บทที่ 299-300 : ความคิดที่เหลือเชื่อ เค้กที่ดี ที่สุดในชีวิตของฉัน
นี่คืออะไร? เธอย่อตัวนั่งลงและเปิดกล่อง
“เอ๊ะ?”
เค้กสตรอเบอร์รี่ชิ้นหนึ่งอยู่ในกล่อง จากใจจริง มันดูธรรมดา แม้แต่ภายนอกการปาดครีมก็ไม่ได้กระจายอย่างสม่ําเสมอเรียบเนียนอะไร และดูเหมือนเป็นหลุมบ่อ เทียบไม่ได้กับขนมขวานของจินตงเลย
ลูซานเปย นายเป็นคนขี้เหนียวขนาดนี้เลยเหรอ! ไม่ใช่แค่ทะเลาะกันเหรอ? แม้แต่คุณภาพของขนมที่เขาให้เธอก็ยังเป็นของตกเกรด!
หลินว่านว่านโกรธมากจนกันฟัน เธอกําลังจะทดสอบเค้กที่ลู่ซานเป่ยเอามาให้และกินมันกัดเข้าไปสองสามคํา
“โอ้…” ขณะที่เธอกําลังเคี้ยว เธอก็เม้มริมฝีปากด้วยความเกลียดชัง
ไม่เพียงแต่หน้าตาดูไม่ดีเท่านั้น รสชาติก็แย่มากอีกด้วย เธอไม่รู้ว่าเขาซื้อขนมมาจากร้านไหน รสชาติขนาดนี้เจ้าของร้านต้องกล้าขนาดไหนที่จะเปิดร้านขายมัน
หลินว่านว่านลงไปชั้นล่างและตระหนักได้ว่าไม่มีคนรับใช้ แม้แต่คนเดียวในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่นี้
ดวงตาของเธอส่องประกายลุกโชน มันเป็นโอกาสอันดี!
เธอต้องไปตอนนี้ เธอไม่เชื่อว่าลู่ซานเป่ยจะขังเธอจริง!
เธอกําลังจะวิ่งออกไปเมื่อจู่ๆเสียงที่เย็นชาและคุ้นเคย ก็ดังขึ้นข้างหลังเธอ “คุณจะไปไหน?”
“……” ร่างกายของหลินว่านว่านแข็งที่อและเธอค่อยๆหันหน้ากลับไปมอง
ลู่ซานเปยยืนอยู่ที่นั่น ดูเหมือนเขาจะเพิ่งอาบน้ําเสร็จ ผมสีดําของเขายังเปียกและยุ่ง กระจัดกระจายไปทั่วหน้าผากของเขา สิ่งนี้เพิ่มความดุร้ายและเสน่ห์ให้กับอารมณ์ที่ส ง่างามและไม่แยแสของเขา
หลินว่านว่านเคยชินกับการเปิดเผยรอยยิ้มที่เชื่อฟังและ น่ารัก อย่างไรก็ตามในวินาทีถัดมาเธอตระหนักว่าเธอยังคงอยู่ในสงครามเย็นกับลู่ซานเป่ย ใบหน้าของเธอคว่ําลง ทันทีและน้ําเสียงของเธอก็แข็งกร้าว
“วันนี้เป็นวันจันทร์ ฉันต้องไปเรียน ถ้าคุณไม่… ”
โดยไม่รอให้เธอพูดจบ อู่ชานเป่ยพูดตรงๆ “ฉันจะส่งคุณเอง”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินว่านว่านก็เบิกตากว้าง “คุณว่าอะไร?”
เธอเตรียมพร้อมที่จะสู้กับมัน แต่ลู่ซานเปยเพิ่งบอกว่า เขาจะไปส่งเธอที่โรงเรียนงั้นเหรอ?
เขายังเอาแต่ใจและไม่มีเหตุผลเมื่อวานนี้ ทําไมตอนนี้เขาถึงดูแลเธอเป็นอย่างดี? เขาเป็นโรคจิตเภทจริงใช่ไหม?
ลู่ซานเปยกวาดสายตาไปที่เธอเบา ๆ “เกลียด” เขียนไว้บนใบหน้าที่น่ารักของของเธอค่อนข้างมาก “ฉันสามารถแนะนําให้หมอหูรักษาอาการหูหนวกของคุณได้นะ”
โอเคล่ะ เขายังคงพูดคําที่เลวร้ายเช่นนี้ได้ นี่คือเขา ใช่เลยเขาล่ะ
หลินว่านว่านกําลังจะส่งเสียงเชียร์ดังเมื่อเธอนึกถึงสองทางเลือกที่เขามอบให้เธอเมื่อวานนี้ เธอถามอย่างระมัดระวัง “ แล้วกโมล่ะ?”
ลู่ซานเปยเหลือบมองเธอและไม่ได้พูดอะไรสักคํา เขาเดินออกไปอย่างเงียบ ๆ
หัวใจของหลินว่านว่านจมลง ดูเหมือนว่าเขายังต้องการให้กูโมติดตามเธอ
ลืมมันไปเลย หากเขายืนกรานที่จะทําเช่นนี้ข้อมือเรียวของเธอเองก็ไม่สามารถเอาชนะขาใหญ่ของเขาได้ นอกจากเห็นด้วยแล้วเธอจะทําอะไรได้อีก?
ลู่ซานเปียก็คิดถึงความปลอดภัยของเธอเช่นกัน เธอควรจะสามารถบอกได้
แม้ว่า หลินว่านว่านจะปลอบใจตัวเองแบบนั้น แต่เธอก็ยังไม่มีความสุขกับมัน เธอเดินตามเขาออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคํา
ก่อนชึ้นรถ ลู่ซานเปยเรียกเธอ หลินว่านว่านหันหน้ามา และตะคอก “อะไร!”
“…เมื่อเช้าเค้กอร่อยไหม?”
คิดถึงของหวานที่น่ากลัว หลินว่านว่านโกรธมาก เธอไม่เพียง แต่ไม่พูดอะไร เธอหันหน้าไปด้านข้างและแสดงความไม่พอใจต่อลู่ซานเปย
“บอกฉันมา!”
“….”
หลินว่านว่านแสร้งทําเป็นไม่ได้ยินเขา เธอเปิดประตูรถ และต้องการเข้าไปเมื่อมีคนคว้าข้อมือเธอ
การดึงที่รุนแรงของอู่ชานเปยทําให้หลินว่านว่านตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ในขณะนั้นเธอได้กลิ่นหอมของเจลอาบน้ําของเขาและความหวานที่มองข้ามไปได้อย่างง่ายดาย
กลิ่นเหมือน…เนย
หลินว่านว่านตะลึง ความคิดที่เหลือเชื่อปรากฏขึ้นในใจของเธอ
บทที่ 300 : เค้กที่ดีที่สุดในชีวิตของฉัน
เป็นไปได้ไหมว่าเค้ก…สู่ชานเป่ยเป็นคนทําเค้กชิ้นนั้นเอง?
หลินว่านว่านรู้สึกเหม่อลอย อู่ซานเปยตรึงเธอไว้กับประตูรถ
เธอเงยหน้าขึ้นและมองตรงเข้าไปในดวงตาที่เย็นชาของเขา จู่ๆเธอก็ลูบริมฝีปากและยิ้มด้วยความขี้เล่นเล็กน้อย “เป็นคาเบะดังสนุกไหม?”
เมื่อมองไปที่รอยยิ้มที่นุ่มนวลและน่ารักของเธอ ลู่ซานเป่ยสูญเสียตัวเองไปชั่วขณะ
“ ไม่รู้หมายความมันล่ะสิ?” หลินว่านว่านเอียงศีรษะ และผลักเขาออกไปอย่างแรง “งั้นฉันจะสาธิตให้ดูอีกครั้ง!”
เธอคว้าเนกไทของลู่ซานเปยแล้วหมุนตัว เธอรีบแลกเปลี่ยนตําแหน่งกับเขาและตรึงลู่ซานเปยไว้กับประตูรถ
จากนั้น เธอก็ยกขาขึ้นและกดลงบนหลังคารถโดยตรง
ในขณะนี้ หลินว่านว่านลดมือที่ดึงเน็คไทของเขาลง เธอรู้สึกว่าลู่ซานเป่ยลดศีรษะลง เธอยิ้มด้วยความพึงพอใจ และยกศีรษะที่สวยงามของเธอ คางของเธอยกเชิดเล็กน้อย ด้วยความเย่อหยิ่ง เธอดูเหมือนราชินีผู้สูงศักดิ์และเย็นชา
“สิ่งที่คุณทําในตอนนี้คือคาเบะด้ง เหมืองขาแตกเข้าใจ?”
ลู่ซานเปยมองไปที่น่องเรียวของเธอและมองอย่างรู้แจ้ง
“ดีมาก” หลินว่านว่านกําลังจะลดขาลงเมื่อจู่ๆใบหน้า ของเธอก็เปลี่ยนไป เธอให้ “โอ้ยไม่!” และพูดอย่างรีบร้อน “ช่วยฉันเร็ว ๆ ขาของฉันเป็นตะคริว!”
ลู่ซานเป่ยยกเธอขึ้นในแนวนอนอย่างเงียบ ๆ และ ทิ้งเธอลงในรถ
หลินว่านว่านดูเขินอาย ให้ตายเถอะมันยากสําหรับเธอที่จะแสร้งทําตัวแบบไม่เป็นไรต่อหน้าลู่ซานเปย คิดว่าเธอล้มเหลวอีกครั้ง น่าเสียดายจัง!
ลู่ซานเป่ยเห็นว่าเธอดูเหมือนจะรอไม่ไหวแล้วที่จะหาช่องมุดหนี้ ริมฝีปากของเขาโค้งเป็นรอยยิ้มที่มองไม่เห็น “เหยียดขาออก”
หลินว่านว่านเหยียดขาที่เป็นตะคริวออกอย่างเชื่อฟัง ในขณะนั้น ลู่ซานเป่ยเอื้อมมือออกและเตรียมที่จะนวดขาของเธอ หลินว่านว่านตกใจและเธอต้องการที่จะ ถอยขาออกไปโดยไม่รู้ตัว อย่างไรก็ตาม เขาจับข้อเท้าของเธอทันที
“ หยุดเคลื่อนไหว”
การนวดของเขานุ่มนวลและสุภาพทําให้หลินว่านว่านรู้สึกอับอายและเขินอาย เธอรู้สึกว่าเธอถูกดูหมินเกินไป “จริงๆแล้วฉันจะดีขึ้นหลังจากพักผ่อน คุณไม่จําเป็นต้อง…”
ลู่ซานเป่ยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น “หลินว่านว่าน คุณอายุสิบเจ็ดไม่ใช่สี่สิบเจ็ด มันเร็วไปหน่อยนะที่จะสู่วัยหมดประจําเดือน
กล่าวอีกนัยหนึ่ง เธอเป็นคนขี้บ่น
“….”
ดี เขาเป็นคนที่ยืนกรานจะนวดเอง!
หลินว่านว่านผ่อนคลายร่างกายและเริ่มเพลิดเพลินกับบริการเสริมความงานนี้
หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ลู่ซานเปย ในรถมันสลัวเล็กน้อย แต่นั่นไม่สามารถซ่อนคิ้วที่จริงจังของเขาได้ เขาลูบริมฝีปากสีแดงบางๆ เบาๆ และดูดุดัน นิดๆ ราวกับว่าเขากําลังทําบางสิ่งที่สําคัญมากสําหรับเขาในขณะนั้น
ขณะที่เธอมองเขา เธอก็โค้งริมฝีปากและยิ้ม “ลู่ซานเป่ย”
“อืม?”
“เค้กอร่อยมาก มันเป็นเค้กที่ดีที่สุดที่ฉันเคยกินมาในชีวิตเลย”
ลู่ซานเปยตัวแข็งที่อหยุดการเคลื่อนไหวของเขาทันใด นั้นเขาก็เงยหน้าขึ้น และดูเหมือนว่าดวงตาของเขาส่องแสงเป็นประกายออกมา
พวกเขาสองคนสบตามองหน้ากันตรงๆ ในทันใดนั้นบรรยากาศก็เริ่มแปลกๆ
หลินว่านว่านสามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าหัวใจของเธอเต้นแรง โดยไม่รู้ตัวปลายหูของเธอขึ้นสีแดงเล็กน้อย
เธอไออย่างผิดธรรมชาติและกําลังจะพูดอะไรบางอย่าง เพื่อทําลายความเงียบที่แปลกๆนี้
ทันใดนั้น ลู่ซานเปยก็ส่งเสียงจุ๊ๆ ขึ้น “หลินว่านว่าน มันดูเหมือนว่าคุณจะมีปัญหากับรสชาติเหมือนกันนะ”
แม้ว่าเขาจะไม่ได้ลองทํามาก่อน เขารู้ว่ารสชาติคงไม่ดีแน่ ๆ ขนาดแค่มองจากรูปลักษณ์เพียงอย่างเดียว
หลินว่านว่านตะลึง เธอถูกดูถูกแม้จะชมเขางั้นเหรอ?
เหอะ!
เธอสะบัดหน้าไปด้วยความโกรธและไม่เห็นว่าริมฝีปากของลู่ซานเป่ยค่อยๆโค้งขึ้น
หลินว่านว่านไม่ได้ตั้งใจที่จะให้สู่ชานเป่ยนวดขาของเธอนานเกินไปและเธอก็หดขากลับหลังจากนั้นไม่กี่นาที
