หลินอี้เอ่ยพูดแบบนี้ก่อนแล้ว ลั่วเสี่ยวชิงจะพูดอะไรได้อีก เธอจึงเอ่ยพูดกับลู่เฉิงฮ่าวว่า “ไม่เป็นไรไม่เป็นไร เวลาว่างฉันเยอะ ช่วยอะไรหน่อยก็สมควรแล้ว”
ลู่เฉิงฮ่าวขมวดคิ้วไม่พูดอะไร จากนั้นจึงเคาะโต๊ะพูดกับลั่วเสี่ยวชิงว่า “โอเค ใกล้จะเลิกงานแล้ว เธอไม่ต้องทำอะไรแล้ว รีบเก็บของเถอะ เดี๋ยวฉันรอเธอที่ลานจอดรถ”
ท่าทางที่ลู่เฉิงฮ่าวมีต่อลั่วเสี่ยวชิงเขาไม่คิดจะปิดบังอยู่แล้ว ถึงแม้หลินอี้จะอยู่ที่นี่ด้วยลู่เฉิงฮ่าวก็ยังเอ่ยพูดตรงๆกับลั่วเสี่ยวชิงแบบนี้
ลู่เฉิงฮ่าวทำตัวเฉยมาก แต่กลับทำให้ลั่วเสี่ยวชิงหน้าแดงแทน
ส่วนหลินอี้ ทำได้แค่รู้สึกเกลียดแล้วกัดริมฝีปากตัวเองอีกข้างจนเลือดออก!
สิ่งที่ทำให้หลินอี้คิดไม่ถึงเลยคือท่าทางของลู่เฉิงฮ่าวกับลั่วเสี่ยวชิง ชัดเจนแล้วว่าลั่วเสี่ยวชิงย้ายไปอยู่ที่บ้านคุณชายลู่แล้ว!
ไม่งั้นคุณชายลู่ก็คงไม่ให้ลั่วเสี่ยวชิงไปรอเขาที่ลานจอดรถหรอก
หลินอี้รู้สึกถึงความอันตรายที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เล็บก็จิกเข้าที่มือ ในหัวก็มีแต่เสียงกรีดร้อง หลินอี้! หลินอี้ถ้าครั้งนี้เธอไม่ทำอะไรเลย คุณชายลู่ของเธอก็จะโดนยัยลั่วเสี่ยวชิงแย่งไปแล้ว!
เธอทำได้แค่มองยัยลั่วเสี่ยวชิงขึ้นไปนั่งในตำแหน่งคุณหญิงลู่ แล้วเธอก็เป็นได้แค่เลขาต่ำต้อยที่โดนสั่งโดนใช้งาน!
พอลู่เฉิงฮ่าวเอ่ยจบแล้วจึงเดินออกไปเลย
หลินอี้เห็นแผ่นหลังลู่เฉิงฮ่าวเดินออกไป จึงกัดฟันแน่นเพื่อให้ตัวเองใจเย็น แล้วไม่ให้ใบหน้าแสดงสีหน้าอะไรออกมา
ประโยคเมื่อกี้ที่ลู่เฉิงฮ่าวพูด จึงทำให้หลินอี้ไม่มีข้ออ้างที่จะให้ลั่วเสี่ยวชิงอยู่ทำงานต่อ
ตัวเองเพิ่งนั่งลงบนเก้าอี้ทำงาน โทรศัพท์ทำงานบนโต๊ะหลินอี้จึงดัง
หลินอี้รับสายแล้วจึงได้ยินเสียงของลู่เฉิงฮ่าวเอ่ยว่า “ผู้ช่วยหลิน มาที่ห้องทำงานผม”
เสียงเพิ่งจบลงลู่เฉิงฮ่าวก็วางสายอย่างไร้ความรู้สึกทันที
หลินอี้แอบหายใจเข้าลึกๆ พอปรับสีหน้าตัวเองให้ดูดีแล้ว หลินอี้จึงก้าวเดินเข้าไปในห้องทำงานผู้บริหารของลู่เฉิงฮ่าว
“คุณชายลู่ เรียกฉันมามีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?” หลินอี้เอ่ยพูดอย่างมีมารยาทก่อน
ได้ยินเสียงของหลินอี้ ลู่เฉิงฮ่าวค่อยเงยหน้าขึ้นมองไปที่เธอแล้วพูดเข้าประเด็น “ผู้ช่วยหลิน ผมรู้ว่าคุณเป็นคนตั้งใจทำงานมาโดยตลอด แต่ว่าตอนนี้ผมต้องบอกคุณ เรื่องงานของลั่วเสี่ยวชิง ผมไม่อยากให้เธอเหนื่อยเกินไป เธอแค่แปลเอกสารภาษาญี่ปุ่นอะไรพวกนี้ก็พอแล้ว ส่วนงานอื่นที่ไม่ใช่หน้าที่งานของเธอ ขอให้คุณอย่าไปขอให้เธอช่วยงานอะไรอีก”
จากนั้นลู่เฉิงฮ่าวจึงเลิกคิ้วมองหลินอี้ที่เหม่อเล็กน้อยพร้อมเอ่ยว่า “ผู้ช่วยหลิน คุณเข้าใจความหมายที่ผมพูดไหมครับ?”
ตอนที่ลู่เฉิงฮ่าวพูดประโยคนี้น้ำเสียงก็เข้มกว่าเดิม หลินอี้จึงตั้งสติได้ทันที ถึงแม้ตอนนี้ในใจหลินอี้จะเกลียดจนอยากจะพุ่งไปฉีกหนังหน้ายัยลั่วเสี่ยวชิงที่ยั่วยวนผู้ชายก็ตาม แต่ตอนนี้อยู่ต่อหน้าลู่เฉิงฮ่าว หลินอี้ทำได้แค่ยิ้มพยักหน้าให้เขา “ค่ะคุณชายลู่ ฉันเข้าใจค่ะ ต่อไปจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกค่ะ”
ลู่เฉิงฮ่าวได้ยินคำตอบที่พอใจแล้วจึงพยักหน้าให้หลินอี้ “โอเค ผู้ช่วยหลิน คุณออกไปได้แล้ว”
หลินอี้ออกไปจากห้องทำงานผู้บริหารด้วยรอยยิ้ม แต่เพิ่งหันกลับไป รอยยิ้มบนใบหน้าหลินอี้กลับเปลี่ยนมาเป็นความนิ่งตึงทันที
หลินอี้ทำงานกับลู่เฉิงฮ่าวมาตั้งหลายปีนี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่เข้มงวดแบบนี้!
หนึ่งในเหตุผลก็เพราะยัยลั่วเสี่ยวชิงคนนั้น!
หลินอี้กัดฟันแน่น แววตาที่มืดมนแฝงไปด้วยความเกลียด หลินอี้ยิ้มอย่างเยือกเย็นในใจ : ลั่วเสี่ยวชิง ในเมื่อแกเป็นคนที่เริ่มก่อน งั้นก็อย่าโทษที่ฉันลงมือกับแกแล้วกัน! รอไปเถอะ ฉันจะใช้การกระทำบอกแกเอง อะไรที่ไม่ใช่ของแก แกก็อย่าไปหวัง ไม่งั้นแกจะเอาชีวิตตัวเองไม่รอด!!!
สำหรับความอันตรายที่กำลังจะมาเยือน ลั่วเสี่ยวชิงไม่รู้เรื่องอะไรเลย
เพราะคำพูดก่อนหน้านั้นของลู่เฉิงฮ่าว พอเลิกงานแล้ว ลั่วเสี่ยวชิงจึงไปรอลู่เฉิงฮ่าวที่ลานจอดรถ
ยังโชคดีที่ลู่เฉิงฮ่าวมาเร็วกว่าคนอื่น พอลั่วเสี่ยวชิงเห็นลู่เฉิงฮ่าวเปิดประตูปุ๊บ จึงรีบมุดเข้ารถของเขาอย่างรวดเร็วเหมือนเป็นโจรทันที จึงทำให้คนอื่นไม่เห็น
ระหว่างทางไม่ได้พูดคุยกัน ลั่วเสี่ยวชิงกลับไปที่คฤหาสน์กับลู่เฉิงฮ่าว เพิ่งกินมื้อเย็นเสร็จ ลั่วเสี่ยวชิงจึงได้รับข้อความจากธนาคาร เป็นการแจ้งเตือนเงินโอนเข้ามาหนึ่งหมื่น
พอลั่วเสี่ยวชิงเช็กค่อยรู้ว่าลู่เฉิงฮ่าวรักษาคำพูด วันนี้ลั่วเสี่ยวชิงเพิ่งเริ่มไปทำงานที่บริษัท ฝ่ายการเงินของบริษัทลู่เฉิงฮ่าวจึงโอนเงินเดือนก่อนหน้านั้นที่ลั่วเสี่ยวชิงไม่ได้รับเข้ามา
นี่เป็นหยาดเหงื่อจากการทำงานของลั่วเสี่ยวชิง จึงรับมาอย่างสบายใจ
ในบัตรมีเงินสักที ลั่วเสี่ยวชิงค่อยรู้สึกสบายใจหน่อย แล้วอารมณ์ก็ดีตามไปด้วยอย่างไม่รู้ตัว
กินข้าวเสร็จ อาบน้ำแล้ว สำหรับลู่เฉิงฮ่าวคืนนี้เหลือแค่สิ่งสุดท้ายที่จะทำ
ก็คือออกกำลังบนเตียงกับลั่วเสี่ยวชิง
ถึงแม้ลั่วเสี่ยวชิงจะเคยมีอะไรกับลู่เฉิงฮ่าวหลายครั้งแรก แต่ว่าสำหรับเรื่องนี้ ลั่วเสี่ยวชิงก็ยังเขินอายเหมือนเดิม
แต่ลู่เฉิงฮ่าวกลับหลงรักความเขินอายของลั่วเสี่ยวชิง ยิ่งเธอเขินอาย เขาก็อดไม่ได้แล้วอยากจะรังแกเธอ
ทีแรกวันนี้ลู่เฉิงฮ่าวคิดว่าพรุ่งนี้ลั่วเสี่ยวชิงยังต้องไปทำงาน จะทำหนักเกินไปไม่ได้ เพราะฉะนั้นคืนนี้คิดจะทำแค่ครั้งเดียว แต่ว่าสุดท้ายพอแตะต้องลั่วเสี่ยวชิง ครั้งเดียวจึงไม่พอ
รังแกลั่วเสี่ยวชิงไปบนเตียงสองครั้ง พอพักแล้วก็อุ้มลั่วเสี่ยวชิงไปที่ห้องอาบน้ำ ทีแรกจะอาบน้ำให้เธอ แต่พออาบไปเรื่อยๆกลับกลายเป็นอย่างอื่น
สำหรับเรื่องความปลอดภัย ลั่วเสี่ยวชิงไม่ต้องกังวลเลย
เหมือนลู่เฉิงฮ่าวมีประสบการณ์มาเยอะ จึงระวังเรื่องนี้เป็นอย่างดี ถึงแม้ลู่เฉิงฮ่าวจะมีอารมณ์ แต่ก่อนจะเข้าไปเขาก็จะอดทนใส่ถุงยางป้องกันก่อน
ลู่เฉิงฮ่าวทำแบบนี้ ลั่วเสี่ยวชิงก็วางใจหน่อย เพราะเธอไม่อยากถ้าถึงเวลาสามเดือน แต่ว่าสุดท้ายตัวเองกลับต้องจากด้วยการตั้งท้อง!
คนอย่างลู่เฉิงฮ่าวเหมาะแค่เป็นคู่นอน หรือว่าแฟน แต่จะรับบทบาทเป็นสามีหรือพ่อของลูกไม่ได้
สุดท้ายลู่เฉิงฮ่าวก็อุ้มลั่วเสี่ยวชิงแล้วพัวพันกันในอ่างอาบน้ำจนน้ำร้อนกลายเป็นน้ำเย็น ลู่เฉิงฮ่าวค่อยยอมสงบศึก จากนั้นจึงอุ้มลั่วเสี่ยวชิงที่หมดเรี่ยวแรง ยืนไม่ไหวออกจากห้องอาบน้ำ
ลั่วเสี่ยวชิงเหนื่อยมากจริงๆ ลู่เฉิงฮ่าวเพิ่งวางลั่วเสี่ยวชิงลงที่เตียงแล้วห่มผ้าให้ พอลั่วเสี่ยวชิงหลับตาลงปุ๊บจึงหลับไปทันที
