บทที่ 7 จูบเธอ
“พี่เจี่ยนถงออกจากคุกแล้ว พี่อยากทำอะไร? ฉันอยากไปที่เอ๋อร์ไห่ ความสวยงามของเอ๋อร์ไห่ กระจ่างใสบริสุทธิ์ นกน้ำที่นั่นน่ารักมาก ปลาและกุ้งในเอ๋อร์ไห่สดอร่อยมาก ท้องฟ้ายิ่งสวย น้ำยิ่งใส แม้กระทั่งแสงอาทิตย์ ยังอบอุ่นมากกว่าเมืองนี้
ฉันจะตั้งใจทำงานหาเงิน หาเงินก้อนใหญ่ ไปเปิดโฮมสเตย์เล็กๆที่นั่น ฉันไม่ต้องการหากำไร แค่อยากหันหน้าสู่เอ๋อร์ไห่ทุกวัน น้ำขึ้นน้ำลง ฉันไม่ได้อยากหาเงินจำนวนมาก แค่อยากจะมีชีวิตพอเพียง เลี้ยงปากท้องได้ก็เกินพอ บางทีก็ดูพวกแบ็คแพ็คเกอร์มาๆไปๆ ไปๆมาๆ
พี่เจี่ยนถงเหมือนว่าฉันกำลังจะตายแล้ว ทำยังไงดี ฉันยังไม่ทันไปชมความงามของเอ๋อร์ไห่”
นั่นคือเสียงดั่งสวรรค์แห่งความเศร้าโศก ที่เจี่ยนถงจะไม่มีวันลืมในชีวิตนี้ เธอกอดหญิงสาวคนนั้นไว้ ใช้อุณหภูมิร่างกายของตัวเอง ไปอบอุ่นร่างกายของหญิงสาวที่ค่อยๆเย็นขึ้นอย่างต่อเนื่อง
ในขณะที่จะสิ้นใจ หญิงสาวในอ้อมกอด ดวงตาที่กระจ่างใส ด้วยความปรารถนา มองออกไปที่ท้องฟ้าเล็กๆ นอกกรงเหล็กในคุก เธอบอกว่า “พี่เจี่ยนถง ที่จริงฉันไม่เคยไปเอ๋อร์ไห่เลย ความสวยงามของเอ๋อร์ไห่เหล่านั้น ล้วนเป็นสิ่งที่ฉันได้เห็นในทีวีหนังสือพิมพ์และนิตยสาร ฉันรู้ว่า ต่อให้ฉันจะออกจากคุกแล้ว ก็ไม่มีเงินที่จะไปเปิดโฮมสเตย์เล็กๆ ในเอ๋อร์ไห่ ฉันแค่คิดว่า ก่อนที่จะตาย ฝันถึงความฝันที่เป็นไปได้เสียหน่อย”
จนถึงตอนนี้ เจี่ยนถงยังคงจำสายตาที่โหยหาในดวงตาของหญิงสาวก่อนที่จะสิ้นใจ
ความทรงจำยังคงเจ็บปวดมากขนาดนี้ หางตาเปียกชื้นโดยไม่รู้ตัว เธอยื่นมือออกมา แอบเช็ดมันให้แห้ง กองอยู่บนพื้นมือ มือข้างหนึ่งแตะเอวซ้ายด้านหลังของตัวเองอย่างเงียบๆ ในนั้นว่างเปล่า มีอวัยวะชิ้นหนึ่ง ที่น้อยกว่าคนปกติ
ด้วยเหตุนี้ เธอจึงไม่สามารถดื่มเหล้าได้ เธอต้องมีชีวิตอยู่
เธอเป็นหนี้ ชดใช้ไม่หมด!
เธอมีความผิด ยังไม่ได้ไถ่โทษ!
ไม่!
ยังตายไม่ได้!
เจี่ยนถง เงยหน้าขึ้น จ้องมองเสิ่นซิวจิ่นส่ายหัวแล้วพูดว่า “คุณเสิ่น แค่คุณไม่ให้ฉันดื่มเหล้า ยังไงก็ได้”
ยังไงก็ได้?
ดวงตาเสมือนนกเหยี่ยวของชายหนุ่ม หรี่ลงเล็กน้อย มุมปากค่อยๆยกขึ้น “ยังไงก็ได้?” เขาพูดขึ้น เผยให้เห็นถึงความอันตราย
เจี่ยนถง คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเจี่ยน ความมั่นใจและหยิ่งผยองในอดีต ถูกโยนทิ้งไปหมดแล้ว?
เขาอยากจะดูว่า คุณหนูเจี่ยนในความทรงจำตอนอดีต ที่อยู่ตรงหน้า ได้กลายเป็นอีกคนหนึ่งแล้วจริงหรือไม่
“เพียงแค่ไม่ดื่มเหล้า ยังไงก็ได้”
“ได้” ชายหนุ่มที่อยู่บนโซฟา ความเยือกเย็นพาดผ่านบนใบหน้า จากนั้นก็ดีดนิ้วกลางอากาศ ตามด้วยเสียงดีดนิ้วนี้ เงาร่างหนึ่ง ค่อยๆเดินออกมาจากมุมมืด “คุณผู้ชาย” ชายคนนั้นแต่งตัวในชุดสูทสีดำ ทรงผมสกินเฮดที่ดูสะอาดสะอ้าน กำลังก้มหัวสี่สิบห้าองศาอย่างเคารพ คนคนนี้ น่าจะเป็นบอดี้การ์ดของเสิ่นซิวจิ่น
เจี่ยนถงมองไปที่เสิ่นซิวจิ่นในแสงสลัวด้วยความมึนงง รูปร่างหน้าตาไร้ที่ติของชายหนุ่ม กระจายไปด้วยแสงสีทอง ค่อยๆผลิบานรอยยิ้มราวกับลิลี่แมงมุม ริมฝีปากบางขยับเบาๆ “จูบเขา”
เจี่ยนถงมองตามนิ้วเรียวของเขา สายตาจับจ้องไปที่บอดี้การ์ดสูทดำที่เงียบสงบข้างหลังเขา……ทันใดนั้น ดวงตาเบิกกว้าง!
“ทำไม? ทำไม่ได้เหรอ?” ข้างหู ส่งเสียงล้อเลียนของเสิ่นซิวจิ่น “ไม่ก็ ดื่มเหล้า หรือไม่ก็ ตอนนี้เริ่มการแสดงของคุณที่นี่เลย”
“ซู่ซ่า!” น้ำเย็นถังหนึ่ง เทลงมาจากหัว เจี่ยนถง หนาวเย็นไปทั้งตัว ไม่มีร่องรอยของชีวิตชีวาเลย หูอื้อไปหมด เงยหน้าขึ้น สายตาที่ว่างเปล่า มองไปชายหนุ่มที่อยู่บนโซฟา ราวกับจักรพรรดิ……เขาพูดว่าอะไร?
การแสดง อ๋อ……ให้เธอเป็นดั่งหญิงงามเมือง แสดงฉากจูบที่เย้ายวนที่นี่?
เธอค่อยๆเม้มริมฝีปากแห้ง ที่แท้จูบแรกของเธอนั้นไร้ค่าขนาดนี้ แม้ว่าความรู้สึกที่มีต่อเขา จะเหลือเพียงความหวาดกลัวและสยดสยอง แม้ว่าเธอได้จัดการเก็บกวาดกับความรู้สึกที่มีต่อเขาได้อย่างสะอาดหมดจด แล้วฝังไว้ในสุสานหัวใจ ตั้งนานแล้ว แต่ก็ยังไม่อาจต้านทานได้ ที่ความเจ็บปวดจะทะลักออกมาเล็กน้อย
เธอค่อยๆมองไปที่เสิ่นซิวจิ่นดวงตาคู่นั้น ไม่เย็นไม่แค้นและไม่รัก มีแต่ความสิ้นหวังมากมาย ที่ไม่อาจมลายจางหายไปได้
เสิ่นซิวจิ่นชื่นชมความสิ้นหวังในแววตาของเธออย่างมีความสุข ผู้หญิงคนนี้……น่าจะปฏิเสธคำขอที่ไร้สาระขนาดนี้ของเขาสินะ?
ดื่มเหล้ากับการแสดงฉากจูบกับผู้ชายแปลกหน้าในที่สาธารณะ ต่อให้เปลี่ยนเป็นผู้หญิงคนไหน ก็จะเลือกข้อแรก ไม่ใช่หรือ?
ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังเป็นคุณหนูเจี่ยนในอดีต คุณหนูเจี่ยนผู้หยิ่งผยองทะนงตัวคนนั้น
“ขอเปลี่ยนอีกคนได้ไหม?” เพราะยังไงแล้ว นี่คือจูบแรกของเธอ ในสายตาของเขา อาจจะไร้ค่าได้ แต่ในสายตาของเธอ มันสำคัญมาก
เธอไม่อยากจะ ทิ้งจูบแรกไปแบบนี้
เพราะเธอไม่มีอะไรอีกแล้ว
ชายหนุ่มยกแก้วเหล้าขึ้น แล้วดื่มหมดแก้ว “คุณไม่มีคุณสมบัติพอที่จะต่อรองกับฉัน” มุมปากยกรอยยิ้มขึ้นอย่างพอใจ เขาอยากเห็นว่า คุณหนูเจี่ยนแห่งเมือง S จะสามารถต่ำต้อยไร้ค่าถึงเพียงใด!
“ได้ ฉันเข้าใจแล้ว” เจี่ยนถงยืนขึ้นอย่างแข็งทื่อ ขาของเธอไม่สะดวก คุกเข่าเป็นเวลานาน กระดูกขาส่งอาการที่เจ็บปวดถึงหัวใจ เกือบจะล้มลงกับพื้นอีกครั้ง เธอยกมือขึ้น ทุบที่ต้นขาอย่างแรงไปหลายที คลายเส้นคลายสามถึงได้เดินกะเผลกไปตรงหน้าของบอดี้การ์ดชุดดำคนนั้น
เพราะการทุบขาของเธอ พวกผู้ชายในห้องส่วนตัว เพียงแค่คิดว่า เธอคุกเข่าเป็นเวลานาน ขาชาแล้ว แต่ฉินมู่มู่รู้ดีว่า ผู้หญิงที่เดินกะเผลกคนนี้ กำลังทนความเจ็บปวด ที่คนธรรมดาไม่อาจทนได้
ฉินมู่มู่รู้สึกเสียใจแล้ว เป็นเพราะเธอ ทำให้พี่เจี่ยนถง เดือดร้อน
“พี่เจี่ยนถง……” ฉินมู่มู่อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปาก แต่ถูกซีเฉินท่าทางทะเล้นที่อยู่ด้านข้าง เตือนด้วยสายตาคมเฉียบ ตกใจจนหุบปากทันที ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเสียใจ แค่ได้มองผู้หญิงที่กำลังเดินกะเผลกอย่างน่าสงสารคนนี้ โดยช่วยอะไรไม่ได้
เจี่ยนถงสีหน้าแข็งทื่อ เดินไปตรงหน้าของบอดี้การ์ดคนนั้น แอบหายใจเข้าลึกๆ แล้วพ่นลมหายใจออก เนิ่นนานนัก เธอแสร้งทำเป็นใจเย็นแล้วยกแขนขึ้น จับไหล่ของบอดี้การ์ดชุดดำ
เธอดูเหมือนจะสงบมาก แต่บอดี้การ์ดในชุดดำที่ถูกเธอจับไหล่ไว้ อยู่ใกล้เธอมากที่สุด สังเกตเห็นการสั่นสะท้านไปทั้งตัว ของคุณหนูเจี่ยนที่อยู่ตรงหน้าอย่างชัดเจน
เจี่ยนถง คุณหนูเจี่ยน เขาก็รู้จักเช่นกัน แต่บอดี้การ์ดชุดดำคนนี้ จนถึงตอนนี้ยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ผู้หญิงที่น่าอนาถและต่ำต้อยตรงหน้านี้ คือคุณหนูตระกูลเจี่ยนที่หยิ่งผยองทะนงตัวเต็มไปด้วยชีวิตชีวาในอดีต
เขย่งปลายเท้าขึ้น ริมฝีปากขาวซีดของเจี่ยนถงยื่นเข้าหาริมฝีปากของบอดี้การ์ดชุดดำตรงหน้า อย่างสั่นสะท้าน……
เสียจูบแรกไป ก็ไม่ได้เสียหายอะไร แต่ถ้าเหล้าขวดนั้นได้ดื่มลงไป ความเป็นไปได้ที่เธอจะไม่ตาย แทบจะเป็นศูนย์เลย
เธออยากจะมีชีวิตอยู่ต่อ จูบแรก ถือเป็นตัวอะไร?
เสิ่นซิวจิ่นสีหน้าดูซับซ้อน สุดท้ายเธอเลือกอย่างหลัง
ชายหนุ่มบนโซฟาหรี่ตาลง ริมฝีปากบางเพิ่งเปิดออก ตรงประตูส่งเสียงขึ้นกะทันหัน “ฮืม คือคุณ? ทำไมยังไม่ไป?”
ทันทีที่เสียงนี้ดังขึ้น ทุกคนในห้องส่วนตัว ก็มองตามเสียงไปทั้งหมด ตรงประตูห้องส่วนตัว ไม่รู้ว่ามีชายร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่
เจี่ยนถงสะดุ้งเล็กน้อย หันมองไปที่ประตู “คือคุณเหรอ……”
ซีเฉินมองไปที่ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ตรงที่ประตู จากนั้นก็มองไปที่เจี่ยนถง ดวงตาเสน่ห์ยิ้มกริ่ม “โอ้ เซียวเหิง ที่แท้นายรู้จักกับเธอเหรอ” นี่มันน่าแปลกนัก พนักงานทำความสะอาดคนหนึ่ง คู่ควรให้ เซียวเหิงรู้จัก?
ซีเฉินลูบคางเบาๆ เห็นได้ชัดว่ากำลังรอดูเรื่องสนุก
สายตาของ เสิ่นซิวจิ่น ก็จ้องอยู่ที่ เซียวเหิง ความลึกล้ำใต้ดวงตา
เซียวเหิงไม่ได้สนใจสายตาของคนเหล่านี้จ้องมองที่ตัวเองเลย เขามองไปที่เจี่ยนถงอย่างแปลกประหลาด……ผู้หญิงคนนี้ต้องการทำอะไร? ทำไมดูเหมือนว่าจะจูบบอดี้การ์ดส่วนตัวของ เสิ่นซิวจิ่น?
กะพริบตาอย่างไม่สนใจ เซียวเหิงระบายยิ้มเล็กน้อย “น่าแปลก ฉันเพิ่มออกไปแค่ครู่เดียว ในห้องนี้ก็คึกคักมีชีวิตชีวามากขนาดนี้” เซียวเหิงล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เดินไปหา เจี่ยนถงอย่างเกียจคร้าน ถามขณะที่กำลังเดิน “นี่คุณกำลังทำอะไร?”
…………….
