เซี่ยเซียวเซี่ยซื่อเย่ เขาตายแล้ว”
เย่ฉ่าวเฉินแปลกใจอย่างมาก “เขาตายได้ยังไง? ” เซี่ยเซียว คนที่คล่องแคล่วว่องไวเฉียบแหลมแบบนั้น ใครฆ่าเขานะ?
“ฉันก็ไม่ทราบรายละเอียดแน่ชัด คนของเราส่งข่าวมา ดูเหมือนว่าเซี่ยซื่อเย่ต่อสู้แย่งชิงอาณาบริเวณกับใครอยู่ ทั้งสองฝ่ายเกิดยิงกันขึ้นมาในทะเล ร่างของเขาถูกกู้ขึ้นมาจากทะเลเมื่อเช้านี้”
แย่งชิงอาณาบริเวณ? เหตุผลนี้ฟังดูไม่น่าเชื่อถือ
“ตอนนี้อาณาบริเวณของเซี่ยเซียวส่งมอบให้ใคร? ”
“แซ่ซูคนหนึ่ง ชื่ออะไรไม่รู้ ทุกคนเรียกเขาว่าเจ้านายซู หน่วยสอดแนมของเราก็ถอนตัวออกมาจากบ้านเซี่ย”
แซ่ซู? ชาวจีน?
“ตรวจสอบภูมิหลังของแซ่ซูคนนี้ทันที แล้วก็ตรวจสอบสาเหตุของการยิงต่อสู้กันด้วย ฉันคิดว่ามันไม่ง่ายดายอย่างนั้น”
“รับทราบเจ้านาย มีคำสั่งอะไรอีกไหม? ”
“ไม่มีแล้ว ระวังความปลอดภัยด้วย”
“ครับ”
วางสายโทรศัพท์ เย่ฉ่าวเฉินยืนอยู่ตรงทางเดินจุดบุหรี่สูบอย่างหงุดหงิด ยากมากที่จะติดตามเส้นทาง คาดไม่ถึงว่าจะตัดขาดขนาดนี้ อย่างไรก็ตามมีเวลาเหลืออีกเพียง 40 วันก่อนถึงกำหนด
สูบบุหรี่หมดหนึ่งมวน เย่ฉ่าวเฉินก็กลับไปที่ห้องVIP มีมันฝรั่งย่างหลายชิ้นบนจานของเขา เพียงแต่มันไหม้ไปนิดหน่อย สามารถมองออกอย่างรวดเร็วว่าเป็นฝีมือของใคร
รอให้เขานั่งลว มู่เวยเวยก็ได้กลิ่นบุหรี่บนตัวเขา เขาสูบบุหรี่เหรอ?
เขาสูบบุหรี่ต่อหน้าเธอน้อยมาก เขาก็รู้ว่าเธอไม่ชอบ น่าจะเจอกับเรื่องแย่ๆ มาอย่างแน่นอน เขาจำเป็นต้องสูบบุหรี่สักมวนเพื่อให้อารมณ์สงบลงมา
มู่เวยเวยใช้สายตาถามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?
เย่ฉ่าวเฉินยิ้มจางๆ ให้เธอ พูดเบาๆ ว่า “ไม่มีอะไร งานเกิดปัญหานิดหน่อยนะ”
มู่เวยเวยแสดงอาการสงสัย โทรศัพท์ที่โทรมาคือ”เหยี่ยว”ถ้าไม่ผิด น่าจะเป็นเหยี่ยวราตรี
เย่ฉ่าวเฉินไม่สามารถทนการจับจ้องของเธอได้ จับมือเล็กๆ ของเธอที่อยู่ใต้โต๊ะ “กลับไปแล้วจะบอก”
จิตใจของผู้หญิงถูกรบกวน แต่ก็พยายามที่จะรักษารอยยิ้มไว้บนใบหน้า
ก่อนหน้ามีความกล้าหาญที่จะดื่มเหล้าแสดงความยินดีให้กับมู่เวยเวย ถูกเย่ฉ่าวเฉินพูดไปหนึ่งประโยค “สองวันนี้เธอไม่สามารถดื่มเหล้าได้” เหมือนบีบบังคับทุกคนที่คิดจะดื่มเหล้าแสดงความยินดี
นอกจากนี้ยังพิสูจน์ได้อย่างเต็มที่ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเย่ฉ่าวเฉินและฉู่เหยียนนั้นไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
กินๆ ดื่มๆ กันไปก็เกือบห้าทุ่มแล้ว ในที่สุดก็แยกย้าย มู่เวยเวยล้ามาก พิงไหล่ของเย่ฉ่าวเฉินทันทีที่ฉันเข้าไปในรถ ถามอย่างอ่อนเพลียว่า “เกิดเรื่องอะไรเหรอ? ”
เย่ฉ่าวเฉินเงียบไปครู่หนึ่งและกล่าวว่า “เซี่ยเซียวตายแล้ว”
มู่เวยเวยตกตะลึง “เซี่ยเซียวคือใคร? ”
“ได้ข่าวเมื่อครั้งที่แล้วที่ไปเกาะ ไปตามหาก็คือเซี่ยเซียว”
มู่เวยเวยก็นึกออก “เขาตายแล้ว? งั้นเส้นทางที่คุณจัดการไว้……”
ไม่มีประโยชน์แล้ว” เย่ฉ่าวเฉินพูดอย่างหมดหวัง
ความรู้สึกของมู่เวยเวยก็ตกต่ำมาก เดิมทีคิดว่าเธอจะยืดเวลาทางด้านนี้ ด้านนั้นก็เร่งให้เร็วขึ้น ตอนนี้ถนนสายนี้ถูกตัดขาดไปแล้ว
“ใช่แล้ว ชายหน้ากากเงินนั้นสูงประมาณไหน อายุเท่าไหร่? ” จู่ๆ เย่ฉ่าวเฉินก็ถามออกมา
มู่เวยเวยนึกอย่างถี่ถ้วนเล็กน้อย “สูงประมาณคุณ ประมาณ182 ยังหนุ่มอยู่ จากน้ำเสียงและท่าทางน่าจะ30-35ปี คุณถามทำไมเหรอ? ”
“เหยี่ยวราตรีบอกว่า เซี่ยเซียวถูกคนทำร้ายจนตายจากคนที่ปล้นอาณาบริเวณฆ่ากันเอง แต่ฉันคิดว่ามันคงไม่ง่ายแบบนั้น ฉันเดาว่า เป็นไปได้ไหมว่าเพราะเซี่ยเซียวหาชายหน้ากากสีเงินพบ ต้องการจะปล้นแผนที่สมบัติ ทั้งสองฝ่ายเปิดฉากยิงถล่มกัน หลังจากนั้นก็ถูกชายหน้ากากสีเงินทำร้ายจนตาย? ” เย่ฉ่าวเฉินยิ่งพูดยิ่งตื่นเต้น ในดวงตาเปล่งประกายแสง
เย่ฉ่าวเฉินคาดเดาจากประสบการณ์ของตนเอง “เซี่ยเซียวเป็นพี่ใหญ่ของเกาะบริเวณรอบนอกหลายสิบเกาะ ถ้าเป็นการฆ่ากันเอง ด้วยสถานะของเขานี้คือไม่ต้องลงมือด้วยตนเอง แต่สามารถทำให้เขาต้องลงมือด้วยตนเอง ฉันคิดว่าแผนที่สมบัติคือหนึ่งในจำนวนนั้น ใช่แล้ว เหยี่ยวราตรีบอกว่าคนที่ปล้นอาณาบริเวณเซี่ยวเซียวแซ่ซู เป็นคนเชื้อสายจีนคนหนึ่ง คุณนึกถึงอะไรได้บ้างไหม? ”
มู่เวยเวยส่ายหัว “ตั้งแต่ฉันถูกจับเข้าไปจนถึงออกมา พวกเขาเรียกชายหน้ากากสีเงินเพียงว่าเจ้านาย เขาแซ่อะไรฉันไม่รู้”
“ไม่ว่ายังไง นี่ก็นับว่าเป็นเบาะแสหนึ่ง ถ้าหากว่าฉันถูกหลอกแล้วล่ะ? ” เย่ฉ่าวเฉินโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความไปที่เหยี่ยวราตรี นำลักษณะของชายหน้ากากสีเงินที่มู่เวยเวยบอกส่งไป
เย่ฉ่าวเฉินโอบเธอมาไว้ในอ้อมกอด “ไม่ต้องกังวล ฉันจะพาลูกกลับมาให้ได้”
……
ดวงอาทิตย์โผล่ขึ้นทางทิศตะวันออกของภูเขา
ขณะที่เย่ฉ่าวเฉินและมู่เวยเวยยังหลับอยู่ แต่มู่เทียนเย่และเสี่ยวซีหร่านที่อยู่ตีนเขาชางซานเตรียมที่จะขึ้นเขาแล้ว ถือโอกาสตอนเช้าตรู่ที่อากาศเย็นสบาย พวกเขาปีนขึ้นไปเร็วหน่อย เมื่อถึงเวลากลางวัน ดวงอาทิตย์บนยอดเขาจะแสบตามาก
การปีนเขาสำหรับเสี่ยวซีหร่านแล้วง่ายมาก มู่เทียนเย่ก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง พอเริ่มขึ้นเขาก็ยังมีถนนหนทาง แต่พอถึงครึ่งเขา ก็เปลี่ยนเป็นถนนลูกรังระหว่างภูเขา ขรุขระไม่เรียบ
“ว้าว คุณดูสิ สวยงามจังเลย” เสี่ยวซีหร่านชี้ไปยังทะเลสาบที่อยู่ไม่ไกล
“สวยมาก”
เสี่ยวซีหร่านเอ่ยชื่นชม “เมื่อก่อนฉันชอบภูเขาและแม่น้ำมาก ชอบการผจญภัยที่น่าตื่นเต้น แต่จู่ๆ ตอนนี้ก็พบว่า ทัศนียภาพที่เงียบสงัดแบบนี้ก็สวยงามมาก รู้สึกสดชื่นเบิกบาน”
มู่เทียนเย่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ “อากาศสดชื่นมาก”
“ใช่ ดีกว่าในเมืองมาก” เสี่ยวซีหร่านปีนขึ้นต่อไป ถามมู่เทียนเย่ “ชีวิตอันสูงสุดในอุดมคติของคุณเป็นยังไง”
“คืนสู่สามัญ” มู่เทียนเย่พูดสั้นๆ แต่ความหมายครอบคลุม
เสี่ยวซีหร่านไม่ได้เข้าใจมากนัก เธอเรียนหนังสือที่ต่างประเทศ ไม่คุ้นเคยอย่างมากกับบทกวีโบราณดั้งเดิม “หมายความว่ายังไง? ”
มู่เทียนเย่อธิบาย “นี่คือสภาวะหนึ่งของการดำรงชีวิต พูดแล้วก็เป็นเรื่องบังเอิญ ฉันซื้อคฤหาสน์ในภูเขาของเมืองSไว้ มีอาคารสองชั้นเล็กๆ พร้อมผักและผลไม้ในสวนหลังบ้าน ด้านหน้ามีลำธารเล็กๆ สายหนึ่ง ด้านข้างลำธารมีต้นหลิวมากมาย แล้วก็ทุ่งเลี้ยงสัตว์ขนาดใหญ่ ด้านในมีดอกไม้ป่าทุกชนิดเบ่งบานอยู่ อากาศดีอย่างสุดประมาณ เมื่อก่อนฉันคิดว่า รอฉันแก่ก็จะไปใช้ชีวิตวัยเกษียนที่นั่น เพียงแต่ตอนนี้ ฉันอยู่ที่ไหนก็ไปที่นั่น นี่ก็คือความคิดในการดำรงชีวิต”
เสี่ยวซีหร่านฟังเขาบรรยาย ในใจก็อบอุ่น เพราะความคิดในการดำรงชีวิตของเธอก็เป็นแบบนี้ รอเธอชราวิ่งไม่ไหว ก็จะเลือกเมืองหนึ่งเพื่อใช้ชีวิตวัยเกษียน อาบแสงอาทิตย์ตอนฤดูหนาว ตกปลาตัวเล็กๆ ตอนฤดูร้อน งดงามไม่น้อย
ป่ายปีนรวดเดียวสี่ชั่วโมง ในที่สุดทั้งสองก็ปีนถึงยอดเขา ที่น่าเสียดายก็คือ เส้นทางนี้ไม่พบต้นดาตูราแต่อย่างใด
ยอดเขามีก้อนหินขนาดใหญ่ เกลี้ยงเกลาขาวสะอาด อยู่ใต้เงาร่มไม้พอดิบพอดี มู่เทียนเย่จูงเธอเข้ามา “คุณพักอยู่ตรงนี้สักครู่ ฉันจะลองไปดูด้านข้างหน่อย”
“ระวังหน่อยนะ”
“ฉันเดินไปไม่ไกล อยู่บริเวณนี้แหละ”
มู่เทียนเย่เดินเลียบทางเล็กๆ ที่คดเคี้ยวสำรวจด้านหน้าเล็กน้อย ทันทีก็หายจากในสายตาเสี่ยวซีหร่านไปอย่างรวดเร็ว
ในภูเขาเงียบสงัด ดวงอาทิตย์ร้อนแรงจนทำให้ตาพร่า โชคดีที่เขาเอาหมวกมาด้วย สวมกางเกงขายาวเสื้อแขนยาว ไม่เช่นนั้นแสงแดดที่ส่องลงมาตลอดทั้งวันนี้จะตั้งกระทบถึงชั้นผิวอย่างแน่นอน
ผ่านไปสองสามนาที เสียงของมู่เทียนเย่ก็ดังเข้ามา “อาหร่านรีบมาเร็วเข้า เหมือนว่าฉันจะหาเจอแล้ว”
เสี่ยวซีหร่านดีใจเป็นพิเศษ รีบตามเข้าไปยังทิศทางของเขา เดินไปสิบกว่าเมตร เธอก็เห็นเงาของเขา
“อยู่ตรงนี้”
เสี่ยวซีหร่านรีบก้าวเท้าเข้าไป เห็นดอกไม้ที่อยู่ในทีวี แต่สวยงามกว่าที่อยู่ในทีวีอีก
ดอกไม้บนต้นไม้ขนาดใหญ่ต้นหนึ่ง ดอกไม้ช่อใหญ่สีทองหลายสิบดอกห้อยอยู่บนกิ่งไม้สีเขียว แต่ละดอกคล้ายกับลำโพง ส่งกระจายกลิ่นหอมของความสงบเงียบและสวยงามภายใต้แสงอาทิตย์
“เทียนเย่ อย่าไปพิงใกล้ขนาดนั้น ดอกไม้ชนิดนี้มีพิษ สูดดมเป็นเวลานานทำให้วิงเวียนได้ง่าย แล้วยังทำให้ประสาทหลอนได้”
มู่เทียนเย่ตกใจมาก ออกห่างสองสามก้าวเดินไปข้างๆ เธอ “เป็นดอกไม้มหัศจรรย์แบบนี้จริงๆเหรอ? ”
เสี่ยวซีหร่านพยักหน้า “อืม ตอนแรกฉันก็ไม่เชื่อ เลยไปค้นหาในอินเทอร์เน็ต มีพิษจริงๆ โดยเฉพาะใบสีเขียวและผลของมัน มีพิษรุนแรง”
มู่เทียนเย่กล่าวอย่างหยอกล้อว่า “มิน่าล่ะหยางกั้วถึงได้ถูกพิษร้ายแรงขนาดนั้น”
เสี่ยวซีหร่านล้วงมือถือออกมาถ่ายรูปสองสามรูป หลังจากนั้นก็ชื่นชมอยู่เงียบๆ “สวยงามจริงๆ เลย สี่ชั่วโมงนี้ไม่เสียแรงเปล่า”
มู่เทียนเย่รูปร่างสูงกว่าเธอ ยืนตรงหน้าเธอและบังแสงแดดที่ร้อนระอุให้เธอ
บางทีอาจจะดูจริงจังเกินไป หรือบางทีคือต้นดาตูราทำให้ส่วนหนึ่งของประสาทของมนุษย์มึนงง งูขนาดเล็กบนกิ่งไม้ที่ทับถมกันเคลื่อนเข้ามายังน่องของผู้หญิง…..
“อ๊า——” ความเจ็บปวดค่อยๆ เข้ามาในชั่วพริบตา เสี่ยวซีหร่านมองลงไปด้วยจิตสำนึก ตกใจจนกระโดดขึ้นมาเล็กน้อย
เวลานี้มู่เทียนเย่ก็เห็นงูขนาดเล็กตัวนั้น ดึงกริชที่เอวออกมาอย่างรวดเร็ว เงื้อมือแล้วฟันลง หัวของงูขนาดเล็กตกอยู่ในพงหญ้า
“อย่าขยับ ฉันจะอุ้มคุณออกไป” พูดจบ มู่เทียนเย่ก็อุ้มเสี่ยวซีหร่านขึ้นมาแล้วออกไปอย่างรวดเร็ว วางลงบนก้อนหินขนาดใหญ่ หลังจากนั้นก็ใช้กำลังจากมือทั้งสอง ฉีกขากางเกงออก
บนน่องมีหยดเลือดปรากฏออกมา บริเวณรอบๆ กลายเป็นบวมแดงขึ้นมา
เสี่ยวซีหร่านกัดฟันด้วยความเจ็บปวด มู่เทียนเย่ไม่พูดพร่ำทำเพลงก้มหัวลงดูดพิษที่ขาของเธอ
“มู่เทียนเย่ อย่าทำแบบนี้ คุณจะถูกพิษได้” เสี่ยวซีหร่านรีบยับยั้งเขา งูขนาดเล็กพันอยู่บนดอกของต้นดาตูรา สารพิษที่ถูกมันดูดกินเข้าไปตลอดทั้งปี จะต้องมีพิษร้ายแรงอย่างแน่นอน
มู่เทียนเย่ดูดทีหนึ่งบ้วนเลือดทิ้งทีหนึ่ง ไม่สนใจคำพูดของเสี่ยวซีหร่าน ตอนนี้ในหัวของเขามีความคิดเดียวคือเธอจะต้องไม่ตาย
“มู่เทียนเย่ หยุด! ” ในที่สุดเสี่ยวซีหร่านก็อดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้
มู่เทียนเย่ยังคงไม่สนใจเธอ ดูดที่บาดแผลจนผิวหนังบริเวณใกล้เคียงเริ่มเป็นปกติเล็กน้อยแล้ว จึงล้วงขวดน้ำขวดหนึ่งจากในกระเป๋าสะพายมาล้างบาดแผลของเธอ
ล้างจนหมดขวดหนึ่ง มู่เทียนเย่ก็หยิบอีกขวดหนึ่งออกมาบ้วนปากจนหมด เพียงแต่ในปากยังเหลือกลิ่นคาวเลือด
“คุณทำอะไร? ” เสี่ยวซีหร่านเห็นเขาถอดเสื้อยืด ฉีกกลายเป็นเส้น หลังจากนั้นก็พันด้านบนบาดแผล
“เจ็บสักหน่อย อดทนหน่อยนะ” มู่เทียนเย่เงยหน้าบอกกับเธอ
เสี่ยวซีหร่านพยักหน้าทั้งน้ำตา
มู่เทียนเย่ใช้กำลังอย่างรุนแรง ส่วนครึ่งล่างของน่องเหมือนกับถูกตัดขาดไป
“แบบนี้ทำให้เลือดไหลเวียนได้ช้าลงหน่อย พิษก็จะแพร่กระจายไปได้ช้าสักหน่อย” หลังจากมู่เทียนเย่ทำทุกอย่างเสร็จแล้ว ก็นำกระเป๋าสะพายแขวนไว้ด้านหน้า จากนั้นก็นั่งยองๆ พูดทางด้านหน้าเธอว่า “มา ฉันจะแบกคุณลงเขา”
น้ำตาไหลพรากลงมา เธอร้องไห้น้อยมาก แต่วันนี้ถูกการกระทำทั้งหมดที่เลอะเทอะของผู้ชายคนนี้ทำให้ตื้นตันใจ
“เร็วเข้า พวกเรายากกว่าจะหากันและกันจนเจอ ฉันยังไม่อยากตาย แล้วก็ยิ่งไม่อยากให้คุณตาย” มู่เทียนเย่หันมามองเธออย่างลึกซึ้ง
เสี่ยวซีหร่านไม่ลังเลอีก ปืนขึ้นหลังที่แข็งแรงและเปลือยโล่งของเขา
เธอก็ไม่ได้อยากให้เขาแบกไป แต่นี่ก็เป็นวิธีเดียวที่จะลงเขาได้อย่างรวดเร็ว
น้ำตาหยดลงบนหลังของเขา อุ่นๆ
มู่เทียนเย่ก้าวเท้าลงเขาลูกเล็กอย่างรวดเร็ว แล้วยังไม่ลืมที่จะปลอบโยนเธอ “อย่าร้องเลย คุณร้องไห้ใจของฉันก็แทบแหลกสลาย”
ผลสุดท้าย น้ำตาของผู้หญิงก็ยิ่งเพิ่มขึ้น
“ไม่ดื้อ อย่าร้องไห้ รักษากำลังเอาไว้”
ฟังถึงคำพูดนี้ เสี่ยวซีหร่านก็กัดริมฝีปากเล็กน้อยพยายามทำให้ตนเองสงบลงมา
แข่งกับเวลา มู่เทียนเย่ไม่ได้เดินมากนัก เขาวิ่งไปจะดีกว่า หลายครั้งที่เขาเกือบจะสะดุดล้ม แต่เขาก็แก้ไขได้ด้วยการทรงตัวที่ยอดเยี่ยม
เหงื่อเม็ดใหญ่ๆ ไหลลงมา เสี่ยวซีหร่านไม่สนใจแดดที่ส่อง จึงถอดหมวกออกแล้วพัดให้เขา
“เทียนเย่ พักสักหน่อยเถอะ” เสี่ยวซีหร่านพูดด้วยความรักและสงสาร
ถึงแม้ว่าเธอจะเบามาก แต่ก็สี่สิบห้ากิโลกรัม แม้ว่าเขาจะมีความแข็งแกร่งทางร่างกายของนักกีฬา แบกแบบนี้เป็นเวลานานก็เหนื่อย
“ไม่ต้อง” ขาทั้งคู่ของมู่เทียนเย่ก็ไม่ใช่ของเขาแล้ว แต่เขาไม่สามารถหยุดลงได้ ช้าเพียงวินาทีเดียว ผู้หญิงของก็จะอันตรายเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งวินาที
เดินทางขึ้นเขาสี่ชั่วโมง มู่เทียนเย่ใช่เวลาหนึ่งชั่วโมงกว่าในการลงเขา
เมื่อเขาพบชาวไร่ที่ขับรถสามล้อขนาดเล็กที่ปากทางภูเขา มู่เทียนเย่ก็มุ่งไปขวางยังด้านหน้าสามล้อของเขา รีบถามว่า “โรงพยาบาลอยู่ที่ไหน? ”
ชาวไร่ที่แรกเริ่มถูกเขาทำให้ตกใจ มองเขา สีหน้าก็เปลี่ยนไป “คุณถูกพิษงู? ”
มู่เทียนเย่ “ไม่ใช่ฉัน แฟนสาวของฉัน”
“คุณก็ถูกพิษด้วย ริมฝีปากคุณม่วงแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว รีบขึ้นรถ ด้านหน้ามีคลินิก ฉันจะพาพวกคุณไป” ชาวไร่พูดอย่างใจดีมาก
มู่เทียนเย่นำเสี่ยวซีหร่านวางลงบนรถ หลังจากนั้นตนเองก็กระโดดขึ้นรถคันเล็กๆ
เสี่ยวซีหร่านเห็นริมฝีปากที่ม่วงคล้ำของเขา ใบหน้าก็แดงขึ้น ก็รู้ว่าเพราะเขาดูดพิษให้ตนเอง จึงได้เป็นแบบนี้ จับมือของมู่เทียนเย่ไว้แน่น ถามชาวไร่อย่างร้อนใจว่า “พี่คนขับ คลินิกมียาถอนพิษงูเหรอ? ”
ชาวไร่กล่าวเสียงดังว่า “มี ที่นี่ของพวกเรามีงูเยอะมาก ทุกคลินิกรวมทั้งในบ้านล้วนเตรียมเซรุ่มแก้พิษไว้ แล้วก็มีตำรับยาเก่าแก่เล็กน้อยด้วย”
เสี่ยวซีหร่านวางใจลง หันกลับไปมองมู่เทียนเย่ แต่เขาจ้องมองที่น่องของตนเอง
บริเวณที่งูกัดบวมมากแล้ว แถบผ้า ถึงครึ่งล่างของขาเขียว แต่ส่วนบนของผ้าปกติดี
หวังว่าจะยังทันนะ
หลังจากมู่เทียนเย่ผ่อนลมหายใจ จึงรู้สึกว่าศีรษะของตนเองวิงเวียน เห็นเสี่ยวซีหร่านที่อยู่ตรงหน้าเป็นภาพเบลอ
สะบัดหัว ต้องการจะคงสติให้ตื่นไว้ แต่อาการกลับยิ่งแย่ลง
“เทียนเย่ คุณเป็นอะไรไป? พี่คนขับ คุณขับเร็วหน่อย เพื่อนฉันจะหมดสติแล้ว” เสี่ยวซีหร่านเร่งรัดชาวไร่
“ลองดูสิ อยู่ตรงหน้า อดทนอีกสักครู่ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว”
สามล้อขนาดเล็กมุ่งไป เสียงดังกระหึ่มแสบแก้วหู คนที่นั่งอยู่ด้านบนก็โคลงเคลงไม่นิ่ง แต่กลายเป็นผู้ช่วยชีวิตของพวกเขา
การเดินทางครึ่งนาที รถยังไม่ได้หยุดนิ่ง ชาวไร่ใช้ภาษาถิ่นตะโกนลั่นในคลินิก “ลุงไป๋ ลุงไป๋ มีคนโดนพิษงู รีบออกมาเร็ว”
มู่เทียนเย่กัดลิ้นตนเองเพื่อปลุกกำลังตนเองขึ้นมาเพื่อลงจากรถ แล้วก็จะอุ้มเสี่ยวซีหร่านอีก แต่ถูกฝ่ามือของเธอตีลงไป ขนาดนี้แล้วยังจะมาอุ้มเธอลงจากรถอีก น้ำตาของเสี่ยวซีหร่านไหลเอ่ออยู่รอบดวงตา ตนเองนั่งบนขอบรถ และกระโดดลงมาขาเดียว
“เกิดอะไรขึ้นเกิดอะไรขึ้น? ” ชายวัยกลางคนสวมเสื้อคลุมสีขาวคนหนึ่งวิ่งออกมา ผิวดำ สวมแว่นตาขอบสีดำ
“ลุงไป๋ สองคนนี้ถูกพิษงู”
ชายวัยกลางคนมองๆ มู่เทียนเย่และเสี่ยวซีหร่าน รีบพูดว่า “รีบเข้ามา วั่งหวา รีบช่วยเร็วเข้า”
มู่เทียนเย่ผยุงเสี่ยวซีหร่าน พอเดินไปเพียงสองก้าวตรงหน้าก็มืด ขาท่อนล่างไม่รู้สึกเลยแม้แต่น้อย ล้มกระแทกลงบนพื้น
“อ๊า——มู่เทียนเย่——” ผู้หญิงร้องเสียงดังขึ้นมาด้วยความหวาดกลัว
“วั่งหวารีบผยุงคนขึ้นมา” หมอไป๋ตะโกนเข้าไปยังด้านในประโยคหนึ่ง “แม่มึง ออกมาเร็ว”
ผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งวิ่งออกมา สวมชุดแต่งกายชนเผ่าท้องถิ่น ใบหน้ากลมๆ ดูแล้วเป็นกันเองอย่างมาก
“โอ้ คุณผู้หญิง มามา” ป้าไป๋ผยุงเสี่ยวซีหร่านเดินเข้าไปด้านใน หมอไป๋และวั่งหวาร่วมแรงกันพยุงมู่เทียนเย่ขึ้นมา
นำคนสองคนวางลงบนเตียง เสี่ยวซีหร่านรีบพูดว่า “คุณหมอ คุณช่วยเข้าก่อน ฉันไม่เป็นไร”
หมอไป๋วัดความดันวัดไข้ให้มู่เทียนเย่ ตรวจไปพลางสอบถามไปพลาง “พวกคุณไปโดนงูกัดจากที่ไหน? งูเป็นแบบไหน? ”
“ที่ยอดเขาชางซาน ข้างๆ ต้นดาตูราต้นหนึ่ง เป็นงูขนาดเล็กชนิดหนึ่ง”
สีหน้าหมอไป๋เยือกเย็นลงมา “ต้นดาตูราสีอะไร? ”
“สีทอง”
หมอไป๋ดูที่หนังตาของมู่เทียนเย่อีก “หัวใจของเขาเต้นเร็วมาก หมดสติไปแล้ว ไป หยิบยาจากในลิ้นชักแรกแถวที่สองออกมา”
“อ้อ โอเค”
หมอไป๋ถามเสี่ยวซีหร่านต่อ “เขาถูกกัดตรงไหน? ”
“ฉันถูกกัด เขามาช่วยดูดพิษให้ฉัน” เสี่ยวซีกร่านตอบกลับอย่างเสียงเครือ
หมอไป๋หันกลับไปมองเธออย่างเป็นห่วง อดกล่าวปลอบโยนไม่ได้ “คุณผู้หญิง อย่ากังวลไปเลย ถึงแม้ปัจจัยในการรักษาของฉันนี้จะไม่ดีนัก แต่การรักษาพิษงูมีหลายสิบตำรับ เขาตายไม่ได้”
เสี่ยวซีหร่านฟังคำพูดนี้แล้ว น้ำตาก็ไหลพรากลงมา เขาตายไม่ได้ นี่คือคำที่เธอฟังแล้วไพเราะที่สุด
ฆ่าเชื้อโรค ทำความสะอาด แทงเข็ม ป้อนยา…..
หมอไป๋ทำงานทั้งสองด้านเสร็จแล้ว เช็ดเหงื่อที่หน้าผากแล้วกล่าวว่า “คุณผู้หญิง โชคดีที่บาดแผลของคุณถูกแก้ไขได้ทันเวลา พิษขับออกไปเกินครึ่ง ช่วงเวลาของความล่าช้าก็สั้น จึงช่วยเหลือให้พ้นอันตรายได้ ถ้าฉันเดาไม่ผิด งูที่พวกคุณพบคือSnow Mountain Viper ส่วนใหญ่อาศัยอยู่บนภูเขาที่ระดับความสูงสามพันเมตร เดิมทีพิษของมันไม่ร้ายแรง แต่ถ้าใช้ชีวิตอยู่ใกล้ต้นดาตูราตลอดทั้งปี พิษก็จะร้ายแรงอย่างมาก ถ้าไม่ได้รับเซรุ่มภายในสองชั่วโมง ไม่ล้างบาดแผล ก็จะเสียชีวิตอย่างแน่นอน”
เสี่ยวซีหร่านฟังแล้วก็อกสั่นขวัญแขวน มองมู่เทียนเย่ที่ยังคงหมดสติอยู่แล้วถามว่า “คุณหมอ แล้วแฟนของฉันเป็นยังไงบ้าง? ”
“เขาดูดพิษเข้าไปส่วนหนึ่ง แล้วบวกกับการเคลื่อนไหวที่มากเกินไป พิษจึงแพร่กระจายไปทั่วร่างกายอย่างรวดเร็ว ดังนั้นถึงแม้ว่าคนถูกกัดคือคุณ แต่เขาได้รับพิษรุนแรงกว่าคุณ ตอนนี้ความดันเลือดและการเต้นของหัวใจเป็นปกติแล้ว เพียงแต่พิษเล็กน้อยของต้นดาตูราทำให้เขายังคงหมดสติอยู่ ให้น้ำเกลือสักสองขวดก็ดีขึ้นแล้ว”
“ขอบคุณค่ะขอบคุณ” เสี่ยวซีหร่านพูดอย่างตื่นเต้น
หมอไป๋ทอดถอนใจแล้วกล่าวว่า “แฟนคุณนี่ไม่เลวเลยนะ พยายามช่วยชีวิตคุณอย่างสุดชีวิต คุณผู้หญิงช่างโชคดี”
เสี่ยวซีหร่านยิ้มทั้งน้ำตา เธอโชคดีอย่างมาก
เมื่อดวงอาทิตย์ตกดิน มู่เทียนเย่ก็ค่อยๆ ตื่นขึ้น เพียงลืมตา เสี่ยวซีหร่านนอนหลับอยู่เตียงข้างๆ เขา
ในใจก็เต้น พยายามลุกขึ้นจากเตียง ลำคอของเขาปวดแสบปวดร้อน “อาหร่าน”
เสี่ยวซีหร่านหลับไม่ลึก ได้ยินเสียงเรียกก็ตื่นขึ้นมาทันที ป่ายปีนขึ้นมาอย่างตื่นตระหนกตกใจ เซอร์ไพรส์อย่างมาก “เทียนเย่ คุณฟื้นแล้ว ช่างดีเหลือเกิน”
มู่เทียนเย่สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ยังคิดว่าเธอ……..
“คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ฉันตกใจแทบตาย” มู่เทียนเย่ยิ้มแย้มออกมา “ฉันของดูบาดแผลคุณหน่อย”
เสี่ยวซีหร่านยืนขามายังด้านหน้าของเขา นอกจากบริเวณที่ถูกกัดที่ยังบวมเล็กน้อย สีก็กลับคืนสู่สภาพปกติแล้ว
