บทที่64 เธอกับเซียวเหิงไปทำอะไรมาบ้าง
เมื่อฉินมู่มู่เงยหน้าขึ้น ก็สบดวงตาอันลึกคู่หนึ่ง
ในตอนนี้ ใบหน้าของฉินมู่มู่ ก็ยังคงแดงระเรื่ออยู่
เธอมองไปที่เซียวเหิงอย่างผวา “ คุณ คุณเซียว ”
กะพริบตาขึ้นลง หวังว่าเซียวเหิงจะช่วยเธอไว้
เซียวเหิงวางเหล้าในมือลง เขาก็มองไปที่ฉินมู่มู่ และหัวเราะขึ้น ฉินมู่มู่ใจเต้นแรงมากกว่าเดิม มีความตื่นเต้นอยู่……แน่นอนว่าเซียวเหิงยังจำตัวเองได้
“ ประธานเสิ่น เธอเป็นใครกัน? ”
ตอนนั้นเอง ฉินมู่มู่ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ราวกับว่าตกเข้าไปในห้วงแห่งความหนาวเย็น
เสิ่นซิวจิ่นนั่งไขว้ขาอันเรียวยาวอย่างสง่าอยู่บนโซฟา “ เธอหน่ะ เธอบอกว่าเธอชอบเซียวเหิง ฉันคิดว่า หญิงสาวที่บริสุทธิ์ ไร้เดียงสานี้ทำไมให้ใจคุณมากขนาดนี้ ในฐานะของหุ้นส่วนที่เติบโตมาด้วยกัน จะว่าอย่างไงดี ผมก็จะพาเธอมาหาคุณชายเซียวเอง เพราะกลัวว่าคุณชายเซียวจะพลาดรักแท้ไป ”
ถ้าเกิดว่าเสิ่นซิวจิ่นจะทำให้เซียวเหิงขยะแขยง งั้นเซียวเหิงก็จะแสดงให้เห็นแล้วว่า……เขาโดนประโยคนี้ของเสิ่นซิวจิ่นทำให้ขยะแขยงจริงๆ
พลาดรักแท้ไป?
ใคร?
“ ก็แค่เล่นๆ จะมาเป็นรักแท้ของผม เซียวเหิงได้อย่างไง? ”
ริมฝีปากบางของฉินมู่มู่สั่นขึ้น เธอคิดไม่ถึงเลยว่า คำจากปากของเซียวเหิง ตัวเองจะไร้ค่าขนาดนั้น
“ โอเค ผมพาคนมาให้คุณแล้ว ส่วนเรื่องหน่ะ จะปล่อยไว้เฉยๆก็ไม่ได้ ” เสิ่นซิวจิ่นดีดนิ้วดังขึ้น “ เสิ่นยี เอาถังใบที่ใหญ่ที่สุดในบ้านของคุณชายมา เติมน้ำให้เต็ม ”
เซียวเหิงไม่พอใจ รีบลุกขึ้นทันที “ เดี๋ยวก่อน! ” เขาขมวดคิ้วเข้ม “ เสิ่นซิวจิ่น นี่มันบ้านผม ใครอนุญาตให้คุณย้ายของในบ้านผมตามต้องการ ”
เสิ่นซิวจิ่นถูมือไปมาอย่างใจเย็น และมองไปที่เซียวเหิงด้วยใบหน้าที่เย็นชา
“ นี่เป็นบ้านคุณ ฉะนั้นผมไม่ควรย้ายของในบ้านคุณตามอำเภอใจ ” ทันใดนั้นเสิ่นซิวจิ่นก็ค่อยๆพูดขึ้น ด้วยสีหน้าที่ไม่เป็นมิตร “ เจี่ยนถงเป็นคนของผม แล้วใครอนุญาตให้คุณทำร้ายเธอ! ”
เหมือนว่าเป็นแค่การล้อเล่นของเซียวเหิง ทันใดนั้น ตาก็โตขึ้น และกระตุกขึ้นลงไปมา จ้องไปที่เขาที่อยู่บนโซฟา
“ ฉะนั้นที่คุณมาวันนี้เป็นเพราะเจี่ยนถง ”
เขาถาม
เสิ่นซิวจิ่นยิ้มมุมปากขึ้น “ จะว่าใช่ก็ไม่ใช่ ”
ในขณะที่พูด ยกคางขึ้น และชี้ไปที่ฉินมู่มู่ “ ทำไมคุณต้องเกลียดผู้หญิงคนนี้ ผมห้ามไม่ได้ คุณอยากให้บทเรียนกับผู้หญิงคนนี้ หรือว่าจะตั้งใจฆ่าผู้หญิงคนนี้ให้ตาย ผมยิ่งห้ามอะไรไม่ได้
แต่ว่าเซียวเหิง คุณทำอะไรไม่เก็บกวาดเลยหรือไง? ”
เสิ่นซิวจิ่นกล่าวหาอย่างเห็นได้ชัดมาก แต่น้ำเสียงกลับเยือกเย็น ทำให้เซียวเหิงรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“ คุณหมายความว่าอย่างไง? ” ทำไมยังต้องไปยุ่งกับผู้หญิงบนพื้นนั้นอีก
“ ตู้ลี่ฉุน ” เสิ่นซิวจิ่นพูดเพียงสามคำนี้ออกมา แล้วจ้องมองไปที่เซียวเหิง จากนั้นชี้ไปที่ฉินมู่มู่ “ เข้าใจหรือยัง? ”
เมื่อพูดอย่างนี้แล้ว เซียวเหิงจะไม่เข้าใจได้อย่างไร แล้วจะยังมีอะไรน่าปิดบังอีก
แต่เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมผู้หญิงบนพื้นนี้ ถึงได้มีปัญหากับเสิ่นซิวจิ่นได้
“ ผมรู้ว่าเธอเป็นพนักงานตงหวงของคุณ ” หลังจากเซียวเหิงลองชั่งคิดดูแล้ว รู้สึกว่า อาจเป็นเพราะว่าเธอไปทำร้ายพนักงานของเสิ่นซิวจิ่น นิสัยหยาบคายของเสิ่นซิวจิ่นนั่น จะทำอะไรก็ยังไม่รู้เลย
“ แต่เธอก็ไม่ได้เป็นอะไร และก็ไม่ได้ตายซะหน่อย ”
ฉินมู่มู่ที่นอนอยู่บนพื้นในตอนนี้
ถ้าเธอยังไม่เข้าใจ งั้นก็คงโง่เขลาจริงๆแล้ว
มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ใจตัวเองที่คิดถึงแต่คุณเซียว กลับเจตนาทำอย่างนั้นกับเธอจริงๆ เธอวนอยู่ในความคิดไปมา มันเป็นการต่อสู้ที่ทั้งเจ็บปวด อึดอัดราวกับหายใจไม่ออก ทุบกำแพงเพื่อระบายความโกรธเป็นไฟนั้น……เธอทุบไปที่บาร์ตู้คอนเทนเนอร์สั่นอย่างรุนแรง!
ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะว่าตัวเองโชคดี เรื่องนั้นก็คงเป็นตัวเองที่ต้องประสบกับมัน!
“ เสิ่นเอ้อ นายบอกเขาไปสิ ”
เสิ่นเอ้อเอ่ยปากราวกับหุ่นยนต์ บอกเซียวเหิงทั้งหมดอย่างกระชับ และสั้นว่าวันนั้นเรื่องราวอะไรขึ้น
หลังจากพูดจบ เซียวเหิงกำหมัดแน่น แล้วมองไปที่ฉินมู่มู่ที่อยู่บนพื้น ตอนนี้ในหัวของเขาปั่นป่วนไปหมด……คิดไม่ถึงเลยว่าที่นี่จะเกิดเรื่องราวมากมายขนาดนี้
เสิ่นซิวจิ่นพูดขึ้นอย่างเย็นชา “ เซียวเหิง คุณจะทำอะไรผู้หญิงคนนี้ จะฆ่าทิ้งผมก็ไม่สน แต่คุณจะจัดการอย่างไร ก็ควรจัดการให้ดี อย่าทำอะไรพลาดพลั้ง ” เสิ่นซิวจิ่นนึกถึงเจี่ยนถง “ ถ้ามันนั้นผมไม่บังเอิญกลับไปพอดี เจี่ยนถงก็คงตายไปแล้ว ”
เซียวเหิงรีบถามขึ้น “ เจี่ยนถงเป็นอย่างไงบ้าง? ”
“ เธอโอเคมาก เรื่องของเธอคุณไม่ต้องยุ่ง ” เสิ่นซิวจิ่นพูดขึ้นอย่างเนิบๆ “ คุณจำไว้ด้วย คราวหลังอย่ายุ่งกับเธออีก เธอเป็นของของผม เสิ่นซิวจิ่น ถึงแม้ว่าผมจะไม่เอาแล้ว แต่ไม่อนุญาตให้ใครมาสนใจหรือยุ่งเกี่ยว ”
เมื่อพูดอย่างนี้แล้ว ทำให้เซียวเหิงโกรธควันออกหูเลยทีเดียว!
“ เสิ่นซิวจิ่น คุณคิดว่าคุณเป็นใครกัน? คุณคิดว่าโลกนี้มันขึ้นอยู่กับคุณหรือไงกัน? คุณบอกว่าเธอเป็นของคุณ เธอก็ต้องเป็นของของคุณเหรอ?
ถ้าเธอเป็นของของคุณจริงๆ งั้นคุณรู้อะไรหรือเปล่า ว่าร่างกายของเธอไม่เหมือนกันกับคนอื่น? ”
พูดเพราะตั้งใจจะทำให้เสิ่นซิวจิ่นโกรธ แต่ประโยคนี้ของเขา โดยไม่รู้ว่าไปแหย่โดนรังแตนเข้าแล้ว
ทันใดนั้น สายตาของเสิ่นซิวจิ่นก็เย็นยะเยือกลง แล้วลุกขึ้นยืนทันที จากนั้นเดินไปตรงหน้าของเซียวเหิง ด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ พูดมา! คุณรู้อะไร! ”
เซียวเหิงมองเสิ่นซิวจิ่นด้วยความโกรธ แววตาเปล่งประกายสว่างวาบขึ้น แต่เซียวเหิงฉลาดหลักแหลมมาก เสิ่นซิวจิ่นที่มาอย่างไร้อารมณ์ความรู้สึก แต่ในตอนนี้นั้น เพราะว่าเสิ่นซิวจิ่นโกรธมาก จึงสูญเสียความนิ่ง และเย็นชาที่เป็นปกติไป
เมื่อได้ยินคำถามนี้ของเสิ่นซิวจิ่น และหน้าที่แดงขึ้นด้วยความโกรธของเสิ่นซิวจิ่น จากนั้นไม่นาน เซียวเหิงก็เข้าใจแล้ว ว่าเสิ่นซิวจิ่นก็รู้ความผิดปกติของร่างกายของเจี่ยนถงเหมือนกัน
ลดเปลือกตาลง หลับตาแล้วคิดคำนวณ แล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง เซียวเหิงใจเย็นมากขึ้น “ อะไรที่ควรรู้ก็รู้ทั้งหมดแหละ ผมไม่เพียงแต่รู้ว่าร่างกายเธอผิดปกติตรงไหน ผมยังเคยจับมาแล้ว ” พูดไปด้วย เซียวเหิงก็ยังยิ้มขึ้นอย่างชั่วร้ายด้วย และเอนไปทางเสิ่นซิวจิ่น “ มันอยู่……อยู่ที่ด้านหลังเอวข้างซ้าย ”
เสิ่นซิวจิ่นราวกับโดนมีดกรีดลงบนใบหน้าที่สง่างามนั้น ความโกรธก็ค่อยๆจางหายไป แต่ในแก่นลึกของดวงตาสี
ดำคู่นั้น ประหนึ่งว่าความนิ่งเงียบก่อนที่จะเกิดพายุลมแรงขึ้น
เขามองไปที่เซียวเหิงเป็นเวลานาน ในที่สุดก็ค่อยๆเปิดริมฝีปากบางนั้นขึ้น “ ครั้งสุดท้าย ”
อยู่ๆก็พูดคำนี้ขึ้น แต่เซียวเหิงฟังเข้าใจ……เสิ่นซิวจิ่นกำลังเตือนตัวเอง ว่าครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย ให้เขาเซียวเหิง เลิกมีใจให้กับเจี่ยนถง ผู้หญิงคนนั้นสักที
มิฉะนั้น ครั้งหน้า เกรงว่าจะเป็นการจะต้องเกิดสงครามขึ้นแน่ๆ
เสิ่นซิวจิ่นรู้ดีว่า ตัวเองเป็นครั้งแรกของเจี่ยนถง ไม่ว่าวันนี้เซียวเหิงจะพูดอะไร แต่เปลี่ยนแปลงความจริงไม่ได้อยู่ดี
แต่ไม่ว่าคำพูดของเซียวเหิงจะมีความจริงน้อยแค่ไหน ไม่สนว่าจะรู้ได้อย่างไรว่าร่างกายของผู้หญิงคนนั้นผิดปกติ ตอนนี้เสิ่นซิวจิ่นก็พร้อมทิ้งทุกอย่างลง และกลับไป จากนั้นจับผู้หญิงคนนั้นมาถามต่อหน้าตัวเอง ว่าเซียวรู้ได้อย่างไร!
เหลือบมองไปที่ฉินมู่มู่ เสิ่นยีพูดขึ้น “ บอสครับ ถังที่บอสสั่งน้ำเต็มแล้วครับ ”
“ เสิ่นยี ลงมือ ” เสิ่นยีที่ติดตามเสิ่นซิวจิ่นมาเป็นเวลานาน คำสั่งนี้ของเสิ่นซิวจิ่น เขาก็เข้าใจในทันที และจับฉินมู่มู่ที่อยู่บนพื้น และทันใดนั้นก็กดหัวฉินมู่มู่ลงไปในถังที่เต็มไปด้วยน้ำ
“ อืม! อืมๆ! ”
ฉินมู่มู่ดิ้นรน
เสิ่นซิวจิ่นยกข้อมือขึ้น มองนาฬิกาด้วย และนับอยู่ข้างๆอย่างเลือดเย็น “ หนึ่ง สอง……สี่นาที เวลาถึงแล้ว ”
จากนั้นเสิ่นยีจึงดึงหัวฉินมู่มู่ขึ้นจากน้ำ ก่อนหน้านั้น ฉินมู่มู่จะดิ้นรนอย่างเจ็บปวด จนในสุดท้ายไม่มีแรงที่จะดิ้นรนต่อ เสิ่นยีก็ยังไม่ยอมหยุด
เสิ่นซิวจิ่นคว้าแขนของฉินมู่มู่ขึ้น และผลักเธอไปในอ้อมแขนของเซียวเหิง “ ต่อไป เธอก็ฝากไว้กับคุณชายเซียวผู้เป็นสุภาพบุรุษแล้วนะครับ ”
จากนั้น เขาก็หันหลังกลับ และกล่าวลา “ พวกเราไปกันเถอะ ”
เขาจะกลับไปถามผู้หญิงคนนั้น ว่าตกลงเธอกับเซียวเหิงทำอะไรกันบ้าง ทำไมเซียวเหิงถึงรู้ได้ว่าร่างกายของเธอผิดปกติ
เขาไม่แสดงอารมณ์แปรปรวนนี้ออกมาทางสีหน้า ทั้งใบหน้าที่หล่อเหลานั้นยังเต็มไปด้วยความนิ่งสงบ แต่เป็นความนิ่งสงบก่อนที่จะเกิดพายุลมแรงโหมกระหน่ำขึ้น!
