อย่างไรก็ตาม การกระทำของจี้หลิงชวนนั้นคิดมากเกินไป ชูเหยาไม่โง่นักและกล้ากระทำอย่างโจ่งแจ้งภายใต้สายตาของจี้หลิงชวน
หลังจากที่จี้หลิงชวนจากไป มู่ซีซีก็กลับไปที่ห้องนอนใหญ่ของเธอ
มู่ซีซีที่เบื่อหน่ายหยิบหนังสือของเช็คสเปียร์ขึ้นมานอนอ่านบนเตียง
หลังจากที่ชูเหยารู้ว่าจี้หลิงชวนออกไปที่บริษัทแล้ว เธอเดินตรงออกจากห้องแล้วเดินไม่กี่ก้าวไปที่ประตูห้องนอนใหญ่และมองไปที่ประตูด้วยดวงตาของชูเหยามืดลงเล็กน้อย ทันใดนั้นชูเหยาก็ยกมือขึ้นและเคาะประตู
มู่ซีซีที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ข้างในได้ยินเสียงเคาะประตูและเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดวงตาของเธอเลื่อนออกจากหนังสือไปที่ประตู ตามที่คาดไว้เธอเห็นชูเหยายืนอยู่นอกประตู
มู่ซีซีขดริมฝีปากของเธอด้วยความสนใจและพูดว่า “เข้ามาเถอะ”
ประตูถูกเปิดออกทันทีและชูเหยาก้าวเข้ามาในห้องโดยไม่สุภาพกับมู่ซีซีและดึงเก้าอี้แล้วนั่งลงตรงข้ามมู่ซีซี
มู่ซีซีวางหนังสือในมือลงโดยสบตากันและก่อนที่ซูเหยาจะพูดได้ เธอก็นำพูดว่า “มีธุระอะไร?
ทันทีที่คำพูดของมู่ซีซีจบลง เธอเห็นชูเหยาซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอ ขมวดคิ้วอย่างดุเดือดมองดูมู่ซีซีลดเสียงของเธอลงเล็กน้อยและพูดว่า “มู่ซีซี ตอนนี้แกกำลังเล่นมารยาอะไร? ”
เมื่อได้ยินสิ่งที่ชูเหยาพูดในตอนนี้มู่ซีซีก็หัวเราะเบาๆริมฝีปากของเธอและมองไปที่ชูเหยา”ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่แกพูด?”
ชูเหยากัดฟันและจ้องไปที่มู่ซีซีอย่างต่อเนื่อง เสียงของเธอเยือกเย็นลง “มู่ซีซีฉันไม่คิดว่าแกจะยอมให้ฉันอาศัยอยู่ในบ้านกับแกและจี้หลิงชวน!”
“ฉันให้แกอาศัยอยู่ แกควรจะมีความสุขมิใช่หรือ?”มู่ซีซีเลิกคิ้วขึ้นและมองไปที่ชูเหยา
“มู่ซีซี! แกต้องการเล่นเล่ห์แหลมอะไร!!!” ชูเหยามองดูรูปร่างหน้าตาของมู่ซีซีและรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้น
มู่ซีซีมองดูการขมวดคิ้วของชูเหยาใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตึงเครียด รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็เพิ่มขึ้นเล็กน้อย ในเวลาต่อมาร่างกายของมู่ซีซีก็รุนแรงขึ้นทันที โน้มตัวไปข้างหน้าเธอไปกระซิบข้างหูของชูเหยา ลดเสียงของเธอลงและพูดคำต่อคำ”ชูเหยา แบบนี้จะยิ่งสนุกกว่าไม่ใช่เหรอ?”
แม้ว่าเสียงของมู่ซีซีจะเบา แต่ก็เข้าหูของชูเหยาอย่างชัดเจนและใบหน้าของชูเหยาก็แข็งทื่อและหัวใจของเธอก็เต้นแรงในทันใด
เธออดไม่ได้ที่จะยืนขึ้นโดยไม่รู้ตัว จ้องมองที่มู่ซีซีนิ้วของเธอห้อยอยู่ข้างๆกำหมัดแน่น เธอรู้สึกเกลียดชังในใจของเธอจนไม่สามารถทำอะไรมู่ซีซีได้
เธอก็กัดฟันอย่างดุเดือดและพูดกับมู่ซีซีด้วยเสียงต่ำ “มู่ซีซี นั้นก็รอดู! ดูสิว่าใครจะหัวเราะในท้ายสุดท้าย!”
ขณะที่ชูเหยาพูดเธอหันหลังกลับออกจากห้อง
ตลอดช่วงบ่าย ชูเหยาสงบสติอารมณ์อยู่ในห้องของเธอและไม่ออกมา
เวลามาถึงตอนบ่ายในชั่วพริบตาและจี้หลิงชวนกลับมาถึงก่อนครึ่งชั่วโมง
ทันทีที่จี้หลิงชวนเดินเข้าไปในวิลล่า ชูเหยาก็ได้ยินการเคลื่อนไหวที่ของเขาและผลักออกประตูอย่างรวดเร็วและลงไปชั้นล่างเพื่อทักทายจี้หลิงชวน
“หลิงชวน คุณกลับมาแล้ว!” คนที่ไม่รู้จักท่าทางของชูเหยาคิดว่าชูเหยาเป็นคุณนายของครอบครัวนี้
ชูเหยาเดินไปข้างหน้าจี้หลิงชวนไม่กี่ก้าว ยิ้มและมองที่จี้หลิงชวนและยื่นมือออกมาอย่างเป็นธรรมชาติเพื่อแสดงท่าทางเพื่อหยิบกระเป๋าเอกสารที่จี้หลิงชวนถืออยู่
เมื่อจี้หลิงชวนเห็นสิ่งนี้ เขาหลีกเลี่ยงมือของชูเหยาแข็งค้างอยู่กลางอากาศด้วยความละอาย โชคดีที่ป้าหลี่ที่อยู่ข้างๆขยิบตามองจี้หลิงชวนพูดว่า “คุณชายจี้ ฉันจะช่วยนำกลับไปไว้ในห้องให้คุณ…”
จี้หลิงชวนพยักหน้าและส่งกระเป๋าเอกสารในมือให้ป้าหลี่
บรรยากาศเงียบลงและในชั่วพริบตาต่อมาก็มีเสียงฝีเท้าเดินลงมาชั้นล่างในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่
จี้หลิงชวนและชูเหยามองขึ้นบันไดพร้อมกันและเห็นมู่ซีซีเดินลงมาชั้นล่างอย่างสบายๆ
ทันทีที่จี้หลิงชวนเห็นว่ามู่ซีซีลงมา เขาก็ก้าวไปอีกสองสามก้าวโดยไม่รู้ตัวและเปิดระยะห่างกับชูเหยา
การเคลื่อนไหวของจี้หลิงชวนนั้นชัดเจนมากจนชูเหยาสังเกตเห็นในขณะที่จี้หลิงชวนเดินถอยจากรอยเท้าของเธอ
สีหน้าของชูเหยามืดมนลงในทันทีและนิ้วมือของเธอที่ห้อยอยู่ข้างๆ ก็กำหมัดแน่น
มู่ซีซีเดินไปที่ห้องนั่งเล่นและมองดูจี้หลิงชวนและชูเหยาทั้งสองยืนอยู่ เธอยิ้มเบาๆแล้วพูด “ยืนทำอะไรอยู่ตรงนี้? ฉันหิวแล้ว? ป้าหลี่อยู่ที่ไหน?”
ทันทีที่คำพูดของมู่ซีซีเงียบลงจี้หลิงชวนก็ตอบทันทีว่า “ซีซี คุณอยากกินข้าวนอกบ้านหรือกินข้าวที่บ้าน? คุณอยากกินอะไร?”
ชูเหยาที่อยู่ข้างๆ สีหน้าก็ยิ่งมืดมนยิ่งขึ้น ดูเหมือนว่าตราบใดที่มู่ซีซีอยู่ที่นั่น มีเพียงมู่ซีซีเท่านั้นที่อยู่ในสายตาของจี้หลิงชวน
และเธอ ชูเหยาก็กลายเป็นอากาศอย่างสมบูรณ์! ! !
ทันทีที่เสียงของจี้หลิงชวนดังขึ้น ป้าหลี่ที่เพิ่งวางของเสร็จก็ลงมา หลังจากฟังสิ่งที่จี้หลิงชวนพูดเมื่อกี้ ป้าหลี่ตอบว่า “คุณชายจี้ คุณมู่ อาหารเย็นพร้อมแล้ว”
เมื่อฟังคำพูดของป้าหลี่ สีหน้าของชูเหยาก็ยิ่งน่าเกลียดและเล็บยาวก็ปักลงบนฝ่ามือของเธอ ตอนนี้แม้แต่คนรับใช้ที่เมินเฉยต่อเธอเหรอ?
ชูเหยามีไฟลุกโชนอยู่ในหัวใจ แต่เพื่อที่จะรักษาภาพลักษณ์ของเธอต่อหน้าจี้หลิงชวนจึงไม่สามารถแสดงออกมาได้
เธอทำได้เพียงกัดฟันและเดินตามจี้หลิงชวนและมู่ซีซีอย่างไม่พอใจเพื่อไปทานอาหารเย็น
ตามปกติแล้ว อาหารจานต่างๆบนโต๊ะเกือบทั้งหมดจะเป็นสิ่งที่มู่ซีซีชอบกิน จี้หลิงชวนมีรสชาติเหมือนกับมู่ซีซีพวกเขาทั้งคู่ชอบอาหารรสเผ็ด แต่ชูเหยาไม่ชอบอาหารรสเผ็ด
เมื่อเห็นว่าโต๊ะนี้เกือบจะเต็มไปด้วยจานพริกไทยแดง ความโกรธของชูเหยาก็ทวีความรุนแรงมากขึ้นในทันใด
เธอทนไม่ไหวจนตบตะเกียบบนโต๊ะหนักๆเสียงดัง
เสียงดังมากจนมู่ซีซีและจี้หลิงชวนมองไปที่ด้านข้างของชูเหยาพร้อมกัน
เมื่อมองไปที่คิ้วขมวดคิ้วของจี้หลิงชวนที่ดูไม่น่าพอใจอย่างเห็นได้ชัด ดูเหมือนว่าชูเหยาจะฟื้นสติของเธอแล้ว เนื่องจากเล็บของเธอติดแน่นอยู่ในฝ่ามือของเธอ
มู่ซีซีมองไปที่การแสดงออกของชูเหยาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและมองไปที่ชูเหยาก่อนแล้วพูดว่า “คุณชู นี้คุณเป็นอะไร? อยู่ดีๆทำไมต้องโยนตะเกียบ?
ชูเหยายังคงคิดอยู่หาเหตุผลในใจว่าทำไมต้องโยนตะเกียบ
ไม่ได้คาดคิดว่าจะทำให้มู่ซีซีจับพิรุธได้ทันที ทันใดนั้นสีหน้าของเธอก็แข็งทื่อและริมฝีปากของเธอก็ขยับเพียงพยายามหาเหตุผล แต่ในครู่ต่อมาก่อนที่ซูเหยาจะพบกับเหตุผล มู่ซีซีก็ออกเสียงครั้งแรกขัดจังหวะคำพูดของชูเหยา “คุณไม่พอใจหรืออาหารมื้อเย็นนี้ไม่ถูกปากคุณเหรอ?”
ทันทีที่คำพูดของมู่ซีซีเงียบลง ชูเหยาเห็นชัดเจนว่าฃคิ้วของจี้หลิงชวนขมวดคิ้วลึกขึ้นเล็กน้อย
