บทที่ 277-278 : โกรธมาก !!!
บทที่ 277 : ตราบใดที่ความงามอยู่ในมือฉันแล้ว มีประโยชน์อะไรที่ฉันใช้หน้า?
“เธอคิดว่าฉันเมาเหรอ?” ลู่ซานเปยเหยียดแขนยาวออกและโอบเอวเธอไว้ “ฉันไม่ได้เมาเลย”
“…”คนที่เมาชอบบอกว่าไม่เมา
หลินว่านว่านูริมฝีปากของเธอเบาๆ และพยุงเขาออกไปในขณะที่เธอกําลังจะเปิดประตูห้องที่จองไว้ อู่ซาน เปยก็ผลักเธอชิดกําแพง
โดยไม่ได้เตรียมตัวสําหรับเรื่องนี้เธอพบว่าตัวเองถูกจูบอีกครั้ง
“อือ…” การหายใจของหลินวานว่านไม่คงที่ เธอเริ่มทุบไหล่ของเขาอย่างไม่ใส่ใจ
นี่มันบ้าอะไร! อย่าคิดว่าเขาจะทําทุกอย่างที่ต้องการได้เพียงเพราะเมา!
เสียงไม่ต่อเนื่องของชายคนนั้นดังออกมาจากริมฝีปากที่พันกันยุ่งของพวกเขา “ฉันไม่ได้เมา ฉันรู้ว่าฉันกําลังทําอะไร หลินวานว่านสัญญากับฉันแม้ว่าตอนนี้เธอยัง ไม่ต้องการยอมรับฉันก็อย่าปฏิเสธฉัน คิดให้ดีก่อนให้คําตอบฉัน”
หลินวานว่านไม่ได้พูดอะไร แต่พยายามผลักเขาออกไปอย่างสุดแรงเธอร้องครวญครางเมื่อรู้สึกเจ็บที่ริมฝีปากล่าง
“ถ้าเธอไม่ให้สัญญากับฉัน ฉันจะทําเดี๋ยวนี้!”
หลินวานว่านเสียงกร้าว อย่าคิดว่าเธอจะซื้อมันเพียงเพราะเขารับบทเป็นประธานาธิบดีที่เอาแต่ใจนะ!
ดวงตาของหลินว่านว่นเปลี่ยนเป็นเย็นชา เดี๋ยวนั้นเธอต้องการที่จะตีหน้าอก ตบ เตะ ลู่ซานเปยเงยหน้าขึ้น และดวงตาที่สับสนของเขาเต็ปด้วยความคาดหวัง
“สัญญากับฉัน ตกลงไหม?”
หลินวานว่านได้ยินคําใบ้ของเด็กนิสัยเสียจากคําพูดสุดท้ายเธอตกใจมากราวกับว่าเธอเห็นผี
เธอไม่ได้คาดหวังโดยสิ้นเชิงว่าพ่อเทพบุตร เจ้าชายผู้ยิ่งใหญ่และเหนือกว่าใครในใจของเธอจะทําตัวเหมือนเด็กเอา แต่ใจต่อหน้าเธอ!
ในขณะเดียวกันกับที่เธอคิดว่ามันเหลือเชื่อมากเธอแค่อยากจะบอกว่า …
ช่วยด้วย!
ความตายของการเคลื่อนไหวนี้ยอดเยี่ยมเกินไป
ในที่สุด หลินวานว่านก็พบว่ามันยากที่จะต้านทานความนุ่มนวลและความอบอุ่นจากดวงตาของลู่ซานเปย เธอกัด ฟันแล้วพยักหน้า “ตกลง!”
ครั้งนี้ ลู่ซานเปยยิ้มและดูมีเสน่ห์และพอใจเป็นพิเศษหลินวานว่านรู้สึกได้ถึงความรู้สึกผิดในใจของเธอราวกับว่า เธอได้ทําอะไรบางอย่างที่ทรยศ
เธอระงับความรู้สึกแปลก ๆ ในใจอย่างมากและผลักเขาออกไป “ไปกันเถอะ ฉันจะช่วยคุณกลับก่อน”
ลู่ซานเปยเชื่อฟังให้เธอพาเขาออกจากห้องที่จองไว้ศีรษะ ที่ต่ําลงของเขาปิดกั้นคลื่นใต้น้ําในดวงตาของเขา
เขาเข้าใจว่าเมื่อไหร่ที่จะไม่ทําเลยเถิดในบางสิ่ง
หลังจากเค้านความแข็งแกร่งทุกออนซ์ที่เหลืออยู่ในตัวเธอออกมาใช้ ในที่สุดหลินวานว่านก็พาเขาเข้าไปในรถขณะที่เธอใช้แขนเสื้อเช็ดเหงื่อที่หน้าผากเธอปล่อยให้กโมขับรถกลับไปที่หยุนแมนชั่น
ลู่ซานเปยเงียบมากระหว่างทาง นอกจากกอดเธอแน่นแล้วเขาก็ไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรอีก
หลินวานว่านถอนหายใจอย่างโล่งอก ต่อมาไม่นานเธอก็รู้ว่าเธอถอนหายใจโล่งอกเร็วเกินไป
หลังจากไปถ
แล้ว หลินวานว่านต้องการ ให้กโมและตัวเธอช่วยลู่ซานเปยด้วยกัน
แต่ตาการจ้องมองอย่างเยือกเย็นของลู่ซานเปยแล้วทําให้กูโมตกใจทันทีเมื่อเขาหันไปมองเธอเขาก็ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน “เธอช่วยฉันพอ”
หลินว่านว่านทรุดไหล่ลงอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันแบกคุณไม่ได้”
คู่ชานเปยเลิกคิ้ว “ถ้าอย่างนั้นให้ฉันทําเอง”
หลังจากพูดแบบนี้เขาก็ก้มตัวและอุ้มหลินวานว่านไว้ในอ้อมแขน
เพื่อที่จะทําตัวเหมือนคนเมา ลู่ซานเปยเดินโซเซอย่างจงใจ หลินวานว่านกลัวมาก ปฏิกิริยาตอบสนองของเธ อทําให้เธอกอดคอเขาแน่น
กูโมที่เห็นสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดอยู่เบื้องหลังพวกเขาไม่สามารถช่วยได้แต่กลอกตาของเขาและแสดงท่าทางดูถูก
เพื่อที่จะได้เปรียบ นายท่านทําไปหมดแล้วทุกสิ่ง
เขาอยากถาม…คุณจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน? คุณธรรมของคุณอยู่ไหน?!
บางที่สายตาของกูโมที่มองแข็งแกร่งเกินไป ทันใดนั้นซานเปยก็หันศีรษะและมองมาที่เขามุมริมฝีปากของเขาโด้ งขึ้น
ราวกับว่าดวงตาของเขากําลังพูดว่า “ตราบใดที่ความงามอยู่ในมือฉัน จะมีประโยชน์อะไรกับหน้า?”
ถ้าสมองเขาไม่ได้รับความเสียหายแสดงว่าโลกนี้ต้องแย่แน่ๆ”
ในท้ายที่สุด กูโมก็จากไปด้วยการแสดงออกที่เหมือนฝัน
ในห้องนอน ลู่ซานเปยวางหลินวานว่านไว้บนเตียง โดยไม่รอให้เธอปืนลง เขารีบล้มตัวลงนอนข้างๆเธอและกอดเธอไว้ด้วยแขนยาวๆของเขา
ตอนที่ 278: โกรธมาก !!!
ร่างกายแข็งขึ้นของหลินวานว่าน มีความมืดแวบเข้ามาในดวงตาของเขา
“นอนกับฉันสักพัก” เสียงของเขาบ่งบอกถึงความง่วงงุนหลังจากพูดแล้วเขาก็หลับตาลง
หลินวานว่านไม่กล้าขยับตัวนอนนิ่งในอ้อมแขนของเขาจนกระทั่งร่างกายของเธอรู้สึกชาเล็กน้อย เธอมองไปที่อู่ซานเปยอย่างไม่แน่ใจและคิดว่าว่าเขาหลับไปแล้ว
หลังจากสงบลงแล้ว เธออยากเกาหู ลูบแก้มด้วยความอาย
บ้า! ทําไมถึงกลายเป็นแบบนี้! เธอจะโต้ตอบกับลู่ซานเปยอย่างไรในอนาคต? เมื่อนึกถึงความลําบากใจในการเผชิญหน้ากับเขานับจากนี้ หลินวานว่านรู้สึกหดหู
เธอเอียงศีรษะและจ้องมองไปที่ใบหน้าที่เงียบสงบและหลับใหลของลู่ซานเปยด้วยแววตาซับซ้อนในขณะที่เธอพึมพํากับตัวเอง “บอกฉัน ฉันควรทําอย่างไรกับคุณ? ถ้าฉัน ปฏิเสธคุณฉันจะคืนความเมตตาของคุณด้วยความสํานึกผิดได้หรือไม่? แต่ถ้าฉันไม่ปฏิเสธคุณฉันก็ไม่รู้ว่าจะโต้ตอบ กับคุณอย่างไรนับจากนี้ไป คุณกําลังทําให้ฉันปวดหัว…”
เธอถอนหายใจ คําว่า “ทุกข์” กําลังจะถูกสลักไว้บนใบหน้าของเธอ
หลินวานว่านที่รู้สึกกังวลไม่ได้สังเกตว่าขนตายาวของลู่ซานเปยสั่นเล็กน้อย
ปวดหัว? ความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอทําให้เธอทุกข์ใจขนาดนี้เลยเหรอ?
ในท้ายที่สุด หลินวานว่านไม่สามารถควบคุมอาการง่วงนอนของเธอได้และเข้าสู่ห้วงนิทรา
ลู่ซานเปยลืมตาขึ้นและดูเหมือนจะไม่เมาเลย รูปลักษณ์ที่ชัดเจนและซับซ้อนของเขาสแกนใบหน้าของเธอไปมา
ในท้ายที่สุดเขาก็ลดศีรษะลง ริมฝีปากสีแดงบางของเขาทาบลงบนริมฝีปากสีแดงของเธอจูบเธอเบา ๆ
“ฉันจะให้เวลาเธอ แต่อย่าให้ฉันรอนานเกินไปนะ”
วันคืนผ่านไป หลินวานว่านหลับสนิทมาก
เมื่อเธอตื่นขึ้นมา เธอยังไม่ได้ลืมตา แต่เอื้อมมือไปแตะมือถือโดยสัญชาตญาณ
แทนที่จะสัมผัสมือถือเธอสัมผัสผิวที่แข็งและยืดหยุ่น
เสียงขี้เกียจของชายคนหนึ่งดังขึ้นเหนือหัวของเธอ “คุณตื่นแล้ว”
ร่างกายของหลินว่านว่านแข็งที่อ ความทรงจําของคืนที่แล้วกลับคืนมาและเธอรู้สึกลําบากใจอย่างมาก
เธอเงยหน้าขึ้นอย่างมีกลไกและพบกับดวงตารูปนกฟีนิกซ์ที่สงบและลึกล้ําคู่หนึ่ง หัวใจของเธอบีบรัดและพูดด้วยเสียงแห้ง “ เช้าแล้ว”
“อรุณสวัสดิ์”
ลู่ซานเปยเหลือบมองเธออย่างมีความหมาย วิธีที่เขามองเธอทําให้เธอรู้สึกถึงเข็มทิ่ม
“เอ่อ เมื่อคืนวานนี้ คุณ…”
เธอยังไม่ได้ตัดสินใจว่าต้องการพูดคุยกับเขาอย่างตรงไปตรงมาและเปิดเผยเมื่อลู่ซานเปยเลิกควขึ้น “ เมื่อคืนเธอทําอะไรกับฉันหรือเปล่า?”
หลินวานว่านรู้สึกสับสน “อะไร?”
การแสดงออกของลู่ซานเปยดูเหมือนจะดูถูก IQ ที่ต่ํา ของเธอเขาลองวิธีอื่นถามอีกครั้งว่า “เมื่อคืน เธอใช้ประ โยชน์จากการที่ฉันเมาหรือเปล่า?”
เห็นได้ชัดว่าสัตว์ร้ายบางตัวกอดและจูบเธอเมื่อคืนวานนี้และยังบอกว่าเขาชอบเธอ ทําไปตอนนี้ถึงกลายเป็นเธอที่ เอาเปรียบเขา!
เมื่อเห็นท่าทางตกใจของเธอเสียงหัวเราะที่ไม่สามารถสั่งเกตเห็นได้ง่าย ๆ แวบผ่านดวงตาของลู่ซานเปย เขายังคงพูดอย่างจริงจังว่า “ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้ทําตอนนี้ ฉันรู้ สึกโล่งใจล่ะ ขอบคุณที่ส่งฉันกลับมาอย่างไรก็ตาม โปรดอย่าส่งตัวเองไปที่เตียงของฉันในอนาคต”
ไปตายซะ ลงนรกไปเลย! การกล่าวโทษผู้อื่นเช่นนี้ เมื่อต้องตําหนิตัวเองเป็นเรื่องที่เลวร้ายมากมาก!
เธอไม่ได้อยู่กับเขาสําหรับการจูบเมื่อวานนี้เหรอ ตอนนี้ เขามีหน้าที่จะมาให้โอวาทเธอ!
หลินวานว่านอยากจะเป็นลมจากความโกรธในเช้านี้ ไม่ว่าจะรู้สึกอับอายและไม่สบายใจ อะไรก็ตา มที่เธอมีทั้งหมดก็กลายเป็นความโกรธ
“หึหึหึหึ คุณคิดมากเกินไปแล้ว แม้ว่าฉันจะรู้สึกอ้างว้างและโดดเดี่ยวฉันก็จะไม่ใช้ประโยชน์กับคุณ!”
“นั่นเป็นเรื่องที่ดีจริงๆ”
สู่ชานเปยดูเหมือนเขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกและหลินวานว่านโกรธมากจนเกือบตายอีกครั้ง
เธอกําลังจะลงจากเตียงและออกไป แต่รู้สึกโกรธมากเกินไป เธออดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย “ชายหญิงนอนด้วยกันบน เตียง ทําไมคุณไม่กังวลว่าคุณจะอยากมีเซ็กส์กับฉันหลังจา กเมาล่ะ”
