บทที่ 81 ขอแค่ได้ล่าเหยื่อ ไม่มีหัวใจ
มือนั้นได้เปิดผมที่หน้าผากเธอออก ถึงเธอจะโง่ แต่ก็รู้ว่าคนคนนี้อยากทำอะไร！
“คุณคาย์อัน คนอย่างคุณไม่รู้จักเคารพความปรารถนาของคนอื่นหรือไงคะ？”
“คน？”ริมฝีปากบางของคาย์อันขยับเล็กน้อย “คุณพูดเองไม่ใช่หรอครับ คุณเป็นผู้หญิงขายตัวที่สามารถทำเพื่อเงินได้ทุกอย่าง
ถึงผมจะไม่ใช่คนจีน แต่ก็เคยได้ยินคำพูดคำหนึ่งของประเทศของคุณ คิดเป็นผู้หญิงขายตัวแล้ว ก็อย่าทำเป็นสูงส่งถือตัวไปเลย ผมพูดถูกหรือเปล่าครับ？”
หึ～
เจี่ยนถงรู้สึกแน่นที่หน้าอกทันที แล้วแอบเยาะเย้ยตัวเองในใจ……เธอมันใจอ่อนเกินไป ขนาดผู้หญิงขายตัวเธอยังยอมเป็นแล้วเลย ยังจะทำเป็นห่วงตัวไปทำมากัน
และมือที่ถูกค่อยไว้ด้านหลังกลับกำจนแน่น ฝ่ามือถูกเล็บทิ่มจนทะลุเป็นแผล เวลานี้กลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บเลย
“ที่ไหนก็ได้ แต่ไม่ใช่ตรงนี้”เธอจ้องตาเขาอย่างแข็งข้อด้วยตาที่แดงก่ำโดยไม่กะพริบตา“ไม่ได้ก็คือไม่ได้”
“ถ้าผมจะเอาให้ได้ล่ะ？”
เจี่ยนถงหลุบตาลง ไม่พูดอะไร……เวลานี้ คาร์อันรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ส่องแสงประกายไปทั้งตัว……บนโลกนี้ ทำไมยังมีผู้หญิงแบบนี้อยู่อีก！？
ทั้งตัวเผยให้เห็นความรู้สึกต่ำต้อย แต่กลับกันอีกมุมก็ทะนงตัวอย่างมาก อะไรกันแน่ที่ทำให้เธอกลายเป็นผู้หญิงแบบนี้ ？
วินาทีก่อนหน้านี้ ยังรู้สึกว่าเธอมันน่าเบื่อ เชยมาก ไม่มีความเป็นผู้หญิงเลย แต่ต่อมา คุณกลับเห็นจุดเด่นบนตัวเธอ และขณะเดียวกันก็ทำให้คนไม่อาจล้าสายตาได้
ริมฝีปากค่อยๆแตะลงที่แผลเป็นนั้น คาร์อันรู้สึกถึงร่างของผู้หญิงที่กลัวจนแข็งทื่อได้อย่างชัดเจน และผิวที่ใต้ริมฝีปากของเขาก็เกร็งไปด้วย……แผลนี้ได้มายังไงกันแน่？
แล้วใครเป็นคนทำ…จะดีแค่ไหน …ถ้า ถ้าเขาก็สามารถสร้างบาดแผลไว้บนตัวเธอโดยที่เธอก็ไม่อาจลืมเลือนได้ และไม่ยอมให้ใครแตะถึงมัน
มือที่กำไว้ของเจี่ยนถงยิ่งแน่นขึ้น เล็บทิ่มเข้าไปฝ่ามืออย่างลึก จนก็มีเลือดไหลออกหยดลงพื้น……ทีละหยดทีละหยด
ในที่สุด คาร์อันก็ยอมปล่อยเจี่ยนถงออก
“เพียะ！”
เสียงตบหน้าที่ชัดแจ๋วในยามค่ำคืนที่ในตึกดังขึ้นมาทีหนึ่ง ชัดเจนเป็นพิเศษ
จนคาร์อันหันหน้าไปอีกทาง นานสักพัก ถึงยกมือมาจับที่หน้าอย่างช้าๆ ด้วยท่าทีที่ไม่อยากจะเชื่อ “ซี้ด～”
“คุณตบได้แรงดีนะ”
มือเจี่ยนถงยังคงสั่นไม่หยุด แต่ตาคู่นั้นกลับดูหนักแน่นไม่เปลี่ยน แถมมีความรู้สึกสะใจที่ได้แก้แค้น “คุณคาย์อันเป็นคนชอบโรยเกลือบนบาดแผลของคนอื่นงั้นเหรอคะ ตอนนี้คงรู้แล้วใช่มั้ยคะ บาดแผลที่ถูกโรยเกลือแล้วมันจะเจ็บ”
พูดจบ เธอไม่สนใจเลยว่าคาย์อันจะมีท่าทียังไง ลากขาแล้วเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างโมโห
คาย์อันยืนอยู่ที่บันไดไม่ได้ตามเธอไป แล้วใช้มือจับหน้าที่ถูกตบจนเจ็บ แต่ตาคู่นั้นกลับมีแสงประกายวับขึ้นมา ใช้สายตาส่งเธอจนหายไปจากสายตาของเขา
เขาเดินลงไปชั้นล่างแล้วได้เดินออกไปนอกโครงการ ไปขึ้นรถสปอร์ตที่จอดอยู่ริมถนน รู้สึกว่าหน้าแสบร้อนไปหมด
เขาจับหน้าอีกครั้ง“ซี้ด～”ขึ้นทีหนึ่ง“เจ็บจัง”
หยิบมือถือขึ้นมาแล้วโทรหาลู่เชนโดยตรง โดยที่ไม่สนใจเลยว่าตอนนี้มันกี่โมงแล้ว
“นายรู้มั้ยว่าตอนนี้มันกี่โมง？”ปลายสายมีเสียงอารมณ์ไม่พอใจถามมา
คาย์อันเอาแต่พูดอยู่คนเดียว โดยที่ไม่สนใจเขาพูดอะไรเลย
“ฉันถูกตบมา”
“อีกฝ่ายคือใคร？มีกันกี่คน นายจัดการไหวมั้ย？”ระหว่างที่พูด ปลายสายก็มีเสียงคนกำลังสวมเสื้อดังมา
“แค่คนเดียว”
“คนเดียว？”ลู่เชนยกมือถือไว้แล้วขมวดคิ้วขึ้น……ใคร？ที่สามารถเอาชนะคาย์อันได้เพียงลำพัง ในเมืองＳ ลู่เชนพยายามนึกคิดคนที่อยู่ในหัวของเขาเกือบทุกคนในใจอยู่นาน ลังเลพักหนึ่ง “……เสิ่นซิวจิ่น？”
ไม่ใช่เขาดูถูกคนอื่นๆหรอกนะ เรื่องต่อยตีกันไม่เพียงแค่ดูพละกำลังอย่างเดียว ยังต้องดูอิทธิพลเบื้องหลังคนคนนั้นด้วย
อิทธิพลฐานะของคาย์อันรู้ๆกันอยู่ และฝีมือการต่อสู้ของเขาก็ดีเลิศ
คนที่จะเอาชนะเขาได้ต้องมีเบื้องหลังที่แน่นด้วย
“ไม่ใช่ ฉันถูกตบหน้ามา”
“……”ตบ……หน้า？ฟังยังไงก็ไม่เหมือนการมีเรื่องกันระหว่างผู้ชาย “……ใครตบ？”ลู่เชนแอบรู้สึกประหลาดในใจ
“เหยื่อ ก็เหยื่อที่ฉันเคยบอกนายคนนั้นไง อาเชน ฉันรู้สึกว่ายิ่งอยู่ฉันก็ยิ่งสนใจเหยื่อคนนี้แล้วหว่า ถ้าหาก……ถ้าหากฉันสามารถสร้างบาดแผลที่ไม่อาจลบเลือนและไม่อาจจับต้องไว้บนตัวเธอ……”
ยังไม่ทันจะพูดจบ ก็ถูกลู่เชนขัดคอขึ้นมา
“คาย์อัน นายรู้ว่านายกำลังทำอะไรอยู่มั้ย！”ลู่เชนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “นายกำลังเล่นกับไฟอยู่นะ！”
“เอาล่ะ ฉันต้องขับรถแล้ว แค่นี้ก่อน”
“นายรีบวางมือซะ ได้ยินมั้ย รีบ……”ลู่เชนพูดยังไม่ทันจบ ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง“ตู๊ดๆๆ——”เสียงถูกตัดสาย
เขาโยนมือถือในมือลงบนเตียงอย่างแรง
เหยื่องั้นเหรอ？
แค่เหยื่อคนเดียวจริงเหรอ？
แค่เหยื่อคนเดียว จะทำให้คาย์อันผิดแปลกจากเดิมมากขนาดนั้นเชียว？
อย่างน้อย เขาไม่เคยเห็นคาย์อันผิดปกติแบบนี้มาก่อน กับแค่“เหยื่อ”คนเดียว！
“แม่ง～！”ลู่เชนด่าแรงขึ้นมาคำหนึ่ง แล้วหยิบมือถือขึ้นมาใหม่ ส่งข้อความให้คาย์อัน นายรีบวางมือซะ！อย่ากลายเป็นเหมือนฉันอีกคน！
คาย์อันกำลังผ่านไฟแดงแล้วเปิดข้อความขึ้นมาอ่านพอดี หลังเห็นข้อความแล้ว ก็ยิ้มขึ้นอย่างเยาะเย้ยจางๆ “วางมือ？เหยื่อยิ่งอยู่ยิ่งน่าสนใจ เป็นไปได้ไงให้วางมือ？”
สำหรับคำพูดของลู่เชนที่ว่า“อย่ามากลายเป็นเหมือนฉันอีกคน”คาย์อันยิ่งไม่เอามาใส่ใจเลยแม้แต่นิด
ลู่เชนคือลู่เชน เขาก็คือเขา ลู่เชนเป็นคนมีหัวใจ แต่เขาไม่มี
กดปุ่มๆหนึ่ง หลังคารถก็ถูกเปิดออก ความเร็วรถขนาดนี้ ลมพัดมาด้วยความเร็ว บนถนนที่วางเปล่าในตอนกลางคืน คาย์อันตะโกนขึ้นในท่ามกลางถนนที่ว่างเปล่ากับสายลมที่พัดมา
Ｊｕｓｔ Ｏｎｌｙ Ｇａｍｅ！
คาย์อัน เฟโรกิเอาแค่เหยื่อ มีแต่เกม ไม่มีหัวใจ！
ลมแรงพัดผ่านเหนือศีรษะจนผมเขายุ่งเหยิง……แต่ก็ไม่เป็นไร
……
เจี่ยนถงเห็นเขาที่หน้าประตูหอพักของตัวเองอีกครั้ง
“บอกแล้วไงว่าอย่ามาอีก ไม่ต้องเจอหน้ากันอีก” เธอเครียดจนปวดหัวเพื่อเรื่องเงินในช่วงนี้มากแล้ว รู้สึกว่าสมองตัวเองคงมีปัญหาแน่ ที่วันนั้นมีนายทุนเงินหนายืนอยู่ทั้งคนไม่เอา ตอนที่ตัวเองตกยากลำบากแบบนี้ กลับไปขับไล่คนที่สามารถให้เงินเธอที่มีอยู่หนึ่งเดียวไปด้วยตนเอง
เธอรู้สึกว่าแผลที่ตรงหน้าผากเริ่มเจ็บอีกแล้ว
“หิวแล้ว”น้ำเสียงของคาย์อันดึงดูดและเรียบง่าย หยิบเช็กห้าแสนใบหนึ่งยื่นมาตรงหน้าของเจี่ยนถง ถามอย่างยุยง “แน่ใจนะว่าคุณจะปฏิเสธไม่เอาจริงๆ？หวงศักดิ์ศรียอมตายว่างั้น？”
“คุณยังขาดเงินอยู่ห้าล้านถูกมั้ย？เงินห้าล้านนี้สำคัญต่อคุณมาก？สำคัญกว่าชีวิตตัวเอง？คุณแน่ใจนะ ว่าจะไม่ลองคิดดูใหม่？”พอตอนที่คาย์อันพูดแบบนี้แล้ว เจี่ยนถงแอบหวั่นไหวนิดๆ
“อันที่จริง……ถึงผมอยากจะจับแผลของคุณแล้วไง คุณสามารถหลบได้หนิ แค่คุณหลบครั้งหนึ่ง ผมก็จะไม่แตะมันอีก”
นี่คือการแลกเปลี่ยน
มันไม่มีคำว่ายุติธรรมหรือไม่ยุติธรรมไม่ว่ากับใครก็ตาม
คาย์อันต้องการความสุขจากกันที่ได้ไล่ล่าเหยื่อ
ส่วนเจี่ยนถงต้องการเงิน
“อันที่จริง คุณก็น่าจะรู้ดี ไม่ว่าคุณจะตกลงหรือไม่ก็ตาม ผมก็สามารถทำให้คุณยอมอ่อนข้อจนได้ ไม่รอคุณที่นี่ ผมก็สามารถไปเจอคุณที่ตงหวงได้เหมือนกัน”
คนต่ำช้า！เจี่ยนถงโกรธจนลุกเป็นไฟ！
