บทที่ 265-266 : ความก้าวร้าว, ฉันคือเจนนิเฟอร์……
“ฉางกวนซี? นักออกแบบชั้นนําของประเทศ ที่ได้รับรางวัลเหรียญทองในงานออกแบบเสื้อผ้าระดับนานาชาติที่ใหญ่ที่สุดเมื่อปีที่แล้วใช่ไหม ฉางกวนซีคนนั้นใช่ไหม?”
“สื่อต้องการสัมภาษณ์เธอหลายครั้งหลายครา แต่เธอปฏิเสธพวกเขาทั้งหมดฉันไม่คาดคิดว่าเธอจะมาปรากฏตัวที่นี่ในวันนี้!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินวานว่านก็รู้แจ้ง ไม่แปลกใจที่เธอคิดว่าผู้หญิงคนนี้ดูคุ้นเล็กน้อยในตอนนี้
ตอนนี้เธอเข้าใจเหตุผลที่ฉางกวนซีมาปรากฏตัวที่นี่แล้ว เห็นได้ชัดทุกอย่างถูกกําหนดขึ้นโดยซูม่านเอ๋อ!
รายการนี้เป็นการถ่ายทอดสด ซูม่านเอ๋อต้องการใช้แพลตฟอร์มดังกล่าวและยืมมือฉางกวนซีเพื่อเปิดโปงว่าเธอโกหก
เมื่อมีการออกอากาศไปแล้ว ภายหลังทุกคนจะคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงทะนงตัวและเต็มไปด้วยเรื่องโกหก
ใจดํามาก!
ฉางกวนซีไม่ได้ให้ความสนใจกับใบหน้าที่กระตือรือร้นของทีมงานรายการอีกต่อไป จ้องมองหลินว่านว่านอย่างเย็นชา
“ฉันกําลังจะบอกเธอว่าาอาจารย์เจนนิเฟอร์ไม่ใช่คนอย่างที่เธอสามารถสร้างข่าวลือได้โดยไม่ตั้งใจ ฉันไม่อยากคุยกับเธออีก เนื่องจากผู้คนจากสถานีโทรทัศน์อยู่ที่นี่ ฉัน อยากให้เธอบอกต่อหน้าพวกเขาว่าชุดที่เธอสวมบนพรมแดงในวันนั้นไม่ใช่ผลงานการออกแบบของอาจารย์เจนนิเฟอร์ มันเป็นเรื่องโกหกที่เธอสร้างขึ้นเพราะเธ อมันทนงตัว”
คําพูดของฉางกวนซีเปรียบเสมือนก้อนหินที่ขว้างออกไปหนึ่งพันระลอก คนส่วนใหญ่ที่ยังคงสงสัยในตอนแรกว่าทําไมเธอถึงมาที่นี่ในที่สุดก็เข้าใจ
“หลินวานว่านพูดว่าชุดของเธอออกแบบโดยอาจารย์ เจนนิเฟอร์จริงๆเหรอ? โอ้พระเจ้า เธอช่างกล้าสร้างเรื่องโกหกอะไรเช่นนี้”
“เจนนิเฟอร์เป็นตํานานในโลกแห่งแฟชั่นดีไซน์ ฉันพนันได้เลยว่าหลินว่านว่นไม่รู้ด้วยซ้ําว่าเธอเป็นใคร เป็นไปได้อย่างไรที่จะออกแบบเครื่องแต่งกายให้กับเธอ? ไม่ใช่เรื่องผิดที่คนดังจะต้องสะดุดตา แต่เธอก็ต้องอยู่บนความจริงและ ไม่โอ้อวดด้วยเช่นกัน ฉันคิดว่าพฤติกรรมดังกล่าวเกินไป เธอมันอัปยศ!”
เนื่องจากความสัมพันธ์ระหว่างหลินวานว่าน และถังเฉิน พวกเขาจึงไม่กล้าพูดอะไรมาก อย่างไรก็ตามไม่สามารถซ่อนการแสดงออกของการปฏิเสธและการดูถูกบนใบหน้าของพวกเขาได้
ฉางกวนชีพูดที่ละคํา “หลินวานว่าน พูดเร็ว ๆ หลังจากนั้นฉันอยากให้คุณขอโทษท่านอาจารย์เจนนิเฟอร์!”
เมื่อเห็นว่าถูกทุกคนโจมตีหลินว่านว่านอย่างไร เซี่ยอี่วลี่ ที่ยืนอยู่ด้านนอกสุดจึงผ้าปิดจมูกออก ดวงตาหลังแว่นตากันแดดของเธอนั้นไร้กังวล!
เธอใส่หูฟัง เอามือถือออกมา เปิดการทํางานวิดิโอคอลจากนั้นเธอก็ตั้งกล้องไปที่หลินวานว่าน
“พี่ม่านเอ๋อ พี่เห็นสิ่งนี้ไหม?”
“เยส ฮ่าๆๆๆๆ เธออยู่ในอาการเสียใจ ดูเธอสิ น่าสงสารจริง!”
เซี่ยอี่วลี่โค้งมุมปากขึ้น “ภาพนี้กําลังถ่ายทอดสด การยกสถานะเจนนิเฟอร์ขึ้นมามีน้ําหนักในเวทีระดับสากล เมื่อเรื่องนี้ถูกพูดออกไป หลินวานว่านจะไม่มีชีวิตที่เรียบง่า นอีกแล้วในอนาคต…”
ซูม่านเอ๋อยิ้มอย่างมีความหมาย “นี่เป็นสิ่งที่ดีที่เธอสามารถสร้างชื่อเสียงได้ แน่นอนว่าเราต้องช่วยในการ “ส่งเสรอม” เรื่องนี้”
“ฮ่าๆๆๆๆ พี่พูดถูก!”
หลังจากพูดกันเสร็จแล้วทั้งคู่ก็มองหน้ากันยิ้มสมใจ พวกเขายังคงสนุกกับการดูหลินวานว่านที่ทําให้ตัวเองดูโง่
“พอแล้ว!” เมื่อเผชิญกับความก้าวร้าว หลินวานว่านหายใจเข้าลึกๆ เธอทําใบหน้าที่สํานึกผิดทําให้เธอเหมือนเด็กที่ถูกรังแก
“ฉันไม่เคยพูดเลยสักครั้งว่าใครทําชุดนั้น แม้ว่าฉันจะพูดคุณมีหลักฐานอะไรที่พิสูจน์ได้ว่าฉันโกหก?”
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เธอต้องข้ามด่านวันนี้ไป
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทุกคนสงบลงเล็กน้อยและมองหน้ากันไปมา
อย่างไรก็ตามฉางกวนชีหัวเราะขึ้น “นี่เธอยังไม่สํานึกผิดอีก! โอเค ถ้าเธอคิดว่าฉันทําผิดต่อเธอ เอาชุดนั้นออกมาเดี๋ยวนี้ เราจะรู้ทันทีว่านั่นเป็นผลงานของอาจารย์เจนนิเฟอร์!”
ทุกคนเห็นด้วยกับประโยคนี้อย่างเป็นเอกฉันท์
เมื่อเห็นว่าทุกคนกําลังกระตุ้นเธอทางสายตา หลินว่านว่านกัดฟันพูด “อันที่จริง …”
บทที่ 266 : ฉันคือเจนนิเฟอร์…
เธอต้องการที่จะซื่อสัตย์และบอกว่าเธอยืมชุดนั้นมาจากใครบางคนและตอนนี้ได้คืนไปแล้ว
แม้ว่าจะเป็นเรื่องน่าอายเล็กน้อย แต่เธอสามารถปิดคน เหล่านี้อย่างน้อยที่สุดก็แค่ชั่วคราวหลังจากที่เธอสามารถ หาวิธีอื่นในการแก้ไขได้
อย่างไร หลินวานว่านได้พูดเพียงคําเดียวเมื่อมีเสียงผู้ชายดังมาแต่ไกล “ขอโทษนะ ฉันต้องการพบหลินว่านว่าน”
ผู้คนรวมกันที่ประตูโดยไม่รู้ตัว ชายหนุ่มในชุดสูทถือกล่องของขวัญสีแดงเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ทันที่ที่เธอเห็นเขา หัวใจของหลินวานว่านเต้นรัว
ทําไมกูโมถึงมาที่นี้? มันอาจจะเป็น…………
เดินผ่านฝูงชน กูโมมุ่งหน้าไปที่หลินวานว่านและ ยื่นกล่องของขวัญให้ “ชุดทําความสะอาดเรียบร้อยแล้วครับ นายท่านขอให้ผมนํามันมาส่ง”
หลินวานว่านแอบบ่นในใจ มันเหมือนกับที่เธอเดาไว้เป๊ะ!
เวลามีมากมาย ทําไมลู่ซานเปยถึงต้องเลือกเวลาแบบนี้
ฉันรู้สึกเหมือน ฉันกําลังถูกจี้ปล้น!
หลินวานว่านอยากจะร้องไห้ แต่เธอฝืนยิ้มออกมา เธอกําลังจะได้รับกล่องและซ่อนมันเมื่อจู่ๆก็มีมียนมาขวางจากตรงนั้น
ฉางกวยซีคว้ากล่องออกไป “ชุดอะไร? นี่อาจเป็นผลงานที่คุณอ้างว่าเป็นของอาจารย์เจนนิเฟอร์ออกแบบใช่หรือไม่?”
หลังจากพูดแบบนี้ เธอก็เปิดฝากล่องออก
“คุณ… ” หลินวานว่านต้องการหยุดเธอแต่กูโมคว้าแขนเธอไว้ “ไม่ต้องสนใจเธอ นายท่านได้เตรียมเซอร์ไพรส์ให้คุณด้วย”
หลังจากพูดจบเขาก็ยื่นมือถือให้เธอ “ลองดูสิ!”
หลินวานว่านไม่มีอารมณ์สําหรับความประหลาดใจใดในขณะนี้ อย่างไรก็ตาม มันสายเกินไปที่เธอจะหยุดทุกสิ่งได้
ไม่เพียงแต่ฉางกวนซีเปิดกล่องของขวัญ ส่วนที่เหลือก็กรูกันเข้ามาหาเธอและล้อมรอบดูชุดสีขาวที่พับไว้อย่างเรียบร้อยในกล่อง
“ใช่ นี่ชุดนั้นล่ะ!”
“ว้าว! ชุดนี้ดูสวยมาก แม้มองไกลๆ เพชรที่แตกเป็นประกายระยิบระยับ ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็รู้สึกช่างประดิษฐ์”
“มันยังคงเป็นของปลอม แต่มันก็สวย เพื่อที่จะขโมยความโดดเด่นและดึงดูดความใจ การใช้วิธีนี้เป็นวิธีที่ไร้ยางอายจริงๆ!”
“อาจารย์ฉางกวนซี รีบดูเร็วเข้า!”
ทุกคนพูดกันเอง หลินวานว่านมองไปที่ฉางกวนซี ที่กําลังดูชุดอยู่และก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
เธอทําได้จริงๆ สําหรับเวลานี้…..
เมื่อสิ่งนี้ถูกเปิดเผย เธอจะกลายเป็นเหมือนหนูวิ่งข้ามถนนอย่างแน่นอน
เธอเคยผ่านประสบการณ์ทุกรูปแบบมาก่อน คิดว่าสุดท้ายแล้วเธอจะสูญเสียเสื้อผ้าไปสักชิ้น
หลินวานว่านไม่กล้าคิดว่าเรื่องนี้จะพัฒนาต่อไปอย่างไร กูโมยังคงเรียกร้องให้เธอ ” เลิกงงได้แล้ว เปิดเร็ว!”
หลังจากมองเขาอย่างเหนื่อยล้า หลินวานว่านก็เปิดมือถือของเธออย่างช่วยไม่ได้
หลังหน้าจอสว่างขึ้น วิดีโอก็เริ่มเล่นโดยอัตโนมัติ
“สวัสดี หลินวานว่านที่รัก เป็นอย่างไรบ้าง?”
เสียงผู้หญิงที่อ่อนโยนและสง่างามบ่งบอกถึงความผันผวนสามารถได้ยินได้ในทันที ใบหน้าของผู้หญิงที่ปรากฏบนหน้าจอ
เธอสวมหมวกสีขาวใบใหญ่ แม้ว่าจะมีริ้วรอยเล็กๆ บนใบหน้าของเธอใต้หมวก แต่ก็ยังสามารถมองเห็นความรุ่งโรจน์ในวัยเยาว์ของเธอได้
โดยเฉพาะอย่างยิ่งดวงตาสีฟ้าคู่นุ่มลึกเป็นพิเศษ มันมีเสน่ห์มาก
เธอพูดภาษาจีนไม่ค่อยได้ เนื่องจากเธอไม่คุ้นเคยกับมันจึงเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะฟังดูเลอะเทอะเล็กน้อย “ ฉันชื่อเจนนิเฟอร์”
เมื่อชื่อนี้ถูกเอ่ยออกมา ฉางกวนซีที่กําลังตรวจชุดก็สั่นสะท้านอย่างรุนแรง!
เธอตกตะลึงเป็นเวลาสามวินาที จากนั้นเธอก็เอนตัวกระชากไปอย่างรวดเร็ว “เอามาให้ฉันดูสิ!”
เธอเกือบทําให้หลินวานว่านล้มลงกับพื้น
เมื่อฉางกวนซีมองไปที่ใบหน้าที่คุ้นเคยบนหน้าจอ เธอเบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ “อาจารย์เจนนิเฟอร์ เธอจริงๆ!”
“อะไร?” ส่วนที่เหลือก็ตกใจเหมือนกันและรีบเบียดกันเข้าดู
