“อ่า….?”
เฟิงเฉินเหยี่ยนอ้าปากค้าง ตาทั้งสองข้างเบิกกว้าง อยู่ในอาการตื่นตกใจในคำพูดที่เฟิงหานชวนพูดออกมา
ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น เขาก็พูดขึ้นเสียงดังว่า : “พระเจ้า! อาสามโคตรเจ๋งเลย! อาเก่งมาก!”
“เรื่องของฉัน ไม่ต้องให้นายมาสนใจหรอก” เฟิงหานชวนทิ้งท้ายด้วยประโยคนี้ จากนั้นก็เปิดประตูและเดินออกจากห้องไป
ในตอนที่กลับมาในห้องนอนนั้น เป๋าฮวนก็หายตัวไปแล้ว เฟิงหานชวนกังวลใจ จึงรีบวิ่งลงไปชั้นล่างทันที
เมื่อเห็นแม่บ้านหลี่ผ่านตรงหน้าบันได เขาก็รีบคว้าตัวแม่บ้านหลี่ไว้ และถามด้วยความร้อนใจทันทีว่า : “แม่บ้านหลี่ เห็นฮวนฮวนไหมครับ?”
“ฮวนฮวน ไม่เห็นนี่คะ คุณชายสามพาเธอขึ้นไปชั้นบนไม่ใช่เหรอคะ?” แม่บ้านหลี่ตกอยู่ในอาการอึ้งงัน เธออายุตั้งขนาดนี้แล้ว ยังไม่เคยเจอเรื่อง “กลับชาติมาเกิดใหม่” เลยสักครั้ง
“ทำไม? ฮวนฮวนหายตัวไปเหรอ?” เฟิงเหลยถิงได้ยินที่เฟิงหานชวนถามแม่บ้านหลี่ จึงรีบเดินมาหาและเอ่ยถามขึ้นทันที
“พ่อ พ่อเห็นฮวนฮวนไหม?” สีหน้าของเฟิงหานชวนกังวลมาก และร้อนใจอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่เห็น พ่ออยู่ในห้องรับแขกตลอด ไม่เห็นฮวนฮวนออกไปไหนนี่!” เฟิงเหลยถิงเองก็งุนงงไม่แพ้กัน จากนั้นก็หันไปถามคนที่นั่งอยู่บนโซฟาฝั่งนั้น : “พวกเธอเห็นฮวนฮวนไหม?”
เฟิงเจิ้งหมิงและเฟิงเจิ้งซวินสองพี่น้องกลับไปแล้วเพราะเรื่องที่บริษัท ภรรยาของเขาซ่งหวั่นโหรวและหลินเจินจึงนั่งพูดคุยและดื่มชากับนายท่านอยู่บนโซฟาฝั่งนั้น
ซ่งหวั่นโหรวและหลินเจินพร้อมใจกันส่ายหน้า ซ่งหวั่นโหรวได้ตอบกลับไปว่า : “เมื่อกี้ฉันก็ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าใครเลยนะ และไม่เห็นฮวนฮวนลงมาด้วย! ยังอยู่ชั้นบนรึเปล่า?”
เมื่อนึกขึ้นได้ว่าโซฟาที่พวกเธอนั่งหันหลังให้กับประตูห้องรับแขก ดังนั้นถ้าเป๋าฮวนจะแอบออกไปแบบเงียบ ๆ ก็ไม่มีใครสังเกตเห็น
เมื่อคิดได้ สีหน้าของเฟิงหานชวนก็เปลี่ยนไป เธอไม่อยากอยู่ข้างกายของเขาจริง ๆ ใช่ไหม? ถึงได้หนีไปไม่บอกสักคำแบบนี้?
เขาพุ่งตัวออกจากห้องรับแขก และเห็นว่าประตูใหญ่ยังคงปิด จู่ ๆ ก็คิดได้ว่าเฉินฮวนฮวนในอดีตมักจะชอบไปนั่งชิงช้าในลานกว้างอยู่บ่อย ๆ ดังนั้นเฟิงหานชวนจึงรีบวิ่งไปยังภูเขาเทียมฝั่งนั้น
เขาได้ยินเสียงผู้หญิงดังมาจากฝั่งนั้น แต่เห็นแค่เพียงเฟิงหย่าและหลีซืออวิ๋นที่นั่งแกว่งชิงช้าอยู่ เฟิงหานชวนเย็นสะท้านไปทั่วทั้งใจ
“อาสาม อามาได้ยังไงคะ?” เฟิงหย่าเห็นเฟิงหานชวนเดินมา จึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย : “อามาขอโทษพี่อวิ๋นใช่ไหม?”
“เห็นฮวนฮวนไหม?” ในสายของเฟิงหานชวนมีแค่เป๋าฮวนเพียงคนเดียว
“เฉินฮวนฮวน? ไม่เห็นนะ! เธอไม่ได้มาหาเราสักหน่อย!” เฟิงหย่าส่ายหน้าอย่างอึ้งงัน
หลีซืออวิ๋นเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง : “หานชวน เกิดอะไรขึ้น? นายตามหาฮวนฮวน ฮวนฮวนหายตัวไปเหรอ?”
“พวกเธอนั่งเล่นต่อเถอะ ฉันจะไปตามหาเธอ” เฟิงหานชวนทิ้งท้ายด้วยประโยคนี้ จากนั้นก็วิ่งไปยังทิศทางของประตูใหญ่ทันที
ในขณะที่เขากำลังจะเปิดประตู ตั้งใจจะข้ามถนนไปตามหาเป๋าฮวนนั้น ก็ได้ยินเสียงที่อ่อนโยนดังขึ้น : “เฮ้ เฟิงหานชวน ฉันอยู่นี่!”
เฟิงหานชวนหมุนตัวกลับไปด้วยท่าทางตัวแข็งทื่อ และก็เห็นเงาคนท่าทางอ้อนแอ้นที่เจิดจรัสอยู่ใต้แสงอาทิตย์บนระเบียงชั้นสอง เธอยกมือขึ้นและโบกมือไปทางเขา
เขารู้สึกโล่งใจ ราวกับได้รับการช่วยเหลืออย่างทันท่วงที
เฟิงหานชวนรีบวิ่งไปยังห้องรับแขกโดยไม่คิดอะไร จากนั้นก็ตรงขึ้นไปชั้นบน กลับไปยังห้องนอนของตัวเอง
หลังจากที่ปิดประตู เขาก็ก้าวเท้าไปยังระเบียง เป๋าฮวนหันกลับมาพอดี และเห็นเฟิงหานชวนเดินเข้ามาหาตัวเอง
วินาทีต่อจากนั้น ยังไม่ทันที่เธอจะเอ่ยปาก ผู้ชายคนนี้ก็เข้ามาสวมกอดเธอแน่น ออกแรงกระชับกอดให้แน่นมากกว่าเดิม
ปฏิกิริยาแรกของเป๋าฮวนก็คือ เฟิงหานชวนป่าเถื่อนมาก ทุกครั้งที่กอดเธอ เหมือนจะฆ่าเธอให้อย่างไรอย่างนั้น!
“เฮ้ เฟิงหานชวน ครั้งต่อไปถ้าคุณยังกอดฉันแบบนี้อีก ฉันจะไม่ให้คุณกอดแล้ว!” เป๋าฮวนเม้มปาก ก่อนจะพูดแขวะออกไปอย่างหมดแรง
ถ้าเฟิงหานชวนอยากกอดเธอ เธอก็คงจะต้านไม่ไหว ถึงอย่างไรเรี่ยวแรงของเธอก็ยังน้อยกว่าเขามาก
ดังนั้น เธอทำได้แค่ขู่เขา ถ้าอยากกอดก็ได้ แต่ต้องเบาลงกว่านี้!
“ฮวนฮวน ผมตกใจหมดเลย คุณทำผมตกใจจริง ๆ …..” เฟิงหานชวนปล่อยตัวเป๋าฮวน มือทั้งสองข้างจับไหล่ของผู้หญิงตรงหน้าไว้แน่น สีหน้าซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด
“ทำคุณตกใจ?” เป๋าฮวนกะพริบตาด้วยความอึ้งงัน
