SWEET ADORABLE WIFE, PLEASE KISS SLOWER! ภรรยาผู้น่ารัก ได้โปรดจูบช้าๆ! – บทที่ 275-276 : จูบบ้าคลั่ง, ฉัน…ชอบเธอ

บทที่ 275-276 : จูบบ้าคลั่ง, ฉัน…ชอบเธอ

“กูโม!” เธอหายใจไม่ออกเมื่อรีบวิ่งไปที่ประตู หน้าผากที่มีผิวขาวๆของเธอเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ “ลู่ซานเป่ยอยู่ที่ไหน? เกิดอะไรขึ้นกับเขา!”

“ค่อยคุยกันหลังจากเข้าไปข้างในเถอะ!”

เมื่อเห็นว่าเป็นเรื่องเร่งด่วน หลินว่านว่านจึงไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม เธอเดินตามกูโมเข้าไปในลิฟต์ที่เธอไม่เคยขึ้นมาก่อน ตัวเลขในปุ่มมีตั้งแต่ลบหนึ่งถึงลบเจ็ด

ลิฟท์ค่อยๆเคลื่อนตัวลงมาจนถึงชั้นใต้ดินที่สาม

สภาพแวดล้อมเงียบสงบมาก อย่างไรก็ตามการตกแต่งนั้นงดงามมาก แม้แต่กระเบื้องปูพื้นใต้เท้าก็เหมือนอัญมณี และความเงางามนั้นดูเหมือนจะทําให้ตาพร่า

หลังจากผ่านทางเดินยาวมา กูโมก็พาเธอไปที่ประตูห้องที่จองไว้

“นายท่านอยู่ข้างใน

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลินว่านว่านก็ผลักเปิดประตูห้องเข้าไปทันที ในขณะที่ประตูเปิดออกกลิ่นสุราที่รุนแรงก็กระทบกับใบหน้าของเธอ

หลินว่านว่านไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้และรีบเข้าไป

ภายในห้องที่จองไว้นั้นมันมืดมาก มีเพียงไฟสีๆไม่กี่ดวงที่หมุนและกระพริบ หลังจากหลินว่านว่านปรับตัวเข้ากับแสงไฟได้แล้ว ทันทีที่เธอเห็นร่างเพรียวนอนอยู่ตรงมุม

เธอเดินเข้าไปหาอย่างไม่แน่ใจ “ลู่ซานเป่ย?”

“อือ…” ริมฝีปากบางเซ็กซี่ของชายคนนั้นส่งเสียงตอบกลับมาอย่างแหบแห้ง

หลินว่านว่านรู้สึกโล่งอก เธอเร่งฝีเท้าและก้มตัวลงเหนือร่างเขา จากนั้นก็เห็นสถานะปัจจุบันของเขาอย่างชัดเจน

เขาเหล่ตาขึ้นครั้งหนึ่งและนอนอย่างอ่อนแรงบนโซฟา กระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาปลดออกไม่กี่เม็ดเผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าอันงดงาม มันสับสนแต่ก็เย้ายวน

ใบหน้าที่หล่อเหลาและไม่แยแสนั้นปกคลุมไปด้วยชั้นสีแดงบาง ๆ เมื่อริมฝีปากบางสีแดงของเขาเปิดและปิดลมหายใจของเขาเต็มไปด้วยแอลกอฮอล์ที่รุนแรง

เธอต้องบอกว่าเขาดูเหมือนบางสิ่งที่ใคร ๆ ก็สามารถลิ้มลองได้ อย่างไรก็ตาม หลินว่านว่านแทบรอไม่ไหวที่จะกินเขาแบบสดๆ!

“กูโม!” เธอหันหลังกลับอย่างรวดเร็วและดวงตาของเธอก็พ่นไฟออกมา “คุณเรียกคนนี้ว่านายท่านกําลังมีปัญหางั้นเหรอ?”

เธอยอมทิ้งโอกาสที่จะสารภาพกับลั่วหานและกังวลมาก ระหว่างทางเธอรีบมาเพื่อมาดูว่าเขาเมาเหรอ?

กูโมหดคอหลังจากถูกเธอตะโกนใส่ “นายท่านไม่เคยเมามาก่อน ไม่ว่าผมจะชักชวนอย่างไรเขาก็ไม่ยอมกลับและเอาแต่เรียกชื่อคุณ ผมสามารถพาคุณมาที่นี่ได้ ในกรณีฉุกเฉินนี้เท่านั้น กรุณาช่วยด้วยเถอะครับ!”

หลังจากเมาลู่ซานเป่ย…เขาเรียกหาแต่ชื่อเธอ?

หลินว่านว่านตะลึง ความรู้สึกแปลกๆในใจของเธอ กลับมาอีกครั้ง เธอส่งหัวไปมา จ้องไปที่ลู่ซานเป่ย

“ฉันไม่ใช่คนที่ทําให้เขาเมา ไม่ใช่ธุระอะไรของฉัน? ฉันจะไปแล้ว!”

“หลินว่านว่าน… ”

ในขณะนั้น ข้อมือของเธอถูกจับไว้แน่นโดยฝ่ายมือใหญ่ เธอไม่มีโอกาสที่จะดิ้นรน เมื่อกูโมรีบถอยกลับออกไปและปิดประตูหายตัวไปจากห้อง

เธอกําลังจะสบถเมื่อมือนั้นดึงอย่างรุนแรง

“อ๊ะ!” ก่อนที่เธอจะรู้ตัวเธอล้มลงบนโซฟานุ่ม

โดยไม่รอบให้หลินวานว่านลุกขึ้นได้ ร่างของเธอก็ถูกพลิกลงไปถูกทับด้วยร่างกายหนักอึ้งของผู้ชายคนนั้น

ใบหน้าหล่อเหลาของอู่ซานเปยปรากฏต่อหน้าเธอ มันขยายชัดขึ้นอย่างช้าๆในขณะที่เขาลดศีรษะลงมาเรื่อยๆ

หลินว่านว่านเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อรู้สึกถึงความตั้งใจของเขา

“ลู่ซานเป่ย…อืม…”

ลมหายใจอุ่น ๆ ที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์ปิดกั้นเสียงกรีดร้องของเธอ

หลินว่านว่านตะลึง

เธอยังรู้สึกได้ถึงปลายลิ้นอุ่น ๆ ของลู่ซานเป่ยที่เลาะลอกเป็ดริมฝีปากของเธอ

การเคลื่อนไหวของเขาอ่อนโยนมากในช่วงแรก ทุกตารางนิ้วผิวของเธอมีเพียงร่องรอยที่เป็นของเขา

หลังจากนั้น เมื่อจูบลึกซึ้งขึ้น เขาก็ค่อยๆ บ้าคลั่งและเต็มไปด้วยความเป็นเจ้าของ เขาดูดดึงริมฝีปากของเธอจนเริ่มเจ็บ

หลินว่านว่านรู้สึกตัวจากการเคลิบเคลิ้มด้วยความเจ็บปวดนี้ เธอยกมือขึ้นโดยไม่ต้องคิด อยากมอบตบให้กับชายหนุ่ม!

บทที่ 276 : ฉัน….ชอบเธอ

เธอยังไม่ได้เหวี่ยงฝ่ามือของเธอด้วยซ้ำ ลู่ซานเป่ยก็คว้าข้อมือเธอไว้อีกครั้ง เขาประสานมันเข้ากับมือเขาจับไว้ แน่นและยกมันขึ้นเหนือหัวของเธอ

“ฮึ”

เมื่อเห็นดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ ลู่ซานเป่ยก็หัวเราะออกมา เขาค่อยๆยกมือข้างที่ว่างขึ้นและปิดตาของเธอ

“เธอต้องหลับตาเวลาถูกจูบ”

“….”

ปิดตูดนายสิ! บ้าเอ้ย! เธอต้องร่วมมือกับเขาไหมและทําเหมือนว่าเธอสนุกกับมัน เมื่อเป็นการจูบแบบบังคับ?

หลินว่านว่านประท้วงด้วยปากของเธอและพยายามใช้ขาทั้งสองข้างถีบลู่ซานเป่ยออก แต่ก็ไม่มีผลอะไรเลย

จูบของเขายิ่งเพิ่มความกระตือรือร้น เร่าร้อนมายิ่งขึ้น แม้แต่มือที่ปิดตาเธอก็เริ่มลูบไล้ไปทั่วร่างกาย

อุณหภูมิในอากาศสูงขึ้นอย่างช้าๆ ในขณะนั้นสิ่งต่าง ๆ คลุมเครือมาก

เธอรู้สึกว่ามือของเขาเปิดปกเสื้อของเธอได้อย่างไร เขาลูบไล้มือไปมาตามรอบเอวของเธอ และลูบไล้สูงขึ้นมาทีละนิดๆ

หลินว่านว่านรู้สึกกังวล นี่บ้าไปแล้ว เป็นไปได้ไหมว่าเขาต้องการมีเซ็กส์กับเธอหลังจากที่เขาเมา?

เขาสมควรได้รับการตี!

หลินว่านว่านอ้าปากและเตรียมจะกัด

ก่อนที่เธอจะเคลื่อนไหว ลู่ซานเปยก็หยุดจูบ ผละใบหน้าของเขาออกไปฝังไว้ที่คอของเธอ เขาสูดดมกลิ่นสะอาดและสดชื่นจากร่างกายของเธออย่างลึกซึ้ง

“หลินว่านว่าน”

การเรียกชื่อของเธออย่างนุ่มนวลทําให้หลินว่านว่านหวั่นไหว หลังจากนั้นเธอก็ได้ยินเขาพูดสองสามคําด้วยเสียงที่ฟังไม่ได้ยิน

“ฉัน…ชอบเธอ”

“ ….” ในขณะนี้ หลินว่านว่านรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า เธอยังสงสัยว่าเธอกําลังประสบกับอาการประสาทหลอน

ลู่ซานเป่ยบอกว่า … เขาชอบเธอ? เป็นไปได้ยังไง!

ภาพที่กระจัดกระจายอย่างช้าๆ เริ่มฉายชัดในใจของเธอ

ภาพรวมถึงถังเฉิน ที่เคยบอกว่าลู่ซานเป่ยชอบเธอ ลู่ซานเป่ยปฏิบัติต่อเธออย่างดีในทุก ๆ ด้านและคําพูดที่ชัดเจนก่อนหน้าที่ลู่ซานเป่ยพูดกับเธอ……..

หลินว่านว่านดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง แต่ดูเหมือนว่าเธอจะสับสนมากขึ้น

ก่อนหน้านี้เธอเดาได้ว่าลู่ซานเปยมีใครบางคนอยู่ในใจ แล้วและเขาก็ไม่เคยปฏิเสธ เป็นได้ได้ไหมว่าเธอเดาผิด?

นอกจากนี้เขาเริ่มชอบเธอตั้งแต่เมื่อไหร่? เธอรู้ตัวช้าเกินไปหรือว่าเขาซ่อนไว้ดีเกินไป?

หรือบางทีตอนนี้เขาแค่ล้อเล่นกับเธอ

หัวใจของหลินว่านว่านยุ่งเหยิง และเธอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ลู่ซานเป่ยยังคงถูใบหน้าของเขาเบา ๆ กับคอของเธอ เสียงแหบพร่าของเขาไม่สามารถซ่อนความรู้สึก และเจตนาที่แท้จริงของเขาได้ “เฮ้ ถ้าฉันเต็มใจที่จะปฏิบัติกับเธอดีมาก ดีมากมาก เธอให้โอกาสฉันได้ไหม?”

เมื่อมองไปที่ชายตรงหน้าของเธอ หลินว่านว่านคิดว่าเป็นเรื่องผิดที่เธอจะผลักเขาออกไปหรือไม่ผลักเขาออกไปดี เธอสูญเสียวิธีที่จะตอบเขา

ตอนนั้นเธอไม่ได้ล้อเล่น ลู่ซานเป่ยก็ปฏิบัติกับเธอเป็นอย่างดีเช่นกัน อย่างไรก็ตาม เธอไม่เคยคิดว่าจะได้คบกันกับลู่ซานเป่ย

เธอปฏิบัติต่อเขาในฐานะเพื่อนคนสนิทและเป็นหุ้นส่วนที่ไว้ใจได้ อย่างไรก็ตาม เธอไม่เคยคิดว่าเขาเป็นผู้ชายของเธอเอง

มันน่าตกใจจริงๆ!

ลู่ซานเป่ยก็เงยหน้าขึ้น ภายใต้แสงไฟสลัวสีหน้าของเขาจริงจังมากจนหายใจไม่ออก “เธอให้ได้มั้ย?”

ในการเผชิญหน้ากับความรัก ฝ่ายที่ยอมรับความพ่ายแพ้ก่อนมักจะเต็มใจที่จะละทิ้งความภาคภูมิใจของตน

หลินว่านว่านดูเหมือนว่าเธอรู้สึกหวั่นไหว มีการแสดงออกที่ซับซ้อนบนใบหน้าของเธอ ” คุณ..”

“ จุ๊ๆๆ” นิ้วเรียวของลู่ซานเป่ยกดเข้ากับริมฝีปากของเธอ ดวงตารูปนกฟินิกซ์ที่เย็นชาและไม่แยแสคู่นั้นอ่อนโยนมากจนแทบหายใจไม่ออก ” พูดชื่อฉัน.”

“ ลู่…ลู่ซานเป่ย”

หลินว่านว่านหัวใจเต้นรัว เธอไม่สามารถสงบและคิดอะไรอย่างรอบคอบได้

ในสภาพตื่นตระหนก เธอหลีกเลี่ยงการจ้องมองที่เร่าร้อนนั้นโดยไม่รู้ตัวและพูดอย่างไม่ต่อเนื่องกันว่า “ฉัน…ฉัน จะพาคุณกลับไปพักผ่อนก่อน ค่อยมาพูดถึงเรื่องนี้กันอีกครั้ง”

หลังจากพูดแบบนี้เธอก็พยายามพยุงร่างกายของลู่ซานเป่ยขึ้น