รถแท็กซี่กำลังแล่นไปตามถนน แต่เย่จิงเหยียนยังคงเร่ง ตอนนี้ต้วนอีเหยาทรงตัวได้แล้ว แต่เขาก็ยังคงกังวล
ที่ประตูโรงพยาบาล เย่จิงเหยียนไม่พูดอะไรสักคำ อุ้มต้วนอีเหยาและเดินเข้าไป พวกเขาได้หมอไว้แล้วจึงไม่ต้องต่อแถวเหมือนคนอื่นๆ
ชายสูงอายุคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ห้องทำงาน ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเครา เขาเงยหน้าขึ้น เห็นเย่จิงเหยียนผลักประตูเข้ามา เขาก็ยิ้มุมปาก
“หนี่ห่าว” ชายคนหนึ่งบอกทักทายด้วยภาษาจีน
เย่จิงเหยียนคุ้นเคยกับเขา อุ้มต้วนอีเหยาไปนั่งบนเก้าอี้ “หลุยส์ ดูหูเธอก่อน!”
หลุยส์จ้องไปที่ต้วนอีเหยาอย่างสงสัยสักพัก จากนั้นพยักหน้าและยื่นมือขยับเธอเข้ามาใกล้เขาเล็กน้อย
เขาเพ่งมองไปที่ใบหูของอีเหยา สีหน้าเคร่งขรึม“ หูของเธอร้ายแรงมาก เมื่อกี้ยังระคายเคืองอีก จะรักษาให้หายมันยากมาก”
เย่จิงเหยียนนึกถึงสถานการณ์จอนที่อีเหยาอยู่สนามบินและถามว่า “เมื่อกี้เธอยังได้ยินฉัน แต่ตอนนี้ไม่ได้ยินแล้ว มันเกิดอะไรขึ้น?”
“ร่างกายของคนเราอาจฟื้นฟูการทำงานของร่างกายบางอย่างได้ เมื่อสัมผัสกับสิ่งกระตุ้นจากภายนอก เธอรู้สึกตกใจทันที เพราะงั้นระบบการได้ยินของเธอจึงปิด”
“ แล้วจะรักษาเธอให้หายได้ยังไง?”
หลุยส์ผายมือ “ ฉันไม่รู้”
“แต่ด้วยเครื่องช่วยฟังที่พัฒนาขึ้นใหม่ของเรา เธอน่าจะได้ยินเสียง แต่ว่าเวลาคุยต้องตะโกนคุยกับเธอ”
เย่จิงเหยียนมองไปที่ต้วนอีเหยาและพูดว่า ” เอามาลองดูก่อน!”
หลุยส์พยักหน้าให้เขาอย่างสุภาพ ออกจากห้องทำงานไปเอาอุปกรณ์ ต้วนอีเหยาไม่รู้ว่าพวกเขาพูดอะไร เธอจ้องมองไปที่เย่จิงเหยียนด้วยความกังวล
เย่จิงเหยียนลูบผมของเธอและพูดกับเธอว่า “ฉันจะหาทางรักษาเธอให้หาย อีเหยา……”
ต้วนอีเหยาพยักหน้าราวกับว่าเข้าใจ เมื่อพูดถึงอาการของเธอแล้วเธอยอมรับได้ แต่เธอกังวลว่าจะมีผลอะไรต่อเด็กในท้อง……
อีกหน่อย้าเด็กคลอดออกมา แม้แต่เสียงร้องไห้ของเขาเธอก็จะไม่ได้ยิน และไม่สามารถสอนคำศัพท์ให้เขาด้วย
พวกเขามองหน้ากันสักพัก หลุยส์ก็เดินเข้ามาพร้อมกล่อง ทั้งคู่ก็หันมาสนใจเขา
หลุยส์ไม่พูดอะไร เปิดกล่องต่อหน้าพวกเขาและมีเครื่องจักรโปร่งใสขนาดเล็กปรากฏขึ้นในมือของเขา
“ให้เธอลองใส่ดู”
เย่จิงเหยียนหยิบเครื่องช่วยฟังใส่ให้ต้วนอีเหยาอย่างระมัดระวัง “ได้ยินไหม?”
น้ำเสียงของเขาสั่น ผสมกับความวิตกกังวล แม้แต่ตัวเองก็แทบจะไม่ได้ยิน
ต้วนอีเหยาสวมเครื่องช่วยฟังแล้ว แต่รอบๆก็ยังคงมีแต่ความเงียบ มองไปสายตาที่คาดหวังของเย่จิงเหยียน ส่ายหัวอย่างว่างเปล่า
เย่จิงเหยียนก้มหน้าด้วยความหงุดหงิด มันก็ยังไม่ได้อยู่ดี ทำไมถึงเป็นแบบนี้?
หลุยส์โบกมือ “ ไม่ใช่แบบนี้ เสียงดังๆหน่อย!”
“เครื่องช่วยฟังช่วยให้เธอฟื้นการได้ยินได้นิดหน่อยเท่านั้น แกต้องพูดดังกว่านี้ เพื่อให้เธอได้ยินจริงๆ”
เย่จิงเหยียนเข้าใจและเพิ่มเสียงของเขา “อีเหยา!”
ต้วนอีเหยารู้สึกเพียงว่ามีเสียงเรียกเธอเล็กน้อยในหูของเธอ เธอพยักหน้าเบาๆ เงยหน้าขึ้นก็เห็นเย่จิงเหยียนยิ้มให้เธออย่างตื่นเต้น
ทันทีที่กลับมามีสติ เธอก็อยู่ในอ้อมกอด แล้วเธอดิ้นตัวไปมา แต่สุดท้ายก็ยื่นมือออกไปและตบที่หลังเขาเบาๆ
ชายที่อยู่ตรงหน้า เพราะเธอเขาจึงเป็นทุกข์มาก เธอเจอกับความสิ้นหวังหลายครั้งและในที่สุดก็กลับมาได้ยิน
ต้วนอีเหยารู้สึกเพียงว่าเสื้อผ้าบนไหล่ของเธอเปียกไปหมด เธอไม่สามารถหาคำพูดที่จะปลอบโยนเขาได้ในขณะนี้ เขาไม่ต้องการให้ใครรู้ด้านที่เปราะบางของเขา
หลังจากรอให้เขาผ่อนคลายลงแล้ว หลุยส์ก็เงยหน้าขึ้นมองเอกสาร “เครื่องช่วยฟังนี้บรรเทาอาการของเธอได้ในช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น เราควรเตรียมผ่าตัดให้เร็วที่สุด”
“ไม่……ไม่……”ไม่เอา!
ต้วนอีเหยาโบกมือด้วยความตกใจ ถ้าเธอผ่าตัดตอนนี้จะส่งผลกระทบต่อเด็กในท้องหรือเปล่า? ร่างกายของเธอเริ่มอ่อนแอ จะไม่มีผลกับเด็กจริงหรอ?
เย่จิงเหยียนรู้ถึงความกังวลของเธอและถามว่า “จำเป็นต้องผ่าตัดตอนนี้เลยหรอ? รอไปก่อนได้ไหม? สักหนึ่งปีจากนี้…… ”
“หนึ่งปี?” หลุยส์ส่ายหัวซ้ำๆ “No No! นี่จะทำให้สถานการณ์เลวร้ายลง แล้วการผ่าตัดจะทำให้เธอมีอันตรายมากขึ้นอีกด้วย”
เย่จิงเหยียนมองไปที่ต้วนอีเหยาอย่างลังเลและเห็นว่าเธอยังคงส่ายหัว
“ อีเหยา เธอเหนื่อยไหม?”
ต้วนอีเหยาถึงกับผงะเขาไม่คาดคิดว่าเขาจะประนีประนอมได้เร็วขนาดนี้ หลังจากนั่งเครื่องบินมาเกือบทั้งวัน รู้สึกกลัวและเหนื่อยมาก เธอจึงพยักหน้า
“ งั้นฉันจะพาเธอไปพักผ่อนก่อน”
เย่จิงเหยียนดูจริงใจ เขาพูดอย่างหนักแน่นมองไปที่ต้วนอีเหยา ให้เธอสบายใจและค่อยๆลุก
จนชายคนนั้นพยักหน้าแล้วบอกว่า “โอเค”
เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกช่วยต้วนอีเหยา เมื่อเดินไปที่ประตูเขาก็มองกลับไปที่หลุยส์
หลุยส์เข้าใจความหมายในดวงตาของเขา ด้วยรอยยิ้มที่โล่งใจเขาก้มหัวลงและอ่านเอกสารต่อ
พวกเขาไม่ได้ไปไกล มีห้องพักผู้ป่วยอยู่ข้างๆและไม่มีใครอยู่ข้างใน เย่จิงเหยียนจึงดึงต้วนอีเหยาเข้ามากอด
หลังจากห่มผ้าให้เธอแล้ว เย่จิงเหยียนก็โน้มตัวเข้ามาใกล้หูของเธอ พูดอย่างเสียงดังฟังชัดว่า “เธอนอนพักก่อนนะ ฉันจะไปหาอะไรมาให้กิน”
ต้วนอีเหยาพยักหน้า หลับตาอย่างเชื่อฟังและหายใจเข้าออกที่หลังมือของเย่จิงเหยียน
เขาแตะหน้าผากของเธอเบาๆ เมื่อเห็นว่าเธอหลับแล้วก็ค่อยๆเอามือออกและเดินออกไป
เสียงล็อคประตูดังทำให้ต้วนอีเหยาลืมตา เธอมองไปที่เท้าของเย่จิงเหยียน เปิดประตูและโดดลงไป
ร่างของเย่จิงเหยียนลอยลงมา ปรากฏตัวอยู่ในลิฟต์
เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้โกหกเธอ ต้วนอีเหยาก็รู้สึกโล่งใจ ปิดประตูกลับไปที่เตียง
แต่สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือ ลิฟต์ก็เปิดออกหลังจากที่เธอเดินเข้าห้อง เย่จิงเหยียนเดินออกจากที่นั่นอย่างใจเย็น
ก่อนที่เย่จิงเหยียนออกไป เขาสังเกตเห็นว่ามีการเคลื่อนไหวเล็กน้อยบนเตียง ไม่เพียงแต่หูของเธอไม่ดีแต่ยังมีอาการอะไรบางอย่างด้วย
เขาจึงแกล้วเดินเข้าไปในลิฟต์โดยเจตนา รอจนกว่าเธอจะโล่งใจและกลับมา
เย่จิงเหยียนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ พวกเขาเหมือนหนังสายลับ พยายามปกปิดกันและกัน
เขากลับไปที่ห้องทำงานของหลุยส์และล็อคประตู
หลุยส์เงยหน้าขึ้น เห็นท่าทางประหม่าของเย่จิงเหยียนจึงถามว่า “ไม่ต้องกังวล ห้องทำงานของฉันกันเสียงได้ดี ยิ่งไปกว่านั้นหูของเธอไม่ได้ยินหรอก”
เย่จิงเหยียนรู้สึกโล่งใจที่ได้กลับมา “ หลุยส์ ฉันมีคำถามจะถาม”
“ถามสิ” หลุยส์ทำหน้าตาพร้อมตอบ
เขารู้อยู่แล้วว่าจะกลับมาถามเขาแน่นอน เมื่อเห็นเขาหันหน้ามา เขาพยักหน้าตอบอย่างชัดเจน ก็เลยรออยู่ที่ห้องทำงานไม่ออกไปไหน
“ การผ่าตัดมีความเสี่ยงไหม?”
หลุยส์กุมมือ มองหน้าเย่จิงเหยียน “ การดำเนินการใดๆก็มีความเสี่ยง เหตุผลที่เราได้รับความไว้วางใจจากผู้อื่นคือการลดความเสี่ยงให้น้อยที่สุด”
“อีเหยา…… เธอกำลังท้อง” เย่จิงเหยียนพูดด้วยความไม่แน่ใจ
“ใช่ ข้อมูลที่แกให้ฉันก่อนหน้านี้มันอธิบายไว้แล้ว แต่ผนังมดลูกของเธอบางและเธอไม่เหมาะที่จะมีลูก!”
เมื่อหลุยส์เห็นข้อมูลเขาก็ลังเล มันต้องเป็นเรื่องมหัศจรรย์แน่ๆ ที่คนอย่างต้วนอีเหยาจะตั้งครรภ์ แต่เป็นไปได้ว่าเด็กที่เกิดมาจะผิดปกติเพราะ เขาไม่ได้พูดต่อให้จบ
“อะไร?”
เย่จิงเหยียนมองเขาด้วยความประหลาดใจ ไม่มีใครบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้
“ฉันหมายความว่าตอนนี้เธออ่อนแอมากและเด็กจะดูดซึมสารอาหารของเธอ ทำให้เธออ่อนแอและกระตุ้นให้เกิดความเจ็บป่วยได้ง่าย”
หลุยส์แก้ตัวว่าคิดคำที่สมเหตุสมผล
อย่างไรก็ตาม เย่จิงเหยียนยังคงลังเล
เด็กคนนั้นก็เป็นเลือดเนื้อของเขาเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงไม่อยากเอาเด็กออก แต่ถ้าเทียบกับอ่เหยา เขาไม่ลังเลที่จะเลือกเธอ
หลุยส์ขมวดคิ้ว “ยังไงดี?”
เย่จิงเหยียนไม่พูด
หลุยส์นิ่งเงียบเคราของเขาสั่นเล็กน้อยเพราะลมหายใจ ทำให้เขาดูน่ารักเป็นพิเศษ
“หากต้องรอจนกว่าเด็กจะคลอด เธออาจพลาดช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการรักษา”
หลุยส์ไม่ได้อธิบายโดยตรง เขาแค่ให้ทางเลือก เขารู้ว่าเขามีแผนในใจ แต่เขาไม่กล้าเผชิญหน้ากับมัน
“ขอคิดดูก่อน”
เย่จิงเหยียนลุกขึ้นและถูกหลุยส์เรียกไว้ “ ภายในห้าเดือน ถ้าเธอไม่สามารถผ่าตัดได้ โอกาสที่จะฟื้นตัวก็จะไม่มีอีกแล้ว”
เขาพยักหน้าอย่างเงียบๆ และเดินออกไปที่ประตู ด้วยขั้นตอนที่หนักหน่วง แม้ว่าเขาจะยังคงยืนตัวตรง แต่บางทีตัวเขาเองก็ไม่ได้สังเกตตัวเขานั้นห่อเหี่ยว
หลุยส์ส่ายหัวและถอนหายใจ ไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ที่ดีที่สุดสำหรับสำหรับอย่างใดอย่างหนึ่ง เมื่อผู้คนเลือกได้มันจะต้องเป็นเลือดและโหดร้าย
เย่จิงเหยียนเดินคนเดียวบนถนน จิตใจของเขาสับสน ทำไมถึงโยนคำถามปรนัยที่ยุ่งยากให้เขาทุกครั้งที่เขาต้องเลือก
“บัวลอย บัวลอยไหมบัวลอย”
ทันใดนั้นคำพูดที่จริงใจของจีนสองสามคำล้อมรอบหูของเย่จิงเหยียน เขาเงยหน้าขึ้นมองและอดสงสัยไม่ได้ว่ามีเสียงร้องของชาวจีนบนท้องถนนในต่างประเทศนี้ได้ยังไง
รถเข็นคันหนึ่งเข็นเข้าหาเขาอย่างช้าๆ ด้านหลังเป็นผู้หญิงตัวเล็กร่างผอม เย่จิงเหยียนยิ่งอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น
เดินไปถามว่า “บัวลอยขายยังไง?”
“ สิบหยวน”
เด็กหญิงตัวเล็กๆเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสงสัยว่าคนที่มีเสียงดีเช่นนี้จะเป็นยังไง หลังจากเห็นว่าเป็นเย่จิงเหยียน เธอก็ตะลึง
เธอไม่เคยเห็นผู้ชายที่มีเธอสมบัติที่ไร้ที่ติเช่นนี้ในชีวิต แม้ว่าหนุ่มหล่อชาวต่างชาติที่มีจมูกสูงและตาโตจะอยู่ต่างประเทศ แต่เธอก็ยังคงชอบรูปลักษณ์แบบจีน
เมื่อเห็นเธอตกตะลึงเย่จิงเหยียนก็ขมวดคิ้ว “ฉันเอาบัวลอยหนึ่งชาม”
“ อ่อ…ได้ค่ะ ได้”
เด็กหญิงตัวเล็กๆรีบทำบัวลอยอย่างรวดเร็ว “นี่ค่ะ คุณผู้ชาย”
เย่จิงเหยียนหยิบบัวลอยมาและให้เธอสิบเหรียญ กำลังจะจากไปคนผิวดำสองสามคนโผล่มาจากไหนไม่รู้และล้อมรอบแผงขายบัวลอย
“ พวกแกจะทำอะไร?” เด็กหญิงตัวเล็กๆรู้สึกกลัวในใจ แต่เธอไม่ได้ร้องขอความเมตตาแม้แต่น้อย
เธอพูดภาษาจีนและคนผิวดำไม่เข้าใจว่าเธอกำลังพูดถึงอะไร พวกเขาเพียงแค่ล้อมรอบเธอด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ โดยไม่สนใจเย่จิงเหยียนที่อยู่ด้านข้าง
เด็กหญิงตัวเล็กเดินถอยหลัง เงยหน้าขึ้นมองเย่จิงเหยียนอย่างน่าสงสาร หวังว่าเขาจะช่วยได้
แต่เย่จิงเหยียนไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้เกิดปัญหา เขาอยากรีบเอาบัวลอยกลับมาและให้ต้วนอีเหยาชิม
ชายชุดดำสองสาม กัดปาก และบิดเอวจนกนั้นดึงแขนและลากตัวเด็กหญิงไป
“ โอ้ยโอ้ยโอ้ย… ”
เด็กหญิงตัวเล็กดิ้นอย่างหมดแรงและกัดชายที่กำลังปิดปากเธออย่างแรง เพียงครั้งเดียวเขาเจ็บปวดและรีบปล่อยเด็กหญิงตัวน้อยไป
“ช่วยด้วย!”
เย่จิงเหยียนที่กำลังเดินอยู่ถึงกับผงะ เมื่อเห็นชายชุดดำกำลังโกรธและยกมือขึ้นตบเด็กหญิงตัวเล็ก
เย่จิงเหยียนขมวดคิ้ว เขาไม่สามารถทนต่อการทำร้ายผู้หญิงได้ แต่สิ่งที่อยู่ต่อหน้าเขาทำให้เขารู้สึกตื่นตาอย่างอธิบายไม่ถูก
เขาถือบัวลอยเดินกลับมา คนผิดดำสองคนมองเข้าขณะที่เขากำลังวางบัวลอยลง
เขาถามพวกเขาว่าจะทำอะไรด้วยภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่ว แต่พวกเขาเข้าใจผิดว่าเป็นการยั่วยุ พวกเขามองหน้ากันอย่างรวดเร็วแลปล่อยเด็กผู้หญิง หันไปเผชิญหน้ากับเย่จิงเหยียนแทน
“ แกมายุ่งทำไม?” ชายผิวดำที่เข้าใจภาษาจีนถามขึ้นก่อน
เย่จิงเหยียนตะคอก “ ฉันกำลังทำอะไร?”
“ซื้อบัวลอยนี่ไง!” หลังจากพูดจบ เขาก็ยกบัวลอยในมือขึ้น
ชายผิวดำพยายามหาเรื่อง เขาจึงส่งเสียงเย็นเยียบทักทายชายผิวดำที่อยู่ด้านข้างและค่อยๆขยับเข้ามาใกล้เขา
เย่จิงเหยียนก้าวถอยหลังและถามชายผิวดำที่สามารถฟังภาษาจีนได้ว่า “ทำไมพวแกถึงรังแกผู้หญิงคนนั้น?”
ชายชุดดำคิดว่าเขากลัว เมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของเขา ไม่อยากมีปัญหาด้วยจึงตอบว่า “เราไม่ได้สัมผัสผู้หญิงมานานแล้วน้องชาย หรือว่าเรามาทำด้วยกัน?”
เย่จิงเหยียนขมวดคิ้วและมองไปที่ผู้หญิงที่ซ่อนตัวอยู่หลังแผงขายเธอ จ้องมองเขาด้วยสายตาที่น่าเวทนา
“ให้ฉันตอบรับพวกแก……ได้”
เย่จิงเหยียนตอบ หลังจากเงียบไปสองสามนาที “แต่ฉันต้องเป็นคนแรก”
หลังจากได้ยินเช่นนั้น ชายชาวแอฟริกันก็รู้ว่าเขากำลังจะเล่นเกมด้วย มองไปที่เย่จิงเหยียนด้วยรอยยิ้ม “โอเค ฟังแกละกัน”
เย่จิงเหยียนยังคงเฉยเมย จนกระทั่งผู้หญิงคนนั้นมองมาที่เขา เพื่อขอความช่วยเหลือและไม่ยอมหยุด
ชายผิวดำรับฟังคำอธิบายจากสหายของเขาและออกจากเย่จิงเหยียนอย่างรวดเร็ว หันกลับไปจับตัวเด็กหญิงขายบัวลอยต่อ
“อย่านะ ช่วยฉันด้วย” ผู้หญิงคนนั้นตรึงความหวังทั้งหมดไว้ที่เย่จิงเหยียน แต่เย่จิงเหยียนกลับหันกลับไปและจากไป
เปลวไฟที่ลุกโชติช่วงในดวงตาของสาวขายบัวลอยก็ดับลงทันที ตาทั้งสองข้างเธอมองลงกับพื้น
เย่จิงเหยียนได้ยินเสียงตะโกนอย่างบ้าคลั่งของเธอ ในที่สุดเขาก็ทนไม่ได้ หันหลังแล้ววิ่งกลับไป ต่อยชายชุดดำที่อยู่ใกล้เขาที่สุด
ชายผิวดำเริ่มหงุดหงิดและถามว่า “นี่แกหมายถึงว่าอะไร!”
“ ฉันแค่เห็นไม่เข้าตาเฉยๆ” เย่จิงเหยียนสะบัดมือ ในขณะที่เขาไม่ได้ตั้งตัวก็ต่อยไปอีกหมัด
ในเวลานี้ ชายผิวดำสองคนที่มีอารมณ์ร้อนมาล้อมตัวรอบๆเขา
ทั้งสองมองหน้ากันและกำหมัดของเขาอย่างพร้อมเพรียง
พวกเขาค่อยๆเดินเข้ามาหาเย่จิงเหยียน เขาถอยห่างออกไปสองสามก้าว เพื่อไม่ให้โดนหมัดของพวกเขา แค่ดีดนิ้วก็ไปโผล่ตรงหน้าพวกเขา
ทำให้คนผิวดำดูตะลึงมาก เขามีพลังขนาดนี้ แต่ใจจิตใจก็ไม่เปลี่ยนความคิด คิดเพียงยังไงก็แค่ต่อกรกับคนใช้หมัดสองครั้งเหมือนกัน
ไม่คาดคิดว่าเย่จิงเหยียนจะดึงคนข้างๆออกมา แต่เขากลับไม่ได้รับบาดเจ็บ
” แก……” ชายผิวดำพูดไม่ออก เขาชี้ไปที่เย่จิงเหยียนและพูดภาษาอังกฤษสองสามคำกับเพื่อนของเขาและเห็นพวกเขาส่งเสียงเชียร์อย่างกระตือรือร้น
แล้วกระซิบคำสองสามคำกับคนข้างๆ จากนั้นก็เริ่มตอบโต้
สาวขายบัวลอยเห็นว่าไม่มีใครดูอยู่ เธอจึงรีบซ่อนตัวและโทรศัพท์แจ้งตำรวจ
เย่จิงเหยียนจัดการกับคนทั้งสอง จับแขนของพวกเขาทีละคน แต่ชายชุดดำทั้งสองมองหน้ากันและหันกลับมาจับแขนของเขาทั้งสองข้างและไม่ปล่อย
เขาพยายามดิ้นรนอยู่พักหนึ่ง ยกเท้าขึ้นเพื่อเตะคนที่อยู่ใกล้เขาที่สุด แต่รู้สึกถึงลมเย็นๆ อยู่ข้างหลังเขาจึงหันศีรษะไปและเห็นว่ามีชายผิวดำอีกคนกำลังจะฟาดเขาด้วยขวดเบียร์ที่แตก
“ระวัง!” หญิงสาวขายบัวลอยตะโกนออกมาด้วยความตกใจและจ้องมองไปที่เย่จิงเหยียนอย่างตั้งใจ
เขาถูกพวกมันสองคนจับตัวไว้ ไม่สามารถหลบจากขวดเบียร์ได้ โดนฟาดเข้าที่หัวเต็มๆ
ทันใดนั้นเย่จิงเหยียนก็นึกถึงเรื่องหนึ่ง เขายืนนิ่งไม่ขยับ รอให้ขวดเบียร์ฟาดใส่เขาแล้วจากนั้นก็ต่อยไปที่หน้าคนทางซ้ายด้วยกำลังทั้งหมดที่มี
ขวดเบียร์แตก บาดเข้าที่มือของเย่จิงเหยียน เลือดก็ไหลออกมาทันที
เมื่อเห็นว่าเขาโต้ตอบไม่ได้ ชายคนนั้นจึงคิดจะฟาดไปอีกที ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงรถตำรวจมาก จึงรีบทิ้งขวดเบียร์แล้วหนีไป
คนที่เหลือเห็นสถานการณ์อย่างชัดเจนและหนีออกจากที่เกิดเหตุ เย่จิงเหยียนเสียเลือดมาก ทั้งสองคนปล่อยตัวเขาลงไปจมอยู่กับกองเลือด
“ คุณ? คุณคะ?” หญิงสาวขายบัวลอยรีบไปช่วยเขา แต่เธอไม่มีแรงจะพยุงเขาขึ้นได้
เขาพยายามลุกขึ้น ดวงตาของเขาพร่ามัวและเขามองเห็นเสียงรบกวนรอบๆตัวเขาอย่างคลุมเครือและเขาก็ถูกหามขึ้นเตียง
“ บัวลอย……อี……อีเหยา…… ”
เย่จิงเหยียนจำได้ว่าต้วนอีเหยายังไม่ได้กินอะไร ถ้าเขาถูกพาไปโรงพยาบาล แล้วเธอจะทำยังไง?
“บัวลอย? ถ้าพรุ่งนี้คุณหายดีแล้ว ฉันจะเอาไปให้ใหม่!”
เสียงของเย่จิงเหยียนอู้อี้และหญิงสาวขายบัวลอยได้ยินเพียงคำว่าบัวลอย เธอรู้สึกกังวลใจเล็กน้อยและรีบสัญญากับเขา
เย่จิงเหยียนส่ายหัว เขาไม่ได้หมายความอย่างนั้น แต่อาการวิงเวียนศีรษะของเขา เวียนหัวมาก ถึงแม้จะไม่ได้เจ็บขยาดนั้นแต่ดวงตาของเขาก็มืดมิดและเขาจำอะไรไม่ได้และตกอยู่ในความมืด
……
ต้วนอีเหยาตื่นขึ้นมา เย่จิงเหยียนไม่ได้นั่งข้างเธออย่างที่คาดไว้ หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น เธอรู้สึกกระสับกระส่าย
ในที่สุดเธอก็ทนอารมณ์ไม่ไหว ลุกขึ้นและออกไปตามหาเย่จิงเหยียน แค่ไปถึงถนนก็มีกลิ่นเลือดแรง
เธอมองไปรอบๆอย่างว่างเปล่าและพบว่ามีรถเข็นขายบัวลอยกระจัดกระจายอยู่ข้างถนน โดยไม่มีคนอยู่
มีเสียงดังในหูของเธอและเธอไม่รู้ว่ามันอยู่ในทิศทางใด หันศีรษะและมองไปรอบๆ อย่างว่างเปล่า มีรถเข็นเตียงของโรงพยาบาลเข้ามา
เธอสงสัยว่าเมื่อกี้มีเรื่องร้ายแรงอะไรเกิดขึ้น? ไม่น่าแปลกใจที่กลิ่นของเลือดเต็มไปในอากาศ
หลังจากยืนอยู่สักพัก เธอก็ตัดสินใจที่จะไม่เสียเวลาต่อ บางทีตอนนี้เย่จิงเหยียนอาจกลับไปรอเธอที่ห้องพักแล้ว
เมื่อนึกถึงเช่นนี้ เธอก็หันกลับไปและเข้าไปในลิฟต์ มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ในลิฟต์มือของเธอเต็มไปด้วยเลือดและมองดูเธอเดินเข้าไปในลิฟต์อย่างว่างเปล่า
ต้วนอีเหยาถึงกับผงะและเตรียมท่าป้องกัน ท่าทางเธอแบบนี้ ยังไม่ได้รับบาดเจ็บ ต้องไปทำอะไรมาแน่ๆ
ลิฟต์หยุดเป็นชั้นของผู้หญิง เธอเดินออกมาด้วยความงุนงง แต่ไม่ทันระวังชนต้วนอีเหยาที่อยู่ข้างๆเธอ
แขนสั้นสีขาวเปื้อนเลือดแดงทันที
“ขอโทษ ขอโทษนะ”
ก่อนที่ต้วนอีเหยา จะโกรธผู้หญิงคนนั้นก็ขอโทษก่อนในเวลานี้ประตูลิฟต์กำลังจะปิด
ต้วนอีเหยาโบกมือ “ไม่เป็นไร”
ผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้เธออย่างนุ่มนวลและต้วนอีเหยาก็เห็นคำว่า “ห้องฉุกเฉิน” สามคำที่เขียนเป็นภาษาอังกฤษผ่านประตูลิฟต์ที่ปิดอยู่และหัวใจของเธอก็เต้นเร็วขึ้น
กลับไปที่ห้องพัก เย่จิงเหยียนยังไม่กลับมา เธอนั่งข้างเตียงสักพักคำสามคำ “ห้องฉุกเฉิน” ก็ปรากฏขึ้นในหัวของเธออีกครั้ง
นอกจากนี้ยังมีลางสังหรณ์ที่ไม่ทราบสาเหตุ เปลือกตาและพวกเธอกระตุก
เธอรู้สึกกระวนกระวายใจและทันใดนั้นความคิดที่กล้าหาญก็ผุดขึ้นมาในใจ: หรือว่า……เย่จิงเหยียนจะเป็นอะไรไป?
เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้!
เธอส่ายหัว ก็แค่ออกไปซื้อของกินจะมีอะไรเกิดขึ้นได้ยังไง?
แต่……
เธอทบทวนตัวเองอีกครั้งในใจ: มีรถจำนวนมากบนท้องถนน เขาไม่ทันระวัง ถูกรถชนก็อาจเป็นไปได้
ต้วนอีเหยา ทำอะไรไม่ถูกคิดแต่เรื่องแบบนี้ เกลียดเขาขนาดนั้นเลยหรอ?
ยิ่งเธอคิดเรื่องนี้ก็ยิ่งผิดปกติมากขึ้น เธอจึงตัดสินใจไปที่ประตูถัดไปเพื่อถามหลุยส์และเพื่อดูว่าพวกเขาคุ้นเคยกันแค่ไหน พวกเขาน่าจะรู้จักกันมานานแล้ว
หลุยส์ไม่รู้ว่ากำลังยุ่งอยู่กับอะไรในห้องทำงาน เมื่อได้ยินเสียงเขาเงยหน้ามองต้วนอีเหยา และยิ้มให้
“เย่จิงเหยียนไม่กลับมาสักที เขาไปไหนหรอ?” ต้วนอีเหยาถามเขาอย่างตรงไปตรงมาเมื่อเห็นเขา
หลุยส์ผายมือ “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
ต้วนอีเหยาเธอไม่ได้รู้สึกผิดหวังกับคำตอบ ก่อนเธอมาเธอก็คาดไว้แล้วว่าน่าจะได้คำตอบแบบนี้
ให้หลุยส์ช่วยเช็คคนไข้ที่เพิ่งเข้ามาใหม่ ไม่อย่างงั้นในหัวของเธอก็วนเวียนอยู่กับคำพวกนี้ “ห้องฉุกเฉิน”
“ หลุยส์ เธอสามารถช่วยเช็คคนไข้ฉุกเฉินที่เข้ามาใหม่ได้ไหม” ต้วนอีเหยาถามอย่างสงบนิ่ง
หลุยส์แปลกใจ “เธอจะรู้ไปทำไม?”
“ ฉันสงสัยว่าเย่จิงเหยียนอาจจะเป็นคนไข้ใหม่ในห้องฉุกเฉิน”
ต้วนอีเหยายังพูดสิ่งที่เธอคิดออกมาอย่างไม่ปิดบัง
คำพูดนี้ทำให้หลุยส์สับสนมากขึ้น เขามองไปที่ต้วนอีเหยาอย่างจริงจังและเห็นว่าเธอไม่ได้ล้อเล่น เขาจึงกลั้นสิ่งที่เขากำลังจะพูด
เขาลุกขึ้นและพูดกับเธอว่า “งั้นฉันจะไปดูให้”
แม้ว่าเขาจะเห็นด้วย แต่เขาก็รู้สึกว่ามันน่าเหลือเชื่อเกินไป เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา เย่จิงเหยียนยังยืนอยู่ตรงหน้าเขา แล้วจู่ๆเขาจะเข้าไปในห้องฉุกเฉินได้ยังไง?
หลุยส์มาถึงสถานที่ที่เขาจัดการบันทึกผู้ป่วยในห้องฉุกเฉิน “ขอดูรายชื่อผู้ป่วยที่เข้าห้องฉุกเฉินเมื่อล่าสุดหน่อย”
คนที่จัดเรียงรายการหันหน้าไปมองหลุยส์ด้วยความประหลาดใจและเห็นว่าเป็นหมอที่นี่ เขาลังเลและยื่นรายชื่อให้เขา
ทันทีที่หลุยส์หยิบมันขึ้นมาและเปิดมันก็มีชื่อที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นมา
เย่จิงเหยียน!
เขาคิดว่ามันไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมีชื่อเขาในนี้จริงๆ เมื่อกี้ยังคุยกันอยู่เลย
หลุยส์ปิดสมุดบันทึกและหันไปรอบๆ แต่มองไปที่ดวงตาของต้วนอีเหยา เขาไม่รู้ว่าเธอมายืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ ยเธอยังอยู่ในอาการสงบเช่นเคย
แต่หลุยส์รู้ว่าเธออยากดูรายชื่อ
ดวงตาของเธอเจ็บปวดและเธอถามอย่างใจเย็นว่า “เขาอยู่ในนี้ไหม?”
หลุยส์กระแอมในลำคอและพูดกับเธอเสียงดัง “ตอนนี้ยังอยู่ในห้องฉุกเฉิน ถ้าย้ายไปห้องพักฟื้นแล้วฉันจะบอกนะ”
ต้วนอีเหยายังคงถามเขาราวกับว่าไม่ได้ยิน “เย่จิงเหยียนอยู่ที่ไหน?”
