นับตั้งแต่ที่ได้เรียนรู้การทำอาหารจานนั้นจากภรรยาของแจ็ค หวันหว่านก็มองหาโอกาสที่จะทำอาหารให้โอหยางจวิ้นทานอยู่ตลอดเวลา
แต่เมื่อเธอกลับมาที่บ้านตระกูลเพอร์เซลล์ก็มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น
ตั้งแต่ที่มู่ยวี๋ฮั่นหมั้นหมาย เธอได้ทำงานเป็นแพทย์ในค่ายทหารอเมริกันอยู่ตลอดเวลา แต่เมื่อเธอไปปฏิบัติภารกิจก็ได้ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์อย่างกะทันหัน ได้รับบาดเจ็บสาหัสและหมดสติไป
เมื่อทุกคนทราบข่าวก็รีบไปโรงพยาบาลในทันที แต่มู่ยวี๋ฮั่นยังคงอยู่ในห้องฉุกเฉิน
เมื่อเห็นทุกคนเดินไปมาอย่างกังวล หวันหว่านก็อดไม่ได้ที่จะถามโอหยางจวิ้น “อามู่จะออกมาเมื่อไหร่คะ?”
โอหยางจวิ้นตบไหล่หวันหว่านแล้วพูดกับเธอเบาๆ “หวันหว่าน ไม่ต้องกังวลนะ อามู่แข็งแรงมาก อีกสักพักคงได้ออกมาแต่ตอนนี้ดึกมากแล้วหนูกับเฉียวซือกลับบ้านไปก่อนนะ พรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยมอามู่โอเคไหมคะ?”
แม้ว่าหวันหว่านจะเป็นห่วงมู่ยวี๋ฮั่นมาก แต่เมื่อเห็นว่าทุกคนอารมณ์ไม่ดี เธอจึงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง จากนั้นคนขับรถก็พาเธอกับเฉียวซือกลับบ้าน
แต่ฝันร้ายที่ทุกคนคาดไม่ถึงก็คือศีรษะของมู่ยวี๋ฮั่นได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัสและการรับรู้ของเธอต่ำมาก แพทย์ได้ออกมาแจ้งอาการเจ็บป่วยอย่างร้ายแรงหลายครั้งติดต่อกัน
ในตอนกลางคืนเมื่อหวันหว่านกับเฉียวซืออยู่ในบ้าน พวกเขารู้สึกถึงบรรยากาศที่แตกต่างมันดูเงียบสงัดมาก
เฉียวซือคิดถึงพ่อของเขา แม้ว่าพ่อจะจากไปเป็นเวลาหนึ่งปีแล้ว แต่สถานการณ์ในวันนี้ก็ดูคล้ายกับสถานการณ์ตอนนั้นมาก
เขาจับมือของหวันหว่านแล้วพูดว่า “หวันหว่านไม่ต้องกังวล ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอตลอดไป!”
เด็กสองคนนอนอยู่บนโซฟาแล้วผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว แต่คนใช้ได้อุ้มพวกเขาไปนอนบนเตียงแล้ว
ไม่กี่วันต่อมาก็มีรถพยาบาลขับมาที่บ้านตระกูลเพอร์เซลล์ มีคนช่วยยกมู่ยวี๋ฮั่นลงมาอย่างระมัดระวังแล้วส่งไปที่ห้องพยาบาลที่เตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว
ก่อนที่จะเข้าไปในห้องพยาบาลต้องผ่านการฆ่าเชื้อก่อน ดังนั้นหวันหว่านจึงทำได้เพียงมองผ่านประตูกระจก เธอถามโอหยางจวิ้นด้วยความสงสัย “คุณอาคะ ทำไมอามู่ยังไม่ฟื้นอีกล่ะค่ะ?”
เขามองดูเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักหน่วง “หมอบอกว่าอามู่อาจกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราเป็นเวลานาน หนูอย่ารบกวนเธอนะ เธอเหนื่อยกับการทำงานมากเกินไป จึงนอนได้นานโดยไม่ตื่นขึ้นมา!”
หวันหว่านพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ นี่เป็นครั้งแรกที่ต้องเผชิญกับความตายและความเจ็บป่วยในระยะใกล้ขนาดนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากในชั่วข้ามคืน
อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทุกคนคาดไม่ถึงก็คือการนอนแบบนี้จะคงอยู่มานานถึงสามปี
ตระกูลเพอร์เซลล์เริ่มนั่งไม่ติด รู้สึกว่าการแต่งงานของโอหยางจวิ้นล่าช้าเกินไป และหากเป็นเช่นนี้ต่อไป ลูกๆ หลานๆ จะต้องเป็นโสดไปตลอดชีวิตงั้นหรือ? !
ดังนั้นการหาคู่จึงถูกนำเข้าสู่วาระการประชุมของตระกูล
สือจินหว่านซึ่งตอนนี้อายุครบสิบเอ็ดขวบ ได้โตเป็นสาวสวยที่หุ่นดีและผอมเพรียว
เพราะสือมูเฉินเป็นคนตัวสูง เธอจึงสืบทอดยีนนั้นไปแล้ว โดยสูงถึงร้อยหกสิบสองเซนติเมตร แต่เมื่ออยู่ในสังคมของฝรั่งเธอยังดูเด็กมากๆ
อาจเป็นเพราะเธอเห็นโอหยางจวิ้นขับเครื่องบินตั้งแต่เธอยังเด็ก เมื่อตอนที่เธออายุสิบขวบเธอจึงขอร้องให้เขาสอนเธอ
ในวันนี้เธอกำลังขับเฮลิคอปเตอร์ของตระกูลเพอร์เซลล์โดยมีโอหยางจวิ้นนั่งอยู่ข้างๆ เธอ ทั้งสองออกเดินทางจากบ้านตระกูลเพอร์เซลล์มุ่งหน้าไปยังเกาะเล็กๆ ทางตอนใต้
เครื่องบินบินอย่างราบรื่นและมั่นคงในอากาศ หวันหว่านคิดว่าในอีกสองปีเมื่อเธอได้รับการผ่าตัดทุกอย่างจะต้องดูสมบูรณ์แบบมากยิ่งขึ้น
เฉียวซือตั้งแต่เขาอายุสิบขวบก็ได้สมัครเข้ารับการฝึกวิชาทหารในช่วงสุดสัปดาห์ ตอนนี้ได้ยินมาว่าเขายิงปืนค่อนข้างดีเลยทีเดียว
เครื่องบินลงจอดบนเกาะ โอหยางจวิ้นได้หยิบเอากล่องที่มีล้อลากสองกล่องออกมาแล้วพูดว่า “หวันหว่าน ไปกันเถอะ ไปเลือกที่สำหรับกางเต็นท์กัน เสร็จแล้วเตรียมทำอะไรอร่อยๆ กินกันนะ!”
สือจินหว่านพยักหน้าแล้วถือกระเป๋าของตัวเองไปพร้อมกับโอหยางจวิ้น เดินมาสักพักก็ได้พบชายหาดที่พื้นค่อนข้างเรียบ เธอใช้ภาษามือพูดกับเขา“ตรงนี้โอเคไหมคะ?”
โอหยางจวิ้นพยักหน้า จากนั้นทั้งสองก็กางเต็นท์ด้วยกันเพื่อป้องกันแสงแดดอันเจิดจ้า
“คุณอาเตรียมจุดไฟเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูจะไปดูที่ชายหาดว่ามีปูหรือเปล่า” สือจินหว่านทำท่าโบกมือแล้วเดินออกจากเต็นท์ไปที่ชายหาด
ในขณะนี้มีผู้ชายหลายคนรวมตัวกัน “คนสวย มาว่ายน้ำด้วยกันไหมจ๊ะ!”
สือจินหว่านขมวดคิ้วแล้วถอยกลับด้วยความตื่นใจ
แต่มีชายคนหนึ่งมาคว้าข้อมือเธอไว้แล้วลากเธอลงไปในน้ำ
สือจินหว่านตกใจกลัวมาก แม้ว่าเธอจะว่ายน้ำได้ แต่ก็ว่ายได้ไม่ดีนัก ตอนนี้เธอต้องการเรียกโอหยางจวิ้นแต่เธอไม่สามารถส่งเสียงร้องออกมาได้
เมื่อโดนลากลงไปในน้ำลึกขึ้นเรื่อยๆ เธอจึงใช้ภาษามือกับชายเหล่านี้ แต่พวกเขาก็ไม่เข้าใจ
ชายอีกคนหนึ่งพูดจาลวนลามเธอ”ทำในน้ำสบายกว่าเยอะ! สาวน้อย พี่จะสอนน้องเอง!”
ระดับน้ำถึงคอแล้ว ทุกครั้งที่คลื่นมาน้ำได้เข้าไปในจมูกของเธอเต็มๆ สือจินหว่านรู้สึกสิ้นหวังมากขึ้น ชายคนนี้เริ่มถอดเสื้อผ้าของเธอ!
เธอตกใจและดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง เธอได้กลืนน้ำทะเลเข้าไปเยอะมาก!
ในขณะนี้เสียงสังหารก็ดังขึ้น โอหยางจวิ้นเดินก้าวเข้ามา “ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้นะ!”
ชายหลายคนบนฝั่งมองหน้ากัน แล้วเข้าล้อมตัวของโอหยางจวิ้นไว้ในทันที
โอหยางจวิ้นจ้องมองพวกเขา “พวกนายไม่สามารถจัดการกับฉันได้หรอก!”
“งั้นถ้าเพิ่มเขามาอีกคนล่ะ?” ชายหนึ่งในนั้นพูดขึ้นมา โอหยางจวิ้นเห็นว่าคนที่อยู่ในน้ำได้เอาดาบสั้นจี้ตรงคอของหวันหว่านแล้ว!
เขาตกตะลึง แน่ใจได้ในทันทีว่าคนเหล่านี้มุ่งเป้ามาที่เขาโดยตรง!
“พวกแกเป็นใคร?” เขานึกคิดรายชื่อบุคคลที่มีความเป็นไปได้ในใจ
“แกไม่จำเป็นต้องสนใจว่าพวกเราเป็นใคร เพราะแกทำให้บางคนขุ่นเคืองใจ เขาเลยจ้างพวกเรามาจัดการแกยังไงล่ะ!” ชายที่อยู่ในน้ำพูดพร้อมกับกดดาบสั้นลงกับคอของสือจินหว่านแน่นขึ้น จากนั้นก็ชี้ไปที่โอหยางจวิ้นแล้วพูดว่า “ยกมือขึ้นแล้วคุกเข่าลง!”
โอหยางจวิ้นเห็นว่าภายใต้แสงแดดที่สาดส่องมีรอยแดงปรากฏขึ้นบนคอขาวสะอาดของสือจินหว่าน
เขาไม่ลังเลอีกต่อไป เขายกมือขึ้นแล้วคุกเข่าลง
ขณะที่เขาเห็นเขาคุกเข่าลง ดวงตาของสือจินหว่านก็เบิกกว้างขึ้นในทันที เธอต้องการให้เขาไม่ต้องสนใจเธอ แต่เธอไม่สามารถเปล่งเสียงได้ ร่างกายของเธอถูกคุมขังจึงไม่สามารถใช้ภาษามือได้
“ซ้อมให้เกือบตายเลย!” ชายที่เป็นเหมือนหัวหน้าสั่งการ “แต่อย่าให้ตายจริงๆ ไม่เช่นนั้นตระกูลเพอร์เซลล์จะตามหาพวกเราเจอได้”
เมื่อลูกน้องได้รับคำสั่งก็เข้าล้อมเขาทันที มีคนเจอดาบสั้นในกระเป๋าของโอหยางจวิ้น จากนั้นพวกเขาก็โยนมันทิ้งและพวกเขาก็เริ่มต่อยและเตะเขา
สือจินหว่านเคยเห็นเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนที่ไหนกัน เธอรู้สึกว่าการที่เขาโดนซ้อมดูเหมือนจะกระทบเข้ากับหัวใจของเธอ
เธอดิ้นรน แต่ชายที่อยู่ข้างหลังเธอจับเธอไว้แน่น เธอรู้สึกได้ว่ามีเลือดออกที่คอของเธอ ดูเหมือนว่าถ้าลึกลงไปอีกอาจจะโดนหลอดลมของเธอได้
เธอเริ่มน้ำตาคลอเบ้าแต่เธอสามารถเปล่งเสียงได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น เมื่อเห็นว่าโอหยางจวิ้นถูกรายล้อมไปด้วยกลุ่มคน เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเธอถูกคว้าหัวใจออกมา!
นี่คือคุณอาจวิ้นของเธอไง เขาเคยโดนปฏิบัติแบบนี้ด้วยเหรอ?
ตอนนี้เขาคงเจ็บปวดมาก ทำไมเธอถึงพูดไม่ได้และสู้คนอื่นไม่ได้ เธอเป็นตัวถ่วงของเขา? !
“หวันหว่าน อย่าร้องไห้” โอหยางจวิ้นมองดูสาวน้อยของเขาที่กำลังร้องไห้เหมือนหัวใจที่แตกสลาย เขารู้สึกว่าเจ็บปวดในใจยิ่งกว่าเจ็บร่างกายซะอีก“อย่าดิ้นแรง ระวังตัวเองจะได้รับบาดเจ็บเอา!”
“WOW แกไม่เหมือนโอหยางจวิ้นอย่างในข่าวลือเลย! แกรักเด็กผู้หญิงคนนี้มากเลยหรือ?” ชายคนนั้นหัวเราะแบบยั่วโมโห “งั้นฉันจะนอนกับเธอต่อหน้าของแกตอนนี้เลยดีไหม?”
นัยน์ตาของโอหยางจวิ้นลึกขึ้น พายุมรสุมก่อตัวขึ้นในดวงตาของเขา เต็มไปด้วยพลังแห่งการสังหาร “ก็ลองดูสิ ฉันรับประกันได้เลยว่าไม่ว่าจะเป็นเพอร์เซลล์หรือhonor แกจะโดนแล่เนื้อออกมาทีละชิ้น ทรมานอยากจะตายแต่ก็ไม่ตาย อยากมีชีวิตอยู่ต่อก็ไม่ได้แล้ว
ชายคนนั้นมองดวงตาที่อาฆาตของโอหยางจวิ้น และทันใดนั้นก็รู้สึกกลัวขึ้นมาทันที
เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนที่มีความคิดริเริ่มที่ลงมือ แต่ไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้ถึงรู้สึกหนาวๆ ที่ฝ่าเท้า
ทันใดนั้นเขาก็เริ่มคิดว่ามันคุ้มไหมที่ต้องเอาชีวิตมาเสี่ยงกับเงินหลายล้านดอลลาร์?
เมื่อนึกได้เช่นนี้เขาไม่กล้ารอช้าอีกต่อไป
ดังนั้นเขาจึงสั่งลูกน้องอีกหลายคนว่า “พวกเราเตรียมตัวกลับ หักขาของมัน อย่าให้มันวิ่งตามทัน!”
ชายหนึ่งในนั้นหยิบดาบสั้นขึ้นมาแล้วแทงไปที่ขาของโอหยางจวิ้น เขากระแทกมันลงไปอีกครั้ง จากนั้นก็รีบวิ่งหนีไป
โอหยางจวิ้นอยากจะลุกขึ้น แต่ขาซ้ายของเขาเจ็บมากจนไม่สามารถขยับได้ชั่วขณะหนึ่ง
เมื่อชายที่อยู่ในน้ำเห็นว่าปลอดภัยแล้วจึงรีบผลักเธอออกไปแล้วรีบวิ่งหนีไป
สือจินหว่านขึ้นมาจากน้ำก็รีบวิ่งไปทางโอหยางจวิ้นอย่างรวดเร็ว แม้ว่าน้ำตาจะทำให้สายตาพร่ามัว แต่เธอก็สามารถเห็นเลือดสีแดงสดเต็มขาของเขาได้
“ไม่ร้องไห้นะคะ อาไม่เป็นไรแล้ว” ริมฝีปากของโอหยางจวิ้นเต็มไปด้วยเลือด
สือจินหว่านกัดฟันมองดูอาการบาดเจ็บที่น่องของโอหยางจวิ้น เธอเอามือไปห้ามเลือดไม่ให้ไหล
เขาส่ายหัวให้เธอ “หนูจับไม่ได้ ไปที่เต็นท์ของเราแล้วหาผ้ามาห่อ”
สือจินหว่านพยักหน้าอย่างรวดเร็วแล้วรีบวิ่งไปที่เต็นท์
เมื่อมองเข้าไปก็เห็นเต็นท์ล้อมรอบไปด้วยเปลวไฟซึ่งทำเอาหัวใจของเธอจมดิ่งลงในทันที
หลังจากรีบวิ่งไปดูเธอก็พบว่าสิ่งของที่นำมาส่วนใหญ่นั้นถูกไฟเผาไปหมดแล้ว รวมทั้งโทรศัพท์มือถือของเธอและโอหยางจวิ้น ตลอดจนของกินและของใช้มากมาย
เธอรู้สึกสิ้นหวังมาก แต่เมื่อคิดได้เธอทำได้เพียงหันหลังกลับแล้วถอดเสื้อกันแสงแดดออก
“หวันหว่าน ทำไมหนูไม่เอาของมาล่ะ?” โอหยางจวิ้นถาม เมื่อเขาหันศีรษะไปมองก็ได้เจอกับเปลวไฟในระยะไกล เขาเข้าใจทุกอย่างได้ในทันใด
ชายเหล่านี้มีเป้าหมายคือพวกเขาจริงๆ ต้องโทษเขาที่ประมาทปล่อยให้เธอไปเก็บปูเพียงลำพัง ตอนนี้ไม่มีอะไรเหลือแล้ว แล้วจะทำอย่างไรต่อไปดี?
ในขณะนี้สือจินหว่านกำลังนั่งยองๆ มองดูบาดแผลของโอหยางจวิ้น เธอรู้สึกเป็นทุกข์อย่างมาก เธอตัวสั่นบีบมือของตัวเองแล้วเริ่มพันแผลให้เขา
“หวันหว่าน เดี๋ยวอาทำเอง” โอหยางจวิ้นหยิบเสื้อกันแสงแดดของเธอมาพันแผลเอาไว้ “ไม่ต้องกลัว เมื่อตอนที่อารับราชการทหารได้รับบาดเจ็บมากกว่านี้อีก แค่นี้ไม่เป็นไรหรอก!”
