หลังจากที่เป๋าฮวนนั่งลงตรงที่นั่งของเธอแล้ว ก็หันศีรษะมองออกไปนอกหน้าต่างทันที ตำแหน่งนี้เธอสามารถมองเห็นคุณตาและเฟิงหานชวนพูดคุยกันได้พอดี
เพียงแต่ว่าระยะทางนั้นไกลเกินไป พวกเขาหันหลังให้เธอ เธอจึงมองไม่เห็นลักษณะปากของพวกเขา และก็ไม่ได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดคุยกัน
เป๋าฮวนเม้มริมฝีปาก แต่ด้วยการเปลี่ยนแปลงของใบหน้าด้านข้างของเฟิงหานชวน สามารถเห็นท่าทางที่เคร่งขรึมของเขาในตอนนี้
หรือว่าคุณตากำลังเตือนเขาให้อยู่ห่างจากตัวเธอ?
อืม ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ!
เพียงแต่ ถึงแม้ว่าคุณตาจะไม่เตือน เธอก็ไม่ได้คิดที่จะเข้าใกล้เฟิงหานชวน เธอแค่จะไปอธิบายกับตระกูลเฟิง เพื่อที่คนบ้านตระกูลเฟิงจะได้ไม่ต้องทำตัวแปลกประหลาด จากนั้นเธอจะได้ไปถ่ายละคร
แม้ว่าเธอและเฟิงหานชวนจะอยู่ในประเทศฮัวเหมือนกัน แต่ไม่ได้อยู่ที่เดียวกัน และจะไม่ได้พบปะกันมากนัก
หลังจากนั้นไม่นาน เฟิงหานชวนและเป๋าเยี่ยนก็พยักหน้า จากนั้นจึงหันหลังและเดินมาทางเครื่องบินนี้ หลังจากเข้าไปในห้องโดยสาร เฟิงหานชวนก็นั่งที่นั่งตรงข้ามกับเป๋าฮวน
เป๋าฮวนหันเข้าหาและถามเขาตรงๆ “คุณตาเตือนคุณใช่ไหม?”
“เตือน?” เฟิงหานชวนเลิกคิ้วแล้วยิ้มอย่างแผ่วเบา
เป๋าฮวน: “?”
ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าการแสดงออกของเฟิงหานชวนแปลกๆ?
“เปล่า” เฟิงหานชวนส่ายหัวเล็กน้อย
“ฉันไม่เชื่อหรอก คุณตาต้องเตือนคุณแน่นอน เตือนให้คุณอยู่ห่างจากฉัน” เป๋าฮวนชี้มาที่เขาและพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ ใบหน้าเล็กๆของเธอดูเย่อหยิ่งยิ่งนัก
“ผิดแล้ว ไม่ใช่จริงๆ” เฟิงหานชวนฝืนไม่ให้ยิ้มและตอบอย่างเคร่งขรึม
“แล้วคุณตาชวนคุณคุยเรื่องอะไรตามลำพังหล่ะ?” เมื่อเห็นการปฏิเสธของเฟิงหานชวนอีกครั้ง เป๋าฮวนก็อดสงสัยไม่ได้ จึงรีบตามถามทันที
“คุณตาให้ผมปกป้องคุณ” มุมปากของเฟิงหานชวนเผยอขึ้นเล็กน้อย
เป๋าฮวนโพล่งออกมา: “คุณโม้ไปเรื่อย!”
เฟิงหานชวนกระตุกปาก: “……”
“ถ้าคุณตาขอให้คุณปกป้องฉัน ฉันจะตีขาตัวเองให้หัก!” เธอไม่มีทางเชื่อหรอก
“ฮวนฮวน ขาของคุณหักแล้ว ผมจะดูแลคุณเอง” เฟิงหานชวนยิ้ม แต่สีหน้าของเขาไม่สามารถควบคุมได้
เป๋าฮวน : “……”
เรื่องบ้าอะไร?
“เฟิงหานชวน คุณบอกความจริงกับฉันมา ฉันไม่มีอารมณ์พูดอ้อมค้อมกับคุณ!” ตอนนี้เธอรู้สึกอารมณ์ไม่ดีจริงๆ
เธอรู้สึกไม่สบายใจมากนักเพราะต้องจากคุณตาไปซักพัก
เฟิงหานชวนดูออกว่าเป๋าฮวนอารมณ์ไม่ดี สีหน้าของเขาก็จริงจังขึ้นมาทันทีและพูดอย่างจริงจังว่า: “ผมไม่ได้โกหกคุณ ถ้าคุณไม่เชื่อคุณสามารถถามคุณตาได้”
เป๋าฮวนมองไปที่ชายหนุ่มที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เวลาเฟิงหานชวนจริงจัง สายตาที่แน่วแน่ของเขานั้นไม่สามารถหลอกใครได้ ดังนั้นเป๋าฮวนจึงยืนยันได้ว่าเฟิงหานชวนไม่ได้โกหกจริงๆ
คุณตาให้เขาดูแลตัวเองจริงๆเหรอ?
เป๋าฮวนไม่ได้ตอบ แต่หันศีรษะและมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอเห็นคุณตาเป๋าเยี่ยนยืนถือไม้เท้าอยู่ไม่ไกล ที่ที่คุณตายืนอยู่สามารถมองเห็นหน้าต่างตรงนี้ได้
ขณะที่เธอหันศีรษะ เธอกับคุณตามองตากันพอดี และคุณตาก็มองดูเธอตลอด
เป๋าฮวนสงบลงอย่างไม่ง่าย ดวงตาของเธอก็แดงขึ้นอีก เห็นแค่คุณตายกมือขึ้นและโบกมือให้เธอ
เธอก็รีบโบกมือให้คุณตาทันที
ก็ไม่รู้ว่าทั้งสองคนโบกมือกันนานเท่าไร จนกระทั่งพวกเขามองไม่เห็นกันและกัน เพราะเครื่องบินบินขึ้นไปกลางอากาศแล้ว
เป๋าฮวนหันศีรษะและมองไปที่เฟิงหานชวนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามและมองดูตัวเองตลอด ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เธอก้มศีรษะลง ใช้มือเช็ด แล้วคลุมทั้งตัวด้วยผ้าห่ม รวมทั้งใบหน้าของเธอด้วย
“การร้องไห้ ไม่มีอะไรต้องอาย ไม่ต้องปิดบัง” เสียงทุ้มต่ำของชายผู้นั้นดังขึ้นช้าๆ
เป๋าฮวนรู้อยู่แล้วว่าเฟิงหานชวนกำลังพูดกับเธอ เธอถอนหายใจ ดึงผ้าห่มออกแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย: “คุณตาคุยกับคุณครู่ใหญ่ ยังพูดเรื่องอื่นอีกไหม?”
“อืม” เฟิงหานชวนตอบ
เป๋าฮวนมองเขา รอคอยคำพูดที่เขาจะพูดต่อไป แต่อีกฝ่ายไม่ยอมเปิดปากพูดสักที
“อืมอะไร!” คุณพูดสิ! เธอร้อนใจ
“ฮวนฮวน ในช่วงสามปีนี้ อารมณ์ร้อนของคุณเพิ่มขึ้นไม่น้อย” เฟิงหานชวนหัวเราะออกมา
เป๋าฮวน : “……”
ใช่ ตอนนี้เธอเป็นคนเจ้าอารมณ์จริงๆ
“คุณพูดประเด็นสำคัญได้หรือเปล่า?” เป๋าฮวนจ้องด้วยดวงตาสีแดงคู่หนึ่งและพูดอย่างทนไม่ไหว
“ได้” เฟิงหานชวนพยักหน้าและยิ้มอย่างสงบ: “แต่ว่าคุณต้องเตรียมใจไว้ให้ดี”
“เตรียมใจ?” สีหน้าของเป๋าฮวนดูไม่ได้ในทันใด
หรือว่าร่างกายของคุณตาไม่ไหวแล้ว? แต่เขาไม่กล้าบอกตัวเธอเอง ดังนั้นให้เฟิงหานชวนดูแลเธอเป็นการส่วนตัว?
ในชั่วพริบตาใบหน้าของเธอซีดไม่มีเลือด
“ไม่ได้ ฉันไม่ถ่ายทำแล้ว ฉันจะกลับไป!” เป๋าฮวนลุกขึ้นจากที่นั่งด้วยความงุนงง กำลังคิดที่จะไปหากัปตัน
ในเวลานี้ ข้อมือของเธอถูกข้อมือใหญ่อันอบอุ่นจับไว้ และทันทีที่ฝ่ายตรงข้ามใช้แรง รวมถึงเครื่องบินกำลังบินขึ้น เป๋าฮวนก็ล้มลงทันที
หลังจากนั้น ล้มลงสู่อ้อมกอดอันอบอุ่น
เธอหลับตาลงโดยไม่รู้ตัว และเมื่อเธอลืมตาขึ้นเธอก็ได้พบกับดวงตาที่มืดคล้ำลึกล้ำของเฟิงหานชวน ราวกับว่าคนทั้งคนถูกดูดเข้าไปในวังวนลึกนั้น
ในเวลานี้ประตูเปิดออกพอดี จิ่งเหลิ่งยกน้ำส้มสองแก้วไว้ในมือและกำลังจะเดินเข้าไป จู่ๆก็เห็นฉากที่ทั้งสองคนกอดกัน
เขาเอามือข้างหนึ่งปิดตาทันทีแล้วรีบพูดว่า: “ผมขอโทษคุณหนูใหญ่ ผมไม่ได้ตั้งใจจะรบกวนพวกคุณ ผมจะไปเดี๋ยวนี้”
พูดแล้ว จิ่งเหลิ่งก็ปิดประตูเครื่องบินและกลับไปที่ห้องโดยสารห้องถัดไป
เป๋าฮวนกระพริบตา: “……”
แต่ว่าเธอตกตะลึงแค่วินาทีเดียว ก็นึกถึงหัวข้อที่ยังคุยไม่จบเมื่อครู่ เธอคว้าคอเสื้อของเฟิงหานชวนทันทีและถามร้อนใจว่า: “คุณตาเป็นอะไรกันแน่?”
“เขาสบายดี สุขภาพแข็งแรง ไม่มีอะไรผิดปกติ” เมื่อเฟิงหานชวนรู้ว่าเป๋าฮวนเข้าใจผิด ก็อธิบายสองสามประโยค
“แล้วทำไมคุณถึงบอกว่าฉันต้องเตรียมใจให้พร้อม?” เป๋าฮวนขมวดคิ้วแน่นไม่รู้ว่าทำไม
“เตรียมใจไว้ให้ดี ไม่เกี่ยวกับคุณตาของคุณ แต่เกี่ยวกับ……ผม” ริมฝีปากของเฟิงหานชวนขดขึ้นเล็กน้อยด้วยรอยยิ้มที่อธิบายไม่ได้บนใบหน้า
เป๋าฮวน: “?”
“เกี่ยวกับคุณ? เกี่ยวอะไรกับคุณ?” เธอดูมึนงง แต่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
อย่างน้อยคุณตาก็สบายดี เมื่อครู่เธอตกใจแทบตาย ยังนึกว่าคุณตาป่วยหนักแล้วไม่ได้บอกเธอ
“คุณตาบอกว่า ถ้าผมตามจีบคุณได้ เขาไม่คัดค้านเราอยู่ด้วยกัน”
หลังจากเป๋าฮวนฟังชายหนุ่มพูดจบ สองตาตกตะลึง เกือบจะสงสัยว่าตัวเองได้ยินผิดหรือเปล่า?
อย่างไรก็ตามเธอได้ยินไม่ผิด
“เป็นไปไม่ได้ คุณตาไม่คัดค้าน? คุณฝันอยู่สินะ! คุณโกหกฉัน!” เป๋าฮวนจ้องเขม็งไปที่เฟิงหานชวนโดยตรง
“ผมไม่ได้โกหกคุณ เขาไม่ได้ห้ามผมตามจีบคุณ แต่……” สีหน้าของเฟิงหานชวนหนักอึ้ง รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาหายไป เปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมา
เป๋าฮวนขมวดคิ้วและถามด้วยความสงสัยว่า: “แต่ว่าอะไร?”
จู่ๆในใจเธอ “ตึกตึก” หรือว่าคุณตารู้เรื่องที่เธอเป็นคนเริ่มอะไรอะไรกับเฟิงหานชวน?
