ต้วนอีเหยาสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของแสงเงาตรงหน้า เธอลืมตาขึ้น เป็นผู้ชายที่หล่อเหลาคนหนึ่ง
“ ฉันกำลังมองหาดอกไม้ที่ปลุกในบ้านได้ แต่ไม่รู้ว่าจะเอาต้นอะไรดี” ชายคนนั้นพูดอย่างจริงจัง
ต้วนอีเหยาลุกขึ้นและพาเขาไปยังจุดที่วางกระถางต้นไม้ จากนั้นหันกลับมามองเขา “พวกนี้แหละค่ะ คุณเลือกได้เลย”
ชายคนนั้นยิ้มทันที “คุณช่วยแนะนำผมหน่อยได้ไหม?”
ต้วนอีเหยาเป็นพนักงานขายครั้งแรก “ถ้าคุณวางไว้ในห้องนั่งเล่น เอาเป็นสับปะรด ไมร์เทิลเครป ดอกไลแลคหรือัญมณีก็ดีนะ มันฟอกอากาศให้บริสุทธิ์ ไล่แมลงและฆ่าเชื้อ แต่ถ้าวางไว้ในห้องนอน……”
“ เอาไว้ในห้องนั่งเล่นนั่นแหละ ห้องนอนฉันไม่วางดอกไม้”
“อืม คุณต้องการแบบไหน?”
ต้วนอีเหยามองไปที่เขาและรอคำตอบ ชายคนนั้นคิดสักพักแล้วพูดว่า “งั้นก็สับปะรดกับก้านพลูละกัน”
“โอเค” ต้วนอีเหยาก้มตัวเพื่อยกกระถางต้นไม้ แต่ชายคนนั้นหยุดไว้ “นี่มันหนักไป เดี๋ยวฉันยกเองดีกว่า”
ต้วนอีเหยาไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด แต่หลังจากเห็นแรงยกของเธอเขาก็รู้เลยว่าเธอแข็งแรงขนาดไหน หลีกไปอีกทางและให้เธอยกด้วยตนเอง
หลังจากย้ายกระถางต้นไม้ทั้งสองต้นไปที่รถแล้ว ชายคนนั้นก็กลับมาจ่ายบิล “ เท่าไหร่?”
“150 ”
ชายคนนั้นล้วงกระเป๋าและขมวดคิ้ว “ตายแล้ว ฉันลืมเอากระเป๋าตังค์มา จ่ายด้วย WeChat หรือ Alipay ได้ไหม?”
ต้วนอีเหยาพูดว่า “ฉันไม่มีสองสิ่งอย่างนี้ ถ้าจะโอนต้องรอให้พนักงานของฉันกลับมา”
“ คุณไม่มี WeChat เหรอ?” ชายคนนั้นประหลาดใจ
“ฉันไม่ชอบใช้” ต่อให้จะมีเพื่อนหรือไม่มีเพื่อนให้เพิ่ม แต่เพื่อนของเธอเหล่านั้นก็ไม่ได้รับอนุญาตให้มีบัญชีดังกล่าว
ชายคนนั้นแปลกใจเล็กน้อย เขาไม่เห็นใครที่ไม่เล่นโซเซียล
“ งั้นฉันจะรอเธอ”
“ได้เลย” หลังจากพูดจบ ต้วนอีเหยาก็หยิบไม้กระดานบางๆขึ้นมา ซึ่งเป็นภาพวาดที่ทำจากกลีบดอกไม้แห้งที่ยังไม่เสร็จ
ชายคนนั้นมองดูเธอทากาวบนกลีบกุหลาบแล้วติดมัน เขาจึงถามอย่างสงสัยว่า “คุณกำลังวาดภาพอะไร?”
ต้วนอีเหยาไม่ตอบเพราะเธอไม่ได้ยินเลย
ชายคนนั้นยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ แปลกจริงๆทำไมเธอถึงไม่ได้ยินเขาหลายครั้ง
“เจ้านาย ซื้อข้าวกลับมาแล้ว” เสียงของฮัวเสี่ยวกุ้ยดังขึ้น
ชายคนนั้นสังเกตต้วนอีเหยาดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีการตอบสนองใดๆ ในขณะนั้นต้วนอีเหยาก็เงยหน้าขึ้น ยิ้มและบ่นว่า “ทำไมเพิ่งกลับมา หิวจะตายแล้ว”
เธอไม่ได้ยิน แต่ได้กลิ่นข้าว
ฮัวเสี่ยวกุ้ยวางข้าวกล่องเล็กๆไว้บนโต๊ะเล็กๆ มองหน้าเธอและพูดว่า “คนเยอะมาก ไปผิดเวลาจริงๆ อ่าว? ทำไมเป็นคุณ”
ชายคนนั้นยิ้ม “ไง ฉันมาซื้อดอกไม้”
“ เขาไม่ได้เอากระเป๋าสตางค์มา เขาจะจ่ายด้วย Wechat” ต้วนอีเหยาพูดขึ้น
“อ่อ โอเค” ฮัวเสี่ยวกุ้ยหยิบโทรศัพท์ออกมา หารหัส QR และพูดว่า “คุณสแกนแล้วจ่าย150นะ”
หลังจากจ่ายบิลแล้ว ชายคนนั้นก็บอกลาและจากไป เมื่อเขาหันกลับมาเขาก็เห็น ต้วนอีเหยา วิ่งไปที่โต๊ะ เหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ หัวเราะและพูดว่า “กินข้าว กินข้าว”
พอดีจัง มาสองรอบก็ได้ยินเธอพูดแบบนี้ทั้งสองรอบ
เสี่ยวกุ้ยนั่งบนเก้าอี้และพูดขณะกินข้าว “พี่อีเหยา ผู้ชายคนเมื่อกี้เคยมาซื้อดอกไม้ที่ร้านแล้ว”
“จริงหรอ?” ต้วนอีเหยาขมวดคิ้ว “จำไม่ได้”
“ก็คนตอนที่เราแจกเงินเงิน เขาเป็นลูกค้าคนสุดท้ายที่บอกว่าเป็นวันเกิดแม่ อยากซื้อดอกไม้ให้” เสี่ยวกุ้ยรื้อฟื้นให้เธอ
ต้วนอีเหยาคิดอยู่ครู่หนึ่ง “จริงหรอ? ฉันจำไม่ได้แล้ว”
ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นภาคต่อหรือเปล่า ความทรงจำของเธอไม่ดีเหมือนเดิม เธอเคยเจอเรื่องที่ยากจะลืมเลือน ตอนนี้……
ในช่วงกลางเดือนกรกฎาคม อากาศร้อนขึ้นเรื่อยๆ และมหาวิทยาลัยในบริเวณใกล้เคียงก็หยุดพักร้อน ธุรกิจก็ขายไม่ดี ร้านดอกไม้จึงตัดสินใจปิดร้านไปสองสามวัน
ต้วนอีเหยาเห็นว่าวันนี้อากาศขมุกขมัวและเป็นเวลาที่ดีที่จะไปช้อปปิ้ง เธอจึงเดินไปตามถนนและเดินไปรอบๆ ตั้งแต่กลับมาที่เมืองหลวงเธอก็ไม่ได้ไปช้อปปิ้งเลย
การช้อปปิ้งเสื้อผ้าในห้างสรรพสินค้าเป็นที่ชื่นชอบของผู้หญิงทุกคน ต้วนอีเหยาเมื่อก่อไม่ชอบมาก ตอนนี้เธอมีเวลาว่างมากขึ้นและเธอก็สนุกกับการช้อปปิ้งมาก เมื่อเธอเห็นสิ่งที่สดใสและน่ารักเหล่านั้นเธอก็มีความรู้สึกเป็นสาวอีกครั้ง
ยืนอยู่ที่ประตูร้านชานมไข่มุก ดูคนอื่นๆจับตุ๊กตากำลังจะจับได้แต่มันก็หลุด เพื่อนๆที่เชียร์อยู่ข้างๆต่างๆก็กรีดร้องออกมา
ต้วนอีเหยาคิดว่าสิ่งนี้น่าสนใจมาก หลังจากดื่มชานมแล้วเธอก็โยนมันลงถังขยะ จากนั้นหยิบเหรียญสองสามเหรียญที่เธอเพิ่งพบในกระเป๋าของเธอหยอดเข้าไปในตู้และลองจับตุ๊กตาบ้าง
ครั้งแรกไม่มีประสบการณ์ กำลังจะจับลูกสุนัขตัวใหญ่ได้แต่มันก็หลุดลงไปก่อน
ความสามารถในการแข่งขันถูกกระตุ้น ต้วนอีเหยาเริ่มกระตือรือร้นเป็นครั้งที่สอง ครั้งนี้เป็นไปอย่างราบรื่นลูกสุนัขถูกจับได้ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที
รอบต่อไปก็ราบรื่นขึ้น เธอสามารถจับตุ๊กตาได้หลายตัว ดึงดูดผู้คนจำนวนมากเข้ามาดู
“จับแพนด้าตัวนั้น……ขึ้นมาแล้วขึ้นมาแล้ว……ว้าว……สุดยอด … ” ผู้ชมจำนวนมากขึ้นและหลายคนเริ่มให้กำลังใจเธอ
เจ้าของร้านเห็นว่าตุ๊กตาในตู้ของเขาเกือบจะถูกจับหมดแล้ว จึงร้องไห้และขอร้องเธอเบาๆ “ คนสวย วางมือก่อนได้ไหม? นี่เป็นแค่ธุรกิจเล็กๆของฉัน”
ต้วนอีเหยามุ่งเน้นไปที่การจับตุ๊กตา ไม่ได้ยินคำอ้อนวอนของเจ้าของร้าน จนกระทั่งตุ๊กตาตัวสุดท้ายถูกจับขึ้นมา มีเสียงเชียร์และเสียงปรบมือรอบตัวเธอ
ต้วนอีเหยายิ้มอย่างเขินอายมองไปที่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ มองตรงไปที่กองกองชัยชนะของเธอ หยิบตุ๊กตาสีชมพูแล้วยื่นให้เธอ
เด็กหญิงตัวน้อยพูดอย่างอ่อนหวานว่า “ขอบคุณค่ะพี่สาว” จากนั้นก็วิ่งหนีไปด้วยความดีใจ
ต้วนอีเหยาแค่อยากเล่น เอาตุ๊กตากลับไปเยอะขนาดนี้ก็ไม่มีประโยชน์ เธอหันหน้าหนีจากผู้คนโดยไม่เอาอะไรเลย ปล่อยให้เจ้าของร้านงงอยู่กับการกระทำของเธอ ไม่เอาหรอ?
เดินไปตามถนนอย่างกระตือรือร้น มีเด็กสองสามคนวิ่งไล่ตามเธอ สองคนวิ่งเข้าชนเธอโดยตรง ต้วนอีเหยาเดินโซเซและรู้สึกว่าเครื่องช่วยฟังในหูของเธอกำลังจะหลุด เธอหยิบมันออกมา ทันใดนั้นเครื่องช่วยฟังก็หล่นและตกไปตามถนน……
โลกทั้งใบของเธอเงียบลง เสียงแตรรถที่แหลมคมก็ส่งเสียงฮัมเบาๆ
เชี่ย!
ต้วนอีเหยาอุทานออกมาเบาๆ ไล่ตามเครื่องช่วยฟังไปที่ข้างทาง จากนั้นก็เห็นรถที่ขับผ่านทับเข้าอย่างจัง “ตุบ”
เธอมองไปที่ซากของเครื่องช่วยฟังอย่างว่างเปล่า ต้วนอีเหยาอยากจะร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา ได้ยินมาว่าเครื่องช่วยฟังมีราคาค่อนข้างแพงและดูเหมือนว่าเธอจะต้องไปโรงพยาบาลเพื่อรับเครื่องใหม่อีก
ในความเงียบ ทันใดนั้นก็ถูกใครบางคนกอดแน่นๆ โลกหมุนไปรอบๆ เมื่อได้สติกลับมา มีจักรยานซิ่งขับผ่านตัดหน้าเธอไปด้วยความเร็ว ชายสวมหมวกหันกลับมาและพูดอะไรบางอย่าง ต้วนอีเหยารู้สึกได้ว่าเขากำลังดุเธอ
ชายผู้ช่วยเธอปล่อยมือ“ เธอกำลังอะไรจริงจังขนาดนั้น? จักรยานกดกริ่งดังขนาดนั้นไม่ได้ยินหรอ?”
ต้วนอีเหยาเป็นลมไปสองสามวินาที เงยหน้าขึ้นมา อ่าว คุ้นจัง
เมื่อเห็นเธอจ้องมองตัวเองอย่างว่างเปล่า ชายคนนั้นก็คิดว่าเธอตกใจและถามอีกครั้งว่า “คุณโอเคไหม”
ต้วนอีเหยาพูดในใจ เรื่องแค่นี้จะทำให้เธอเป็นบ้า เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าและพิมพ์ว่า “ฉันทำเครื่องช่วยฟังหาย และไม่ได้ยินคุณ แต่ฉันอ่านจากปากคุณได้ ช่วยอ้าปากค่อยๆพูดหน่อย”
ชายคนนั้นตกใจ เธอ……ไม่ได้ยินจริงๆด้วย
ไม่น่าแปลกใจที่เขาไปที่ร้านดอกไม้สองครั้งและเธอไม่ตอบเวลาคุยกับเธอ เวลาเขาพูดเธอก็จะจ้องอย่างจริงจัง ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง
หลังจากที่รู้สึกเฉื่อยชา ชายคนนั้นก็ยิ้มและค่อยๆพูดว่า “งั้นฉันจะไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนคุณ”
ต้วนอีเหยาตั้งใจจะไปพอดี เธอไม่ปฏิเสธความช่วยเหลือของเขา มีใครบางคนอยู่กับเธอก็ดีกว่าอยู่คนเดียว เธอพยักหน้าและกระซิบ “ขอบคุณ” จากนั้นก้มศีรษะลงและพิมพ์ที่อยู่ของโรงพยาบาลในโทรศัพท์
เธอไม่ได้ยินเสียงของตัวเอง จึงไม่รู้น้ำเสียงของตัวเองหนักเบาแค่ไหน กลัวว่าจะทำให้อีกฝ่ายตกใจ เธอจึงมักจะใช้ตัวอักษรในการสื่อสาร
ชายคนนั้นมองไปที่ที่อยู่ พยักหน้าและพูดว่า “ฉันรู้แล้ว มากับฉัน รถของฉันจอดอยู่ที่ลานจอดรถตรงนั้น”
“โอเค” ต้วนอีเหยากระซิบด้วยความอ่อนแอ ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะดูแลเธอ
ต้วนอีเหยาเดินตามเขาไปที่ลานจอดรถ ชายคนนั้นดูแลเธออย่างระมัดระวัง เดินเข้าไปเมื่อมีคนบีบแตรเขาจะค่อยๆจับเธอและข้ามไปอีกฝั่ง จากนั้นก็ขับรถไปที่โรงพยาบาล
เมื่อพบแพทย์ที่คุ้นเคย ต้วนอีเหยาชี้ไปที่หูของเธอด้วยรอยยิ้มที่เบี้ยว หมอก็ถามอย่างชัดเจนว่า “เครื่องช่วยฟังหล่นหายหรอ?”
เธอพยักหน้า
“พอดีเลยเปลี่ยนเป็นรุ่นใหม่ เรามีรุ่นใหม่เข้ามา จะทำให้คุณได้ยินชัดขึ้นด้วย”
ต้วนอีเหยารู้สึกดีใจมาก
หลังจากตรวจสอบอีกครั้ง ยืนยันว่าโรคไม่แพร่กระจาย ต้วนอีเหยาได้ใส่เครื่องช่วยฟังใหม่ลักษณะคล้ายหูเล็กๆ
“เป็นยังไงบ้าง? ได้ยินหรือเปล่า?” หมอถามเธอ
ต้วนอีเหยายิ้มอย่างมีความสุขเหมือนเด็ก ๆ “เสียงมันไม่ดัง แต่ว่าก็ได้ยิน”
หมอบอกว่า “งั้นก็ดีแล้ว อย่าลืมมาตามนัดนะ”
“ค่ะหมด ลาก่อน”
ชายคนนี้นั่งอยู่กับเธออย่างเงียบๆ เมื่อเห็นการสื่อสารระหว่างเธอกับหมอ เขาก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่มองโลกในแง่ดีจริงๆ
“ขอบคุณมากนะ ฉันจะเลี้ยงมื้อเย็นคุณเอง” ต้วนอีเหยาเป็นคนที่รู้ซึ้งถึงบุญคุณ เธอรู้สึกควรจะขอบคุณเขาที่ช่วยเธอ
ชายคนนั้นเห็นด้วยอย่างรวดเร็วและยื่นมือออกมาพูดว่า “ขอแนะนำตัวเองก่อน ฉันชื่อไป๋จิ่นอี้ ”
ต้วนอีเหยาจับมือเขาเบาๆแล้วปล่อย“ ฉันชื่อต้วนอีเหย” พูดเสร็จ ก็หยิบโทรศัพท์ออกมาให้เขาดู ไป๋จิ่นอี้ยิ้มและพยักหน้าและจำมันไว้
“อยากกินอะไร?”
“ฉันไม่ใช่คนขี้จู้จี้จุกจิก คุณเป็นคนเลือกเลย”
ทั้งสองคุยกันขณะเดิน “คุณกินเผ็ดไหม?”
“กินได้ แต่ไม่ค่อยชอบ แม่ฉันเป็นคนเสฉวน”
ต้วนอีเหยารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้พบคนที่ใจตรงกันและตัดสินใจอย่างตรงไปตรงมาว่า “ถ้าอย่างนั้นไปกินอาหารเสฉวนกัน คุณเลือกร้านเลย ฉันยังไม่คุ้นเคยกับเมืองนี้”
“ได้สิ”
ไป๋จิ่นอี้เป็นคนที่มีการศึกษาดี เขาสุภาพมากในการรับคนและสิ่งของ เขาจะเตือนต้วนอีเหยาอย่างระมัดระวังให้คาดเข็มขัดนิรภัย ทำหน้าที่เป็นไกด์แนะนำประวัติศาสตร์เมื่อผ่านจุดชมวิวที่มีชื่อเสียง เพื่อให้ได้ยินอย่างชัดเจน เธอเพิ่มเสียงของเธอขึ้นสองสามเดซิเบล เขาไม่ค่อยพูดเสียงดังแบบนี้ แม้แต่หน้าชั้นเรียนก็ไม่เคย
จะว่าไปแล้ว เขาเป็นอาจารย์สอนฟิสิกส์ที่มหาวิทยาลัย
ร้านอาหารเสฉวนที่ไป๋จิ่นอี้แนะนำอยู่ในตรอกลับมาก ต้วนอีเหยามองออกไปอย่างสงสัย เขาพูดติดตลกว่า “คุณไม่กลัวฉันจะพาคุณมาขายที่นี่หรอ?”
ต้วนอีเหยาส่งเสียงร้องเหยียดหยาม “คนที่จะขายฉันได้ยังไม่เคยเห็นปรากฏมาเลย”
เธอกำลังพูดความจริง แต่ในหูของไป๋จิ่นอี้คิดว่าเป็นเรื่องล้อเล่น
“ถึงแล้ว ร้านนี้แหละ” ไป๋จิ่นอี้จอดรถที่หน้าประตูไม้สีแดงที่เรียบง่าย ต้วนอีเหยาลงจากรถ
“ นี่คือร้านอาหารหรอ?” ต้วนอีเหยาถามด้วยความประหลาดใจ
ไป๋จิ่นอี้เดาท่าทีของเธอและพูดด้วยรอยยิ้ม “เข้าไปก็จะรู้เอง”
ข้างนอกดูธรรมดาแต่เมื่อเขาก้าวเข้าไปในประตูไม้สีแดง ต้วนอีเหยาก็รู้ว่าสวรรคบนท้องฟ้าเป็นอย่างไร ภายในลานไม้ไผ่มีสะพานเล็กๆ และทางน้ำไหลสวยมาก
เห็นได้ชัดว่าพนักงานรู้จักไป๋จิ่นอี้และพาพวกเขาไปที่บ้านหลังหนึ่งที่สง่างาม สามารถมองเห็นดอกบัวบานที่สระน้ำด้านนอกผ่านหน้าต่าง
“ที่นี่สวยมาก” ต้วนอีเหยาพูดออกมาด้วยความตื่นเต้นแม้ว่าเธอจะเป็นผู้พัน แต่เธออยู่ในกองทัพมาตั้งแต่เด็กและไม่ค่อยได้เห็นโลกแบบนี้
“สั่งอาหารสิ” ไป๋จิ่นอี้ให้เมนูพัดพับให้เธอ ต้วนอีเหยาก็เหลือบไปเห็นสวนนี้เต็มไปด้วยทิวทัศน์ของฤดูใบไม้ผลิดอกไม้กำลังเบ่งบาน
“ นี่เป็นอาหารเสฉวนหนอ? มันควรจะเป็นเต้าหู้ไม่ใช่หรอ?” ต้วนอีเหยาถามอย่างงุนงง
ไป๋จิ่นอี้รู้สึกขบขันกับเธอ“ อันที่จริงพวกมันเหมือนกัน เพิ่งตั้งชื่อใหม่ให้มันเข้ากับสถานที่ คุณอยากกินอันไหนสั่งเลย รสชาติไม่ต่างกัน”
ต้วนอีเหยาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สั่งอาหารสองจานที่ดูน่ากินจากนั้นยื่นเมนูให้เขา “คุณสั่งดีกว่า คุณน่าจะคุ้นเคยกับมัน”
ไป๋จิ่นอี้หยิบเมนูขึ้นมาดูเห็นว่าสั่งอาหารไปสองเมนูแล้ว เขาขึงเพิ่มซุปอีกเมนู
มีชุดน้ำชาพิเศษในห้องส่วนตัว หลังจากพนักงานเสิร์ฟออกไป ไป๋จิ่นอี้ก็ไปชงชา ชงตามขั้นตอนวิธีของมันต้วนอีเหยาดูจนรู้สึกเวียนหัว
แต่จะว่าไป นิ้วของเขาเรียวสวย ขาวและดูไม่น่าเบื่อเลย
ต้วนอีเหยาวางมือบนคางของเธอและพูดว่า “ถ้าดื่มชาแบบคุณ ศัตรูคงหนีไปหมดแล้ว”
ไป๋จิ่นอี้ประหลาดใจ“ เกี่ยวอะไรกับศัตรู?”
“อ่อ ฉันพูดเล่น แค่รู้สึกว่ามันพิถีพิถันมาก” ต้วนอีเหยาไม่ได้อธิบายอย่างละเอียด
ไป๋จิ่นอี้ยกถ้วยชาแรกให้เธอด้วยมือทั้งสองข้าง “ลองดูสิ”
ต้วนอีเหยาหยิบมันมาเป่า ดื่มในจิบเดียวหลังจากนั้นก็พูดว่า “ก็ไม่ต่างอะไรนิ”
ไป๋จิ่นอี้หัวเราะอย่างเงียบๆ เธอดูนุ่มนวลและอ่อนแอ แต่ไม่คิดว่าเธอจะมีความหยาบกร้านลึกๆในตัว การต่อต้านแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบ
“เอาเหอะ เธอว่ายังไงก็อย่างนั้นแหละ” ไป๋จิ่นอี้พูดอย่างช่วยไม่ได้
แม้ว่าทั้งสองจะเพิ่งพบกันเป็นครั้งที่สาม แต่พวกเขาก็ยังคงพูดคุยกันอย่างสนิทสนม เมื่ออาหารมาถึงต้วนอีเหยาก็หยิบจะเกียบขึ้นมาอย่างไม่เกรงใจ
เมื่อพูดถึงกิน ต้วนอีเหยาไม่ยอมใครเลยจริงๆ ตรงกันข้ามไป๋จิ่นอี้เขาอ่อนโยนมาก
“ ห้ะ? คุณเป็นอาจารย์วิทยาลัย “ต้วนอีเหยาอดไม่ได้ที่จะถาม เมื่อได้ยินเขาพูดถึงสิ่งที่น่าสนใจเกี่ยวกับมหาลัย
“ ไม่เหมือนหรอ?”
ต้วนอีเหยาจ้องมองเขาสักพักแล้วพูดว่า “ยังหนุ่มอยู่เลย ฉันคิดว่าอาจารย์ในวิทยาลัยน่าจะอายุสี่สิบห้าสิบ”
“ขอบคุณสำหรับคำชม” ไป๋จิ่นอี้ไม่ได้บอก ว่าเขาไม่เพียงแต่เป็นครู แต่ยังเป็นอาจารย์ที่เชี่ยวชาญในการสอนนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษาด้วย
เมื่อทั้งสองคนทานอาหารเสร็จ ต้วนอีเหยากำลังจะไปจ่ายบิล พนักงานก็บอกว่า ไป๋จิ่นอี้จ่ายแล้ว
