บทที่ 237 : การกลับมาอย่างสวยงาม(3)
เซียอี่วลี่เสียศูนย์หลังจากถูกรองเท้าส้นสูงของรองประธานและล้มลงกับพื้น
เธอเต็มไปด้วยอาการตกตะลึง เมื่อเธอนึกถึงว่าเธอล้อเลียนหลินว่านว่านก่อนหน้านี้ หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นและเสียงดังนั้นดังขึ้นในหัวใบหน้าเธอซีดราวกระดาษ
ทุกคนมองหน้ากันและเห็นความตกใจจากดวงตาของกันและกัน
หากพวกเขาไม่ได้เห็นสิ่งนี้ด้วยตาตัวเองพวกเขาจะไม่เชื่ออย่างแน่นอน
เซียอี่วลี่กรีดร้องอย่างเหลือเชื่อและทําลายความเงียบโดยรอบ
“ทําไมเธอไม่บอกฉันว่าเช็คนั้นเป็นของจริง! เธอตั้งใจที่จะทําให้ฉันเหมือนเป็นตัวตลกใช่ไหม?”
หลินว่านว่านดูไร้เดียงสา
เธอเพิ่งค้นพบเกี่ยวกับมันใช่ไหม? นอกจากนี้ก่อนหน้านี้ เธอเพิ่งลองเสี่ยงและมันเปิดเผยว่าเป็นของจริงเช่นกัน
ใครจะรู้ว่าลู่ซานเป่ยมีความบ้าในตัวเขาถึงกับโยนเช็คที่ไร้ขีดจํากัดใส่เธอราวกับว่าเขากําลังโยนกะหล่ำเล่น…
ตายห่า เมื่อวานเธอเกือบจะใช้มันเป็นกระดาษโน้ต!
“คุณค่ะ ฉันจะส่งคืนเช็คให้คุณ”
รองประธานเดินไปและเริ่มพิธีรีตอง เธอถือเช็คไปตรงหน้าหลินว่านว่านยื่นคืนด้วยมือทั้งสองข้าง ความเคารพของเธอที่มีต่อหลินว่านว่านนั้นสามารถเห็นได้จากทุกการกระ ทําและคําพูดของเธอ
“ขอบคุณค่ะ” หลินว่านว่านแสร้งทําเป็นสงบและยิ้มให้ตลอดเวลา เธอส่งเช็คให้กับพนักงานขายที่ยืนตะลึงอยู่ “กรุณากรอกตัวเลขด้วยค่ะ”
“อะ โอ้ ค่ะ!”
พนักงานกู้คืนอาการตัวเอง วิธีที่เธอมองหลินว่านว่านนั้นเป็นเหมือนเธอมองคนที่เรียนรู้และคงแก่เรียน
เธอกรอกข้อมูลลงในเช็คอย่างระมัดระวัง ทีมการเงินจึงไปที่ธนาคารเพื่อทําธุรกรรม
หลังจากทําทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เธอบรรจุสร้อยคอลงในกล่องอย่างประณีตและสวยงามและส่งมอบบัตรสมาชิกให้หลินวานว่าน
“คุณค่ะ นี่คือรายการที่คุณซื้อค่ะ ในนามของเมืองอัญมณี ฉันขอมอบบัตรสมาชิกเพชรระดับสูงสุดแก่คุณ”
ถ้าเธอยังไม่เข้าใจตอนนี้ว่าหลินว่านว่านมีการเชื่อมต่อที่ทรงพลังเธออยู่ที่นี่หกปีมาเพื่ออะไร
หลินว่านว่านรู้สึกประหลาดใจเช่นกัน เธอใช้จ่าย 30-40 ล้านหยวนที่นี่ แต่ได้รับบัตรสมาชิกระดับสูงสุด
จะเห็นได้ว่าพลังอํานาจนั้นน่ากลัวจริงๆ
“ขอบคุณค่ะ”
เธออาจจะเอามันไปด้วย หลินว่านว่านได้รับของแล้วกําลังจะจากไป
ขณะที่เธอเดินผ่านเซียอี่วลี่เธอก็หยุดและยิ้ม “คุณเซีย เช็คนั้นมีค่ามาก ฉันจะไม่ให้คุณกินมันหรอก ตอนนี้คุณคงรู้แล้วว่าฉันไม่ได้โกหกใช่ไหม ฉันมีเงินจํานวนมากจริง”
หลังจากพูดอย่างนี้เธอก็เดินออกไปพร้อมกับรอยยิ้ม ซ่อนความลับของเธอเป็นอย่างดี
เธอประสบความสําเร็จ
เซียอี่วลี่ผู้นั่งอยู่บนพื้นมองหลินว่านว่านที่เดินจากไป เธอเต็มไปด้วยความเกลียดชังจนเลือดเกือบหยดออกมาจากฝ่ามือที่กําแน่น!
เมื่อเธอได้ยินเสียงกระซิบรอบตัว เธอแทบรอไม่ไหวที่จะหารูมุดออกไป
“ผู้หญิงคนนี้ตลกจริงๆ เธอคิดว่าพบลูกพลับที่นิ่มนวลที่เธอสามารถหยิกได้ แต่สุดท้ายแล้วเธอกระแทกกับแผ่นเหล็ก”
คนเหล่านี้ดูเหมือนจะลืมไปว่าพวกเขาดูถูกหลินว่านว่านมาก่อนเช่นกัน และกลับมาทําตัวเป็นผู้ส่งเสริมความยุติธรรมทันที
“ใครน้าา…บอกว่ามันไม่ใช่? เธอบอกว่ามันเป็นเช็คปลอมๆ ราวกับว่าเคยเห็นของจริงมาก่อน”
“ถ้าเธอซ่อนเร้นเจตนาชั่วร้ายเธอก็สมควรที่จะจบลงเช่นนี้!”
ทุกคนมีโอกาส ทุกคนมีหนทาง
ในที่สุดเซียอี่วลี่ก็ได้ลิ้มรสว่าหลินว่านว่านรู้สึกอย่างไรเมื่อ เธอถูกโจมตีจากสาธารณะก่อนหน้านี้ เธอไม่สามารถฟังมันอีกต่อไปแล้วปืนขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว เธอเอามือปิดหน้าและเดินโซเซออกไป
หลังจากที่เธอวิ่งไปขึ้นปอร์เช่แล้วเธอก็กระแทกพวงมาลัยและแสดงสีหน้าอย่างดุร้าย
“หลินว่านว่าน! เธอคอยดู!”
……..
เมื่อหลินว่านว่านกลับมาที่ห้องพักเธอโทรหาลู่ซานเป่ย
“มีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า?” ลู่ซานเป่ยเริ่มปรับเสียงทุ้มนุ่มนวลลงขณะที่เธอเริ่มที่จะติดต่อเขา
บทที่ 238 : ผู้หญิงของฉันใช้จ่ายด้วยเงินของฉันในที่สุด
“เช็คที่คุณให้ฉันมานี่เป็นของจริงทั้งหมด!”
ดวงตาลู่ซานเป่ยเป็นประกายเล็กน้อย “คุณใช้มันแล้วเหรอ?”
“ใช่”
หลินว่านว่านต้องการถามเขาเพิ่มเติมเมื่อลู่ซานเป่ยถาม
“คุณซื้ออะไรเหรอ?”
“สร้อยคอ”
“มันดีมั้ย?”
“มันดี…”
หลินว่านว่านตระหนักอย่างช้าๆ ว่าตอนนี้เขาเป็นคนชวนเธอคุยและเธอก็ดึงหัวเรื่องกลับมาอย่างรวดเร็ว
“ฉันใช้หนึ่งใบจ่ายไป 25 ล้านหยวน ฉันสามารถส่งคืนให้คุณได้ทันที คุณว่างเมื่อไหร่? สําหรับเช็คที่เหลือ ฉันจะ…”
โดยไม่ต้องรอให้เธอพูดจบลู่ซานเป่ยก็ขัดจังหวะ “สวัสดี? สัญญาณที่นี่ไม่ดี ฉันไม่ได้ยินชัดเลยว่าคุณกําลังพูดอะไร ค่อยคุยกันเมื่อเราพบกันนะ”
หลังจากพูดแล้วเขาก็วางหูอย่างใจเย็น
ริมฝีปากของหลินว่านว่านกระตุก เขาพยายามที่จะเล่นอะไร? ตอนเริ่มคุยมันดีอยู่นิ สัญญาณไม่ดีอย่างกะทันหันได้อย่างไร?
เห็นได้ชัดว่าเขายังคงถือความแค้นต่อเธอเพราะแกล้งทําเป็นว่าสัญญาณไม่ดีในตอนนั้นและวางสาย ช่างเป็นคนใจแคบ
เมื่อเทียบกับความรู้สึกหดหูของหลินว่านว่าน ลู่ซานเป่ยรินไวน์แดงหนึ่งแก้วให้ตัวเองอย่างมีความสุข เขาจิบไวน์สักสองสามจิบแล้วรู้สึกว่าความเหนื่อยล้าจากสองสามวันที่ผ่านมานั้นหายไปสิ้น
กูโมมองดูเขาสองสามครั้งและไม่สามารถช่วยอะไรได้ แต่อยากซุบซิบ “นายท่านครับ มีข่าวดีอะไรบ้างครับ?”
ลู่ซานเป่ยหันหน้าด้านข้างให้เขา ในที่สุดเขาก็พอใจความอยากรู้อยากเห็นของเขา “หลินว่านว่านใช้เช็คของฉัน”
“…” กูโมเต็มไปด้วยเครื่องหมายคําถาม คืออะไร?
หลินว่านว่านใช้เงินของเขาและนั่นทําให้เจ้านายเขาอารมณ์ดีเหรอ?
กูโมไม่เข้าใจวงจรสมองของเจ้านายเขาเลย
ลู่ซานเป่ยเอนร่างที่เพรียวบางของเขาและมองไปที่ทิวทัศน์ด้านนอกหน้าต่าง ดวงตาของเขายิ้มและแม้แต่มุมริมฝีปากของเขาก็โค้งด้วยความดีใจ
สําหรับกูโมรอยยิ้มนี้ดูน่าพึงพอใจ “ในที่สุดผู้หญิงของฉันก็เต็มใจที่จะใช้จ่ายเงินของฉัน”
ห้ะ! ทําไมเขาถึงไม่เข้าใจว่าจริงๆแล้วมันง่ายมากที่จะปล่อยให้เงินออกนายท่าน!
หากเขารู้ว่าเขาจะมีความสุขมากหลังจากได้ใช้จ่ายเงินไป เอาเงินมา! ผมจะใช้มัน!
………
สองวันมาแล้วที่หลินว่านว่านพยายามโทรหาลู่ซานเป่ยและต้องการคืนเซ็คที่เหลือให้เขา
น่าเสียดายที่ลู่ซานเป่ยยังคงแกล้งไม่รับสาย
หลินว่านว่านไม่มีทางเลือกนอกจากพกพามันไปกับเธอ เธอใช้ชีวิตอยู่ด้วยความกังวลใจอย่างมาก เพราะกลัวว่าพวกมันจะถูกขโมย
เมื่อวันงานใกล้เข้ามา สตูดิโอไม่กี่แห่งจัดแสดงภาพถ่ายที่สวยงามของพวกเขาเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีการปะทะกันกับคนอื่น
ในพริบตา วันต่อมาก็เป็นวันงาน หลินว่านว่านไปที่คอนโดมิเนียมของหรวนเบาเอ๋อตั้งแต่เช้าตรู่
ถึงแม้ว่าเบาเอ๋อจะเป็นคนปัญญาอ่อน แต่ทักษะการแต่งหน้าของเธอนั้นอยู่ในระดับเฟิร์สคลาสและเธอมีข้อมูลเชิงลึกที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเองในแง่ของการออกแบบ
“นั่งให้สบายเหมาะๆ” หรวนเบาเอ๋อสั่งให้หลินว่านว่านนั่งและเริ่มแต่งหน้า
หลินว่านว่านนอนน้อยกว่าหกชั่วโมงในคืนที่ผ่านมา และเธอใช้เวลาในการแต่งหน้าเพื่อพักผ่อน
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนเธอรู้สึกว่าไหล่ของเธอถูกแตะครั้งหนึ่ง “เฮ้ เฮ้ ตื่น”
ดวงตาของหลินว่านว่านยังคงนอนหลับอย่างหนัก เมื่อเธอมองตัวเองในกระจกความง่วงนั้นก็หายไปอย่างสมบูรณ์และเธอก็ยกนิ้วให้ “ว้าวววววว มายก็อด!”
รูปลักษณ์มีความสดใสและเป็นธรรมชาติ ประณีตแต่ไม่ดูเย่อหยิ่ง มันเหมาะมากกับวัยของเธอ
“จริงๆ มา ฉันทําผมให้เธอด้วยเลย”
หรวนเบาเอ๋อเอาเครื่องตัดผมออกมาและทําผมม้วนเล็กๆ ด้วยความโค้งที่สวยงามบนผมยาวๆของหลินว่านว่าน หลังจากจัดแต่งรูปทรง เธอทําดึงยืดๆให้มันเด้งตัวเพื่อ สร้างความอ่อนนุ่ม
“นี่ควรทําดูเยอะหรือว่าทํามันน้อยๆ เพื่อไม่ให้ดูเกินจริงไป ชุดของเธออยู่ไหน ฉันอยากจะแนะนํานะชุดต้องสีขาวมันจะเข้ากับลุคนี้”
หลินว่านว่านมองนาฬิกาบนผนัง “น่าจะมาที่นี่เร็วๆนี้”
เมื่อเธอตื่นขึ้นมาลู่ซานเป่ยได้ส่งข้อความถึงเธอว่าชุดจะถูกส่งถึงเธอในอีกหนึ่งชั่วโมง
