หัตถ์เทวะธิดาพญายม ตอนที่ 340 เจ้าอยากให้ข้ากระทําสิ่งใด ?
เกอซีเบิกตากว้างจ้องค้างนิ่ง ในหัวพลันว่างเปล่า เสี้ยววินาทีที่นางคิดว่าสิ่งที่ตนได้ยินล้วนผิดเพี้ยน
ผลเทพมังกร ? แม้นางจะเคยเปรยกับหวูอว่านางกําลังตามหาผลเทพมังกร ทว่านางไม่เคยคาดคิดเลยว่าจะได้มาจากการแลกเปลี่ยนในครานี้
ผลเทพมังกรเป็นสมบัติอันทรงคุณค่าอย่างเหลือแสน การจะได้ครอบครองสมบัติชิ้นนี้นับว่ายากเย็นเหลือประมาณ เช่นนั้นผู้ที่มีผลเทพมังกรไว้ในครอบครอง ย่อมสามารถกล่าวได้ว่าอาจปรากฏ เพียงสองสามคนเท่านั้น สมบัติอันทรงคุณค่ามหาศาลเช่นนี้ หากอยู่ในครอบครองของผู้ใด ใครเล่าจะโง่เขลาไร้สมองขนาดจะยอมน้ํามันออกมาแลกเปลี่ยนซื้อขายได้ ?
เกอซีรับกล่องใบนั้นออกเปิดดู เพียงกวาดตามองปราดเดียว นางย่อมรู้ได้ทันทีว่านี่คือผลเทพมังกรที่แท้จริง ทั้งนี้ยังเป็นผลเทพมังกรที่มังกรทองตัวน้อยของนางต้องการมากที่สุด นี่คือสิ่งเดียวที่จะสามารถเยียวยารักษามังกรน้อยตนนั้นได้
น้ําเสียงของนางอ่อนโยนลงทันที เมื่อหันกลับมาหาบุรุษวัยกลางคน “ท่านมีผู้ใดที่ต้องการให้ข้าช่วยถอนพิษ หรือมอบความช่วยเหลือหรือไม่? โปรดนําข้าไปพบคนผู้นั้นจะได้หรือไม่ ?”
หากทว่ามิคิดเลยว่าบุรุษวัยกลางคนผู้นั้น จะขยับกลับไปยังตําแหน่งเดิมของตน ใบหน้าของเขาเศร้าโศกสิ้นหวัง ผ่านไปครู่หนึ่งกว่าเขาจะเอื้อนเอ่ยออกมาได้ “ไม่มี ไม่มีอีกแล้ว….ไม่เหลือผู้ใดแล้ว มันสายเกินไปเสียแล้ว!”
เขาหันกลับมาพลางชี้นิ้วไปยังร่างของสตรีที่นอนอยู่กับพื้น ก่อนจะย้ายไปชี้ตําแหน่งที่เคยเป็นแอ่งโลหิตแต่เดิม พลางกล่าวด้วยความคับแค้นใจ “ท่านหมอซีผู้อัจฉริยะ ครานี้ท่านเข้าใจหรือยัง? นั่นคือฮูหยิน และบุตรชายของข้า ครึ่งชั่วยามก่อน” พวกเขา ล้วนยังมีชีวิต แม้บุตรชายของข้าจะต้องพิษร้าย ทว่าเขายังมีความหวังจะรอดชีวิต”
*ครึ่งชั่วยามคือ หนึ่งชั่วโมง
“ทว่าเฟิ่งเหลียนอิ่ง- ! เพราะเฟิ่งเหลียนอิ่ง สตรีใจบาปหยาบช้าผู้นั้น ! ไม่คิดเลยว่านางจะบังคับกรอกโอสถเม็ดห้าธาตุสกัดโลหิตใส่บุตรชายข้า กระทั่งบุตรชายของข้าร่างระเบิดแหลกถึงแก่ชีวิต เหลือเพียงแอ่งโลหิต”
“ฮูหยินของข้าเดือดดาลอย่างหนักจึงเข้าไปโต้เถียงกับพวกมัน ทว่านางกลับถูกคนของสํานักหลิวหลีทําร้ายแทบปางตาย”
“ข้ามิอาจยอมรับ ! มิอาจยอมรับ ! เห็นได้ชัดว่าครอบครัวของเราเป็นเพียงแค่นักรบที่ต่ําต้อยไร้ชื่อเสียงเรียงนาม สํานักหลิวหลีทุกคนล้วนใส่ใจเพียงเฉพาะผลประโยชน์ของตนเหตุใดเฟิ่งเหลียนอิ่งจึงเห็นชีวิตผู้คนเป็นผักปลา? เหตุใดนางจึงทําให้ครอบครัวของข้าต้องพรากจาก? ครอบครัวสั้นทรัพย์ผู้คนล้มหาย!* * *
***ครอบครัวสิ้นทรัพย์ผู้คนล้มหาย ! หมายถึง ครอบครัวแตกแยกไม่เหลือผู้ใด
น้ําเสียงของชายวัยกลางคนสิ้นหวังทุกข์ระทมหัวใจแหลกสลาย หยาดน้ําตานองหน้า
เกอซีนิ่งเงียบอยู่นาน มือที่จับกุมกล่องใบนั้นบีบรัดยิ่งขึ้น หญิงสาวพลางค่อยๆเอ่ยกล่าวออกไป “ท่านมอบผลเทพมังกรนี้แก่ข้า ไม่ทราบว่าท่านอยากให้ข้ากระทําสิ่งใดให้ท่านกระนั้นหรือ ?”
ชายวัยกลางคนส่ายหน้าอย่างน่าเวทนา “ฮูหยินและบุตรชายของข้าจากไปแล้ว ของสิ่งนี้ไม่มีค่าอันใดสําหรับข้าอีกต่อไป ครอบครัวของข้าเป็นผู้สืบทอดเคล็ดวิชามนตร์อาคม เช่นนั้นพวกเราจึงสามารถรั้งอยู่ในอาณาจักรผลาญสวรรค์เนิ่นนานถึงเจ็ดวัดเจ็ดคืน พวกเราต้องรับมือกับการดักซุ่มทําร้ายของเหล่ายอดฝีมือทั้งหลาย กว่าจะได้เทพมังกรผลนี้มา พวกเราลําบากยากเย็นอย่างเหลือแสน เดิมที่สิ่งนี้คือความหวัง ที่จะช่วยเพิ่มพูนพลังยุทธให้ลูกชายข้าสามารถเข้าสู่สํานักใหญ่ที่มีชื่อ เพื่ออนาคตในวันหน้า”
“ทว่ายามนี้ ทุกอย่างสิ้นสุดแล้ว ! มันจบสิ้นแล้ว ! ผลเทพมังกรนี้จะยังมีประโยชน์อันใดสําหรับข้าอีกเล่า? !”
ยิ่งกล่าวเสียงของชายวัยกลางคนก็ยิ่งดังหนักขึ้น ทั้งยังหอบพาเอาความเศร้าเสียใจ และความคับแค้นหนักหน่วงติดตามมาด้วยน้ําเสียงของเขาคล้ายสูญสิ้นความหวังทั้งหมดในชีวิต “ท่านหมอซียอดอัจฉริยะ หากจะกล่าวว่าข้ายังคงเหลือความหวังอื่นใดอยู่ ล้วนเป็นเพียงความหวังว่าสักวันหนึ่งข้างหน้า ท่านจะสามารถจัดการกับหญิงชั่วเฟิ่งเหลียนอิ่งผู้นั้นได้ เมื่อใดที่ท่านมอบจุดจบอันน่าเอนจอนาถให้แก่เฟิ่งเหลียนอิ่งและสํานักหลิวหลี โปรดพาข้าไปชมให้เห็นกับตาตนเองด้วยเถิด !”
สองคิ้วของเกอซียกสูง นางกล่าวแบ่งรับแบ่งสู้ “เหตุใดท่านจึงคิดว่าข้าจะสามารถสยบเฟิ่งเหลียนอิ่งผู้นั้นได้ ? เหตุใดจึงคิดว่าข้าจะแข็งแกร่งถึงระดับที่จะสามารถถล่มสํานักหลิวหลีลงได้ ?”
***จบตอน เจ้าอยากให้ข้ากระทําสิ่งใด ?***
