บทที่ 249-250 : ส่งปืนนายมาให้ฉัน
บทที่ 249 : ส่งปืนนายมาให้ฉัน
เมื่อทุกคนซ่อนสายตาที่เย้ยหยัน เหมิงตั๋วบังคับให้ตัวเองยิ้มออกมาแล้วกลับไปนั่งที่ของเธอ ผ่านเส้นทางเดิมที่เดินมาทุกคนสามารถบอกได้ว่าเธออาย
ในช่วงเวลาเหล่านั้นบรรยากาศในห้องโถงก็เปราะบาง
เห็นได้ชัดว่าถังเฉินเล่นกับพวกเขาและทุกคนต่างก็โกรธแค้นจากความอับอายที่ได้รับ
พวกเขามีชื่อเสียงในวงการบันเทิงและเคยถูกแฟนๆตามติด ตอนนี้พวกเขาเหมือนถูกล้อเล่น พวกเขารู้สึกอึดอัดใจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
อย่างไรก็ตามเมื่อคิดถึงอัตลักษณ์ของถังเฉินพวกเขาสามารถทําเป็นลืมมันลงให้ได้เท่านั้น แม้ว่าพวกเขาจะรู้สึกขุ่นเคืองแค่ไหน แต่พวกเขาก็ไม่กล้าพูดออกมา
ถังเฉินยังคงดูสงบเช่นเดิม ดวงตาที่เย้ายวนของเขากวาดมองลงไปที่ด้านล่างเวที และดาราหญิงแนวหน้าจํานวนหนึ่งก็เขินอายอีกครั้ง
“ผมหวังว่าทุกคนสามารถให้อภัยผมได้ เพราะตอนนี้ผมไม่สามารถทําอะไรได้ ผมหวังว่าหลินวานว่านจะไม่ได้รับรางวัลเพื่อที่ผมจะได้จูบปลอบเธอ”
เขาถอนหายใจและแสร้งทําเป็นมองไปที่หลินว่านว่านด้วยความรักจากระยะไกล
“ว่านว่าน คุณเข้าใจเรื่องนี้ใช่ไหม? ความรักที่ผมมีต่อคุณนั้นมันเป็นเรื่องจริง”
“…” หลินว่านว่านหน้าแดงมันไม่ได้เพราะเธอเขินแต่เธออับอาย และเพราะเธอโกรธ
รักแท้ตดนายสิ
ถ้าเขาต้องการที่จะข้อผิดพลาด ดังนั้นไม่ว่าจําเป็นเลย ทําไมเขาต้องใส่คําว่า “รักแท้” เช่นนี้? มันเป็นเพียงการดูถูก!
การมองดูหลินว่านว่านจ้องมองเขาอย่างเย็นชาโดยไม่มีการตอบสนองใดๆ ถังเฉินก็ไม่โกรธ เขายิ้มและโบกมือให้เธอ “มาเลยที่รัก ผมจะมอบรางวัลให้กับคุณ”
“สาว ไปเร็ว!”
คําพูดของอันเฉียวทําให้หลินวานว่านฟื้นความมีเหตุผลของเธอ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยเดินขึ้นไปบนเวที
ในขณะที่เธอกําลังจะได้รับถ้วยรางวัล ถังเฉินก็หดมือของเขากลับ เขายกคิ้วขึ้นและยิ้มด้วยการพูดหยาบคาย “กอดผมและผมจะมอบรางวัลให้คุณ”
“!!!!”
หลินว่านว่านโกรธมาก ไอ้บ้าเอ้ย เธอกําลังจะขจัดความชั่วร้ายให้กับผู้คนได้เห็นในวันนี้
ในขณะเดียวกันเมื่อเห็นฉากนั้นดวงตาของลู่ซาน เป่ยก็ดูเย็นชามากขึ้น เขาก้าวไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว
“นายท่าน ใจเย็นไครับ!”
กูโมผู้ซึ่งให้ความสนใจอยู่ที่เขาทั้งหมดในขณะนี้ตกตะลึงอย่างมาก เขารีบเหยียดมือออกแล้วดึงแขนของลู่ซานเบี้ย
แม้ว่านายท่านต้องการฆ่าถังเฉินเพียงใดก็ตาม เขาต้องรอให้เขาดึงเบรกเกอร์ไฟฟ้าลงก่อน!
การมองถังเฉินบนเวที่ลู่ซานเป่ยพูดอย่างเยือกเย็นว่า “กูโมส่งปืนนายมาให้ฉัน”
อะไรกัน! นายท่านจะฆ่าถังเฉินด้วยปืนจริงๆหรือ?
“เร็ว!”
กูโมตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลําบาก เมื่อหลินว่านว่านยิ้มและก้าวไปข้างหน้า “คุณต้องการกอดใช่ไหม? ได้ นายน้อยถัง คุณเป็นแขกที่มอบรางวัลให้ฉันกอดไม่เป็นไร”
ถังเฉินเห็นคลิปหนีบกระดาษที่ยึดซ่อนอยู่ในมือขวาของเธออย่างชัดเจน หลินวานว่านเอาสิ่งนี้ออกจากชุดของเธอก่อนหน้านี้ เพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองถูกเปิดเผย เธอตั้งใจเอาไว้ที่บริเวณเอว
เขาต้องการกอดเธอใช่ไหม เมื่อเขากอดเธอ!
หัวใจของหลินวานว่านเต็มไปด้วยเจตนาร้าย แต่เธอยิ้มอย่างอ่อนหวาน เธออ้าแขนออกและต้องการกอดถังเฉิน
ริมฝีปากของถังเฉินกระตุกและเขาถอยห่างออกไปสองสามก้าวเพื่อหลีกเลี่ยงเธอ เขามองไปในทิศทางซ้ายมือจาก หางหาของเขาและส่งรอยยิมมีความหมายทันที เขาพูดด้วยคํากํากวม “อย่าทําให้ฉันกลัว ฉันจะกลัวแล้ว”
อย่างน้อยเขาก็มีเหตุผล! หลินว่านว่านพ่นลมหายใจทางจมูกอย่างเย็นชา
“นี่ถ้วยรางวัลของคุณ” ถังเฉินยัดถ้วยรางวัลใส่มือของเธอโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยและก็ขยิบตา “ผมควรลงไปจากตําแหน่งนี้ได้แล้วเนาะหลังจากได้มอบรางวัลแล้ว บ้ายบายที่รัก”
ไปไกลๆเลย ลาก่อน!
ถังเฉินมองเธออย่างลึกซึ้ง เขาไม่ได้เดินลงบันไดคริสตัลที่เขาขึ้นมา เขาเลือกเดินออกมาทางซ้ายมือแทน
เมื่อเขาจากไปหลินว่านว่านก็โล่งใจ เธอปาดเหงื่อออกเย็นชืดในมือออก หันกลับไปเผชิญหน้ากับผู้ร่วมงานด้านล่างเวที
ราวกับเธอไม่ได้ตระหนกถึงการแสดงออกที่ซับซ้อนของผู้ร่วมงาน ขณะที่เธอพูดขอบคุณคําพูดของเธอปกติ เธอไม่สามารถที่จะโต้ตอบกับผู้ชมได้ในเวลานี้มากนักและเพียงแค่ยอมรับว่าเธอขอบคุณมากโดยทั่วไปเหมือนกับที่เธออ่านสคริปต์
บทที่ 250 : ฉันตั้งใจแล้วและฉันจะฉกเธอจากนาย
คนส่วนใหญ่ไม่ได้มีความคิดร่วมด้วยกับเธอ
หลังจากได้เห็นปฏิสัมพันธ์ระหว่างหลินวานว่านและถังเฉิน มีผู้หญิงเพียงไม่กี่คนที่สามารถรักษาความสงบได้ส่วนใหญ่ของพวกเขาเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาและความเกลียดชัง
มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่รู้อย่างชัดเจนในใจว่าพวกเขา ทําใจได้ยากที่จะยอมรับมัน แม้ว่าเธอจะมีเสน่ห์เหมือนดั่งดวงดาว
พวกเขาพยายามอย่างหนักที่จะเข้าสู่การเป็นตัวนําในวงการบันเทิง แต่ก็ยังยากที่พวกเขาจะทําได้ ถังเฉินเป็นหนึ่งในภาพใหญ่ในประเทศเซียทุ่มเทให้กับคนโง่ที่ไม่สามาร ถเปรียบเทียบกับพวกเขาได้เลย พวกเขาจะไม่รู้สึกเสียอารมณ์ได้อย่างไร?
“ หลินว่านว่านเป็นผู้นําชีวิตที่ดีจริง ๆ …”
“วาสนาของคนโง่ เราไม่ใช่คนโง่ดังนั้นเราจึงไม่สามารถได้รับพรดังกล่าวได้”
พวกเขาพูดได้เพียงสองสามคําเท่านั้นเพื่อระบายความอิจฉาและความริษยาในใจ
แสงสี่สาดส่องจากทุกด้านไปที่หลินว่านว่านที่กล่าวคําขอบคุณบนเวที เซียอีวลีและซูม่านเอ๋อเต็มไปด้วยความเกลียดชังเหมือนถูกตอกด้วยตะปู
ด้านหลังม่านสีแดงซ้ายมือ ถังเฉินเอนตัวไปตามผนัง
จากมุมมองของเขาเขาสามารถเห็นร่างที่สวยงามของ หลินวานว่าน ดวงตาของเขากวาดไปทั่วเพชรบนกระโปรงยาวของเธออย่างสนุกสนานและเขาก็ยกยิ้มอย่างร่าเริง
“ชุดนี้ นายส่งให้เธอเหรอ?”
ลู่ซานเปยแสดงออกด้วยมาดเท่ห์ เขาไม่ตอบแต่ถามว่า “มันดีใช่ไหม?”
พวกเขาทั้งสองถามและตอบคําถามกัน กูโมผู้ซึ่งยืนไม่ไกลนักเกาหัวด้วยความงุนงง
นายท่านต้องการยิงถังเฉินไม่นานนี้ ทําไมตอนนี้พวกเขาถึงพูดคุยกันปกติอย่างมีความสุข?
ถังเฉินคีบบุหรี่ไว้ที่ปากของเขาและกําลังจะจุดไฟ เมื่อมีมือหนึ่งยืนมาดึงมันออกไป
“นายสูบบุหรี่ที่นี่ไม่ได้”
ถังเฉินถามเหมือนตอบ “กลัวควันของฉันทําให้ผู้หญิงที่นายชอบสําลักควันเหรอ?”
ลู่ซานเปยไม่ตอบ ความเงียบเท่ากับยอมรับ
ถังเฉินเงยหน้าขึ้นแล้วหัวเราะขณะที่เขามอง “ลู่ซานเป่ยนายชอบเธอจริงเหรอ?”
ลู่ซานเป่ยพูดอย่างเย็นชา “นี่มันคือเรื่องของฉัน”
ถังเฉินไม่ได้โกรธ “แล้วหลินวานว่านล่ะ? เธอชอบนายไหม?”
“นั่นก็เรื่องของเธอ”
ถังเฉินให้การเย้าแหยอีกครั้ง โอ้ อารมณ์ไม่ดีของเขา มันเหมือนว่าเขาอยากจะตีจริงๆ
“ลู่ซานเป่ย ฉันจะไม่ตีกับนาย ฉันมีใจให้กับหลินว่านว่าน และฉันจะแย่งเธอมาจากนาย!”
เพื่อตอบสนองต่อการยั่วยุของถังเฉิน ลู่ซานเป่ยตอบเพียง “โอ๊ะ” เบาๆเท่านั้น
ปฏิกิริยาที่ไม่เห็นด้วยนี้ทําให้ถังเฉินเหล่ตามองเขา
ในทันที่ดูเหมือนว่าเขาจะกลายเป็นอีกคน ความขี้เกียจ และไม่เป็นอันตรายหายไปโดยสิ้นเชิง และถูกแทนที่ด้วยความแข็งแกร่งและความเย็นชา
“นายไม่ต้องกังวลเลยว่าฉันจะคว้าตัวหลินวานว่านไป หรือเปล่า? ฉันไม่เชื่อว่าฉันไม่สามารถเอาผู้หญิงที่ต้องการได้”
ในที่สุดลู่ซานเปยก็มองตาเขา “เธอไม่ชอบนาย แม้ซักนิดเดียว”
ถังเฉินพูดไม่ออก
ได้ ฆ่าได้ในนัดเดียว
ถังเฉินรู้ดีกว่าคนอื่น หลินวานว่านไม่เพียงชอบเขาเท่านั้นเธอยังหลีกเลี่ยวเขาเหมือนเขาเป็นงู
ดูเหมือนว่ายิ่งเขาพยายามไล่ตามเธอมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งต้องการหลีกเลี่ยงเขามากขึ้นเท่านั้น
ร่องรอยแห่งความขุ่นเคืองใจ แต่ใบหน้าของเขาไม่ได้เปิดเผยสิ่งนี้ออกมาแม้แต่นิดเดียว
เห็นดังนั้นลู่ซานเป่ยอารมณ์ดี ทันใดนั้นถังเฉินก็หัวเราะเยาะ “แล้วอะไรล่ะ? หลินว่านว่านไม่ชอบฉันและเธอไม่ชอบนายเหมือนกัน เธอก็จะไม่ปฏิบัติต่อนายในฐานะผู้ ตาม ไม่ใช่เหรอ?”
ลู่ซานเป่ยพูดไม่ออก
ประโยคนี้คล้ายกัน ฆ่าได้ในนัดเดียว
ลู่ซานเป่ยหันหน้าไปอย่างรุนแรงและดวงตาของเขาเย็นชาราวกับพายุที่กําลังก่อตัว
ถังเฉินสบสายตาของเขาและมองกลับอย่างไม่ยั้ง
คนสองคนที่มีพลังเท่ากัน ต่างที่จะชนกัน ความกดอากาศลดลงอย่างกระทันหันทําให้อุณหภูมิโดยรอบลดลงอย่างรวดเร็ว
หลับจากผ่านไปไม่นานลู่ซานเป่ยก็จ้องมองและพูดอย่างเย็นชาว่า “นายสามารถรอดูได้เลย”
“ฉันจะรอดู”
ถังเฉินยิ้มแล้วปรับอารมณ์เป็นคนเดิม เขายืดตัวขึ้นอย่างเกียจคร้านและเดินโซเซออกไปสองสามก้าว
