หลินชอิงสวมหน้ากากแสดงความเห็นใจ คงจะดีกว่าถ้า เธอไม่พูดอะไรเลยหลังจากหลินชอิงพูดแม่เฒ่าหลินก็ยิ่งโกรธ
“แกยังกล้าที่จะข้องใจอีกเหรอ? แกเป็นลูกสาว นอกสมรสแกเหมาะกับความห่วงใยของฉันงั้นเหรอ? ฉันเป็นคนใจกว้างแค่ไหนแล้วที่ไม่ขับไล่แกออกไป แกยังกล้าใช้สิ่งนี้เพื่อถากถางฉันในตอนนี้อีกเหรอ? ฉันเลี้ยงดูเด็กที่เนรคุณแบบจริงๆ!”
ยิ่งนางพูดมากเท่าไหร่ นางยิ่งโกรธมากเท่านั้น นางยกไม้เท้าอันสวยงามในมือของนางขึ้นและต้องการจะตีหลินว่านว่านด้วยไม้เท้านั้น
“หยุนฟาง!” ผู้เฒ่าหลินเริ่มรู้สึกกังวลและต้องการหยุดนาง
หลินวานว่านหัวเราะอย่างเย็นชาในใจของเธอ แต่ภายนอกเธอดูกลับและเอนร่างของเธอไปทางหลินชอิง
“แกยังกล้าที่จะหลบอีกเหรอ?!” แม่เฒ่าหลินลุกขึ้นโบกไม้เท้าอย่างดุเดือด
–
“ท่านย่าอย่าตีหนู!”
หลินวานว่านแสร้งทําเป็นตกใจและนั่งยองๆลง ไม้เท้าแทบจะไม่ได้ปัดผ่านด้านบนหัวของเธอเลย และมันก็กระแทกเข้าที่ไหล่ของหลินชิอิงอย่างแรง
“โอ้ย!”
หลินชิอิงซึ่งตอนแรกรอให้การแสดงเริ่มได้รับผลกระทบอย่างหนักจนเธอตัวสั่นเธอส่งเสียงกรีดร้องราวกับหมูและน้ําตาของเธอก็แทบร่วงหล่นในทันที
เมื่อได้เห็นภาพนี้ ไม่เพียงแต่หลินฉิงเทาและนายผู้เฒ่าหลินก็ตกตะลึงแม่เฒ่าหลินก็ทําอะไรไม่ถูกเช่นกัน
“ซิอิง เจ้าเป็นยังไงบ้าง?” ในท้ายที่สุด หลินฉิงเทาคือคนที่ช่วยหลินชิอิงที่ยืนตัวสันอยู่
“ทั้งหมดนี้มันเป็นความผิดของแกนังสารเลว!”
แม่เฒ่าหลินจ้องไปที่หลินวานว่านอย่างเป็นฟืนเป็นไฟนางกําลังจะตีเธออีกครั้งด้วยไม้เท้าของนางเมื่อหลินว่า นว่านถามด้วยท่าทางผิด “ท่านย่าหนูทําผิดอะไร?หนูได้ ทําของขวัญนี้ด้วยตัวเองทําข้ามวันข้ามคืน ทุกเข็มและด้ายแสดงถึงความกตัญญูของหนูที่มีต่อท่าน ไม่เป็นไรหากท่าน ย่าไม่พอใจทําไมท่านย่าต้องตีหนูด้วย”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้เฒ่าหลินกล่าวด้วยความชื่นชม “เจ้าช่างเป็นเด็กดี…”
เมื่อฟังเธอพูดเช่นนั้น แม่เฒ่าหลินก็ไม่สามารถเอาชนะเธอได้อีกต่อไปเธอยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “แท้จริงแล้วเป็นลูกนอกสมรสของนายหญิงชั้นต่ําและไม่รู้ว่าจะนํา เสนอตัวเองได้ดีอย่างไร”
วิธีที่เธอวางไว้ว่านว่านทําให้แม่เฒ่าหลินเสียใจมาก
“คุณปู ว่านว่านเตรียมของขวัญไว้ให้คุณปูด้วยค่ะ” หลินว่านว่านหยิบกล่องสีฟ้าขนาดเล็กออกมาจากถุงของขวัญ และยิ้มเขินๆ “เนื่องจากเวลามันเร่งรีบเกินไปของขวัญชิ้น นี้อาจเทียบไม่ได้เลยกับของขวัญที่หนูเตรียมให้กับท่านย่าหนูหวังว่าปูจะไม่โกรธ”
ผู้เฒ่าหลินยิ้มและรับกล่องมา “ปูจะชอบอะไรก็ตามที่ว่านว่านให้ปู”
เมื่อเห็นนายท่านผู้เฒ่าหลินเปิดกล่องอย่างมีความสุขแม่เฒ่าหลินก็ส่งเสียงอย่างเย็นชาด้วยความเกลียดชัง
หลินชิอิงซึ่งบังเอิญถูกตี เต็มไปด้วยความโกรธและพูดขี้นว่า “จะแย่กว่านี้อีกไหมท่านย่าเป็นไปได้ไหมที่เธอจะหยิ บขยะอีกชิ้นมาให้คุณปูโดยไม่ตั้งใจอีก?เขาให้ความสํา คัญกับเธอมาและเธอมีรายได้ไม่น้อยในปีหนึ่งในตอนนี้แต่เธอไม่สามารถแม้แต่จะซื้อของขวัญที่ดีได้นี่คือลูกกตัญญูของเธอหรือ?”
หลินวานว่านก้มหน้าลงด้วยท่าทางที่สํานึกผิด
หลินชอิงยิ้มทันทีและโน้มตัวไปหานายท่านผู้เฒ่าหลิน “ขอหนูดูด้วยค่ะคุณปู่”
เมื่อเธอเห็นพระหยกใสในกล่อง เธออุทานออกมาทันที “เป็นไปได้ยังไง!”
แม่เฒ่าหลินชะโงกหน้าไปดูและเบิกตากว้างเช่นกัน
แม้ว่าตระกูลหลินจะไม่ได้รับการพิจารณาว่าเป็นคนที่ร่ํา รวยที่สุดในเมืองหลวงแต่พวกเขาก็ยังมีชื่อเสียงอยู่เล็กน้อย แม่เฒ่าหลินใช้ชีวิตอย่างฟุ่มเฟือยมาตลอดชีวิต และเธอสา มารถบอกได้จากรูปลักษณ์เดียวว่าพระหยกองค์นี้แกะจากหยก “เนื้อสี่เหลี่ยมสมบูรณ์” และมีมูลค่าอย่างน้อยสองสามแสนหยวน!
หลินวานว่านให้ถุงเท้าขาดคู่หนึ่งแก่เธอ แต่ให้พระหยก แก่ชายชราซึ่งมีมูลค่ามากกว่าสองสามแสนหยวน!
การแสดงออกของแม่เฒ่าหลินเปลี่ยนไปและเธอกวาดสายตาที่แหลมคมของเธอไปที่หลินวานว่าน
“เฮ้อ..”
ในเวลานี้ หลินวานว่านยังคงดูรู้สึกผิด เธอถอนหายใจและหัวเราะอย่างขมขืน “ไม่ว่าของขวัญที่ซื้อด้วยเงินจะแพ งแค่ไหน มันจะเปรียบเทียบกับของขวัญที่ทําด้วยมือได้อย่า งไร? หนูใช้เวลาและความพยายามทั้งหมดเพื่อเต รียมของขวัญให้ท่านย่าและซื้อพระหยกให้คุณปูได้โดยไม่ ตั้งใจฉันทําให้คุณปูผิดหวังจริงๆ”
บทที่ 308 : ไม่สามารถลุกเป็นไฟได้
แม่เฒ่าหลินมองไปที่พระหยกอันสวยงามและมีค่าในมี อของนายผู้เฒ่าหลินจากนั้นเธอมองที่ถุงเท้าขาดๆที่ได้รับ
เธอกัดฟันด้วยความโกรธ เธอโกรธมากจนรู้สึกว่าไฟกํา ลังลุกไหม้ในอกแต่จากคําพูดของหลินวานว่าน เธอไม่สา มารถลุกเป็นฟืนเป็นไฟได้
ในท้ายที่สุด นายท่านผู้เฒ่าหลินคือผู้ที่หยุดความวุ่นวาย
“ลืมมันซะ ว่านว่านกตัญญูต่อเราทั้งสองก็เหมือนกัน ของขวัญเป็นเพียงวิธีการแสดงออกและไม่ใช่สิ่งสําคัญ เอา ล่ะๆ เริ่มทานข้าวกันได้ล่ะ”
คนต่อแถวกันไปยังห้องอาหาร เพราะของขวัญ แม่เฒ่าหลินและหลินชิอิงยังคงรู้สึกไม่พอใจ
ที่โต๊ะอาหาร แม่เฒ่าหลินมองไปที่หลินชิอิง และถาม ด้วยรอยยิ้มว่า “ชิอิงกําลังจะครบสิบแปดปีเร็วๆนี้ใช่มั้ย?”
“ใช่ค่ะ อีกสามเดือนจะอายุสิบแปด”
เมื่อเห็นว่าเธอทําตัวดีแค่ไหน แม่เฒ่าหลินก็พยัก หน้าด้วยความพึงพอใจ“หลานจะเป็นผู้ใหญ่หลังจากครบ สิบแปดปี หลานน่ารักและทั้งยังถูกต้อง และเหมาะสมเป็นหลานคนโตที่รักที่สุดของตระกูลหลินด้วย ผู้ชายคนไหนที่สามารถแต่งงานกับหลานได้ในอนาคตจะได้รับพรอย่า งมาก”
นางจงใจเน้นคําว่า “ถูกต้องและเหมาะสม
หลินวานว่านแสร้งทําเป็นไม่เข้าใจว่านางหมายถึงอะไรและกินอย่างเงียบๆ
หลินชิอิงเขินมากจนหน้าแดง เธอมองไปที่แม่เฒ่าหลินด้วยความความกระดากอาย “ท่านย่า”
“สาวน้อยขี้อาย” แม่เฒ่าหลินยิ้มและพูดด้วยคําพูดที่ จริงใจและปรารถนาอย่างจริงจังว่า “ในฐานะผู้หญิงเรามี วัยหนุ่มสาวเพียงไม่กี่ปี ดังนั้นต้องคว้าโอกาสไว้ให้ได้ตั้งแต่ เนิ่นๆ ฟังย่านะ ในขณะที่เจ้ายังเด็กอยู่ให้รีบหาผู้ชายที่ดีถ้าไม่แล้วเมื่อเจ้าอายุมากขึ้นและวัยหนุ่มสาวของเจ้าหมด ไปการหาผู้ชายดีๆ คงยากกว่าการได้ขึ้นสวรรค์”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินวานว่านรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก
หญิงชราคนนี้มีวิธีคิดแบบสมัยเก่าที่ผิดปกติ หลินชิอิงยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยเร็วเกินไปไหมที่จะพูดคุยกับเธอเกีย วกับการแต่งงานและลูก?
หลินชิอิงกวาดสายตาไปที่หลินวานว่าน แสงริบหรีแวบผ่านดวงตาของเธอจากนั้นเธอก็ยิ้มเขินๆ
“ท่านย่า จริงๆหนูมีแฟนแล้ว”
“จริงรึ? นายน้อยคนนั้นเป็นใครกัน?”
“หนูจะพาเขามาในงานวันเกิดของคุณปู่แล้วย่าจะรู้ค่ะ”
“แน่นะ แน่ใช่ไหม ได้!”
แม่เฒ่าหลินยิ้มด้วยความเปี่ยมศักดา อย่างไรก็ตาหลินฉิงเทาก็รู้สึกว่าหลินชิองยังเด็กและไม่ควรตกหลุมรักตั้ง แต่ยังอายุน้อย
ก่อนที่เขาจะตําหนิเธอ แม่เฒ่าหลินจ้องเขาอย่างปราม “ฉันได้ให้กําเนิดเจ้าแล้วตอนที่ฉันอายุสิบเจ็ดปี ชิอิงเป็นคน หลานคนโตแน่นอนว่าเราควรวางแผนให้เร็วกว่านี้!”
หลินฉิงเทารู้ว่ามันไร้ประโยชน์ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรเขาทําได้เพียงส่ายหน้าและยิ้มอย่างขมขื่น
แม่เฒ่าหลินมองหลินวานว่านอย่างเย็นชาอีกครั้งและพูดว่า “ชิอิงของเรายังคงมีความสามารถมากที่สุดไม่เหมือ นกับคนชั้นบางคนการล้างหมูต้องเสียทั้งน้ําทั้งสบู่ ฉัน ไม่รู้ด้วยซ้ําว่าจะมีใครสักคนแต่งงานด้วยในช่วงชีวิตนี้ได้หรือไม่ฉันขอแค่เธอไม่ต้องเป็นหญิงชราและต้องพึ่งพาตระกูล หลินไปตลอดชีวิต ถ้าไม่แล้วนั้นคงเป็นความอับอายอย่างไม่น่าให้อภัย!”
กับคําพูดเหล่านั้น แม่เฒ่าหลินชี้ไปที่คนหนึ่งแต่ทําร้ายอี กคนในพวกเขาหลินวานว่านแสร้งทําเป็นไม่ได้ยิน เมื่อเธอเห็นผู้เฒ่าหลินขมวดคิ้วเธอสายหน้าเล็กน้อยให้เขา
ผู้เฒ่าหลินตกตะลึง แววตาของเขาขอโทษ ราวกับวิจารณ์ตัวเองที่ปกป้องเธอไม่ได้
หลินวานว่านอาจพูดได้ว่าเข้าใจ ขงหรงคนนี้เป็นอย่าง ไรในวันนี้เธอไม่รู้ว่าคุณปู่ใช้ชีวิตร่วมกับนางมาตล อดหลายปีนี้ได้อย่างไร
หลังอาหารค่ํา แม่เฒ่าหลินเริ่มพูดคุยกับหลินฉิงเทาเกี่ยวกับงานวันเกิดแม้ว่าจะจัดขึ้นเพื่อผู้เฒ่าหลินแค่ในนามเห็นได้ชัดว่าแม่เฒ่าหลินเป็นคนที่เรียกร้องทั้งหมด
เธอและหลินฉิงเทาคุยกันอย่างมีความสุขเป็นเวลานาน ในท้ายที่สุดพวกเขาตัดสินจที่จะเก็บไว้จัดที่คฤหาสน์สุดหรู ในอีกสามวันต่อมา
เวลาและสถานที่เป็นที่ตัดสินใจแล้ว หลินว่านว่านลุกขึ้นและเตรียมตัวออกไป
เธออดทนมานานมากพอและอยากกลับมานานแล้ว
มันก็แค่นั้น
