“เฟิงหานชวน คุณมาที่นี่ได้ยังไง?”
เป๋าฮวนเดินไปที่ข้างโต๊ะของเฟิงหานชวน ขมวดคิ้วและเท้าเอวแล้วถามอย่างไม่พอใจ
เดิมเธอคิดว่าเฟิงหานชวนจะใจดีพาเธอไปส่ง แต่คิดไม่ถึงว่าเฟิงหานชวนจะสะกดรอยตามมาที่ร้านหม้อไฟ
นี่เป็นการสะดกรอยตาม นี่คือการเฝ้าสังเกต!
เมื่อถูกหญิงสาวจับได้ต่อหน้า เฟิงหานชวนเกลียดตัวเองที่ปกปิดอีกต่อไปไม่อยู่ แต่ว่าเขาไม่เสียใจ
ถูกเห็นเข้าก็ถูกเห็นเข้า เขาเป็นคนซื่อตรงและเปิดเผย
“ฮวนฮวน ผมแค่มาทานอาหารที่นี่” เขาอธิบายอย่างใจเย็น
“คุณคิดว่าฉันจะเชื่อไหม?” ใบหน้าเป๋าฮวนเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ
“ในเมื่อคุณอยากเข้าใจผิด ผมก็ช่วยอะไรไม่ได้” เฟิงหานชวนยืนขึ้นเผชิญหน้ากับเธอแล้วถามว่า: “ฮวนฮวน ถ้าคุณไม่ได้มาหาผม เมื่อครู่ผมรบกวนพวกคุณหรือเปล่า”
เป๋าฮวน : “……”
ดูเหมือนว่าไม่มีรบกวน
“อะแฮ่ม แม้ว่าคุณจะไม่ได้รบกวน แต่คุณกำลังเฝ้าดูฉันอยู่! ไม่อย่างนั้นคุณต้องมาทานที่นี่ให้ได้?” เป๋าฮวนไม่เชื่อสิ่งที่เฟิงหานชวนพูดเลย
“ร้านนี้รสชาติดีมาก ผมบังเอิญส่งคุณมา ก็เลยทานอาหารเย็นที่ร้านนี้ มีปัญหาอะไรไหม?” เฟิงหานชวนพูดอย่างชอบธรรม
เป๋าฮวน : “……”
ดูเหมือนว่าไม่มีปัญหา
ทันใดนั้นเธอก็หัวเสีย
แม้ว่าเฟิงหานชวนจะไม่ได้รบกวน ทานหม้อไฟที่นี่ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่เขาต้องอยู่ทานหม้อไฟที่นี่ เพื่อความสะดวกในการเฝ้าตามดูเธอแน่ๆ
“ประธานเฟิงพบกันอีกแล้ว” ในขณะนั้นเวินซือเหยี่ยนก็เดินมาและเริ่มเป็นคนทักทายเฟิงหานชวน และยื่นมือขวาของตัวเองออกมา
เฟิงหายชวนเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา ไม่ได้ตอบหรือจับมือกับเขา
เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีมารยาท เป๋าฮวนก็หยิกแขนของเขาและสั่งสอนว่า “คนเขาทักทายคุณ ทำไมคุณถึงไม่สนใจ? เฟิงหานชวน คุณไม่มีมารยาทเลย”
เฟิงหานชวนเบ้ปาก：“……”
สมควรตาย!
ผู้หญิงคนนี้ให้ความสำคัญกับเวินซือเหยี่ยนมากขนาดนี้หรือ?
เขาแค่เพิกเฉยต่อคำทักทายของเวินซือเหยี่ยน เป๋าฮวนก็รู้สึกเห็นใจ?
“ฮวนฮวน ไม่เป็นไร ประธานเฟิงเย็นยะเยือกมาตลอด ผมเตรียมใจไว้แล้ว” เวินซือเหยี่ยนดึงมือกลับ แล้วยิ้มเจื่อนๆ
เฟิงหานชวนรับรู้ถึงการยั่วยุในคำพูดของเขา และเขาเยาะเย้ย “ประธานเวินนี่ว่างมากจริงๆ เป็นประธานที่สง่างาม เขาอธิบายสคริปต์ด้วยตัวเอง”
“ประธานเฟิง ฮวนฮวนเป็นเพื่อนของผม ตระกูลเป๋าก็เป็นคนรู้จักของตระกูลเวินเรา ดังนั้นฮวนฮวนจึงมีความสำคัญกับผมมาก และผมต้องการความช่วยเหลือจากฮวนฮวน ดังนั้นก็ต้องคุยต่อหน้ากันเป็นอย่างดี” เวินซือเหยี่ยนยังคงยิ้มเจื่อนๆ ที่มุมปาก ซึ่งดูแล้วอ่อนโยนและสง่างามมาก
อย่างไรก็ตาม เฟิงหานชวนตระหนักถึงความก้าวร้าวในคำพูดของเขา
เวินซือเหยี่ยนกำลังอวดดี ตระกูลเวินและตระกูลเป๋าเป็นเพื่อนกัน ตระกูลเป๋ายืนอยู่ข้างเขา และเขาชอบฮวนฮวน นี่คือจุดที่สำคัญ
เฟิงหานชวนรู้สึกหงุดหงิด สีหน้าของเขาดูหม่นหมองยิ่งกว่าเดิม
“ในเมื่อประธานเฟิงมาคนเดียว ถ้าคุณไม่รังเกียจ ทำไมไม่อยู่ด้วยกันหล่ะ?” เวินซือเหยี่ยนเป็นคนเชิญเอง
ตอนนี้เขาเข้าใจสิ่งหนึ่ง นั่นคือเป๋าฮวนไม่ได้ยอมรับเฟิงหานชวน ไม่อย่างนั้นตอนนี้ก็จะไม่มีสถานการณ์แบบนี้
เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เฟิงหานชวนกำลังตามจีบเป๋าฮวน แต่เป๋าฮวนไม่มีท่าทีเห็นด้วย
ถ้ายังงั้น ตัวเองก็ยังมีโอกาส
“ได้” เฟิงหานชวนเห็นด้วยโดยไม่ลังเล
เป๋าฮวนที่อยู่ข้างๆ: “???”
ผู้ชายสองคนนี้กำลังทำอะไรกัน?
ไม่คิดจะถามเธอหรือ?
……เฮ้ย!
“พวกคุณสองคนควรทำอะไร ก็ทำเถอะ ฉันไปเข้าห้องน้ำ” เป๋าฮวนหันหัวอย่างหมดคำพูดและเดินไป
เรื่องนี้จบลงแล้ว เธอจะไล่เฟิงหานชวนออกไปก็ใช่เรื่อง ทานด้วยกันก็ทานด้วยกันเถอะ
เมื่อเธอกลับมา พนักงานเสิร์ฟก็เชิญเธอไปที่โต๊ะกลมเล็กๆอีกโต๊ะ เฟิงหานชวนและเวินซือเหยี่ยนนั่งอยู่ที่นั่น ต่างคนต่างหันไปคนละทิศ
เป๋าฮวนนั่งลงในด้านที่พวกเขาปล่อยให้ว่าง และตำแหน่งของทั้งสามคนกลายเป็นรูปทรงสามเหลี่ยม
มีบรรยากาศที่ค่อนข้างละเอียดอ่อน
“ซือเหยี่ยน ขอฉันดูเนื้อเรื่องก่อน หากมีตรงไหนที่ฉันไม่เข้าใจ ฉันจะถามคุณอีกครั้ง” เป๋าฮวนยังคงพูดกับเหวินซือเหยี่ยนอย่างสุภาพ
“ได้” เวินซือเหยี่ยนยิ้มพร้อมพยักหน้าแล้วพูดว่า “ทานอะไรหน่อยก่อนเถอะ ทานไปดูไปด้วยก็ได้ ไม่ต้องรีบ”
พูดแล้วเขาใช้ตะเกียบกลางคีบอาหารร้อนๆให้เป๋าฮวน
เฟิงหานชวนหรี่ตาลงเล็กน้อย เขาอารมณ์เสียกับการกระทำของเวินซือเหยี่ยน นึกไม่ถึงเลยว่าจะยั่วยุแบบนี้ต่อหน้าเขา
“ขอบคุณ” เป๋าฮวนยังคงขอบคุณเขาอย่างสุภาพ และหยิบตะเกียบขึ้นมา หยิบเนื้อชิ้นหนึ่งเข้าปากทาน
สีหน้าของเฟิงหานชวนยิ่งหมอง เป๋าฮวนไม่เพียงแต่ไม่ปฏิเสธ ยังทานอาหารอีกด้วย
อารมณ์ของเขามืดมิดเกินไปแล้ว และดวงตาของเขาจ้องไปที่ชายหนุ่มตรงข้าม
เวินซือเหยี่ยนสังเกตเห็นแววตาและสีหน้าของเฟิงหานชวน เขาหัวเราะเบาๆ และจงใจพูดว่า: “ประธานเฟิง ทำไมคุณไม่ทาน? ไม่ถูกปากคุณหรือ?”
“ฮวนฮวน ผมอยากทานเนื้อวัว” เฟิงหานชวนไม่สนใจคำพูดของเวินซือเหยี่ยน แต่หันไปมองเป๋าฮวนและพูดกับเธอ
เป๋าฮวนกำลังเคี้ยวเนื้อในขณะที่ดูเนื้อเรื่องในมือ เธอเงยหน้าขึ้นเผชิญกับสายตามของเฟิงหานชวนปรากฏเครื่องหมายคำถามขึ้นสามอันต่อหน้าเธอ
เป๋าฮวน: “???”
“โอ้ คุณอยากทานก็ทานสิ” เธอพยักหน้าด้วยสีหน้างุนงง แล้วมองเนื้อเรื่องต่อ
สีหน้าของเฟิงหานชวนคล้ำหมอง เขายิ่งพูดอย่างตรงไปตรงมา: “ฮวนฮวน คุณคีบให้ผมทานหน่อย”
เป๋าฮวน: “???”
เธอเงยหน้าขึ้นอีกครั้งและมองไปยังชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ สงสัยว่าสมองเฟิงหานชวนถูกลาเตะหรือเปล่า?
“ฮวนฮวน ผมอยากทานเนื้อชิ้นนั้นในชามของคุณ” เฟิงหานชวนพูดต่อโดยไม่ย่อท้อ
“……” เป๋าฮวนมองหม้ออีก จากนั้นก็มองเฟิงหานชวนและพูดด้วยท่าทางงุนงง: “ในหม้อก็มีนี่!”
“ฮวนฮวน ฉันแค่อยากทานในชามของคุณ ผมแค่อยากทานที่คุณคีบให้ผมเท่านั้น” เฟิงหานชวนรู้สึกว่าตัวเองไม่รู้ว่าคำว่า “หนังหน้า” สองคำนี้เขียนอย่างไรแล้ว
เป๋าฮวน: “???”
เรื่องบ้าอะไร!
อาการป่วยของเฟิงหานชวนกำเริบหรือเปล่า?
เห็นลักษณะตกใจของเป๋าฮวน เฟิงหานชวนไม่ลังเลและเกือบจะบีบคั้นทุกฝีก้าว: “ฮวนฮวน ผมอยากทาน”
เป๋าฮวนรู้สึกว่าเฟิงหานชวนไม่เคยแปลกประหลาดขนาดนี้ และกังวลว่าอาการป่วยเขากำเริบขึ้น ดังนั้นจึงรีบคีบเนื้อชิ้นหนึ่งในชามตัวเองแล้วโยนมันลงในชามของเฟิงหานชวน
เธอรีบพูดว่า: “นี่ ทานสิ ทานสิ”
เฟิงหานชวนมองลงไปที่ชิ้นเนื้อวัวในชาม ยกมุมปากขึ้น อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ แล้วหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบชิ้นเนื้อเข้าปาก
จากนั้นเขาก็มองเวินซือเหยี่ยนที่ฝั่งตรงข้ามอย่างยั่วยุ
เวินซือเหยี่ยนมีรอยยิ้มอ่อนโยนที่มุมปากมาตลอด แต่มันหายไปในทันที และมีความเศร้าอยู่ในใจ
ตอนนี้คิดไม่ถึงว่าเขาจะอิจฉาเฟิงหานชวนขึ้นมา
ถ้าตัวเขาพูดแบบนี้กับเป๋าฮวน เป๋าฮวนคงไม่คีบอาหารเขา
“เฟิงหานชวน คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?” เป๋าฮวนมองดูเฟิงหานชวนที่แอบหัวเราะอยู่ แล้วรีบยื่นมือออกไปเขย่าไหล่และถามอย่างเป็นห่วง
“หือ?” ขณะที่เฟิงหานชวนหันศีรษะและมองเธอ แววตาของเขาอ่อนลงทันที เขายิ้มและพูดอย่างแผ่วเบา: “ผมไม่เป็นไรอยู่แล้ว”
“ฮวนฮวน มีคุณอยู่ ผมไม่เป็นอะไรหรอก”
