เป๋าฮวนเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น
เธอไม่รู้ว่าจะตอบเฟิงหานชวนอย่างไร เธอไม่รู้จริงๆ
เธอเพียงมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความงุนงง ไม่ได้พูดหรือทำอะไรทั้งนั้น
“ฮวนฮวน…ผมทำให้คุณตกใจใช่ไหม ผมขอโทษ ขอโทษจริงๆ…” เฟิงหานชวนเห็นสีหน้าของเป๋าฮวนแปลกไป เธอดูตื่นตระหนกตกใจเล็กน้อย
เขากังวลว่าสถานการณ์ของเขาในตอนนี้จะทำให้เป๋าฮวนกดดัน และทำให้เป๋าฮวนอึดอัด เขากังวลว่าเป๋าฮวนจะจากเขาไปเพราะเหตุนี้
“ฮวนฮวน คุณวางใจเถอะ ผมจะไม่บังคับคุณแล้วจริงๆ ผมแค่หวังว่าคุณจะให้โอกาสผมได้อยู่ข้างๆ คุณ” ดวงตาสีดำสนิทลึกล้ำของเฟิงหานชวนค่อยๆ หลุบลง เสียงของเขาเบาลงเล็กน้อย เขาเอ่ยเสริมเสียงเบาขึ้นมาอีกหนึ่งประโยค “แม้จะเป็นเพียงคนที่ตามจีบคุณก็ตาม”
เป๋าฮวนขมวดคิ้ว ประโยคนี้ราวกับหินก้อนใหญ่ที่กดทับหัวใจของเธอ
“อาหาน…ความจริงแล้ว…” เธอพึมพำ
วินาทีต่อมา ยังไม่ทันพูดจบ เธอก็ถูกชายหนุ่มขัดจังหวะเสียก่อน เธอเห็นสีหน้าของชายหนุ่มตรงหน้าดูตกใจเล็กน้อย ราวกับไม่อยากจะเชื่อแบบนั้น
“มีอะไรเหรอ คุณ…ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า” เป๋าฮวนรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที เธอรู้สึกว่าเฟิงหานชวนดูแปลกไปเล็กน้อย
“ฮวนฮวน เมื่อกี้คุณเรียกผมว่าอะไรนะ” เฟิงหานชวนเหมือนจะกลั้นรอยยิ้มเอาไว้ แล้วถามอย่างระมัดระวัง “ชื่อนั้น คุณ…เรียกอีกครั้งได้ไหม”
ทันใดนั้น เป๋าฮวนก็กลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง เมื่อสักครู่เธอเผลอเรียกชื่อ “อาหาน” ออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
“อาหาน ต่อไปฉันเรียกคุณแบบนี้ก็ได้” เป๋าฮวนรู้สึกว่าตัวเองได้ปล่อยวางเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นแล้ว
ดังนั้น เธอจึงไม่เกลียดชังเฟิงหานชวนแล้ว ชื่อนี้ต้องมีปัญหาอะไรอีกเหรอ
ไม่จำเป็นต้องมีปัญหาอะไรแล้ว
“ฮวนฮวน ผม…ผมดีใจจริงๆ นี่เป็นชื่อเรียกระหว่างเราสองคน ตอนนี้คุณยอมเรียกผมแบบนี้แล้ว…” ท่าทางระงับความตื่นเต้นของเฟิงหานชวน ทำให้เขาวางตัวผิดปกติไป
“คุณ คุณอย่าตื่นเต้นนักเลย” เป๋าฮวนเกาศีรษะ เธอเม้มริมฝีปากและกล่าวว่า “ฉันเรียกตามมารยาทน่ะ”
“มารยาท?” เฟิงหานชวนไม่เข้าใจ
“คุณดูสิ คุณแก่กว่าฉันตั้งเก้าปีนะ แก่กว่าฉันมากเลย คุณเป็นรุ่นอาของฉันแล้ว ฉันมักจะเรียกคุณว่าเฟิงหานชวน เหมือนฉันไม่ได้รับการสั่งสอนเลย!” เป๋าฮวนยกมือสองข้างกุมแก้มตัวเอง ก่อนจะกล่าวต่ออย่างจริงจังว่า “แต่ว่า คุณก็เป็นอดีตสามีของฉัน ฉันเรียกคุณว่าคุณอาก็ดูไม่ค่อยเหมาะสม ฉันก็เลยเรียกคุณว่าอาหาน ตอนนี้เราสองคนนับได้ว่าเป็นเพื่อนกันครึ่งหนึ่งแล้ว”
“คุณอา?” ใบหน้าของเฟิงหานชวนมืดครึ้มลงทันที ใบหน้าดีอกดีใจเมื่อสักครู่ดูเหมือนจะหายวับไปทันที
เป๋าฮวนดูออกว่าเฟิงหานชวนโกรธมาก แต่สิ่งที่เธอพูดคือความจริงนะ!
เขาแก่กว่าเธอตั้งเก้าปี เฟิงเฉินเหยี่ยนและเฟิงหย่าเป็นรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอ แม้ว่าเธอจะอายุน้อยกว่าพี่น้องสองคนนั้น แต่เฟิงหานชวนก็เป็นคนรุ่นอาของเธอ
“ถ้าคุณไม่รังเกียจที่ฉันเรียกคุณว่าคุณอา ฉันเรียกคุณว่าคุณอาก็ได้นะ คุณอา~” จู่ๆ เป๋าฮวนก็อยากหยอกล้อ เธอจงใจเย้าเฟิงหานชวนเล่น
“เป๋าฮวน!”
มุมปากของเฟิงหานชวนกระตุกขึ้น ก่อนตะโกนว่า “ห้ามเรียกผมว่าคุณอา!”
“คุณอา คุณอา ฉันจะเรียกคุณว่าคุณอา คุณอาเฟิง คุณอาเฟิง…” เป๋าฮวนแลบลิ้นราวกับเด็กน้อยที่จงใจซุกซน แลบลิ้นปลิ้นตาใส่เฟิงหานชวน แล้วรีบวิ่งหนีไป
ทันใดนั้น แผ่นหลังของเธอก็แนบติดกับแผงอกอุ่นร้อนของชายหนุ่ม
