“หา?” จู่ ๆ เป๋าฮวนก็งงไปหมด
แถมงงมากกว่าเมื่อกี้เยอะ
วุ่นวายอยู่ตั้งนาน ทำไมเธอถึงได้กลายเป็นภรรยาของเฟิงหานชวนแล้ว?
ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกัน? เฟิงหานชวนเล่นตลกเหรอ?
สีหน้าของเป๋าเยี่ยนเปลี่ยนไป เขาไม่ได้พูดอะไร แต่กลับอยากจะรอให้หลานสาวของตัวเองเอ่ยปากก่อน
ขณะเดียวกัน คำพูดโต้แย้งของเป๋าฮวนก็ตามมาติด ๆ “เฟิงหานชวน คุณช่วยชัดเจนหน่อย ตอนนี้ฉันคือเป๋าฮวน ไม่ใช่เฉินฮวนฮวน”
“ที่ประเทศฮัว เฉินฮวนฮวนได้ตายไปแล้ว ดังนั้นตอนนี้คู่สมรสของคุณเสียชีวิตแล้ว คุณไม่มีภรรยาแล้ว โอเค?”
เป๋าฮวนเกลียดวิธีการครอบงำแบบนี้ของเฟิงหานชวน เหมือนกับจะให้เธอตกเป็นของตัวเองโดยไม่สนใจใด ๆ ทั้งสิ้น อีกอย่างก่อนหน้านี้ไม่เคยเจรจากับเธอมาก่อน ว่าจะคุยเรื่องพวกนี้กับคุณตาของเธอ
ดังนั้นตอนนี้เป๋าฮวนโมโหนิดหน่อย
ฟังข้ออ้างของเป๋าฮวน อันที่จริงเฟิงหานชวนเดาได้ตั้งนานแล้วว่าเธอจะพูดแบบนี้ ที่เขาทำกระทันหันแบบนี้ บางทีอาจจะเป็นเพราะเขาต้องการเผยต่อหน้าเป๋าเยี่ยนว่าตัวเองไม่อาจลืมเป๋าฮวนได้
ที่สำคัญไปกว่านั้นคือ เขาอยากจะบอกเป๋าฮวนว่าเขาไม่มีทางยอมแพ้
“ผมเข้าใจ” เฟิงหานชวนตอบสามคำอย่างง่ายดาย
เห็นเฟิงหานชวนไม่ได้โต้แย้งตนเอง แต่กลับพยักหน้าตอบรับอย่างง่ายตาย ความโมโหที่เป๋าฮวนมีอยู่เมื่อครู่ก็หายไปในทันที
เธอคิดว่าเฟิงหานชวนหุนหันพลันแล่นแค่ชั่วคราวเท่านั้น เธอเม้มปาก แล้วพูด “ในเมื่อคุณเข้าใจก็ดีแล้ว ฉันก็ไม่อยากพูดอะไรเยอะแยะ”
“ครับ” เฟิงหานชวนพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็มองไปทางเป๋าเยี่ยน พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด “รบกวนเวลาพวกคุณทานอาหารเลยครับ”
“นั่งลงเถอะ ทานอาหารกลางวันกันต่อ” เป๋าเยี่ยนก็แค่พยักหน้าเบา ๆ
…
เริ่มทานอาหารกลางวันต่อ แต่ทั้งสามคนก็ไม่มีใครพูดอะไรอีก
บรรยากาศวังเวงเป็นพิเศษ
เป๋าฮวนไม่ค่อยชินกับการทานอาหารที่เงียบขนาดนี้ เธอไม่ชินกับการทานอาหารในบรรยากาศที่น่าอึดอัดแบบนี้
เธอคิดได้ถึงสายที่เวินซือเหยี่ยนโทรมา เธอกระแอมเล็กน้อย แล้วหันหน้าไปทางเป๋าเยี่ยน เรียกขึ้นเสียงเบา “คุณตาคะ”
เป๋าเยี่ยนวางตะเกียบลง มองไปที่เป๋าฮวนเช่นเดียวกัน ใบหน้าเผยรอยยิ้มบาง ๆ ถามขึ้น “หนูอยากพูดอะไรกับตา?”
เป๋าเยี่ยนแทบจะยอมเป๋าฮวนทุกอย่าง ตามใจเธอเป็นอย่างมาก
“คุณตาคะ คือว่า…เมื่อกี้ตอนที่ลงไปด้านล่าง หนูได้รับสายของเวินซือเหยี่ยน หลานชายคนนั้นของคุณเวินเจี้ยนกัวที่เป็นเพื่อนของคุณตาค่ะ”
“อ๋อ ตารู้แล้ว เขาโทรหาหนูทำไม?” เป๋าเยี่ยนสงสัยขึ้นมา
จากนั้น เฟิงหานชวนที่อยู่ตรงข้ามเป๋าฮวนก็วางตะเกียบลงเช่นกัน โดยเฉพาะเมื่อได้ยินคำพูดเมื่อครู่ของเป๋าฮวน เขาหน้าเขียวหน้าดำเป็นอย่างมาก
เมื่อคิดได้ว่าเวินซือเหยี่ยนคือหลานชายของเพื่อนของนายท่านเป๋า เฟิงหานชวนรู้สึกว่าด้านความสัมพันธ์ เขาก็แพ้แล้ว
อย่างน้อย ถ้าหากเขากับเวินซือเหยี่ยนจีบเป๋าฮวนพร้อมกัน เป๋าฮวนจะต้องยืนอยู่ด้านของเวินซือเหยี่ยนอย่างแน่นอน
“เขาบอกหนูว่า บริษัทของพวกเขาเตรียมจะถ่ายทำละครในวัง มีนักแสดงหญิงประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ อยากจะหาคนไปแทน ดังนั้น…” เป๋าฮวนเม้มปาก ไม่ได้พูดต่อ
เธอไม่รู้ว่าควรจะเอ่ยปากยังไง
คุณตาอายุเยอะแล้ว หลายปีมานี้เธอไม่ได้อยู่ข้างกายคุณปู่ เพิ่งกลับมาเพียงแค่สามปี ถ้าหากออกไปถ่ายละคร อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาสองสามเดือนถึงจะกลับมาได้
ไม่เหมือนเมื่อก่อน เธอไปเข้าร่วมการฝึกอบรมหรือกิจกรรมงานเลี้ยงต่าง ๆ ไม่ก็ไปด้วยกันกับคุณตา ไม่ก็ออกไปแค่ไม่กี่วันก็กลับมา ไม่ได้นานขนาดนี้
“เด็กตระกูลเวินนั่น หวังจะให้หนูแสดงเป็นนักแสดงสำรองหญิงใช่ไหม?” เป๋าเยี่ยนรู้ว่าเป๋าฮวนอยากจะพูดอะไร
ยังไม่ทันรอให้เป๋าฮวนตอบกลับ เขาก็พูดขึ้นอีก “ถ้าหนูชอบก็เถอะ ตาสนับสนุนหนู”
“คุณตา…” เป๋าฮวนตะลึง จู่ ๆ ก็พูดไม่ออก
“ถ่ายละครก็ใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่ อีกอย่างตาก็สามารถไปหาหนูได้ พวกเรามีเครื่องบิน สะดวกสบายมาก” เป๋าเยี่ยนพูดไปด้วยยิ้มไปด้วย
เป๋าฮวนรู้สึกแสบเบ้าตา ถึงแม้เธอรู้ว่าครอบครัวของตัวเองมีเครื่องบิน การเดินทางสะดวกสบายอย่างมาก แต่ประเทศเฉินห่างจากประเทศฮัวไกลมา เที่ยวบินอย่างน้อยสิบชั่วโมง
โดยเฉพาะตอนนี้คุณตาอายุเยอะแล้ว ร่างกายก็ไม่ได้ดีมาก มีแพทย์พิเศษประจำบ้านคอยตรวจทุกวัน ถึงแม้จะพูดว่าร่างกายจะยังทรงตัวอยู่ แต่ก็ไม่สามารถทนต่อการเดินทางที่ยาวนานได้อย่างแน่นอน
“คุณตาหัวใจไม่ค่อยดี ทางที่ดีอย่างนั่งเครื่องบินเลยค่ะ” เป๋าฮวนส่ายหัว ตาเริ่มแดง
เป๋าฮวนหัวเราะเบา ๆ เขายกมือขึ้นลูบหัวเป่าฮวน แล้วพูดขึ้น “เด็กโง่ ร่างกายของตาแข็งแรงขนาดนี้ นั่งเครื่องบินแค่ครั้งสองครั้ง จะกังวลอะไร?”
“แต่ว่า แต่ว่าหนูไม่แสดงแล้วดีกว่า…” เป๋าฮวนลังเลเล็กน้อย อยากจะเปลี่ยนใจ
เธอไม่ใช่ว่าจะเป็นนักแสดงให้ได้ แค่มีความสนใจแค่นั้น บางทีอาจจะเป็นเพราะเคยเสียดายมาก่อน แม้แต่เข้าคัดเลือกไอดอลก็ไม่ได้เข้าร่วม ก็เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ คลาดกับวงการบันเทิง
“ฮวนฮวน อย่าเป็นเพราะอยู่เป็นเพื่อนตา แล้วทิ้งความฝันของตัวเอง ถ้างั้นตาจะกลับจะเสียใจ ตาเคยพูดไว้ว่าเห็นหนูดีใจ ตาถึงจะดีใจ” เป๋าเยี่ยนยื่นมือออกไปจับหลังมือของหลานสาว น้ำเสียงปลงต่อโลก
เป๋าฮวนเข้าใจความหมายของคุณตา แต่ในใจกลับรู้สึกไม่ดี
ในร้านอาหารกลับเข้าสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง
ไม่กี่วินาทีต่อมา เสียงนุ่มลึกจู่ ๆ ก็ดังขึ้น “คุณตาครับ คุณวางใจได้ครับ ที่ประเทศฮัวมีผมอยู่ ผมจะดูแลฮวนฮวนอย่างดี จะไม่ให้เธอได้รับความลำบาก ผมจะประคองเธอตามความฝันของเธอ”
เป๋าฮวนได้ยินแบบนี้ ก็เงยหน้ามองไปทางเฟิงหานชวนที่นั่งอยู่ตรงข้าม หน้าหมองไปในทันที
เป๋าเยี่ยนก็มองไปที่เฟิงหานชวนด้วยสายตาแบบเดียวกัน เฟิงหานชวนสีหน้าจริงจัง ทำให้เขาสัมผัสได้
แต่ว่าตั้งแต่เริ่มจนจบเขาไม่ยอมปล่อยวางง่าย ๆ เพียงแค่พูดขึ้นเบา ๆ “ฉันจะให้คนไปคอยปกป้องดูแลฮวนฮวน ไม่รบกวนนายดีกว่า”
เมื่อพูดประโยคนี้กับเฟิงหานชวนจบ เฟิงเยี่ยนก็หันหน้าไปมองเป๋าฮวน แล้วพูดขึ้น “ให้อามั่วกับอาเหลิ่งไปด้วยกันกับหนู ให้พวกเขาดูแลหนูอยู่ที่นั่น”
“ตกลง” เป๋าฮวนฮวนพยักหน้า แต่เหลือบมองเฟิงหานชวนอย่างไม่ตั้งใจ
คำพูดพวกนั้นของเขาเมื่อครู่ พูดจริงจากใจไหม?
ฉันไม่ให้เธอได้รับความลำบาก จะปกป้องเธอตลอด?
แต่ว่าความเจ็บปวดของเธอเมื่อก่อน เกิดจากเขาทั้งนั้น!
เป๋าฮวนเหม่อลอยนิดหน่อย
ตลอดมื้อกลางวัน ไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่ แถมบรรยากาศก็แปลกประหลาด
หลังจากมื้อกลางวัน เป๋าฮวนกลับห้องไปเก็บกระเป๋าเดินทางแล้วออกมา ในเมื่อตัดสินใจที่จะแสดงแล้ว งั้นเธอก็ต้องพาชุดกี่ชุดไปประเทศฮัว
เมื่อถึงตอนบ่ายสาม คนกลุ่มหนึ่งมาถึงที่สวน
เป๋าฮวนเห็นเครื่องบินที่อยู่ไม่ไกล หันหลังไปกอดเป๋าเยี่ยน ตาของเธอแดง ร้องไปด้วยพูดไปด้วย “คุณตา ถ่ายทำละครเรื่องนี้เสร็จ ถ้าหากครึ่งทางมีวันหยุด หนูจะกลับมา”
“ตกลง ตกลง ตาจะรอดูละครที่หนูถ่ายนะ!” เป๋าเยี่ยนถึงแม้จะรอบตาแดง แต่ก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ ยิ้มตอบ
เขาแค่ไม่อยากรบกวนความฝันของหลานสาวตัวเอง ไม่อยากให้เป๋าฮวนเห็นเขาเสียใจ
หลังจากที่บอกลาเป๋าฮวนเสร็จ เป๋าฮวนกับเฟิงหานชวน แล้วก็จิ่งมั่วกับจิ่งเหลิ่งเดินไปทางเครื่องบินด้วยกัน
จู่ ๆ เสียงของเป๋าเยี่ยนก็ดังขึ้นอีกครั้ง “หานชวน นายมานี่หน่อย อามั่วอาเหลิ่ง พวกนายพาฮวนฮวนขึ้นเครื่องไปก่อน”
ความหมายของเป๋าเยี่ยนชัดเจนมา ว่าต้องการจะคุยกับเฟิงหานชวนตามลำพัง
เฟิงหานชวนพยักหน้า แล้วเดินไปข้างกายเขา ทั้งสองคนคุยไปด้วย เดินไปที่ด้านข้างไปด้วย
เป๋าฮวนอยากจะตามไป แต่ก็ถูกจิ่งมั่วกับจิ่งเหลิ่งดักเอาไว้ จิ่งมั่วพูดขึ้นอย่างจริงจัง “คุณหนูใหญ่ครับ คุณขึ้นเครื่องไปก่อน นี่เป็นคำสั่งของนายท่านครับ”
เป๋าฮวนอึดอัดใจ แต่ก็ไม่อยากไม่เชื่อฟังคำของคุณตา จึงทำได้เพียงขึ้นเครื่องไปก่อน
